DREAM THEATER – “Awake” – Worst to best

26 χρόνια “Awake”. 26 χρόνια από τότε που άνοιξα με τα χέρια μου την κούτα που περιείχε το CD στο πάλαι ποτέ Rock City, θυμάμαι ακόμη και το ότι ήταν Τρίτη και μπήκα στο λεωφορείο του γυρισμού στο σπίτι, διαβάζοντας τους στίχους. Τους είχα «ρουφήξει» τόσο, που από την πρώτη φορά που άκουσα τον δίσκο, ένιωσα σαν να τους ήξερα ήδη… Εκείνο το βράδυ, δεν κοιμήθηκα. Άκουσα το “Awake” σερί, μένοντας ξύπνιος, μέχρι να έρθει η ώρα να πάω στη σχολή μου. Κατέβηκα στο κέντρο και αγόρασα όποιο ξένο περιοδικό βρήκα μπροστά μου και υποψιαζόμουν ότι θα είχε συνεντεύξεις τους, για να μπει ακόμα περισσότερο στο πετσί μου. Δεν θυμάμαι μάλιστα, ποιο ξένο περιοδικό ήταν, που είχε γράψει στην κριτική του, ότι το “Scarred” είναι radio friendly λόγω του ρεφρέν του. Το “Scarred”. Me 10.59 λεπτά διάρκεια. Radio friendly. Η αλήθεια είναι ότι μία ιδέα την είχαμε. Από το video clip του “Lie” στο MTV, μαζί με τη συνέντευξη που υπήρχε με το συγκρότημα, για την εμφάνισή τους στο Foundations Forum και μάθαμε τα νέα ότι ο Kevin Moore είχε φύγει από το συγκρότημα, ενώ ο αντικαταστάτης του, Jordan Rudess, τότε ήταν προσωρινός… Τότε είχαμε πάρει και μία ιδέα από το “Caught in a web”… Αλλά ας μην τα λέμε όλα. Το έργο να κάνει κάποιος “Worst to best” σ’ ένα δίσκο όπως το “Awake” είναι τρομακτικά δύσκολο και πέρα της πρώτης θέσης, πολλά μπορούν να αλλάξουν μέρα με την μέρα.

The “Awake” countdown:

11. “The silent man”
Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που μπήκε αυτό το κομμάτι στη θέση που μπήκε. Μαζί με τα “Erotomania” και “Voices” αποτελούν την τριλογία “A mind beside itself” και μετά από ένα τρελό instrumental κι ένα 10λεπτο έπος, μία ακουστική μπαλάντα, με στίχους από τον Petrucci (που είχε γράψει και την μουσική) για τη σχέση πατέρα και γιου που είχαν αρχίσει να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον, ταίριαζε απόλυτα. Ο Petrucci έμελλε να γράψει αργότερα κι άλλο ένα τραγούδι για τον πατέρα του, που μόλις είχε πεθάνει τότε, το “Take away my pain”, στο “Falling into infinity”. Κάποιοι το περιγράφουν σαν το “Silent lucidity” των DREAM THEATER, θα ήθελαν πολύ όμως να είναι, αφού βγήκε και σε single, αλλά πάτωσε εμπορικά. Αλλά και μουσικά, είναι ένα απλό ακουστικό τραγούδι, που εξυπηρετεί συγκεκριμένο σκοπό. Ήθελαν να κλείσουν την τριλογία τους, μ’ ένα μελαγχολικό τόνο (εξάλλου όλο το άλμπουμ είναι εξαιρετικά σκοτεινό και μελαγχολικό), όπως έκαναν οι RUSH με το “Hemispheres”. Παρότι δεν είναι το σπουδαιότερο κομμάτι τους, συμφέρει να βρείτε σε οικονομική τιμή το single του, επειδή περιέχει το instrumental “Eve”, μία σύνθεση του Kevin Moore σε PINK FLOYD ύφος, με το οποίο ξεκινούσαν πολλές συναυλίες τους και ήταν το γιαπωνέζικο bonus του “Awake”, σε bonus CD, μικρότερων διαστάσεων. Για τους συλλέκτες, θα σας βγει πολύ πιο οικονομικά αν κάνετε αυτήν την πατέντα! Το video clip του τραγουδιού, το σκηνοθέτησε ο Mike Portnoy, κάνοντας ένα από τα παιδικά του όνειρα, πραγματικότητα.

10. “Lifting shadows off a dream”
Αν εξαιρέσει κανείς το “To live forever” που μου αρέσει πολύ, τα υπόλοιπα τραγούδια του καταλόγου των DREAM THEATER που έχουν εμφανείς επιρροές από τους U2, τα έχω πιο χαμηλά στην ιεραρχία, από το “Speak to me” (έστω κι αν είναι ακυκλοφόρητο, οι μυημένοι το έχουν από διάφορες πλευρές) μέχρι το “I walk beside you” του “Octavarium”. Πολύ ενδιαφέρουσες οι αρμονικές του Petrucci. Πολύ ωραίο, μελωδικό σόλο, χωρίς φανφάρες, πολύ ωραία και η γέφυρά του, πιστεύω όμως ότι τέτοια τραγούδια τα γράφουν οι DREAM THEATER για πρωινό. Για την ιστορία, το working title του, ήταν “Blowfish”.

9. “Innocence faded”
Εδώ βρίσκεται η μία από τις δύο στιχουργικές αναφορές στον τίτλο του δίσκου (αφού δεν υπάρχει title track). Η πρώτη ήταν στο “The silent man”, στους στίχους “When there is reason, tonight I’m awake / If there is balance, tonight he’s awake”. Στο “Innocence faded”, υπάρχει ο στίχος, “Until the circle breaks and wisdom lies ahead, the faithful live awake, the rest remain misled”. Θα επιμείνω λίγο στους στίχους σ’ αυτό το τραγούδι, επειδή είναι κι αυτό σχετικά απλό, με πάρα πολύ ωραίες μελωδίες όμως, λίγο πιο pop, βασισμένο σε ιδέες που είχε από καιρό ο Petrucci και πάλι. Ο λόγος είναι ότι οι στίχοι γράφτηκαν για την ολοένα και χειρότερη σχέση που είχε ο Kevin Moore με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και ήταν απόμακρος, χωρίς να έχει σχέση με αυτό που ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Χαρακτηριστικά: “Distant like brother, wearing apathetic displays, sharing flesh like envy in cages, condescending, not intending to end” ή “Beginnings get complicated the farther we progress, opinions are calculated immune to openness”. Μπορεί να φανταστεί κανείς, πόσο άβολη ήταν η σχέση των υπολοίπων μελών με τον Moore κατά τη διάρκεια της σύνθεσης του “Awake”, μόνο και μόνο διαβάζοντας τους στίχους… Το working title του, ήταν “Fresca”.

8. “Lie”
Κι όμως, στην όγδοη θέση έχω το πρώτο single, μέσα από τον δίσκο. Το τραγούδι είναι πραγματικά πολύ καλό, μη γελιόμαστε. Απλά σ’ έναν τόσο καλό δίσκο, κάποιο τραγούδι θα μπει πιο χαμηλά στη λίστα από κάποιο άλλο. Το “Lie” προήλθε ουσιαστικά από το “The mirror” και είναι ένα από τα τραγούδια που ο Petrucci πειραματίστηκε με την καινούργια του, εφτάχορδη κιθάρα. Το groove του είναι τεράστιο, όπως και ο όγκος του, κάτι που διαπίστωσε το συγκρότημα και πιο συγκεκριμένα ο James LaBrie και ζήτησε από τους υπόλοιπους να απομονώσουν το τελευταίο section του “Mirror” και να βάλουν κουπλέ και ρεφρέν ώστε να το κάνουν αυτοτελές κομμάτι. Το working title του, ήταν άκρως γελοίο, “Kittens on crack”. Για μία ακόμη φορά, στο video clip του κομματιού, υπάρχει ένα edit ανεπίτρεπτο για τραγούδι των DREAM THEATER, ώστε να έχει μία πιο «αποδεκτή» διάρκεια, κάνοντάς το από 6.34, 4.40… Εννοείται ότι γυρίστηκε με τέσσερα μέλη παρόντα, αφού ο Kevin Moore είχε πει ήδη το επικό: «Φεύγω από το Long Island»
«Και που πας;»
«Θα σου πω μόλις φτάσω».
Και όντως δεν είχε ιδέα που πήγαινε, απλά οδηγούσε. Εδώ θα μου πείτε, ότι μερικά χρόνια αργότερα, έφτασε να ζήσει μέχρι και στην Κόστα Ρίκα… Ήδη μέσα στους στίχους, μπορεί κανείς να βρει ψήγματα της επιθυμίας του πληκτρά του σχήματος να αποχωρήσει, ενώ μουσικά, μπορεί να βρει περάσματα και από το “Mirror” και από το “Space-dye vest”.
Bonus στο video clip, η ενδυματολογική πρόταση του Mike Portnoy…
Εδώ και χρόνια ψάχνω να βρω αν υπάρχει γραμμένη η demo εκτέλεση του κομματιού με τον Kevin Moore στα φωνητικά, μάταια όμως. Πρέπει να ήταν κάτι το εντελώς ξεχωριστό!

7. “Caught in a web”
Ένα από τα πιο trademark τραγούδια των DREAM THEATER, ένα τραγούδι που περικλείει μέσα σε πέντε λεπτά, πολλά από τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν, ένα από τα τραγούδια που ζήτησαν από τον Derek Sherinian να μάθει, προτού μπει στο συγκρότημα, μαζί με τα “Pull me under” και “Take the time” (προφανώς ενισχύοντας το επιχείρημά μου ως “trademark”). Παίχτηκε σε πάρα πολλές περιοδείες έκτοτε δείχνοντας τη διαχρονικότητά του. Αυτό που πάντα με συγκλόνιζε όμως, είναι ότι σε ορισμένες συναυλίες, του άλλαζαν κυριολεκτικά τα φώτα, φανερώνοντας τις επιρροές τους για τη σύνθεσή του, μετονομάζοντάς το σε “Caught in Alice’s Nine Inch Tool Garden”, που αν κάνει κάποιος την αποκρυπτογράφηση, μπορεί να διακρίνει τα ονόματα των ALICE IN CHAINS, NINE INCH NAILS, TOOL και SOUNDGARDEN. Επίσης, σε ύστερες περιοδείες, το αναμίγνυαν με το “New millennium”, ονομάζοντάς το “Caught in a new millennium”. Και μία χάρη: Αν βρει κανείς το promo single του για λιγότερα από 150 ευρώ, ας μου στείλει μήνυμα, γιατί έχει ξεφύγει εντελώς το πράγμα για εμάς τα αρρωστάκια!!! Μην ξεχάσω, ότι το working title του, ήταν “Squid”… Η αναφορά του στο εξώφυλλο, είναι κάτω δεξιά με την αράχνη και τον ιστό της.

6. “6.00”
Ομολογώ ότι από το #8 μέχρι και το #3, η σειρά είναι πάνω-κάτω τυχαία, αφού όλα σχεδόν τα τραγούδια μου αρέσουν σχεδόν εξίσου πάρα πολύ. Ε, η θέση νούμερο 6, ήταν δυνατόν να μην καπαρωθεί από το “6.00”; Το κομμάτι που ανοίγει με παροιμιώδη τρόπο το “Awake” κι έχει κάνει χιλιάδες πωρωμένους οπαδούς να το παίζουν στις 6 το πρωί των Χριστουγέννων, σύμφωνα με τους στίχους του στο ξεκίνημα (“6 o’ clock on a Christmas morning”, όπως λέει και το sample της ταινίας “The dead” βασισμένης στο βιβλίο του James Joyce). Κι επειδή μιλάμε για τον ορισμό της «καταστροφής» στο link της ταινίας που υπάρχει, πηγαίνετε στο 33.57 και θα καταλάβετε!!!

Ένα από τα πολύ στριφνά, επίσης, κομμάτια των DREAM THEATER, απίστευτα τεχνικό, αλλά τόσο ιδανικό για το άνοιγμα του συγκεκριμένου δίσκου. Στιχουργικά, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Kevin Moore είχε αποφασίσει προ πολλού να φύγει από το συγκρότημα, γράφοντας “So many ways to drown a man, so many ways to drag him down, some are fast and some take years and years”.
Να μην ξεχάσω ότι το working title του ήταν “Beachhouse reality”, ενώ στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει σχετικά αναφορά στο τραγούδι, κοιτάζοντας πάνω αριστερά με το ρολόι να δείχνει 6.00. Πάντα μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν το έχουν παίξει πολλές φορές live, παρότι άνοιγε τον δίσκο. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα απαιτητικό, ίσως ότι είναι οι στίχοι του Kevin Moore πολύ προσωπικοί…

5. “Erotomania”
Αυτό εδώ, είναι το αγαπημένο μου instrumental ever από τους DREAM THEATER. Παρότι είναι σαφές πως πρόκειται για μία συρραφή διαφόρων ιδεών που είχαν, αφού κατ’ ομολογία τους, άλλωστε, γράφτηκε πολύ αυθόρμητα από διάφορες ιδέες που είχαν και δεν ταίριαζαν σε άλλα κομμάτια, είναι ένα μικρό δείγμα γραφής από τις τεχνικές ικανότητές τους. Μέσα στο κομμάτι, μπορεί κανείς να ακούσει το ρεφρέν από το “Silent man”, αλλά και κάποια μέρη που αρχικά προορίζονταν για το “Pull me under” και διάφορα παλαιότερα τραγούδια τους. Είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας “A mind beside itself” και working title ποτέ δεν υπήρξε! Σας την έφερα! Ο τρόπος με τον οποίο ενώνεται με το “Voices”, μας κάνει να πιστεύουμε ότι πιθανώς να ήταν μία εισαγωγή του που την «ξεχείλωσαν», αλλά ποτέ τελικά δεν υπήρξε αυτή η σκέψη…

4. “Voices”
Και μιας και μιλήσαμε για το “Voices”, ας το βάλουμε στη φυσική του θέση, μετά το “Erotomania”. Η δομή του, είναι σεμιναριακή, αφού ξεκινά με χαμηλούς τόνους και απογειώνεται σε ένταση, τεχνική και συναίσθημα καθ’ όλη τη διάρκεια των σχεδόν δέκα του λεπτών. Ιδιαίτερα στο σημείο που λέει “Maybe I’m just Cassandra fleeting…”, το ξέσπασμα είναι τόσο έντονο που νομίζεις ότι ο LaBrie θα εκραγεί. Μιας και είπα για τον LaBrie (αλήθεια, δεν έχετε βαρεθεί να τον κακολογείτε ενώ εκείνος είναι τραγουδιστής των DREAM THEATER, ενός από τα πιο απαιτητικά συγκροτήματα στον κόσμο εδώ και 30 χρόνια; Νισάφι πια, η γραφικότητα χτυπάει κόκκινο) στο 3.25 και λίγο πιο μετά, πρέπει να είναι ένα σημείο που τον δυσκόλευε ιδιαίτερα, εξ ου και στα περισσότερα live της εποχής (και ύστερα), «έτρωγε» μερικούς στίχους που και χωρίς αυτούς έβγαινε νόημα, ώστε να παίρνει τις ανάσες του όπως πρέπει και οι κακές ή οι αληθινές γλώσσες λένε ότι η edited version που εμφανιζόταν σε ορισμένα live, είχε να κάνει με το γεγονός ότι είναι πολύ επίπονο για τον τραγουδιστή να το φέρει εις πέρας. Οι στίχοι που διαβάζονται από το 4.28 και μετά, βρίσκονται στο βιβλίο “The cultural revolution” και τους απαγγέλει ο rapper Prix-Mo που ηχογραφούσε στο ίδιο στούντιο την ίδια περίοδο με τους DREAM THEATER.

3. “Scarred”
…ή “Keymaster” όπως ονομαζόταν αρχικά. Πρόκειται για ένα τραγούδι του οποίο παρά την τεράστια διάρκειά του, που αγγίζει τα 11 λεπτά, έχει σαφή δομή και ρεφρέν που εμφανίζεται τακτικά καθ’ όλη τη διάρκειά του. Κάθε φορά που το ακούω, προσπαθώ να φανταστώ τον δημοσιογράφο που έγραψε ότι το κομμάτι είναι radio friendly και να αποκωδικοποιήσω τα παραισθησιογόνα που είχε πάρει και το άκουγε τετράλεπτο! Το συγκεκριμένο τραγούδι, είναι η μεγάλη στιγμή του LaBrie στον δίσκο, ιδιαίτερα στα πιο μελωδικά σημεία του, φανερώνοντας όλη του τη γκάμα. Ένας LaBrie, ο οποίος δεν είναι σίγουρα ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου, αλλά δεν θα βαρεθώ να επαναλαμβάνω, την μόνιμη επωδό του ίδιου του συγκροτήματος, ότι είναι «η φωνή των DREAM THEATER». Τόσο απλά και τόσο εύκολα, ότι και να σημαίνει αυτό. Μέσα στα χρόνια, έφαγα τον κόσμο να βρω τις ομοιότητες που έχουν οι στίχοι με το “Rock the Casbah” των CLASH, για να διαβάσω κάπου, κάποια στιγμή, ότι οι άλλαξαν από τα demo και την πορεία αυτοί οι στίχοι που είχαν ακούσει λάθος από το τραγούδι των Βρετανών punksters, απαλείφθηκαν. Από τα κορυφαία υπερδεκάλεπτα τραγούδια των DREAM THEATER το “Scarred”, παρότι αυτά είναι η ειδικότητά τους κι έχουν πάρα πολλά έπη.

2. “Mirror”
Αν έχετε δει πουθενά τον τίτλο “Puppies on acid”, μην μπερδεύεστε. Είναι ο τίτλος που είχαν δώσει στην εισαγωγή του “Mirror”. Όπως είπαμε και προηγουμένως, αρχικά περιείχε το “Lie”, μέχρι που κάποια στιγμή εκείνο «αυτονομήθηκε». Ως τραγούδι υπήρχε από την περίοδο του “Images and words” και η εισαγωγή με την εφτάχορδη κιθάρα, είχε κάνει την εμφάνισή της στη θρυλική βιντεοκασέτα “Images and words – Live in Tokyo” του 1993, ως εισαγωγή στο “Take the time” και θυμάμαι ακόμα να το παρακολουθούμε με τον αδερφό μου και να προσπαθεί ο ένας να κλείσει το στόμα του άλλου από τον θαυμασμό. Από τα πιο βαριά τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι DREAM THEATER και από τα δέκα αγαπημένα μου από το συγκρότημα. Κανείς δεν το καταλάβαινε τότε, αλλά οι στίχοι μιλάνε αρκετά ξεκάθαρα μάλιστα, για το μεγάλο πρόβλημα που είχε ο Mike Portnoy με τον αλκοολισμό και την προσπάθειά του (;) να απεξαρτηθεί. ΔΕΝ αποτελεί μέρος της “Twelve-step suite” παρότι θεωρείται ένα prequel (όσοι δεν ξέρετε το “Twelve-step suite”, από το αυτί και στον δάσκαλο!!!), αφού αυτό ξεκίνησε γύρω στο 2000 με το “Six degrees of inner turbulence” και το “The glass prison”. Πέρα από την σχέση του με το “Lie”, υπάρχει κι ένα πέρασμα του “Space-dye vest” στο 5.15. Κλείνοντας, να πούμε ότι τα samples που υπάρχουν στο τραγούδι, είναι από τις ταινίες “Falling in love” (Meryl Streep), “Damage” (Jeremy Irons”, “Light sleeper” (Mary Beth Hurt). Τελευταία αναφορά στο εξώφυλλο του “Awake”, η προφανής, ο καθρέφτης στο εξώφυλλο αλλά και το οπισθόφυλλο.

1.“Space-dye vest”
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, στην ερώτηση ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών, η απάντηση είναι σαφής: Το “Space-dye vest”. Μην ρωτάτε το πώς και το γιατί. Είναι το πιο «παράταιρο» τραγούδι στην ιστορία του συγκροτήματος, είναι ένα τραγούδι που το έγραψε αποκλειστικά ο Kevin Moore, το έφερε στο συγκρότημα, μπήκε αυτούσιο και αμέσως μετά αποχώρησε από το σχήμα, είναι ένα από τα πιο μελαγχολικά κομμάτια στην ιστορία της μουσικής ή από αυτά που έχω ακούσει εγώ τουλάχιστον, σε σημείο που να νιώθω τόσο εύθραυστος κάθε φορά που παίζει ώστε να αποφεύγω να το ακούσω για να μην τσαλακωθώ συναισθηματικά. Είναι το κομμάτι που με έχει αγγίξει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Τόσο απλό, αλλά τόσο μαγικό ταυτόχρονα. Και ξέρετε κάτι; Η demo εκτέλεσή του, με τον Kevin Moore στα φωνητικά, που μπορεί να βρεθεί σε ψαγμένα bootleg (για την ακρίβεια, μόνο σ’ ένα το έχω βρει), είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ εκτέλεση του ΑΠΟΛΥΤΟΥ τραγουδιού. Αυτή η «κλινική» χροιά της φωνής του Moore, σου μπήγει το μαχαίρι στην καρδιά και το στριφογυρίζει… Για να είμαι απόλυτα ακριβής, ο LaBrie, αρκετά χρόνια μετά, αποκάλυψε ότι κάτω από τη δική του φωνή στον δίσκο, υπάρχει και αυτή του Moore!

Είναι γνωστή η ιστορία του τραγουδιού, μια ιστορία εμμονής του Kevin Moore μ’ ένα μοντέλο που είχε δει σ’ ένα περιοδικό μόδας και το κουβαλούσε μαζί του για πάρα πολύ καιρό, επιμένοντας ότι δεν ήθελε να δει την κοπέλα από κοντά, ώστε να μην χαθεί η μαγεία και προτιμούσε να «μείνει στις σελίδες του περιοδικού». Ο λόγος που συμπεριλήφθηκε το “Space-dye vest” στο δίσκο, ήταν επειδή το συγκρότημα πίστευε ότι τελικά ο Moore θα έμενε στο συγκρότημα. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη και με μπροστάρη τον Portnoy, δήλωναν ότι δεν θα το έπαιζαν ποτέ live, αλλά και ότι αν ήξεραν ότι τελικά θα αποχωρούσε, δεν θα έβρισκε ποτέ τον δρόμο του στο δίσκο. Αυτό το κράτησαν μέχρι που έφυγε ο ντράμερ και το 2014, στην περιοδεία “Along for the ride”, όπου ένα μέρος της ήταν αφιερωμένο στα 20 χρόνια του “Awake”, όχι μόνο το έπαιξαν αλλά και το αποτύπωσαν στο DVD “Breaking the fourth wall”.

Τα samples που ακούγονται, ανήκουν στις εξής ταινίες/σειρές κ.ο.κ.:
“A room with a view”, “The fifth estate” (που είναι μία Καναδική σειρά και συγκεκριμένα είναι από το επεισόδιο “The trouble with Evan”), ένα σχόλιο στις ειδήσεις για το κυνηγητό του OJ Simpson κι ένα απόσπασμα από το Conan O’Brien show.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε το sample του “Room with a view” από το 00.48 και ως bonus, ένα καταπληκτικό video με πολλά από τα samples του δίσκου μαζί με την μουσική!!!

Ιδανικό τελείωμα σ’ ένα δίσκο, ακόμα πιο ιδανικό για ένα τέλος εποχής κι ένα κεφάλαιο που παρότι σύντομο, υπήρξε κομβικής σημασίας για τους DREAM THEATER.
Σάκης Φράγκος