Με τον θάνατο του Ozzy να είναι φρέσκος και την Αθήνα να βράζει από τη ζέστη, σαν ένα τεράστιο wok, έπρεπε να πάρω θάρρος και να πάω από νωρίς στην Πλατεία Νερού. Η τελευταία ημέρα του Release Athens 2025 είχε τρία στα τρία αγαπημένα σχήματα και δεν ήθελα να χάσω ούτε στιγμή από αυτό το φοβερό line up.
Με το αντηλιακό να μπαίνει στα μάτια λόγω της αδυσώπητης ζέστης, μπήκα στον χώρο διεξαγωγής με το που βγήκαν στη σκηνή οι HAKEN. Το βρετανικό neo-prog τους το αγάπησα με το εκπληκτικό εκείνο “Virus” του 2020, ενώ και εκείνο το αλλόκοτο concept του “Fauna” είχε τη φάση του. Στα 40 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους, προσπάθησαν να δειγματίσουν σε όσους δεν ήξεραν κάποιες επιλεγμένες στιγμές από το παρελθόν τους.
Παρότι δεν συνηθίζεται στα opening acts που βγαίνουν μέσα στη ζέστη, οι HAKEN είχαν άψογο ήχο, έπαιξαν αλάνθαστα και ο frontman Ross Jennings ήταν σε μεγάλα κέφια. Προσωπικά ξεχώρισα το “1985” που είναι το GENESIS tribute του “Affinity” καθώς και το “Cockroach king” που στο τέλος κόλλησαν και ένα (απαραίτητο) πέρασμα από το “Iron man”. Πήραν δικαιολογημένα το ζεστό (sic) χειροκρότημα από τους γενναίους που έβραζαν κι εγώ μόλις πεθύμησα να ακούσω μετά από καιρό τους ENCHANT.
Με τους MASTODON συμβαίνει εδώ και μια εικοσαετία το εξής παράδοξο: Όσο άρτια είναι τα albums τους, άλλο τόσο “λασπωμένες” είναι οι συναυλίες τους. Η φετινή τους εμφάνιση δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Για μια ακόμη φορά, επί σκηνής η πεντάδα έπαιζε παπάδες, αλλά ο ήχος ήταν μεταξύ θολούρας και λάσπης. Πραγματικά, είναι να απορεί κανείς πως ένα τόσο καθιερωμένο όνομα δεν έχει καταφέρει να βρει έναν ηχολήπτη της προκοπής, μετά από τόσα χρόνια.
Κατά τα λοιπά, η ζωή μετά την αποχώρηση του Brent Hinds ξενίζει και ανέλαβε πιο ενεργό ρόλο ο Brann Dailor, όπως και τα φωνητικά μέρη του Hinds. Ο οποίος Dailor φορούσε Ozzy shirt, όπως και η κάσα είχε τον Randy Rhoads (!!!!), ενώ ο έτερος frontman Troy Sanders φορούσε κι αυτός ένα “Back to the beginning” shirt. Και όπως ήταν αναμενόμενο, η εμφάνιση τους έκλεισε με το “Supernaut”, μέσα σε γενική αποθέωση και τη φιγούρα του Ozzman να καταλαμβάνει τα videowalls.
Πριν το αποχαιρετιστήριο tribute, οι MASTODON τίμησαν σχεδόν το σύνολο της δισκογραφίας τους. Από το “Hushed and grim” φτάνοντας μέχρι και το “Remission”. Το “The motherload” εξακολουθεί να είναι σπουδαίο τραγούδι, όπως και το “Blood and thunder” το mega hit τους. Απολαυστική εμφάνιση από τους MASTODON, που κάποτε πρέπει να πάρουν ένα σοβαρό ηχολήπτη για να ανέβουν επιτέλους επίπεδο.
Γιώργος Κοης
Η επιστροφή των DREAM THEATER στη χώρα μας, ως headliners αυτής της βραδιάς, είναι ένα από τα πολυσυζητημένα γεγονότα του καλοκαιριού. Στην περιοδεία της επανασύνδεσής τους με τον Mike Portnoy, δεν πέρασαν από εδώ και οι ανταποκρίσεις ήταν διθυραμβικές, οπότε οι προσδοκίες ήταν υψηλές, όπως άλλωστε επιβάλλεται για τους άρχοντες του progressive metal. Ναι, κανείς δεν αμφιβάλλει για την απόδοση των τεσσάρων μουσικών και όλοι έχουν κάτι να πουν για την φωνή του James LaBrie, οπότε ας ξεκινήσουμε από τον Καναδό. Δεν θα μπορούσαμε να απαιτούμε από έναν 62άχρονο να αποδίδει με το ίδιο κρύσταλλο και το ίδιο εύρος με το στούντιο και ιδιαίτερα όταν κάποια από τα τραγούδια που ερμηνεύει, ηχογραφήθηκαν πριν 30 χρόνια (και βάλε).
Θα συμφωνήσω με το σχόλιο του αφεντικού (γκούχου γκούχου), πως με την πτώση του τραγουδιστή και την υπερ-αρτιότατη εμφάνιση των υπολοίπων, φαίνεται πως μεγαλώνει η ψαλίδα και ως εκ τούτου, εντείνεται η κριτική. Όμως, όντας πραγματιστής, οφείλω να αποδώσω τα εύσημα στον James LaBrie διότι αυτό το ζεστό βράδυ του Ιουλίου, αποστόμωσε πολλούς. Μπορεί να μην ήταν τέλειος, αλλά είχε πολύ κέφι, ανεβοκατέβαινε στην σκηνή και πατούσε αξιοπρεπέστατα στα πολύ απαιτητικά τραγούδια.
Σε μια ημέρα όπου το κύριο θέμα συζήτησης ήταν ο καύσωνας, οι DREAM THEATER μας έκαναν να μιλάμε μόνο για την επιλογή του setlist, την επιστροφή του Portnoy και τον βελτιωμένο LaBrie. Γιορτάζοντας τα 40 χρόνια ύπαρξης του συγκροτήματος, η δίωρη διάρκεια δεν επιτρέπει μια επιλογή τραγουδιών από κάθε τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία, όμως αυτά που ακούσαμε, σίγουρα αντιπροσώπευαν τις περισσότερες πτυχές της πορείας τους. Μπορεί η εποχή Mangini να είχε μοναδικό αντιπρόσωπο το “The enemy inside” από το “Dream Theater”, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο, αφού η επιστροφή του ασώτου Mike, έριχνε το βάρος στα «δικά» του τραγούδια.
Στις πιο αξιοσημείωτες στιγμές της βραδιάς, ανήκει η εκτέλεση του “Hollow years” με το εκτεταμένο σόλο και τους στίχους, όπως είχε γραφτεί στην προπαραγωγή του “Falling into infinity”, αλλά και το έτερο τραγούδι του άλμπουμ που παίχτηκε, το “Peruvian skies” στο οποίο αναμίξανε το “Wish you were here” των PINK FLOYD σε μια απίστευτη εκτέλεση. Το έκλεισαν μάλιστα με το ριφ του “Wherever I may roam” αλλά και το αρχικό ριφ του “Black Sabbath” ως φόρο τιμής στον Ozzy. Γνωρίζοντας το παρελθόν τους, στοιχηματίζαμε πως θα προσέθεταν μια διασκευή για να αφιερώσουν στον Βρετανό τραγουδιστή, μετά την είδηση του θανάτου του, όμως προτίμησαν να του αφιερώσουν το “The spirit carries on”.
Με δεδομένο τον καύσωνα και την φήμη του εσωστρεφή, ο Myung ήταν αρκετά δραστήριος, ενώ ο Portnoy, έδειχνε σαν πραγματικός αρχηγός, στην πλατφόρμα των drums, σχεδόν χωρίς ιδρώτα, ακόμα και στα πιο απαιτητικά τραγούδια. Ο Petrucci (με το κόκκινο μπλουζάκι από λάθος γκαρνταρόμπα – δεν άντεξα), κάρφωσε τα μέρη του και ο Rudess ήταν σε απόλυτη αρμονία μαζί του, αν και σπάνια αντάλλαζαν ματιές. Οι τύποι, ακόμα κι αν κρατάς σημειωματάριο, μπορούν να σε αφήσουν με το στόμα ανοικτό.
Με αρχοντική εμφάνιση λοιπόν, οι Αμερικάνοι άφησαν το μεγάλο κοινό, ικανοποιημένο, σε μια ημέρα που χρειαστήκαμε πολύ ενυδάτωση και αρκετή αντοχή, κάτι που πιστεύω είχε αντίκτυπο στις σχετικά ήπιες αντιδράσεις κατά την διάρκεια των τραγουδιών. Μας άφησαν με την υπόσχεση πως θα επιστρέψουν την επόμενη άνοιξη, όμως μέχρι τότε, το χαμόγελο από την φετινή εμφάνιση θα παραμένει.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
