Το να έχεις φίλους στο εξωτερικό σήμερα, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμο, όταν ένα απλό ταξίδι, γίνεται η αφορμή να παρακολουθήσεις ένα πακέτο που περιέχει τους WOLFHEART και SWALLOW THE SUN. Λίγο πριν τις 20.00 και ενώ η Βιέννη είχε αρχίσει να αδειάζει, η υπόγεια αίθουσα είχε αρχίσει να μαζεύει κόσμο.
Οι Αυστριακοί DISMAL LUMENTIS ήταν επί σκηνής ήδη όταν μπήκαμε και το τεχνικό Αμερικανικού τύπου death metal τους είχε αρχίσει να θερμαίνει τον κόσμο.
Το επόμενο σχήμα Ιταλοί ADIMIRON, κατέληξε σε μια κουραστική εμφάνιση αν και ξεκίνησε ελπιδοφόρα. Ένα τετραμελές σχήμα, με το πιο ενδιαφέρον στην όλη εμφάνιση του, τη γυναίκα μπασίστρια. Στοιχεία goth, αλλά κυρίως μελωδικό death metal, με μέτρια φωνητικά και έλλειψη κινητικότητας στην μικρή σκηνή, που σε συνδυασμό με την μετριότητα των συνθέσεων, που κάλυψαν και τα πρόσφατα δύο άλμπουμ του σχήματος, κούρασε. Τα στοιχεία από AMORPHIS και παλιούς PARADISE LOST αλλά και πρώιμους THERION με τις ανατολίτικες κλίμακες κράτησαν απλά το ενδιαφέρον μου, πέραν από το μπουκάλι της μπίρας, αλλά μέχρι εκεί.
Λίγο μετά τις 21.00 και το Φιλανδικό κουαρτέτο του Tuomas Saukkonen (BEFORE THE DAWN) καταλαμβάνει την σκηνή. Η παράδοση της χώρας εκπροσωπείται επάξια από το σχήμα, που με το άμεσο, μελωδικό, επιθετικό metal τους, με τις μοντέρνες Αμερικάνικες κιθάρες και τα επιθετικά φωνητικά, κάνει το κοινό να συμμετέχει. Η φωνή του Tuomas, είναι ταλαιπωρημένη λόγω μιας ίωσης και την επαφή με το κοινό έχει αναλάβει ο μπασίστας Lauri Silvonen κατά κύριο λόγο. Μουσικά όμως ο οδοστρωτήρας των WOLFHEART είναι παρών, με τις κιθάρες να θυμίζουν τις χρυσές μέρες των SEPULTURA, ενώ η μίξη old school thrash και death metal, με folk στοιχεία και μελωδίες αλλά και Αμερικάνικο όγκο στο rhythm section, καθιστά το σχήμα απολαυστικό. Αφιερώνουν το επικό folk death metal “Ghost of Karelia” στους προγόνους τους, ενώ στα “Zero gravity” και “Robe” ακόμη και οι ήρεμοι Αυστριακοί, ενδίδουν στην μαγεία της φωνής και του evil horn… Χωρίς encore παρά την απαίτηση του κοινού η σκηνή αδειάζει γύρω στις 21.50.
Με μικρή αναμονή, η ώρα των headliners έρχεται λίγο μετά τις 22.20, έξι άτομα, οι μισοί καραφλοί και μαυροντυμένοι σαν μέλη των MADRUGADA, οι υπόλοιποι σαν μέλη των OPETH και ο τραγουδιστής Mikko με το χαρακτηριστικό σκουφί, ευχαριστούν τον κόσμο που τους τίμησε ένα βράδυ καθημερινής και χωρίς καθυστέρηση μπαίνουν στα χωράφια των οδυρμών και της κατάβασης στην κόλαση της εσωτερικότητας. Έναρξη με “10 silver bullets” που δίνει τον Doom τόνο στον ήχο τους. Ένα τραγούδι σκιά των BLACK SABBATH που συναντούν τις heavy/γοτθικές επιρροές από ένα σχήμα σφιχτοδεμένο και μουσικά δημιουργικό. Η ύπαρξη προηχογραφημένων πλήκτρων, επιπλέον του πληκτρά τους αλλά και των γυναικείων φωνητικών, με κάνει να αισθάνομαι περίεργα. “Rooms and shadows” για τη συνέχεια και η κάθοδος στα σκοτάδια που καταπίνουν τον ήλιο, είναι πια γεγονός, ενώ το Viper room θυμίζει όλο και περισσότερο άσυλο φρενοβλαβών και σκηνικό ταινίας του Tim Burton. Σε τραγούδια σαν το “Cathedral walls” με την εισαγωγή της χορωδίας των μοναχών και πολλά προηχογραφημένα γυναικεία δεύτερα φωνητικά, το κοινό συντονίζεται με τους ρυθμούς του σχήματος και δημιουργεί στιγμές μυσταγωγίας. Στο “New moon” έχουμε pop ευαισθησία περασμένη από την παραμορφωτική ματιά των SWALLOW THE SUN, ενώ το “Lost and catatonic” αν και με πολλά προηχογραφημένα πλήκτρα, σε κερδίζει με τις έντονες, μεγαλειώδεις γοτθικές, επικές κιθάρες του. Ακολουθεί ένα σπαραξικάρδιο, μαυρόψυχο “Abandoned by the light”.
Λίγο πριν την έναρξη του ακουστικού σετ, ενώ οι ακουστικές κιθάρες έχουν καταλάβει τη σκηνή, ο Mikko Kotamäki δανείζεται ένα τσιγάρο που υπόσχεται να επιστρέψει και ακολουθούν τα “Songs from the north”, “Heart of cold white land” (με έντονο των απόηχο των PINK FLOYD), “Pray for the winds to come” με όλο το κλαμπ να ταξιδεύει ακόμα και όταν ο ήχος δεν βοηθά τον Kotamäki που παραδίδει τα εσώψυχα του , σε μια φορτισμένη συγκινησιακά εμπειρία, έχοντας αγκαλιάσει το μικρόφωνο και θυμίζοντάς μου παλιούς ANATHEMA. Για τη συνέχεια, τα αίματα ανάβουν με το “Descending winters” με τα σκληρά φωνητικά να επανέρχονται, ενώ το σχήμα μας καλεί να φωνάξουμε Hail Satan πριν ακουστεί το “Swallow” που θα κλείσει τη συναυλία, με τις καρδιές μας μαύρες από τη βόρεια σκοτεινιά και τα μάτια μας να λαμπυρίζουν από τους μυστικούς θεούς του βορρά και τον Βάκχο του Νότου.
Εν αναμονή της συναυλίας της συναυλίας στην Αθήνα, έχω να πω ότι όσοι πιστοί του ήχου προσέλθετε για ένα σχήμα, καλοπροβαρισμένο, δεμένο και με διάθεση να μοιραστεί με τον κόσμο. Εγώ αν και όχι ο μεγαλύτερος φίλος, το καταευχαριστήθηκα.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
