Χρυσή ευκαιρία για το Ελληνικό κοινό να θαυμάσει τρεις εγχώριες μη ακραίες μπάντες της σκηνής μας. Τονίζω το μη ακραίες καθώς δεν είναι και πολύ σύνηθες το φαινόμενο να μαζεύονται όλοι οι καλοί και ικανοί σε μία συναυλία και στο τέλος να φεύγουν όλοι άκρως ευχαριστημένοι και χορτάτοι. Παρότι η συναυλία άρχισε αργά (μετά τις 9) και τέλειωσε στη μία και τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα (αυτό να προσεχτεί λίγο μελλοντικά και θα είναι όλα υπέροχα), το κοινό που παραδόξως τίμησε το γεγονός έφυγε πλήρες έχοντας παρακολουθήσει τρείς μπάντες που η καθεμία με τον τρόπο της δουλεύει πολύ σκληρά και χωρίς πολλά λόγια, κάνουν τη διαφορά σε κάθε τους δουλειά. Μπορούμε κάλλιστα να πούμε ότι ο μήνας μπήκε ιδανικά, όπως είχε τελειώσει για μένα προσωπικά ο Οκτώβρης με την συναυλία των APOCALYPTICA την προηγούμενη μέρα και με δεδομένο ότι είχαμε όλοι μαρκάρει την Κυριακή εκείνης της εβδομάδας για τον ερχομό των ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ RIOT (V), τα παραπάνω είναι μία απάντηση σε όσους παραπονιούνται για έλλειψη (;) συναυλιών (!) και δη ποιοτικών στη χώρα μας. Υπήρξε μία μικρή καθυστέρηση στο πρόγραμμα το οποίο ξεκίνησε γύρω στα 15-20’ πιο μετά, αλλά αυτά είναι πράγματα που μπορεί να συμβούν στον καθένα και τα περιμένεις λίγο πολύ.
Οι TIDAL DREAMS αρχικά να τονίσω ότι είναι τα καλύτερα παιδιά στη σκηνή. Όχι γιατί είναι πράγματι καλά παιδιά μόνο, αλλά γιατί ανεβαίνουν στη σκηνή και λάμπουν από χαρά, το χαίρονται σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά μαζί, δε θεωρούν τίποτα δεδομένο και είναι ευγνώμονες που ο κόσμος ήρθε από την αρχή για να τους δει. Πνευματικά παιδιά των HELLOWEEN, έχουν αρκετή από την αύρα όσων μεσουράνησαν αρχές με τέλη της δεκαετίας του ’90. Παίζουν παλιά γνωστά κομμάτια και νέες κομματάρες που ακούγονται ένα επίπεδο πάνω απ’ ότι έχουν κάνει μέχρι στιγμής. Ειδικά το “Warrior” που θα γίνει βίντεο κλιπ και το ομότιτλο κάργα STRATOVARIUS (συγκίνηση) κομμάτι, μου δίνουν όλο το δικαίωμα να πω ότι έτσι και τα παιδιά βγάζανε δίσκους την εποχή που προανέφερα, θα γέμιζαν χώρους άνετα. Ο Νεκτάριος σπάει το φράγμα του ήχου με την φωνάρα του και πάλι, ο Πάρης γεμίζει σαν δίμετρο θηρίο τη σκηνή, ο Νίκος βαράει αλύπητα κι ο Γιάννης βρίθει άνεσης και στυλ. Ιδρώνουν τη φανέλα για ένα ημίχρονο (45’) αλλά είναι τόσο τέλειοι που στο δεύτερο ημίχρονο ο αντίπαλος δεν κατεβαίνει για να μη συντριβεί. Τα καλύτερα έρχονται, το ξέρουν, το αξίζουν και θα τα βρουν μπροστά τους!
Οι REFLECTION ήταν οι βετεράνοι από άποψη παλαιότητας της βραδιάς. Μετά την εμφάνιση των TIDAL DREAMS, δύσκολα άλλη μπάντα θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Εδώ όμως μιλάμε για μηχανή πολλών οκτανίων με εμπειρία που ξεφτιλίζει κόσμο και κοσμάκη. To “Bleed Babylon bleed” τιμάται περισσότερο σε σχέση με τα υπόλοιπα άλμπουμ τους, ο Γιώργος Θωμαϊδης κάθε φορά καλύτερος και κάθε φορά να μοιάζει τόσο άνετος λες και δεν τα δίνει όλα, αλλά κρατάει λίγο ακόμα για την επόμενη και κάθε επόμενη φορά. Συγκλονιστικός! Οι δύο Παυλάντηδες σε κιθάρα και τύμπανα οδηγούν τα κομμάτια και ο Λιτινάκης στο μπάσο γεμίζει τα όποια κενά. Όσες φορές και να τους δεις, άλλο τόσο θα συγκινηθείς, ενώ είναι κρίμα που γεννήθηκαν συμπατριώτες μας και όχι Σουηδοί, καθώς ειδικά ο Στάθης μπορεί να ακούγεται το ίδιο Mike Wead και Yngwie Malmsteen συνθετικά (χωρίς τον αυνανισμό στο τάστο) που λες ότι είναι και πολυτέλεια για τη χώρα μας. Περί στάσης και ήθους σαν μπάντα να με κάψει ο Θεός αν μιλήσω, οι τυφλοί βλέπουν, οι κουφοί ακούν και οι άμπαλοι γίνονται Κρόϊφ στο άκουσμα και την υπόσταση τους. Παίξανε μία πλήρη ώρα, αποχώρησαν θριαμβευτικά με το “When immortal die” αλλά οι ίδιοι είναι πιο αθάνατοι από τα τραγούδια τους και έτσι θα μείνουν για πάντα.
Οι DIVINER ήταν αυτοί που ήταν ο πόλος έλξης για τους περισσότερους. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ και το δεύτερο άλμπουμ τους “Realms of time”, ξεπέρασε το ήδη φοβερό “Fallen empires” και συνολικά, αν δεν έχασα το μέτρημα, έπαιξαν 15-16 κομμάτια. Η αρχή είχε έμφαση στο νέο άλμπουμ, αλλά και το ντεμπούτο τους τιμήθηκε υπέρ του δέοντος. Συνολικά μιλάμε για εμφάνιση που κράτησε πάνω από 90’ και που είχαν πολύ δυνατό ήχο, οι κιθάρες ειδικά σφύριζαν προς τέρψη όλων και ειδικά δική μου που δώσε μου μπάντα με riffs και πάρε μου το σκαλπ. Ο Γιάννης Παπανικολάου αλάνθαστος φωνητικά, παίρνει από το χέρι τους υπόλοιπους (παλιό και νέους) στη μπάντα σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη συναυλία όπως δήλωσε για τη μπάντα μετά από μία δύσκολη όπως τόνισε χρονιά για τη μπάντα συνολικά. Οι προσθήκες του Teo στην κιθάρα, του Γιώργου στο μπάσο (ακομπλεξάριστος με μπλουζάκι ALICE IN CHAINS, ΜΠΡΑΒΟ ρε παιχτρόνι) και του Λευτέρη στα τύμπανα έχουν δώσει νέο αέρα στη μπάντα, ποτέ δεν είναι εύκολο να αντικαθιστάς τρία μέλη (ικανότατα) και να βρίσκεις νέα (επίσης ικανότατα) σχετικά γρήγορα και να μπορούν μάλιστα να προσαρμοστούν σε τέτοιο βαθμό που η μπάντα να ακούγεται σαν να μην έχει χάσει τίποτα από τον αέρα της.
Προφανώς συγκινητικότερη στιγμή της βραδιάς (μας γ@μησε όπως είπε κι ο Γιάννης) ήταν η αφιέρωση του “Stargate” από τον Λευτέρη στην κοπέλα του που έχασε πρόσφατα τη μάχη με τη ζωή σε ηλικία μόλις 29 ετών από την επάρατη νόσο. Χειροκροτήματα ξέσπασαν σε όλο το χώρο και ο κόσμος άναψε κινητά, αναπτήρες και κάθε λογής φως όπως ζήτησε ο Λευτέρης για να τιμηθεί η μνήμη της κοπέλας. Συλλυπητήρια στον Λευτέρη εκ μέρους όλων μας, χρειάζεται τεράστια ψυχική δύναμη να ανταπεξέλθει οποιοσδήποτε και δείχνει να την έχει. Λίγο πριν το τέλος ακούμε και διασκευάρα-έκπληξη στο “The prisoner” των IRON MAIDEN και το πανηγύρι κλείνει με το “Evilizer” με τα riffs να κατεβαίνουν σαν αμόνια, τα τύμπανα να βαράνε δυνατά και τον Γιάννη να έχει ξελαρυγγιαστεί με ένα αβίαστο στυλ που έδειχνε ότι μπορούσε να τραγουδήσει άλλο τόσο. Σίγουρα οι DIVINER είναι από τις καλύτερες μπάντες μας, υποσχέθηκαν ότι το τρίτο άλμπουμ δε θα έχει τόσο μεγάλο κενό όπως το δεύτερο με το πρώτο και αποχώρησαν ευχαριστώντας τον κόσμο. Φύγαμε χαμογελαστοί παρά την κούραση και ευχόμαστε να βλέπουμε ανάλογα σκηνικά και ειδικά τις συγκεκριμένες μπάντες πολύ συχνότερα.
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες DIVINER: Πέτρος Παπαπέτρος
Φωτογραφίες TIDAL DREAMS – REFLECTION: Μαρία Ευαγγελινού
