Σάββατο απόγευμα, βρισκόμαστε επί της οδού Εθνάρχου Μακαρίου στο Περιστέρι, στα Underground studios προκειμένου να ακούσουμε το ολοκαίνουργιο άλμπουμ των DISILLUSIVE PLAY, “Songs for the non-existent” μια βδομάδα περίπου πριν κυκλοφορήσει από την Ιταλική Wormholedeath. Η μπάντα μας υποδέχτηκε με τη καλύτερη δυνατή διάθεση, άκρως ικανοποιημένη από το υλικό της. Ένα υλικό που πλαισιώνεται από την παραγωγή του Δημήτρη Κατσαρού στα Underground studios, μίξη από τον Μπάμπη Κατσιώνη στα Sound Symmetry (και πλήκτρα) και mastering από τον Νάσο Νομικό στα VU Productions. Ένα υλικό που για τις ανάγκες της προακρόασης, παρουσιάστηκε σε μορφή lyric video. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση που δε βλέπω συχνά. Πάμε να τα δούμε ένα – ένα, τι λέτε;
“Songs for the non-existent” track-by-track:
“Enough“: Δυναμικό μπάσιμο με λυρικό κουπλέ και ένα πολύ όμορφο ρεφρέν. Στακάτο παίξιμο και κοφτεροί στίχοι για τη ψυχική υγεία και τις κοινωνικές νόρμες εν γένει. Κάτι, που θεωρώ ότι καλώς συζητείται με “όχημα” τη μουσική. Απλό, λιτό και απέριττο στο μήνυμα του, ενώ βάζει τον ακροατή στο κλίμα εξαρχής για την γενικότερη θεματική του δίσκου.
“Why;”: Το κομμάτι που δοκιμάστηκε, όπως το προηγούμενο του, επί σκηνής με επιτυχία. Ένα κομμάτι – κόλαφος για διάφορα θέματα, που συνοψίζεται στο “γιατί” του τίτλου. Αυτό έχει τη πρώτη μεγάλη καλεσμένη, την Ηλιάνα Τσακιράκη (ENEMY OF REALITY), η οποία δίνει το δικό της χρώμα στο ρεφρέν. Να σημειωθεί εδώ, ότι η Ηλιάνα προσφέρει δεύτερα φωνητικά σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.
“Sisyphus“: Η προοδευτική πλευρά του μοντέρνου hard rock ύφους της μπάντας, από τα ήδη γνωστά κομμάτια του δίσκου και τα οποία δείχνουν την αλλαγή επιπέδου συνθετικά. Στιχουργικά, καταπιάνεται με την ιστορία του Σίσυφου από την ελληνική μυθολογία και τα σχετικά διδάγματα αυτής.
“Life’s scars”: Ατόφιο single σαν σύνθεση. Θες η δομή, θες η ανεβαστική διάθεση του, θες όλα μαζί; Δε θα ήταν έκπληξη μου αν επιλεγόταν αυτό για τη προώθηση του. Το ρεφρέν όλα τα λεφτά, ενώ το σπάσιμο στη μέση κάργα συναυλιακό. Προβλέπω να αγαπηθεί στις συναυλίες.
“The dreamer“: Ακουστική εισαγωγή που χτίζει ένταση αρμονικά. Σαν το όνειρο ενός ονειροπόλου (έτσι, για να δέσουμε και με το τίτλο του κομματιού!). Ένα κατά βάση στακάτο κομμάτι που ρίχνει τους ρυθμούς, αφήνοντας χώρο για τη φωνή της Αντιγόνης Καλαμαρά να ξεδιπλωθεί. Στα συν του κομματιού ένα πολύ όμορφο solo από τον κιθαρίστα της μπάντας Δημήτρη Κνίκο.
“Make them all feel good“: Χαρακτηριστική lead μελωδία σε ένα ακόμα δυναμίτη του δίσκου, με το φοβερό του ρεφρέν. To θέμα νομίζω είναι ξεκάθαρο από τον τίτλο. Η προσπάθεια του ανθρώπου να ικανοποιήσει τους πάντες στη ζωή του. Εδώ να σημειωθούν τα διακριτικά πλήκτρα που κάνουν πλάτες σε όλο το άλμπουμ. Προσθέτουν, έτσι, στην πιο “προοδευτική” και πολυποίκιλη φύση του στυλ της μπάντας. Όχι πολύ δυνατά στη μίξη, όχι “θαμμένα”. Τόσο-όσο.
“Love or fear“: Η σκοτεινή μπαλάντα του δίσκου. Σκοτεινή εισαγωγή, σε μια από τις πιο jazz/blues ερμηνείες της Αντιγόνης στο δίσκο. Το δε ρεφρέν ανατριχιαστικό. Το θέμα μιας τοξικής σχέσης που τελείωσε και αφήνει το άτομο να αναρωτιέται τι και πως αισθάνεται, δεν θα μπορούσε να είχε βρει καλύτερο κομμάτι για να εκφραστεί. Από τις πλέον αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου, που τονίζει ξεκάθαρα το πολυποίκιλο του συνόλου του.
“Parallel lives (a song for the non-existent)”: Το περίπου ομώνυμο του δίσκου. Αυτό το θυμάμαι στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας, ανυπομονούσα να το ακούσω στουντιακά. Ατμοσφαιρικό κομμάτι, καθηλωτικό ντουέτο με τον Μάριο Καραναστάση των THE SILENT WEDDING να χρωματίζει ιδανικά το κομμάτι αυτό. Σίγουρα η πιο λυρικά progressive στιγμή του δίσκου, ένα κομμάτι για δύο όντα που ζουν ζωές σε παράλληλα σύμπαντα και με κάποιο τρόπο συναντιούνται. Ψαρωτικό και ενδιαφέρον θέμα.
“Queen of the night“: Το πρώτο κομμάτι που έμαθε το ευρύ κοινό με το χαρακτηριστικό του video clip. Αυτό που πρώτο μου έδειξε ότι πάμε για κάτι ανώτερο. Αυτό το μεσαίο funk μέρος με το μπάσο, παραμένει σημειάρα, εύγε στον καλεσμένο ο οποίος (όπως μάθαμε) είναι ο καθηγητής μπάσου του μπασίστα της μπάντας Μιχάλη Μυτιλήνη και o οποίος λέγεται Παναγιώτης Μπουραζάνης.
“Demon‘s glove“: Σχεδόν a capella μπάσιμο του κομματιού (λόγω πλήκτρων) με το ρεφρέν παραπέμποντας σε κλασσικότερες hard rock φόρμες. Πιο ιδιαίτεροι στίχοι εδώ, πιο μεταφορικοί θα έλεγε κανείς για τη δυστυχία που παρουσιάζεται ως δαίμονας. Άλλο ένα άκρως δυναμικό κομμάτι, που έχει στόφα single και το όποιο προβλέπω ότι θα αγαπηθεί στο σανίδι.
“We will rise (any day now…)”: Ανάλαφρο και ελπιδοφόρο κομμάτι σαν διάθεση αλλά και στίχους. Εξαιρετικά lead μέρη ξεπετάγονται καθ’ όλη τη διάρκεια του, με τον Δημήτρη να δίνει ρέστα. Το δε μεσαίο riff για breakdown είναι όλα τα λεφτά. Από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου σίγουρα ενώ πρόκειται για ιδανικό κλείσιμο σε ένα πολύπλευρο αποτέλεσμα.
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Μετά την ακρόαση του δίσκου, είχαμε τα κλασσικά πηγαδάκια για επιπλέον εντυπώσεις-συζητήσεις με τους πρωταγωνιστές του δίσκου, αλλά και η ίδια η μπάντα μας προμήθευσε με κόπιες του δίσκου σε συνδυασμό με μπλουζάκι. Μας έκανε εντύπωση το πραγματικά πολύ όμορφο εξώφυλλο από την Γεωργία Καρπούζη (κατά κόσμον Gogo Melone – γνωστή για τα εξώφυλλα της για ABLAZE MY SORROW, CAELESTIA, WOLFHEART, XANDRIA μεταξύ άλλων), κυρίως για το πως συνδύαζε μικρές λεπτομέρειες – αναφορές σε κάθε ένα από τα κομμάτια του δίσκου. Πολύ προσεγμένη και καλαίσθητη δουλειά. Εφάμιλλη του περιεχομένου, ενδεικτική δε, του πόσο σοβαρή δουλειά έπεσε σε όλους τους τομείς.
H ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ
Με κάθε επιφύλαξη που σου αφήνει μια μόλις ακρόαση: άμα το “Open arms” είχε δείξει προ πενταετίας σχεδόν, τις δυνατότητες των DISILLUSIVE PLAY, τότε τούτο εδώ, τις παρουσιάζει ξεκάθαρα. Ένας δίσκος που κύλησε νεράκι, σε κρατάει από την αρχή ως το τέλος, με παραγωγή που κολακεύει την απόδοση των παικτών μα και το υλικό αυτό καθ’ αυτό. Όσοι θα θέλατε το hard rock σας με προοδευτικά στοιχεία, με μοντέρνα συνθετική προσέγγιση και ενδιαφέρουσες “πινελιές” από τις 16 Ιουνίου, μπορείτε να δώσετε μια ευκαιρία σε μια μπάντα του εγχώριου underground που σίγουρα, οπωσδήποτε αξίζει της προσοχής σας.
Γιάννης Σαββίδης
