Όταν ανακοινώθηκε ότι οι DREAM THEATER θα παίξουν ολόκληρο το “Images and words” σε επιλεγμένα θέατρα και συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης, ένιωσα την εφηβική ανάγκη να δω live έναν από τους δίσκους που με στιγμάτισαν 25 χρόνια πριν με την κυκλοφορία του. Στην ανάγκη μου αυτή βοήθησαν τα φτηνά αεροπορικά εισιτήρια και το photo pass που μου εξασφάλισε ο Σάκης Φράγκος!
Καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας η συζήτηση με το φίλο μου Βασίλη Παπαβασιλείου, που ήρθε παρέα για εκείνο το τριήμερο, αναλωνόταν στο τι θα μας παρουσιάσουν στην πρώτη τους συναυλία αυτής της ιστορικής περιοδείας. Ευχόμουν να αναβίωναν την εποχή εκείνη «ξεχειλώνοντας» κάθε μέρος του ιστορικού εκείνου album με τζαμαρίσματα και σόλος. Δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο, εκτός από τα “Another day” και “Take the time”, που μπήκε εμβόλιμα στο καθένα κάποιο μέρος με αυτοσχεδιασμό!
Παίρνουμε το λεωφορείο από το Termini που ήταν το ξενοδοχείο μας και φτάνουμε στο συναυλιακό χώρο, που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ανάλογο με το δικό μας Μέγαρο Μουσικής. Στο merchandise οι τιμές ήταν φωτιά (35 ευρώ τα t-shirts που ήταν το εξώφυλλο του album σε δύο εκδοχές και το poster της συναυλίας με το νούμερο 25), αλλά δεν μπορούσα να φύγω χωρίς να πάρω αναμνηστικό μπλουζάκι για εμένα και για το Σάκη Φράγκο! Πάμε να πάρουμε τις διαπιστεύσεις μας και επικρατούσε ένας άνευ προηγουμένου χαμός στην υποδοχή για τους απεσταλμένους των περιοδικών. Ήταν μόλις 45 λεπτά πριν ξεκινήσει η συναυλία και δεν είχαν έρθει ακόμα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχαν ξεσηκώσει τους υπεύθυνους των διοργανωτών για έναν ανεξήγητο λόγο οι κάτοχοι VIP πακέτων! Και όλα αυτά γινόντουσαν στο χώρο που είναι για τους δημοσιογράφους – πραγματικά σε εκείνο το σημείο φοβήθηκα ότι θα έχουμε χοντρό πρόβλημα με αυτούς τους Ιταλούς οπαδούς! Τελικά ήρθαν οι φάκελοι και για καλή μας τύχη πάνω πάνω ήταν οι δικές μας! Δίνω τις ταυτότητες μας, αγνοώντας επιδεικτικά το χαμό που επικρατούσε γύρω μας και παίρνω επιτέλους το photo pass.
Μπαίνουμε μέσα και παθαίνουμε σοκ από τις θέσεις που μας είχε εξασφαλίσει το management του group. Οι τιμές ξεκινούσαν από 51 ευρώ και έφταναν τα 86 ευρώ που ήταν στην πλατεία. Καθίσαμε στις θέσεις μας που ήταν κέντρο και μπροστά στην πλατεία, βλέποντας τη σκηνή τέλεια! Εκεί τρώω την ψυχρολουσία, όταν με ενημερώνει ένας υπάλληλος του θεάτρου ότι μπορώ να φωτογραφίσω μόνο πίσω δίπλα στον ηχολήπτη! Και δυστυχώς δεν τους τράβηξα όπως θα έπρεπε, γιατί είχαν πραγματικά φοβερά φώτα! Κανονικά απαγορευόντουσαν οι φωτογραφικές μηχανές, αλλά μερικοί κατάφεραν και τις πέρασαν και φωτογράφιζαν αμέριμνοι παρά την απαγόρευση! Όλοι οι υπόλοιποι έβγαζαν τα smartphones τους και τραβούσαν videos και φωτογραφίες χωρίς κανείς από τους υπαλλήλους του θεάτρου να τους πει τίποτα!
Το set αυτής της περιοδείας είναι χωρισμένο σε δύο μέρη που διαρκούν 1,5 ώρα το καθένα και διακόπτονται από ένα 15λεπτο διάλειμμα. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζουν κομμάτια από τη δισκογραφία τους και στο δεύτερο μέρος παρουσιάζουν όλο το “Images and words” συν ένα κομμάτι έκπληξη στο encore! Πραγματικά ό,τι καλύτερο για έναν οπαδό τους, μιας και δεν αρκούνται στο να παρουσιάσουν μόνο το εμβληματικό δεύτερο album τους, κάτι που θα μπορούσαν άνετα να κάνουν χωρίς κανείς να τους πει τίποτα! Αλλά είναι οι DREAM THEATER και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς έτσι δεν είναι;
Στο πρώτο μέρος οι Αμερικανοί επέλεξαν και κομμάτια-έκπληξη όπως το “Hell’s kitchen”, που έχουν να το παρουσιάσουν από το 1998 και το “The Bigger Picture” που το έπαιζαν πρώτη φορά live! Στο “Spirit carries on” ο John Petrucci κατέθεσε τα διαπιστευτήρια του ως κιθαρίστας με ένα πολύ ωραίο solo και στο “As I am” μας κούφαναν με το εμβόλιμο μέρος από το ρεφραίν του “Enter sandman” των METALLICA. Για εμένα το highlight του πρώτου μέρους ήταν το σόλο μπάσο του John Myung το οποίο ήταν εισαγωγικό στο “Portrait of Tracy” του Jaco Pastorius – o LaBrie το προλόγισε, επισημαίνοντας ότι είναι η μεγαλύτερη επιρροή του Myung!
Χάρηκα ιδιαίτερα με την επιλογή τους να βάλουν και κομμάτια από το περσινό πολύ καλό τους album “The astonishing”. Έπαιξαν σερί τα “The Gift of Music”, “ A Life Left Behind” και “ Our New World” και το κοινό σηκώθηκε όρθιο να τους αποθεώσει. Ο Labrie πολλές φορές μας παρακίνησε να σηκωθούμε από τις θέσεις μας, φέρνοντας σε αμηχανία τους υπαλλήλους του θεάτρου, που προφανώς ήταν συνηθισμένοι σε ήρεμο κοινό που απολαμβάνει τις εκδηλώσεις σε αυτό το χώρο από τις αναπαυτικές του θέσεις. Σε πολλά σημεία του πρώτου set, ο κόσμος τραγουδούσε μαζί με το LaBrie τους στίχους! Πραγματικά γιορτινή ατμόσφαιρα, που έκλεισε με το “Breaking all illusions” και ανέβασε την αγωνία για το τι μας περιμένει στο δεύτερο μέρος!
Τα φώτα κλείνουν και από τα ηχεία ακούγεται σαν εκπομπή από ραδιόφωνο με μουσική της εποχής που κυκλοφόρησε το “Images and words” – RED HOT CHILI PEPPERS, METALLICA, NIRVANA κτλ. Στο τέλος ο ραδιοφωνικός παραγωγός με την αμερικάνικη προφορά αναφέρεται στο single του “Pull me under” και ο κόσμος εκστασιάζεται! Όρθιος υποδέχεται το group και παραληρεί καθ’όλη τη διάρκεια του opening track του δίσκου! Πραγματικά πολύ έξυπνη κίνηση να δείξουν τι «πούλαγε» εκείνη την εποχή και πως ήρθαν από το πουθενά και επανατοποθέτησαν την τεχνική rock μουσική στη μουσική βιομηχανία της εποχής!
Αντί να ανακατέψουν τα κομμάτια, προτίμησαν να τα παρουσιάσουν στη σειρά που είναι και στο album. Τι να πρωτοπώ; Να εξάρω την απίστευτη τεχνική ικανότητα που έχουν όλοι οι μουσικοί τους, αποδίδοντας απαιτητικά μέρη με απαράμιλλη ευκολία; O LaBrie τα πήγε περίφημα στο πρώτο μέρος, στο οποίο οι φωνή του δε ζορίστηκε όσο στο δεύτερο – στο “Take the time” απλά ήταν αδύνατο να ακολουθήσει τους υπόλοιπους! Μάλιστα ανέφερε και τα εξής: «Πραγματικά πέρασαν πολλά χρόνια και έχουν αλλάξει πολλά! Τότε ήμουν ο μόνος παντρεμένος και κανείς μας δεν είχε παιδιά. Θυμόμαστε με τι ενθουσιασμό μας είχατε υποδεχτεί στη Ρώμη τότε! Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας ακολουθείτε όλα αυτά τα 25 χρόνια»! Ο Petrucci αναβίωσε παίζοντας αυτά τα κομμάτια το μύθο του guitar hero! Πραγματικά αψεγάδιαστος! O Myung ήταν πραγματικά σε κατάσταση πόρωσης, μαγνητίζοντας το βλέμμα μου συνεχώς – σε κάποια φάση σήκωσε στον αέρα το μπάσο του παίζοντας! Ο Mangini ήταν για εμένα ό,τι καλύτερο και ουσιαστικότερο έχω δει από drummer στη συναυλιακή ζωή μου! Κρατούσε το ρυθμό και διάνθιζε τον ήχο του παίζοντας όλα τα πιατίνια και τομ, καθώς και τα κρουστά που ήταν στο πάνω μέρος του drumkit του! Ο Rudess είχε ως δύσκολη αποστολή να παρουσιάσει τα απίστευτα μέρη του Kevin Moore και τα κατάφερε περίφημα!
Highlight της παρουσίασης του album ήταν σίγουρα το “ Metropolis – Part I- The Miracle and the Sleeper”. Το λέω και ανατριχιάζω: Πριν καν ξεκινήσει ο κόσμος σηκώθηκε και ούρλιαζε χειροκροτώντας για την έλευση του! Πραγματικά μια από τις πιο έντονα φορτισμένες συναυλιακές στιγμές της ζωής μου – ξεπέρασε ακόμα και το αφηνιασμένο κοπάνημα μου στο αγαπημένο μου “Under a glass moon”. Στο “Metropolis…” παρουσίασε και ο Mike Mangini ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον drum solo, στο οποίο απλώς επιβεβαίωσε πόσο μοναδικός drummer είναι! Στο τεχνικό μέρος του κομματιού ξεκίνησαν να το παίζουν σε αργή ταχύτητα με παύσεις και το αποτέλεσμα μου θύμισε τους WATCHTOWER! Το γρήγορο τεχνικό μέρος που ακολουθεί το έπαιξαν στην κανονική ταχύτητα και πραγματικά με άφησαν άφωνο!
Ο LaBrie έδωσε τα διαπιστευτήρια του στο “Wait for sleep”, όπου ξεδίπλωσε τις φωνητικές του αρετές με όλο το χρώμα της φωνής του παρών και το πιάνιστικό θέμα του Kevin Moore παιγμένο από το Rudess να δημιουργεί μοναδική ατμόσφαιρα!
Με το “Learning to live” έκλεισαν περίφημα το μέρος αυτό μετά από 70 λεπτά επί σκηνής. Κι εκεί που βλέπαμε τους τεχνικούς να μαζεύουν, ενώ το σχήμα είχε αποχωρήσει, ξαφνικά βλέπουμε τον Petrucci να ανεβαίνει και τον κόσμο να παραληρεί! Και εκεί γίνεται η έκπληξη της βραδιάς: Παίζουν ΟΛΟΚΛΗΡΟ το “A change of seasons”. Είχα να το ακούσω από τότε και πραγματικά δε το θυμόμουν καθόλου, αλλά στα 25 περίπου λεπτά του θαύμασα όλες τις αρετές που είχαν οι DREAM THEATER τότε: Εκπληκτικές θεματικές κιθάρες και σόλο, πλήκτρα που πρωταγωνιστούσαν με διαφορετικό ήχο κάθε φορά, φωνητικές μελωδίες εκπληκτικές και rhythm section που σε καθήλωνε! Αυτοί ήταν τότε και αποκαλύπτονται όλα αυτά τα χαρακτηριστικά στο δεύτερο σετ αυτής της περιοδείας με μοναδικό τρόπο! Όσοι είστε οπαδοί τους και μπορείτε να μπείτε στα έξοδα για να τους δείτε, μπείτε στη διαδικασία να πάτε σε κάποια από τις στάσεις της ευρωπαϊκής περιοδείας – στη Ρώμη θα ξαναπαίξουν στις 3 Μαΐου στον ίδιο συναυλιακό χώρο!
Θα έχω να λέω στον εαυτό μου ότι είδα live μια τιτάνια μπάντα να παρουσιάζει έναν τιτάνιο δίσκο και στο τέλος να μας χαρίζει και κερασάκι ένα κομμάτι που γράφτηκε την ίδια περίοδο και παρουσιάστηκε ετεροχρονισμένα. Εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω κάποιες προσωπικές εκτιμήσεις για το φαινόμενο DREAM THEATER. Τους λατρεύω στην περίοδο που ήταν ο Kevin Moore στα πλήκτρα, γιατι τότε είχαν όλα τα χαρακτηριστικά που με εκστασιάζουν ακόμα και σήμερα στο progressive rock/metal! Στο πρώτο μέρος του σετ τους θαύμασα, αλλά δε με συνεπήραν όπως στο δεύτερο και προφανώς αυτό οφείλεται στα τραγούδια που είχαν προγραμματίσει να παρουσιάσουν! Έλειπαν τα θεματικά solos και riffs/θέματα που οδηγούν μια σύνθεση, τα πλήκτρα με τους διαφορετικούς ήχους που πρωταγωνιστούν και η χημεία που θεωρώ κι εγώ ότι λείπει από τους DREAM THEATER μετά τη φυγή του Kevin Moore! Δεν ακυρώνω την υπόλοιπη δισκογραφία τους, αλλά δε νομίζω να κάνουν τα 25χρονα κάποιου δίσκου τους εδώ και 15 χρόνια όπως κάνουν τώρα για το “Images and words”!
Για μένα μετά τη φυγή του Kevin Moore χάθηκε το dream και έμεινε το theater και αυτή η συναυλία, απλώς μου το επιβεβαίωσε! Ηταν για εμένα πραγματικά δύο τελείως διαφορετικές μπάντες! Τη μια την άκουγα ευχάριστα χωρίς να με συνεπαίρνει και τη δεύτερη να με κάνει να νιώθω και πάλι έφηβος εκστασιασμένος όταν άκουγα με μανία τη μουσική τους! Όπως και να έχει αξίζει και με το παραπάνω κάποιος να τους δει σε αυτή την περιοδεία. Θα δει μια μπάντα-μύθο στην ιστορία της τεχνικής μουσικής να αφήνει τα κόκαλα της επί σκηνής μετά από ένα ξεθέωμα 3 καθαρών ωρών! Οχι αρπαχτές που κάνουν άλλα συγκροτήματα παρουσιάζοντας ωριαίες παρουσιάσεις των παλιών album τους, χωρίς τίποτα άλλο να παρουσιάσουν. Επίσης με ενόχλησε το γεγονός ότι ο LaBrie αποχωρούσε συχνά από τη σκηνή όταν δεν είχε φωνητικά μέρη, αφήνοντας τη θέση του frontman στον John Petrucci! Και έπινε συνεχώς νερό και κάτι από ένα θερμό που ήταν δίπλα από το drum kit! Και με ξένισε το γεγονός ότι δεν έκαναν καμμία απολύτως αναφορά στα μέλη της μπάντας εκείνη την εποχή! Ο Σάκης Φράγκος ορθά μου επισήμανε ότι καμμιά μπάντα δεν το κάνει αυτό για εν ζωή πρώην μέλη, αλλά προσωπικά θα περίμενα από τους DREAM THEATER να είναι η εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα…
Στο τέλος της συναυλίας φάνηκε πόσο το χάρηκαν όλοι τους! Χαιρετούσαν όλοι συνεχώς το κοινό με τον Muyng να χαιρετάει όλη την πρώτη σειρά όπως στην είσοδο των παικτών στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο! Θα θυμάμαι για πάντα αυτή τη συναυλία και θα χαίρομαι στο απώτερο μέλλον όταν σε ανάλογους συναυλιακούς χώρους θα μνημονεύεται το “Images and words” από tribute μπάντες! Το στοίχημα πάντως με το Βασίλη τέθηκε: Σε δύο χρόνια θα παρουσιάσουν ολόκληρο το “Awake”; Προσωπικά πιστεύω πως ναι, γιατί θεωρώ πολύ ύποπτο το γεγονός ότι δεν έπαιξαν νότα από αυτό το δίσκο, αν και υπήρχαν κομμάτια του που γράφτηκαν την περίοδο του “Images and words”. Εγώ πιστεύω πως θα το κάνουν και θα με αναγκάσουν να ξαναπάω εξωτερικό για να τους δω να το παρουσιάζουν! Εσείς τι πιστεύετε;
Λευτέρης Τσουρέας
ΥΓ: Πέρασα το πιο ξέγνοιαστο τριήμερο της ζωής μου! Σάκη ευχαριστώ για το photo pass και Βασίλη για την απίστευτη παρέα! Ραντεβού στο “Awake”!
