Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες μέρες, με την επίσημη ανακοίνωση της πρόσληψης του Axl Rose ως τραγουδιστή στους AC/DC. Πως άλλωστε θα μπορούσε να μην συμβεί κάτι τέτοιο, όταν ένας superstar της rock μουσικής, ενώνει τις δυνάμεις του μ’ ένα από τα τελευταία μεγάλα supergroups, που γεμίζουν αρένες όπου και να παίζουν;
Παρόλα αυτά, θα ήθελα να αραδιάσω μερικές σκέψεις που έχω σε σχέση με αυτό το γεγονός, που δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστο. Πρώτα απ’ όλα, πάμε στους Αυστραλούς rockers. Όταν πριν από δύο χρόνια, ο ένας από τα δύο ιδρυτικά μέλη, ο ρυθμικός κιθαρίστας Malcolm Young, διεγνώσθη με άνοια και σταμάτησε –όπως είναι φυσικό- την ενασχόλησή του με τη μουσική. Τότε, υπήρξε πολύς κόσμος που έλεγε ότι ίσως έφτασε η στιγμή να αποσυρθούν σιγά-σιγά οι AC/DC, αφού χώρισαν τα δύο αδέρφια. Ο αντικαταστάτης του, βρέθηκε στο πρόσωπο του ανιψιού τους, Stevie Young και με τον καιρό ξεχάστηκε η υπόθεση.
Πέρσι, γελούσαν και οι πέτρες με τα καμώματα του μακροβιότερου ντράμερ των AC/DC (γύρω στα 30 χρόνια έπαιζε μαζί τους, σε δύο συνολικά περιόδους), o οποίος τέθηκε σε κατ’ οίκον αποκλεισμό λόγω κατοχής ναρκωτικών ουσιών και απειλών κατά της ζωής. Το θέμα ξεπεράστηκε αναίμακτα, αφού αντικαταστάθηκε από τον Chris Slade που είχε ξαναπαίξει μαζί τους στις αρχές των 90’s, ενώ ο Rudd δεν ήταν δα και καμία εμβληματική φιγούρα.
Το πράγμα όμως χόντρυνε από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε το σοβαρό πρόβλημα που είχε ο Brian Johnson με την ακοή του, τόσο σοβαρό που η σύσταση των γιατρών ήταν «είτε συνεχίζεις τις περιοδείες και κουφαίνεσαι, είτε σταματάς τα πάντα και κοιτάμε πως θα σώσουμε την ακοή σου». Από εκείνο το σημείο και μετά, αρχίζει να τίθεται σε αμφιβολία όχι μόνο η συνέχεια της περιοδείας για το “Rock or bust”, αλλά και γενικότερα η ύπαρξη των AC/DC. Αν με ρωτούσε κανείς, θα υποστήριζα την άποψη του Angus Young, που ήθελε να τελειώσει την περιοδεία που άφησαν στη μέση. Κανείς, άλλωστε, δεν μπορεί να ξέρει τις συμβατικές υποχρεώσεις που είχαν με συμβόλαια και χορηγούς, ώστε να γίνουν όλες αυτές οι συναυλίες και με τέτοια πράγματα, δεν παίζει κανείς.
Άρχισαν λοιπόν οι πρόβες, οι δοκιμές τραγουδιστών και οι AC/DC, αφού προφανώς έκαναν πρόβες με πολλούς, κατέληξαν στη λύση του Axl Rose. Από κει και πέρα, ξεκίνησε το πανηγύρι στα social media, που προφανώς είναι σε θέση να αποφασίζουν αν πρέπει κάποιος να πάρει αυτή τη θέση, αν πρέπει να συνεχίσουν οι AC/DC και όλα τα σχετικά, λες και όσοι γράφουν την εξυπνάδα τους, ήταν στις audition, να δουν ποιος ήταν καλός, ποιος ταίριαζε, με ποιον είχαν χημεία.
Οι τωρινοί τριαντάρηδες, δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν real time το φαινόμενο GUNS N’ ROSES, ένα γκρουπ που μέσα σε ελάχιστα χρόνια κατάφερε να φτάσει εκεί όπου ελάχιστοι μπόρεσαν να φτάσουν και των οποίων η επανασύνδεση έχει επισκιάσει σχεδόν τα πάντα στη rock μουσική τους τελευταίους μήνες. Προσωπικά, με όλα τα ελαττώματα που του καταλογίζω, θεωρώ ότι ο Axl Rose είναι απλά, ένας από τους τελευταίους αυθεντικούς rockstars. Αλήτης μέχρι εκεί που δεν πάει, εκρηκτικός χαρακτήρας, frontman από τους λίγους, αλλά και ολοκληρωμένος μουσικός (δείτε πόσα και ποια τραγούδια έχει γράψει μόνος του και δεν μπορεί παρά να συμφωνήσετε). Βέβαια, έχει εξαφανιστεί πολλά χρόνια από το προσκήνιο, έχει πάρει κιλά, έχει χάσει τη φωνή (που –μεταξύ μας- δεν ήταν και το πιο δυνατό του σημείο), ΑΛΛΑ, από τη στιγμή που έκανε audition με το γκρουπ και αποφάσισαν ότι τους κάνει, ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε λες και ήμασταν εκεί και βλέπαμε;
Υπάρχουν και οι γηραιότεροι, «παλαιάς κοπής» rockers, οι οποίοι ακόμα ζουν 36 χρόνια πριν, όταν ο Brian Johnson πήγε στους AC/DC κι επιμένουν ότι ο μόνος τραγουδιστής του γκρουπ ήταν ο Bon Scott. Καλά… Προφανώς ξεχνάνε ότι ουσιαστικά ο Scott είχε δώσει την ευλογία του στον Johnson, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για εκείνον, αλλά και την καριέρα που έκανε το γκρουπ με τον Βρετανό τραγουδιστή, λες και ξέρουν πολλούς να μπαίνουν σ’ ένα ήδη επιτυχημένο συγκρότημα και να κυκλοφορούν δίσκο που να πουλάει πάνω από 50.000.000 αντίτυπα… Αλλά προφανώς οι ίδιοι ξερόλες, είναι που τώρα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τη φωτογραφία “No Brian, no AC/DC”, ξεχνώντας το κράξιμο που έχουν ρίξει στον ίδιο τον Johnson. Τι κουραστικοί τύποι, αλήθεια.
Υπάρχει βέβαια και η μερίδα του κόσμου που λέει: “όλα για τα λεφτά ρε παιδιά”; Η απάντηση είναι, ότι όταν δίπλα σου χορεύουν εκατομμύρια, από τα οποία ζουν πολλοί άνθρωποι, οι αποφάσεις για απόσυρση δεν είναι εύκολες. Κυρίως όταν εκτός από τα λεφτά, υπάρχουν και συμβόλαια και συμβατικές υποχρεώσεις… Αν έχουν φτάσει στα 80 τους και σέρνονται επί σκηνής, το συζητάμε. Προς το παρόν, οι AC/DC δείχνουν αειθαλείς και από τη στιγμή που αποδίδουν όπως πρέπει, δεν βλέπω το λόγο να σταματήσουν…
Προσωπικά ανήκω στη μερίδα των ανθρώπων που όπως θεωρείται ιστορικής σημασίας η εμφάνιση του Rob Halford με τους BLACK SABBATH πριν από πολλά χρόνια, και once in a lifetime εμπειρία, έτσι βρίσκω και τη σύμπραξη Axl Rose – AC/DC. Από εμπορικής πλευράς, προβλέπεται να σπάσει τα ταμεία και να προσελκύσει άπειρο κόσμο. Η ένστασή μου πάντως, έχει να κάνει με το ότι με αυτόν τον τρόπο, «μειώνεται» κάπως η ισχύς του reunion των GUNS N’ ROSES, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να απασχολήσει τον Axl, τον Slash, τον manager και τους δικηγόρους τους.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι: Όταν τελειώσει η περιοδεία, τι θα κάνουν οι AC/DC; Η ανακοίνωσή τους ήταν ασαφής σε ότι αφορά το μέλλον, αφού επικεντρώθηκαν στην τρέχουσα περιοδεία. Θα συνεχίσουν να βγάζουν δίσκους και να περιοδεύουν; Αν ναι, θα είναι με τον Axl Rose ή με κάποιον άλλο; Θέλετε και πάλι την άποψή μου; Πρώτη επιλογή θα ήταν να σταματούσαν και τους δίσκους και τις περιοδείες και να αποσύρονταν όντας σε υψηλό επίπεδο. Δεύτερη επιλογή, να έπαιρναν κάποιον άλλο τραγουδιστή, κάνοντας αυτή τη συνεργασία ακόμα πιο “once in a lifetime” και ξεχωριστή.
Επιτέλους όμως. Ας μην είμαστε υποκριτές και μίζεροι. Ούτε το τέλος του κόσμου ήρθε αν οι AC/DC πήραν τραγουδιστή τον Axl Rose, ούτε καν το τέλος του ίδιου του συγκροτήματος. Όπως δεν τελείωσαν οι MAIDEN όταν πήγε ο Bailey στα φωνητικά, όπως δεν τελείωσε η καριέρα του Ozzy όταν σκοτώθηκε ο Randy Rhoads, όπως δεν τελείωσε η καριέρα των METALLICA όταν σκοτώθηκε ο Cliff Burton (για να μην κάνω παραλληλισμούς του τύπου «ποιος Jason Newsted μωρέ, μόνο Cliff» και όταν έφυγε ο Newsted όλοι σπεύδουν να ποστάρουν το αδικημένο λόγω χαμηλού μπάσου “…and justice for all” και να αναπολούν τα χρόνια μ’ εκείνον). Ο Angus Young έκανε μία συνειδητή επιλογή, εκ του ασφαλούς θα την χαρακτήριζα, και όπως όλοι μας, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.
Σάκης Φράγκος
