a
Έχω παρουσιάσει τους ντόπιους blacksters DRAMA NOIR στο παρελθόν και είχα μείνει καθ’ όλα ικανοποιημένος με το υλικό τους στο περσινό πολύ καλό “A necromancy lore”. Ένα συγκρότημα που δείχνει ποιότητα, κλάση και διάθεση για δημιουργία σε ένα είδος όπου η χώρα μας παρουσιάζει γερή παράδοση και έντονη παρουσία στο χάρτη. Δεν έχασαν χρόνο, προς τιμήν τους. Εκμεταλλευόμενοι τη συναυλιακή αδράνεια, ούτε χρόνο μετά το δεύτερο τους άλμπουμ, βγάζουν στην αγορά καινούργια, split αυτή τη φορά, κυκλοφορία με τους Γερμανούς post-blacksters MORGENROTHE υπό τον τίτλο “Morna / Possenspiel”. Το πρώτο μισό είναι τρία δικά τους κομμάτια και το έτερο τρία κομμάτια των Γερμανών.
Το “Invaders from the north”, είναι ένα κομμάτι επιθετικό μα και μελωδικό, μια μίξη Σουηδίας και Ελλάδας στη φινέτσα και στο ύφος, φυσική συνέχεια του τι συνέβαινε στο “A necromancy lore”. Ο δε drummer τα παίρνει αμπάριζα όλα, δίνοντας δυναμικές εκεί που πρέπει. Το δε “Sacrifice of blood” συνεχίζει σε αυτό το μονοπάτι, “μαλακώνοντας” με προσθήκη πλήκτρων προς το τέλος, χωρίς να αλλοιώνει το συναίσθημα του κομματιού (πολύ βασικό). Η ηρεμία μετά τη καταιγίδα των δύο κομματιών έρχεται στο “Morna” (το ομώνυμο κομμάτι της δικής τους “πλευράς”), με τα πλήκτρα και το επικό συναίσθημα σε πρώτη φάση να ξεγελούν τον ακροατή, προτού το κομμάτι μετατραπεί σε έναν ανεμοστρόβιλο που μου θύμιζε τις επιθετικές στιγμές των τεράστιων EMPEROR.
Αρχή δεύτερης “πλευράς”, με το ομώνυμο κομμάτι της, το “Possenspiel” των MORGENROTHE. Δεδομένου ότι οι κύριοι είναι “φρέσκο” όνομα, δεν είχα μεγάλη επαφή και με λίγη έρευνα που έκανα, αυτό αποτελεί μόλις το δεύτερό τους ηχογράφημα, μετά το περσινό ομώνυμο EP που βγήκε το Σεπτέμβρη. Το ξεκίνημα του ήταν πιο ατμοσφαιρικό, ξεσπάει στη συνέχεια, αλλά διατηρεί ένα ατμοσφαιρικό και απόκοσμο συναίσθημα, σχεδόν ταξιδιάρικο. Το πιο επιθετικό βέβαια είναι το “Der Revenant” ανεβάζοντας τα γκάζια επικίνδυνα, δεδομένης της περιγραφής του συγκροτήματος, χωρίς να είναι “παγωμένο” το riffing σε καμία περίπτωση. Και οι ταχύτητες πέφτουν αισθητά στο “La reine du soleil moribond”, που είναι η πλέον ατμοσφαιρική, μελαγχολική και “εύθραυστη” στιγμή της πλευράς τους. Ένα δεκάλεπτο ατμοσφαιρικό κομμάτι, που ταξιδεύει τον ακροατή, μέσα από όμορφες αλλαγές, και έξυπνα κοψίματα, με το κλείσιμο με το πιάνο να δίνει τους τίτλους τέλους της κυκλοφορίας.
Συνοψίζοντας λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια άκρως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία από δύο μπάντες που ξέρουν τη κατεύθυνση τους, ξέρουν από πολύ νωρίς ήδη τι θέλουν να κάνουν, και στη τελική, πως να το κάνουν. Προτείνεται ανεπιφύλακτα για ανοιχτόμυαλους blacksters. Οι πιο “ψαγμένοι” ήδη το έχουν προσθέσει στη συλλογή τους, και δε περιμένουν εμένα να τους πω τι και πως.
8 / 10
Γιάννης Σαββίδης
