Έντεκα χρόνια ζωής έκλεισαν ήδη οι συμπατριώτες μας από το Ηράκλειο της Κρήτης DOOMOCRACY. Έντεκα χρόνια, στα οποίο ήδη μας προσέφεραν δύο εξαιρετικές δουλειές. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους “The end is written” του 2014 και το “ Visions & creatures of imagination” του 2017. Παρά την αδιαμφισβήτητη ποιότητα της δουλειάς των δύο προανεφερθέντων άλμπουμ, η φετινή χρονιά ήταν αυτή η οποία τελικά έμελλε να είναι η χρονιά τους. Οι Έλληνες Epic Doom Metallers, κατόρθωσαν όχι μόνο να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, αλλά και να κυκλοφορήσουν έναν εξαιρετικό δίσκο, χαρίζοντας στους οπαδούς τους μια κυκλοφορία, η οποία χωρίς υπερβολή θα μπορούσε να αποτελεί τον δίσκο της χρονιάς, τουλάχιστον στο είδος που εκπροσωπούν με τόση προσήλωση και συνθετικό μεγαλείο.
Η χρήση του όρου «επικό», τα τελευταία χρόνια, τείνει να εμφανίζεται συχνά, σε αρκετές κυκλοφορίες μάλιστα χωρίς να δικαιολογία την ύπαρξη του εκεί. Στον αντίποδα, έχουμε το “Unorthodox”. Καμιά φορά, είναι πραγματικά δύσκολο να αποτυπώσεις με λέξεις αυτά που ακούς. Οι επαναλήψεις, δεν είναι πάντα ιδιαίτερα βοηθητικές, στην προσπάθεια της λεκτικής απόδοσης των συναισθημάτων που σου γεννά αυτό που βγαίνει από τα ηχεία. Μία από αυτές τις φορές ήταν για τον γράφοντα και η απόπειρα περιγραφής τους νέου δίσκου των DOOMOCRACY. Όταν ήδη από την μικρή, ούτε ενός λεπτού εισαγωγή και το εναρκτήριο άσμα “Eternally lost”, αναρωτιέσαι «τις στο καλό άκουσα τώρα» και ήδη είσαι βέβαιος ότι κάθε απόπειρα να το μεταφέρεις αυτό στο χαρτί ίσως και να μην είναι απόλυτα επιτυχημένη, τότε ξέρεις ότι αυτό που ακούς, είναι πραγματικά καλό.
Ας αρχίσουμε από τα εξαιρετικά φωνητικά. Αψεγάδιαστα, καμία υπερβολή. Μεγαλειώδεις ερμηνείες. Κορώνες και εκφραστικότητα που σου μεταδίδει την θεατρικότητα που υποστηρίζεται από τα χορωδιακά μέρη που βοηθούν στην ένταση που επιφέρει το αποτέλεσμα. Ας πάμε στις μελωδίες. Οι κιθάρες, κλαίνε, τραγουδάνε, υποβάλουν, ενθουσιάζουν. Τα τύμπανα, κρατώντας περισσότερο τον όρο «Epic» παρά τον όρο «Doom», είναι αλλού βομβαρδιστικά, αλλού πιο αργόσυρτα, αλλά πάντοτε απόλυτα ταιριαστά. Οι μπασογραμμές, σίγα μην ήταν τυπικές. Ναι, συνοδεύουν, ναι κρατάνε ρυθμό, αλλά έχουν εντελώς δική τους υπόσταση και προσωπικότητα.
Ανατολίτικες μελωδίες; Παρούσες. Δυτικότροπα χορωδιακά μέρη; Παρόντα. Δεμένα σύνολα; Μαντέψτε. Παρόντα. “October 14th 1582/Unorthodox”, “Prelude to the Apocalypse”, “Novum dogma”…. Όχι γιατί είναι καλύτερα από το σύνολο, αλλά γιατί πολύ απλά συνδέονται άρρηκτα με το αναπόφευκτο. Ποιο είναι το αναπόφευκτο; Η κάθαρση. Μία κάθαρση που επέρχεται με το τελευταίο, μεγαλειώδες, κινηματογραφικό κλείσιμο ενός πανέμορφου άλμπουμ. Το οκτάλεπτο “Catharsis”, έρχεται για να καθάρει τον ακροατή. Να τον αφήσει κενό και πεντακάθαρο. Αλλά παράλληλα τόσο γεμάτο και τόσο πλήρη, με ένα μόνο παράπονο. Να θέλει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, από αυτήν την υπέροχη μπάντα που τιμά την χώρα μας με την μουσική που παράγει. Μεγαλοπρέπεια κυρίες και κύριοι. Ακούστε το. Δυνατά.
9 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
