DREAM THEATER/Devin Townsend – 30/05/2022 – National Palace of Culture, Σόφια
Και άντε τώρα να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σωστή σειρά, για να μη χαθεί τίποτα. Όταν ανακοινώθηκε το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας των DREAM THEATER ήταν απλά ζήτημα χρόνου για να βρω ποια πόλη μου ταιριάζει, ώστε να κάνω το χρέος μου. Το αρχικό πλάνο για το Άμστερνταμ κατέρρευσε, όταν ο καλός φίλος και συνοδοιπόρος στο Rock Hard Μίμης Καναβιτσάδος μου πέταξε την ιδέα ότι υπάρχει οργανωμένη εκδρομή από Θεσσαλονίκη για τη Σόφια της Βουλγαρίας. Αν και η προηγούμενη συναυλιακή, DIY εμπειρία που είχα στη συγκεκριμένη χώρα μόνο ευχάριστη δεν ήταν, είμαι άνθρωπος που δίνω δεύτερες ευκαιρίες, οπότε επικράτησε η λογική της παρέας, που μοιράζεται την ίδια λατρεία για τους DREAM THEATER και έτσι έμειναν τα διαδικαστικά.
Εδώ δεν θα διαβάσετε το τι συνέβη στο λεωφορείο (what happens in Vegas…), ούτε πόσο όμορφη πόλη είναι η Σόφια (δεν είναι). Όμως πρέπει να κάνω μια μικρή μνεία για τον συναυλιακό χώρο που φιλοξένησε την πεντάδα των Petrucci/Myung/LaBrie/Rudess/Mangini. Ήταν γνωστό ότι όλη η περιοδεία λάμβανε χώρα σε κλειστούς χώρους με αριθμημένες θέσεις καθήμενων, οπότε και σε αυτήν την περίπτωση, το National Palace of Culture που βρίσκεται στο κέντρο της Σόφιας, είναι ένας πολυχώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων, αντίστοιχος του δικού μας «Σταύρος Νιάρχος». Με χωρητικότητα πάνω-κάτω 3.000 θέσεων, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κάποιος τον λόγο για τον οποίο αυτό το συναυλιακό πακέτο δεν πέρασε ποτέ από τη χώρα μας…
Πάμε όμως στο ζουμί. Αφού εφοδιαστήκαμε ένα σκασμό merchandise, βρήκαμε μετά από πολύ κόπο τις θέσεις μας και μπήκαμε σχεδόν on time για το support, που δεν είναι άλλος από τον τρελό Καναδό ονόματι Devin Townsend. Έχοντας ζήσει από κοντά συναυλία του πριν πέντε χρόνια στο Fuzz Club και με βάση κάποια σποραδικά βίντεο που είδα στη γνωστή σελίδα της Google, κατά τη διάρκεια της διαδρομής εξηγούσα με ενθουσιασμό στους συνταξιδιώτες μου για ποιους λόγους δεν πρέπει να σνομπάρουν το support. Ο Devin με εξέθεσε ανεπανόρθωτα…
Ξεκίνημα με μια ακουστική, ξεκούρδιστη εκτέλεση του “Let it roll”. «Μάλλον είναι κάποιου είδους πλάκα» ψιθυρίζει γελώντας ο Μίμης που κάθονταν δίπλα μου. Όταν όμως ήρθε και η ακουστική version του “Love?” των STRAPPING YOUNG LAD, πλέον ήμασταν βέβαιοι ότι ζούσαμε ένα ανεπανάληπτο φιάσκο. Όσο χιούμορ και να επιστράτευσε ο Dev για να αναστρέψει το αμήχανο κλίμα, όσο σπουδαίο να ακούγεται έστω κι έτσι το “Deadhead” (το καλύτερο τραγούδι του γενικώς), το ότι δεν υπήρχε καμία προειδοποίηση για τη συγκεκριμένη εμφάνιση είναι ένα γεγονός που δεν εκτιμήθηκε από κανένα. Η poker face έκφραση του συναδέλφου δίπλα μου, περιέγραφε γλαφυρά την τραγωδία που ζούσαμε.
Ο Townsend προσπάθησε να μας πείσει ότι είχε και άλλα μέλη μαζί του (ένα λούτρινο χταπόδι), είπε και μια γενική και αόριστη δικαιολογία (ότι και καλά τα άλλα μέλη έπρεπε να επιστρέψουν πίσω για να ενσωματωθούν στα δικά τους συγκροτήματα), σε κάθε περίπτωση όμως όλη αυτή η κατάσταση δημιούργησε έναν εκνευρισμό σε όσους τον παρακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια, με τα ups και downs της δισκογραφίας του. Κατόπιν εορτής, πληροφορηθήκαμε ότι οι λόγοι ξεπερνούσαν τον ίδιο τον Καναδό και αφορούσαν αποκλειστικά τον διοργανωτή και η επιλογή ήταν είτε να μην έπαιζε καθόλου σε Σόφια και Κωνσταντινούπολη, είτε να εμφανίζονταν μόνος του, με συνέπεια τα παραπάνω αποτελέσματα. Ένα μεγάλο κρίμα για το φιάσκο, δύο γρήγορα τσιγάρα έξω από τον συναυλιακό χώρο και επιστροφή για τους headliners.
ΕΥΤΥΧΩΣ, δεν υπήρχαν περικοπές στους DREAM THEATER. Δεν θα το άντεχα κάτι τέτοιο. Ξέρουμε εδώ και χρόνια ότι το στοιχείο της έκπληξης έχει χαθεί και το setlist δεν αλλάζει, αλλά αυτό έχει και τα θετικά του, καθώς η κάθε συναυλία διέπεται από αρτιότητα στην εκτέλεση, χωρίς λάθη και, σε συνδυασμό με τα projections που υπάρχουν στο background, δημιουργείται μια οπτικοακουστική εμπειρία. Μετά τη σύντομη εισαγωγή του “Super strength”, έρχεται με φόρα το “The alien” για να μας παρασύρει στη μαγεία της μουσικής των DT.
Το στήσιμο στη σκηνή ήταν απλοϊκό και ταυτόχρονα λειτουργικό. Ο Myung στη γωνιά του, ο Rudess με το γνωστό keyboard που αλλάζει μοίρες, ο Petrucci με δύο καμπίνες (μία μπροστά στη σκηνή και μία δίπλα στον ντράμερ) και ο Mangini με ένα πολύ απλό, μονόμποτο drum kit, στο οποίο έπαιζε τις κάλτσες του. Ο δε LaBrie ήταν αρκετά συγκρατημένος, χωρίς εξάρσεις, με το setlist να τον βοηθά να παίρνει τις απαραίτητες ανάσες και τα backing tracks που υπήρχαν στα refrains και σε άλλα ψιλά σημεία, να στρογγυλεύουν το αποτέλεσμα και να περνούν σχεδόν απαρατήρητα τα όποια φωνητικά λαθάκια υπήρχαν εδώ κι εκεί. Συνέχεια με το “6:00” από το αξεπέραστο “Awake” σε μια αψεγάδιαστη εκτέλεση και το “Awaken the master” και κάπου εδώ φαίνεται η απόλυτη πίστη που υπάρχει στο υλικό του “A view from the top of the world”.
Η πρώτη μεγάλη στιγμή της εμφάνισης έρχεται με το ‘Endless sacrifice” από το παρεξηγημένο “Train of thought”. Σε συναυλιακές συνθήκες αναδεικνύεται όλη η μαγεία του, σε αντίθεση με το στουντιακό αποτέλεσμα που παραείναι μπουκωμένο (και κάποια στιγμή πρέπει να γίνει και ένα remaster). Ο δε επίλογός του, με τον Rudess και το keytar του να στέκεται δίπλα στον Petrucci, είναι κάτι που δε μπορεί να γραφτεί με λέξεις. Τα “Bridges in the sky” και “Invisible monster” που ακολούθησαν διατήρησαν το momentum σε υψηλά επίπεδα και μας προετοίμασαν ψυχολογικά (μπορεί και όχι) για την πρώτη, πραγματική ανατριχίλα της βραδιάς.
Την πρώτη βραδιά σε εκείνο το αξέχαστο διήμερο στο πάλαι ποτέ Ρόδον, είχαμε την τύχη να ακούσουμε ολόκληρο το δεύτερο CD από το “Six degrees…”. Έτσι λοιπόν, οι πρώτες νότες του Jordan στο “About to crash” ξύπνησαν μια σειρά από συγκινητικές αναμνήσεις, που οριακά με κράτησαν στην καρέκλα μου. Το οποίο “About to crash” έδεσε άριστα ως medley με το “The ministry of lost souls” από ένα εξίσου παρεξηγημένο “Systematic chaos”, που δεν πήρε ποτέ το credit που πρέπει και του αναλογεί. Το main set έκλεισε με το ομώνυμο έπος από το πρόσφατο DT album και τα 20+ λεπτά του κύλησαν πραγματικά νεράκι. Το παρατεταμένο standing ovation του κοινού ήταν φυσικό επακόλουθο.
Έφτασε η ώρα για το encore και για την απόδειξη ότι το “Black clouds and silver linings” συγκαταλέγεται χωρίς αμφισβήτηση μέσα στα πέντε καλύτερα DT albums. Από τις πρώτες νότες ξεκίνησαν τα ρίγη, αλλά ο ατμοσφαιρικός διάλογος ανάμεσα σε Rudess και Petrucci προκάλεσε «υγρασία» στα μάτια όλων των θεατών. Έχω δει διψήφιο αριθμό συναυλιών των DREAM THEATER. Το συγκεκριμένο encore είναι μακράν ότι πιο συγκλονιστικό έχω ζήσει, μαζί ίσως με το “Take the time/By-Tor and the snowdog” του Ρόδον. Στα επίσης 20+ λεπτά που κράτησε, κανείς θεατής δεν επέστρεψε στη θέση του μετά το standing ovation του main set.
Το τέλος της συναυλίας μας βρήκε όλους τους συνοδοιπόρους με ένα χαζό χαμόγελο, εντελώς αδύναμους να περιγράψουμε αυτό που βιώσαμε και με ένα αίσθημα πληρότητας να μας συνοδεύει σε όλο το μεταμεσονύκτιο ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα. Συναυλίες σαν κι αυτή είναι εμπειρίες ζωής και μακάρι, κάποια στιγμή, αντίστοιχοι χώροι και στα μέρη μας να γίνουν κάποτε εξωστρεφείς και να αντιληφθούν την έννοια της «καλής μουσικής» ως μία μεγαλύτερη εικόνα. John x2, James, Jordan, Mike, thank you for your music!
ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους και στις φίλες που είτε ήξερα ήδη είτε γνώρισα κατά τη διάρκεια της εκδρομής. Κάθε στιγμή ήταν μοναδική. You know who you are!
Γιώργος Κόης
Photo: Βαγγέλης Καναβιτσάδος
DREAM THEATER/Devin Townsend – 01/06/2012 – Κüçükçiftlik Park, Κωνσταντινούπολη
Η επιστροφή των συναυλιών στην ζωή μας με κάνει να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ μου έλειψαν. Εδώ και μήνες σκεφτόμουν να συνδυάσω ένα ταξιδάκι με μια από τις εμφανίσεις των DREAM THEATER στην Ευρώπη. Βλέπετε, εκτός της παθολογικής αγάπης στην μουσική τους, τα δυο τελευταία τους άλμπουμ ήταν υπέροχα και βέβαια είχαν περάσει τρία χρόνια από την τελευταία φορά που τους πέτυχα στο Hellfest του 2019. Οπότε, η Κωνσταντινούπολη ήταν ιδανικός προορισμός για το ραντεβού μας, όπου θα ολοκληρωνόταν αυτή η πρώτη τους μετά-COVID Ευρωπαϊκή περιοδεία. Η τοποθεσία, στο πάρκο Κüçükçiftlik, ήταν καταπληκτική, με τον καταπράσινο λόφο στην μια πλευρά να δίνει ένα “a view from the top of the world” συναίσθημα, ενώ βρίσκεται στο κέντρο της Ευρωπαϊκής πλευράς της Πόλης, πίσω από το γήπεδο της Beşiktaş. Παρά την εύκολη πρόσβαση κι αφού ξεπεράσαμε κάποια προβληματάκια, αφού οι διοργανωτές ήταν… ανοργάνωτοι, μπήκαμε στο χώρο στα μισά της εμφάνισης του Devin Townsend.
Έχοντας πληροφορηθεί από τον Γιώργο Κόη, που είχε παρακολουθήσει την στάση στη Σόφια δυο μέρες νωρίτερα, δεν ξαφνιάστηκα που είδα τον φίλτατο Καναδό να παίζει με μια κλασική κιθάρα, μόνος του, αλλά, όπως και να το κάνουμε, είχα χαμηλές προσδοκίες. Ήταν επίπονο όμως. Τραγουδάρες, όπως το “Juular”, “Love?”, “Ih-Ah!” “Life”, δυστυχώς υπέφεραν κι αυτό διότι από την μια δεν ήταν μια προβαρισμένη ακουστική εμφάνιση με σωστή δομή κι από την άλλη, ο Townsend, εμφανώς επηρεασμένος, προσπαθούσε να κρατήσει ζεστό το κοινό, αλλά απέτυχε αφού τα τραγούδια δεν ακούστηκαν ολοκληρωμένα.Σε μια απόπειρα να κερδίσει μερικούς, άκουσε που του ζήτησαν το “Kingdom” και το έπαιξε. Βέβαια, από την μια του βγάζω το καπέλο για την γενναία απόφαση να βγει να παίξει υπό αυτές τις δυσκολίες, αλλά περισσότερο απ’ όλα πρέπει να τον συγχαρώ για την απίστευτη φωνάρα που διατηρεί στα 50 του. Δεν είναι εύκολο όταν τραγουδάς ακραία μουσική, με μια καριέρα 30 χρόνων! Ευτυχώς το μαρτύριο, δεν ήταν μεγάλης διάρκειας.
Όταν στις 21.00 ακριβώς μπήκε η εισαγωγή, χαμήλωσαν τα φώτα κι άρχισαν οι προβολές στο backdrop, τα ξεχάσαμε όλα. Η απότομη και δυναμική αρχή του “The alien” μας έβαλε δυνατά στο κλίμα. Το τραγούδι που απέσπασε το Grammy for best metal performance πρόσφατα, είναι το ιδανικό ξεκίνημα για τις επόμενες δυο ώρες, όπου οι DREAM THEATER μας σέρβιραν μακροσκελείς ύμνους, με έμφαση στην τελευταία τους κυκλοφορία βέβαια. Δέκα τραγούδια, από 7 δίσκους, ακούγονται λίγα, αλλά δίχως σόλο και μεγάλες παύσεις, γεμίζουν 2 ολόκληρες ώρες. Αυτό το δίωρο, ήταν άκρως απολαυστικό, με ως επί των πλείστον εξαιρετικές ερμηνείες. Δυστυχώς η χειρότερη στιγμή της βραδιάς ήταν η… εκτέλεση του “6:00” στο οποίο έλειπε η συνοχή, λες και όλοι «πατούσαν» διαφορετικά στο μέτρημα, αλλά αυτό ευτυχώς δεν επαναλήφθηκε. Εκτός αυτού όμως, στάθηκαν στο ύψος τους, αποδίδοντας υπέροχα με κάποιες παραλλαγές μάλιστα. To “Endless sacrifice” είχε αργές στροφές, με την διάρκειά του να ξεπερνά τα 12 λεπτά για παράδειγμα. Όμως παίζοντας το ομώνυμο AVFTTOTW ήταν από τις πιο ξεχωριστές στιγμές, κάτι που δύσκολα θα επαναληφθεί.
Τα χρόνια περνάνε και τα μέλη των DREAM THEATER είναι από 55 ως 65 χρονών. Όταν τους παρακολουθούσα, αναρωτιόμουν για πόσο θα έχουν την δυνατότητα να το κάνουν ακόμα αυτό. Τραγούδια που είναι τόσο απαιτητικά, πώς θα μπορούν να τα αποδώσουν σε 10 χρόνια; Αυτό με κάνει να αποδέχομαι και να εκτιμώ καλύτερα και τις αντιξοότητες του James LaBrie, που άλλωστε έχει την δυσκολότερη δουλειά, αφού είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει στις ψηλές νότες στα 58 του, όπως όταν ήταν 38. Παρόλ’ αυτά, ανατρίχιασα όταν στο encore έπαιξαν το “The count of Tuscany”, που δεν είχε παιχτεί από το 2011. Ένα τόσο συναισθηματικό τραγούδι, ντυμένο με σκηνές από την καταπράσινη Τοσκάνη στη σκηνή.
Συνήθως στο τέλος μιας συναυλίας το κυρίαρχο συναίσθημα είναι διαφορετικό για μένα. Αυτή την φορά, ένιωθα συγκινημένος και παράλληλα γεμάτος. Περίεργο, αφού μόνο σε βραδιές “An evening with DREAM THEATER” το είχα και όχι σε μια…. απλή συναυλία. Το ίδιο έβλεπα και στους υπόλοιπους συναυλιαζόμενος, περίπου 3500 που έμειναν μέχρι την τελευταία νότα και περίμεναν την υπόκλιση των μουσικών για να αποχωρήσουν.
Παρά λοιπόν τις αρχικές αντιξοότητες, μπορώ να δηλώσω, πως η πρώτη μου συναυλιακή εμπειρία στην Τουρκία, στέφθηκε με επιτυχία. Ευτυχώς δεν έκανα το λάθος να διαβάσω το setlist πριν τους δω, οπότε και κάθε τραγούδι ήταν μια καλοδεχούμενη έκπληξη. Αφού όμως η περιοδεία ολοκληρώθηκε και μέχρι να τους ξαναδούμε θα έχουν αλλάξει, σας παραθέτω για κλείσιμο τα τραγούδια που έπαιξαν σε αυτό το σκέλος.
“The alien”
“6:00”
“Awaken the master”
“Bridges in the sky”
“Endless sacrifice”
“Invisible monster”
“About to crash”
“The ministry of lost souls”
“A view from the top of the world”
“The count of Tuscany”
Κείμενο – φωτογραφίες: Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
