Οι DRAGONLORD το project του γνωστού και μη εξαιρετέου Eric Patterson κυκλοφόρησαν δίσκο μετά από 13(!!!) ολόκληρα χρόνια. Στις περισσότερες των περιπτώσεων μπάντες που είχαν τόση μεγάλη αποχή δισκογραφικά, το αποτέλεσμα συνήθως δεν με χαροποιούσε ούτε καν ικανοποιούσε θα έλεγα, με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις. Ο Eric Patterson που έχει αναλάβει φυσικά τις κιθάρες το μπάσο και τα φωνητικά μαζί με τους Lyle Livingston (PSYPHERIA) στα πλήκτρα και το πιάνο, τον Alex Bent (TRIVIUM) στα τύμπανα και την Leah που έχει αναλάβει τα χορωδιακά-γυναικεία φωνητικά, μου κέντρισαν το ενδιαφέρον από το πρώτο άκουσμα του “Dominion”.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι ο δίσκος δεν είναι “τίμιο” καθαρόαιμο black metal όπως πολλοί χαρακτηρίζουν την μπάντα αυτή. Εχει τραγούδια με στοιχεία black metal που οι κιθάρες σε συνδυασμό με τα πλήκτρα σου αφήνουν μία γεύση CRADLE OF FILTH ή DIMMU BORGIR (“Dominion” ή το “Ominus Premonition”) αλλά υπάρχουν και τραγούδια με thrash δομή και TESTAMENT προσέγγιση όπως το “Northlander” ή καθαρά heavy metal στοιχεία (Iced Earth-ίζων θα έλεγα) όπως το “Love of the Damned”- που είναι εξαιρετικό μεν, αλλά απέχει μίλια από το να χαρακτηριστεί black metal. Οι Dragonlord έχουν κάνει πολλή σοβαρή δουλειά στο άλμπουμ αυτό. Και συγκεκριμένα τα φωνητικά του Peterson σε συνδυασμό με τις πολύ δεμένες – στιβαρές συνθέσεις, καταλαβαίνεις από το πρώτο άκουσμα ότι υπάρχουν ενδιαφέροντα σημεία στα τραγούδια και δεν κυκλοφόρησαν έναν δίσκο μετά από τόσα χρόνια, απλά για την αρπαχτή. Οι μόνες ενστάσεις μου είναι η έντονη και βαριά παρουσία των synth όπου είναι πολύ μπροστά στην παραγωγή και τα τραγούδια χάνουν κατ’ εμέ σε νεύρο και δύναμη με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στο “The discord of Melkor”, αλλά και τα γυναικεία φωνητικά στο πολύ καλό κατά τ’ άλλα “Love of the damned”. Στο τραγούδι αυτό όπως προανέφερα από θέμα συνοχής στο δίσκο, είναι ακόμα πιο διαφορετικό από τα υπόλοιπα που thrashίζουν τουλάχιστον. Η προσθήκη των γυναικείων φωνητικών τονίζουν ακόμα πιο έντονα την αντίθεση αυτή, χωρίς βέβαια να χαλάει την άποψη μου για την εξαιρετική σύνθεση “Love of the damned”.
Ο δίσκος συνολικά αν είχε αποφύγει την έντονη παρουσία των synth που προσωπικά με “χάλασε” αρκετά, όπως και αυτή την έντονη μουσική ποικιλομορφία στα τραγούδια και διατηρούσε μια καθαρά black-ίζων προσέγγιση, νομίζω θα μιλούσαμε για ενα εξαιρετικό δείγμα ακραίου δίσκου, του οποίου η μουσική συνοχή θα σε καθήλωνε ολοκληρωτικά. Εδώ το δέσιμο αυτό, δίσκου-ακροατή κάπου . . . χάνεται – ξανακερδίζεται και ξαναχάνεται λόγω της έντονης μουσικής ποικιλομορφίας. Παρόλα αυτά προτείνω ανεπιφύλακτα να τον ακούσουν τον δίσκο όσοι κατά κανόνα αρέσκονται σε πιο ακραία ακούσματα. Σίγουρα ο καθένας θα βρει τραγούδια να του κεντρίσουν το ενδιαφέρον και στοιχεία που θα τον οδηγήσουν να ακούσει ξανά και ξανά κάποια από αυτά.
7/10
Θάνος Κολοκυθάς
