Κάθε δίσκος των DREAM THEATER, αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον από τους οπαδούς τους και όχι μόνο, πόσο μάλλον το “Parasomnia”, το άλμπουμ επιστροφής του Mike Portnoy ύστερα από το “Black clouds & silver linings” του 2009. Επειδή 16 χρόνια αναμονής είναι πάρα πολλά, η συντακτική ομάδα του Rock Hard άκουσε τον δίσκο και μας γράφει την άποψή της για μία πιο σφαιρική άποψη.
Θα ήμουν πολύ μεγάλος ψεύτης αν έλεγα ότι το “Parasomnia” το περίμενα όπως περιμένω κάθε δίσκο των DREAM THEATER. Η επιστροφή του Mike Portnoy σήμανε συναγερμό στον σεσημασμένο σκληρό πυρήνα των οπαδών τους και δεν θα μπορούσα κι εγώ παρά να νιώθω μία ανυπομονησία εφάμιλλη του να περιμένεις να βγεις πρώτο ραντεβού με τη γυναίκα των ονείρων σου… Έχω απολαύσει αρκούντως το άλμπουμ, εδώ και μήνες, ώστε να έχω αποκρυσταλλώσει μία άποψη που μπορεί να ξεφεύγει από τον αρχικό ενθουσιασμό που με πιάνει κάθε φορά που ακούω έναν νέο δίσκο των DREAM THEATER.
Κατ’ αρχάς, πρέπει να σημειώσω ότι αν δεν σε έπιασε μία γλυκιά ανατριχίλα όταν είδες τον Portnoy στο video clip του “Night terror” να κάνει το πρώτο σκάσιμο στα τύμπανα, μάλλον ανήκεις στους επιφανειακούς ακροατές, που λογικό είναι να υπάρχουν, αλλά εδώ μιλάμε για DREAM THEATER, ΔΙΑΟΛΕ!!! Και για να μην κρατάμε τον κόσμο σε αγωνία, πολύ απλά να πω ότι αν σας άρεσε το “Night terror” και το “A broken man”, δεν έχετε κανέναν απολύτως λόγο να ανησυχείτε για το υπόλοιπο του “Parasomnia”.
Οι οπαδοί των DREAM THEATER, είναι οι καλύτεροι, αλλά και οι χειρότεροι ταυτόχρονα, αφού με τις υπεραναλύσεις τους, χάνουν την ουσία της μουσικής. Χάνουν τη μαγεία. Θέλετε να σας πω κάποια βασικά πράγματα; Επέστρεψε ο κλασικός ήχος στα τύμπανα (σε καμία περίπτωση δεν ψέγω τον Mangini, αλλά η προσωπικότητα του Portnoy είναι αδιαμφισβήτητη) με το αποτέλεσμα να είναι πιο συμπαγές. Φαίνεται ότι οι συζητήσεις και τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν μέσα στα τελευταία 15 χρόνια, οδήγησαν σε συμβιβασμούς από πλευράς του ντράμερ, αφού ο Petrucci είναι αποκλειστικά υπεύθυνος της παραγωγής, όπως συνέβαινε από το 2009 και μετά, δεν υπάρχει αυτή η ομοιομορφία του track listing κτλ. Από την άλλη, υπάρχουν, για παράδειγμα, κάποια “nuggets” στους στίχους του “Midnight Messiah”, δηλαδή στίχοι από παλαιότερα τραγούδια των THEATER, για να ιντριγκάρουν τους οπαδούς να ψάχνουν να βρουν τι και πώς!!!
Σκληρός ήχος, βαρύς, μεταλλικός, σχεδόν καθ’ όλα τα 71 λεπτά της ακρόασης, μοντέρνα στοιχεία (μέχρι και GOJIRA και OPETH ακούει κανείς), εννοείται ότι τα ακραία τεχνικά σημεία δίνουν και παίρνουν, ο Petrucci παίζει πάρα πολλά μελωδικά σόλο, ο LaBrie, όπως συνηθίζεται στους τελευταίους δίσκους του γκρουπ, «προφυλάσσεται» και τραγουδάει τόσο όσο. Το “Midnight Messiah”, είναι το νέο “As I am”, αυτό το τραγούδι METALLICA-meets-MEGADETH που αναμένεται να προκαλέσει πάταγο στις συναυλίες (και με το ρεφρέν να με κάνει να τραγουδάω, βέβαια, το “He’s a woman, she’s a man” των SCORPIONS, να τα λέμε κι αυτά), το “The shadow man incident”, το 19λεπτο που κλείνει το “Parasomnia”, είναι το κλείσιμο που περιμένουμε από έναν τέτοιο δίσκο, το “Dead asleep” βαρύ, ασήκωτο, τεχνικό, το ακούς και το ξανακούς μέχρι να το χωνέψεις. Και για να γκρινιάξω λίγο (δεν γίνεται οπαδός των DREAM THEATER δίχως γκρίνια), fade out στο “Bend the clock” και ξεκάθαρο AI cheat στο εξώφυλλο;
Οι DREAM THEATER, επέλεξαν τον λογικό δρόμο. Πήγαν σε ασφαλή μονοπάτια, ως όφειλαν ύστερα από τόσα χρόνια δίχως τον άνθρωπο που κινούσε πολλά νήματα. Δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, δεν κάνουν κάτι ρηξικέλευθο, αλλά αυτό που μετράει στο τέλος είναι η ποιότητα και τα τραγούδια. Το “Parasomnia”, είναι κάτι ανάμεσα στο “Black clouds…”, το “Train of thought”, με ολίγη από το πρώτο CD του “Six degrees…”. Ηχητικά και ποιοτικά, είναι πάρα πολύ κοντά με αυτά που σας περιέγραψα. Κι εμένα το τελικό αποτέλεσμα με κάλυψε με το παραπάνω. Κάθε επανένωση μετά από τόσα χρόνια, χρειάζεται λίγο παραπάνω καιρό για να επανέλθει η χημεία, οπότε τα μονοπάτια πρέπει να είναι πιο safe. Αυτό έκαναν οι DREAM THEATER, ολόσωστα κατά τη γνώμη μου και γιορτάζουν τα 40 τους χρόνια μ’ ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει ΑΠΟΛΥΤΑ κάθε λογικό οπαδό τους (αν υπάρχουν τέτοιοι). Η μουσική είναι συναισθήματα κι εγώ πλημμύρισα στην κυριολεξία!!!
9 / 10
Σάκης Φράγκος
Τα αστέρια ευθυγραμμίστηκαν και το “Parasomnia”, το 16ο άλμπουμ των ασύγκριτων DREAM THEATER είναι πλέον γεγονός. Όταν οι ίδιο ξεκινούσαν, περίπου 40 χρόνια πριν, δεν μπορούσαν καν να φανταστούν μια καριέρα πιο μεγάλης διάρκειας από τα μεγαλύτερά τους μουσικά είδωλα. Μια πορεία που έχει περάσει τρικυμίες, αλλά τελικά, σαν τον Οδυσσέα μετά τον Τρωικό πόλεμο, πλέει προς την Ιθάκη. Η επιστροφή του Mike Portnoy είχε δρομολογηθεί εδώ και καιρό, αλλά δεν μπορεί κανείς να υποβαθμίσει την σημασία της. Όσο κι αν το περιμέναμε, για το συγκρότημα, είναι ένα κοσμογονικό γεγονός, αφού ο Portnoy είναι πολύ περισσότερο από το ένα πέμπτο της παρέας. Είναι ιδρυτικό μέλος και ο βασικότερος κινητήριος μοχλός της, μέχρι την αποχώρησή του. Μπορεί το οικοδόμημα να τραντάχτηκε όταν αποχώρησε το 2009, αλλά με το νέο άλμπουμ, ακούγονται όπως και τότε. Άρτιοι, δεμένοι, προβλέψιμοι αλλά και απρόβλεπτοι συνάμα.
Δεν θα υπεραναλύσω την κάθε σύνθεση και θα προσπαθήσω περισσότερο να μιλήσω για το συναίσθημα που σου δίνει το άλμπουμ αυτό, διότι θα υπάρξουν αρκετοί άλλοι που θα πιάσουν τον κάθε στίχο, το κάθε χτύπημα του ταμπούρου, την κάθε νότα του Petrucci, ή την κάθε μπασο-σολιά του Myung. Για μένα, μουσικά, δεν υπάρχουν εκπλήξεις στο “Parasomnia” και ο χαρακτηρισμός του progressive περισσότερο αναφέρεται στο μουσικό ιδίωμα που πρεσβεύουν οι DREAM THEATER, παρά στην πραγματική πρόοδο που μπορεί να φανερώνουν στο άλμπουμ. Άλλωστε, όπως έχουμε ξαναπεί, οι Αμερικάνοι τα έχουν παίξει…. ΟΛΑ. Δεν έχει μείνει κάτι, οπότε το πραγματικό ερώτημα, είναι κατά πόσο μας αρέσουν τα νέα τους τραγούδια και σε τι ύφος παίζουν.
Από τους οκτώ τίτλους, τα ολοκληρωμένα τραγούδια είναι μόνο έξι, αφού το πρώτο, μπορεί να έχει τον πιο ευφάνταστο τίτλο (“In the hands of Morpheus”), αλλά είναι μια ουσιαστικά μια πεντάλεπτη εισαγωγή με μέρη που επαναλαμβάνονται αργότερα, ενώ το “Are we dreaming…” είναι μια ατμοσφαιρική γέφυρα 88 δευτερολέπτων. Επειδή όλοι σας θα έχετε αφιερώσει χρόνο στα δυο τραγούδια που μας έχουν δώσει από καιρό, θα έχετε καταλάβει πως το “Parasomnia” είναι ένας δίσκος με βαρύ ήχο και αρκετή όρεξη για βιρτουόζικο παίξιμο.
Όπως το “Night terror” και το “Broken man”, έτσι και τα υπόλοιπα, είναι σκληρές και μακροσκελείς συνθέσεις, με κιθάρες που ακροβατούν ανάμεσα στο “Train of thought”, στο “Six degrees…” και στο “Distance over time”. To “Bend the clock” είναι πιο αργό, σχεδόν μπαλαντοειδές, με τα “Midnight Messiah” και “Dead asleep” να είναι ο ορισμός των DREAM THEATER. Το σχεδόν 20άλεπτο έπος “The shadow man incident” εν μέρη ξεφεύγει, διότι κλείνει έντονα το μάτι στο “Scenes from a memory”. Βέβαια, μέσα σε είκοσι λεπτά οι DREAM THEATER οργώνουν κάθε ιδίωμα, πατάνε σε κάθε τους γνωστό τέχνασμα και γράφουν άλλο ένα κλασικό, δαιδαλώδες ύμνο. Χορωδίες, ενορχηστρώσεις, κινηματογραφικά μέρη, samples και πολύ prog metal.
Οι φανφάρες του MP είναι διαφορετικές από τις φανφάρες του ΜΜ και ακούγοντας το “Parasomnia” έχω ένα αίσθημα νοσταλγίας, αφού μας είχαν λείψει τα τελευταία 15 χρόνια. Πετυχημένα τα πατήματα του LaBrie που τραγουδά με άνεση, ενώ η τριάδα Myung, Rudess, Petrucci βγάζει φωτιές και μας ταξιδεύει σε όλη σχεδόν την δισκογραφία τους.
Το “Parasomnia” (=παραϋπνία: Κάθε είδους διαταραχή ύπνου, η ανεπιθύμητη συμπεριφορά που συμβαίνει κατά την διάρκεια του ύπνου, ή κατά την έναρξη του ύπνου, ή κατά την διάρκεια ατελούς αφύπνισης) είναι ένα concept άλμπουμ, που δένει τόσο με το όνομα του συγκροτήματος, όσο και με τις επανειλημμένες τους στιχουργικές αναφορές σε όνειρα και εφιάλτες. Τώρα εγώ θα κάνω ένα παράτολμο βήμα, για να πω ότι θα μπορούσε να είναι και ένα “Metropolis pt. 3”, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Οι σινεματικές στιγμές είναι πολλές και το γενικότερο συναίσθημα είναι αυτό μιας ταινίας. Συχνά έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκει κοινά σημεία με το “pt. 2” (που αν θυμάστε είχε να κάνει με υπνωτισμό), αλλά μάλλον… ονειρεύομαι.
Υ.Γ. 1 Ναι, είναι άθλιο το εξώφυλλο, αν και θα μου άρεσε η ιδέα να επιστρέψει το κορίτσι με το νυχτικό του “Images…”, αλλά τελικό το μόνο που πέτυχε ο Hugh Syme, είναι να ενσωματώσει έξυπνα το λογότυπο στο παράθυρο. Τίποτ’ άλλο.
Υ.Γ. 2 Ε, καλά, αφού ακούσαμε και τσιφτετέλι στους DT, το τερματίσαμε!
Υ.Γ. 3 Φοβόμουν ότι θα παραήταν μπροστά στην μίξη τα τύμπανα, αλλά ευτυχώς ο Andy Sneap έκανε καλή δουλειά. Αν κάποιος έμεινε λιγότερο εμφανής, αυτός είναι ο JM.
8,5 / 10
Γιώργος ¨Kay¨ Κουκουλάκης
Από τότε που ανακοινώθηκε η επιστροφή του κανονικού drummer των DREAM THEATER, ο χρόνος για τους απανταχού prog fans έμοιαζε σα να είχε σταματήσει. Πόσω μάλλον όταν όχι μόνο δεν ανακοινώθηκε η reunion tour για τα σαράντα χρόνια DT ιστορίας, αλλά και η κυκλοφορία του “Parasomnia” που μας αφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πέρασαν ήδη δεκαέξι χρόνια από το εξαιρετικό “Black clouds & silver linings” και τα ερωτήματα που αμέσως τέθηκαν επί τάπητος ήταν πολλά: Θα ακολουθηθεί η ίδια συνταγή της ύστερης Portnoy era (epic εισαγωγή, hit single, μπαλάντα και πάει λέγοντας); Θα είναι μια ηχητική συνέχεια του (αντικειμενικά) πολύ καλού “A view from the top of the world”; Θα έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη concept άλπμουμ, σύμφωνα και με τα όσα διέρρευσαν και τα ίδια μέλη;
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και περιλαμβάνει λίγο από όλα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, οι DREAM THEATER προσπαθούν να αφήσουν τους πάντες ευχαριστημένους. Και τους freaks που υπεραναλύουν την κάθε νότα και τον κάθε στίχο (κάποιον μου θυμίζει όλο αυτό…) και αυτούς που ξέχασαν τι σημαίνει ο όρος “συναρπαστικός DT δίσκος” και τους γραφικούς που έχουν κορώνα στο κεφάλι τους το motto “Ναι, αλλά ο Mangini…” και που είχαν ως θέσφατο ότι τα πάντα θα πρέπει να περνούν από τον ταλαίπωρο τον Petrucci.
Το πρώτο πράγμα που κάνει η διαφορά είναι η ατμόσφαιρα. Αυτό το καλώς εννοούμενο σκοτάδι, συνοδευμένο από τον heavy riffing ήχο ήταν κάτι που προσωπικά μου έλειψε. Το δεύτερο στοιχείο που ξεχωρίζει είναι η ποιοτική ομοιογένεια στις συνθέσεις και δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό, μιας και μιλάμε ουσιαστικά για έξι τραγούδια συν δύο ιντερλούδια. Και για το τέλος άφησα το συναίσθημα που εδώ δεν χαλιναγωγείται, ούτε μυρίζει αποστείρωση.
Όπως προανέφερα, το “Parasomnia” έχει κάτι να δώσει στους DT οπαδούς διαφορετικών εποχών. Και αν θα ήθελα να το κάνω λίγο πιο συγκεκριμένο το χρονικό ηχητικό διάστημα, θα τολμούσα να πω ότι είναι μια ανασκόπηση των πεπραγμένων από το “Falling into infinity” (πες μου τι σου θυμίζουν οι καμπάνες στο ιντερλούδιο “Are we dreaming?”) μέχρι και σήμερα. Ακούς το “Midnight messiah” και δεν γίνεται να μη σου έρθει συνειρμικά με την εισαγωγή του το “Stream of consciousness” που εξελίσσεται στη συνέχεια σε ένα πιο clean cut “As I am”. Μπαίνει το “A broken man” και κοιτάς τη limited έκδοση του “Distance over time”, μήπως είχε και κάποιο άλλο επιπλέον τραγούδι. Έχεις τον λυρισμό του “Bend the clock” και απορείς πως διάολο ένωσαν τη μαγεία των “Hollow years”, “Wither” και τον mid-tempo αυτοσχεδιασμό των LTE. Και μετά έχεις να διαχειριστείς και τα τρία epics…
Έχεις ένα “The shadow man incident” με το οποία τέμνουν σαν ηχητικούς, ομόκεντρους κύκλους τα “In the presence of enemies”, “Finally free” και τα ομώνυμα των “Six degrees of inner turbulence” και “Octavarium”. Συνεχίζοντας αντίστροφα, έχεις το “Dead asleep” που θα μπορούσε να είναι το ξαδερφάκι των “Glass prison” και του ομώνυμου από του AVFTTOTW. Και φυσικά έχεις και το “Night terror” που το έχεις λιώσει όλους αυτούς τους μήνες και σου δημιουργεί τις ψευδαισθήσεις ότι είναι η φυσική συνέχεια του “A nightmare to remember”.
Το χαλαρό concept σχετικά με την παραϋπνία μπορεί να αποπροσανατολίσει κάποιους, η αρτιότητα είναι δεδομένα συνυφασμένη με τον όνομα DREAM THEATER, η δραστική ουσία όμως παραμένει μία: Η εμβληματική prog πεντάδα που άπαντες αγάπησαν είναι και πάλι εδώ και προσφέρουν ένα album το οποίο απαιτεί αμέτρητες ακροάσεις για να το ξεκλειδώσεις πλήρως. Και αυτό είναι κάτι που προσωπικά στερήθηκα τα τελευταία δεκαέξι χρόνια.
Και φτάνουμε στην ώρα της κρίσης: Είναι το “Parasomnia” αριστούργημα; Μετά από μια δεκάδα ακροάσεων, μάλλον όχι. Είναι καλύτερο από τις κυκλοφορίες της Mangini era; Άνετα και πανεύκολα. Και μη σου πω ότι, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε υποψία filler εδώ, ξεπερνάει και ένα-δυο άλμπουμ της 00s era. Έχοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα και συνυπολογίζοντας ότι πίσω από το kit κάθεται ένας κανονικός drummer, o βαθμός δε μπορεί να πάει πιο κάτω από…
8,5 / 10
Γιώργος Κόης
Το πρώτο μεγάλο άλμπουμ της χρονιάς είναι αυτό εδώ, ο πολυαναμενόμενος δίσκος των DREAM ΤΗΕΑΤΕR που σηματοδοτεί της επιστροφή του Mike Portnoy στην μπάντα μετά από απουσία δεκάξι δισκογραφικών ετών από το σχήμα. Όλοι οι οπαδοί περιμένουν να ακούσουν με αγωνία το αποτέλεσμα της επιστροφής Portnoy και είναι γεγονός ότι οι ιδέες και η συνεισφορά του στην καλλιτεχνική κατεύθυνση της μουσικής της μπάντας είχαν λείψει σε πολλούς από εμάς. Αυτές τις καλλιτεχνικές παρεμβάσεις που πάντα έκανε ο μεγάλος ντράμερ τις πραγματοποιεί και εδώ μέσα και ακούγοντας τον δίσκο πιο εξονυχιστικά και πιο προσεκτικά δεν είναι δύσκολο να τις καταλάβεις. Για παράδειγμα στο εναρκτήριο “In the arms of Μorpheus” που αποτελεί ένα instrumental κομμάτι που παρουσιάζονται μουσικά θέματα που θα συναντήσουμε στα παρακάτω κομμάτια, δεν μπορείς παρά να αντιληφθείς την “σκηνοθετική” οπτική του τελευταίου σε αυτό.
Ο δίσκος δεν είναι concept, δεν αφορά μια ιστορία που ξετυλίγεται δηλαδή, αναφέρεται όμως στην θεματολογία της παραϋπνίας, των σοβαρών δηλαδή διαταραχών ύπνου και τις αντιδράσεις που προκύπτουν σε όσους υποφέρουν από την διαταραχή αυτή.
Τα δύο πρώτα κομμάτια που δόθηκαν στην δημοσιότητά τους τελευταίους μήνες ήταν τα “Night terror” και “A broken man”. Το πρώτο θέλησε να βροντοφωνάξει την επιστροφή Portnoy και αυτός απαντά μέσα από τα γνώριμα fills του, επίσης το χαρακτηριστικό και καρά-heavy riff του και τα φωνητικά του LaBrie μας μεταφέρουν σε μια “οικία” μουσική ατμόσφαιρα. Ωραίο κομμάτι που όσο το ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσει. Ακόμα καλύτερη η συνέχεια με το “A broken man” που ξεχωρίζει για το φοβερό του intro, την ωραία ορχηστρική ατμόσφαιρα, τις ογκώδεις κιθάρες και το μελωδικό refrain. Ιδιαίτερα στην μέση του υπάρχει και ένα swing πέρασμα για να μας θυμίζει τους LTE. Εξαιρετικό κομμάτι, από τα καλύτερα του δίσκου σίγουρα.
Με το που άκουσα για πρώτη φορά το “Dead asleep” αναφώνησα «εδώ είμαστε»! Tα προηγούμενα κομμάτια με είχαν βάλει στο κλίμα του δίσκου και εδώ πλέον απολαμβάνω τους THEATER να σαρώνουν τα πάντα όλα. Μετά από μια μικρή εισαγωγή, ακούμε ένα τραγούδι που ακροβατεί πάνω στo heavy riffing και στον κιθαριστικό λυρισμό του Petrucci. Στα 11 λεπτά του περνούν σε πέντε λεπτά. Κομματάρα!
Το ΜΕΤΑLLICA riffing του “Midnight messiah” διατηρεί το πολύ βαρύ ηχητικό κλίμα του δίσκου, μάλιστα το refrain του μου θυμίζει έντονα Ozzy Osbourne δεκαετίας του ’80, μάλιστα εντοπίζεται και ένα κιθαριστικό solo που παραπέμπει σε Randy Rhoades. Χμ… Εξαιρετικό track και αυτό.
Το “Are we dreaming” είναι ουσιαστικά ένα ιντερλούδιο που μας οδηγεί στο “Bend the clock”. Mετά από τέσσερα καρά-heavy κομμάτια ήρθε η ώρα να ηρεμήσουν τα πνεύματα με μια μπαλάντα που απολαμβάνουμε τον μοναδικό λυρισμό τους. Εξαιρετικά φωνητικά του LaΒrie και φυσικά ο Petrucci λάμπει με το παίξιμό του εδώ μέσα. Πιθανόν να σας μεταφέρει ακούγοντάς το στην ατμόσφαιρα του “Live at the Marquee”.
Για το τέλος το σχεδόν εικοσάλεπτο “The shadow man incident” που εναλλάσσει riff το ένα μετά το άλλο και όσο προχωράει τόσο πιο περιπετειώδες γίνεται. Καλά, δε νομίζω ότι περίμενε κάποιος το αντίθετο. Το κάθε πεντάλεπτο σου μεταδίδει διαφορετικά συναισθήματα με αποκορύφωμα το “τρίτο” πεντάλεπτο που ξεσαλώνουν με tango ρυθμούς και καταλήγουν να κλείσουν με ένα θεατρικό τρόπο την αυλαία. Απίθανοι πραγματικά!
Δεν ξέρω τι προσδοκίες μπορεί να έχει ο καθένας από τον νέο δίσκο των DREAM THEATER, το μόνο σίγουρο ότι τόσο heavy δίσκο δεν τον περίμενα. Επίσης διακρίνω έναν ενθουσιασμό και μια φρεσκάδα στην μπάντα που οφείλεται σίγουρα στην επιστροφή Portnoy στο σχήμα. O ίδιος ακούγεται λες και δεν είχε φύγει ποτέ από το σχήμα. Το πως θα καταταχθεί το “Parasomnia” στην συνείδηση και στην δισκογραφική κατάταξη του καθενός μένει να το δούμε μελλοντικά. Κρατάμε προς το παρόν ότι μια μπάντα με δισκογραφία 35+ ετών έχει την έμπνευση και την ικανότητα να κυκλοφορεί έναν τέτοιο σπουδαίο δίσκο, για ακόμα μια φορά είναι η αλήθεια! Μένει πλέον να πάρουμε τον δίσκο στα χεριά μας και να τους συναντήσουμε τον Ιούλιο στο Release. Τους βγάζω το καπέλο, τι άλλο!
8,5 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
H σχέση μου με τους DREAM THEATER πλέον είναι περισσότερο ψυχαναγκαστική παρά η τυπική συγκροτήματος-οπαδού. Δεν τους απολαμβάνω το ίδιο όπως στο μακρινό παρελθόν αλλά παρακολουθώ τη δισκογραφία τους κι αγοράζω τις κυκλοφορίες τους γιατί το αίμα νερό δε γίνεται. Οι δύο προηγούμενες τους δουλειές δεν πέρασαν απαρατήρητες, υπήρχε η μουσικότητα και ευκολομνημόνευτα τραγούδια που προσωπικά με κέντρισαν αλλά δυστυχώς πάντα καταλήγω στην παγίδα της σύγκρισης με το ένδοξο παρελθόν τους. Παγίδα που ευτυχώς βλέπω πως αρκετά νεότερος κόσμος την προσπερνά με άνεση και τους απολαμβάνει ακόμα περισσότερο.
Το γεγονός πως ο Mike Portnoy δεν αποτελούσε μέλος τους τα τελευταία δεκατρία χρόνια ήταν μία ανωμαλία που ευτυχώς έχει διορθωθεί κι επειδή οι περισσότεροι μεταλλάδες ακούμε μουσική και με τα μάτια, η προσμονή για το νέο τους άλμπουμ ήταν αρκετά μεγάλη. Το πρώτο single, “Night terror” περιείχε όλα τα συστατικά που επιθυμούσε ο μέσος οπαδός, heavy riffing, instrumental όργιο, ρυθμικές εναλλαγές, ευκολομνημόνευτο ρεφρέν και φυσικά τον Mike Portnoy πλέον στα τύμπανα. Στο γενικότερο άκουσμα, το “Parasomnia” δεν έχει δραματικές διαφορές με ότι ακούγαμε από τους DREAM THEATER εποχής Mike Mangini, απλά έχουμε απελευθερωθεί από τα όποια “What if…”.
Οι κιθάρες είναι heavy και ογκώδεις με τον John Petrucci να κεντάει στα solo, ειδικά στις πιο μελωδικές του στιγμές και θεωρώ πως είναι αυτός που ανάλογα με τη ψυχοσύνθεσή του προσανατολίζει μουσικά το συγκρότημα και δεν είναι τυχαίο πως στη θέση του παραγωγού υπάρχει μονάχα το δικό του όνομα. Υπάρχει η διάθεση εξωστρέφειας και παιχνιδίσματος που σε ταρακουνάει από το τεχνοκρατικής υφής παίξιμο, ο Mike Portnoy είχε αυτό τον ρόλο αρκετές φορές στο παρελθόν και φαίνεται να τον διατηρεί εκτός από το οικείο -παρότι εξωπραγματικό- παίξιμο.
Προσωπικά έχω μία αποστροφή στην κινηματογραφική πλευρά των DREAM THEATER όπως και στις πιο ατσούμπαλες στιγμές τους όταν προσπαθούσαν να ακουστούν relevant heavy εκθέτοντας τον James LaBrie στο παρελθόν αλλά στο “Parasomnia” υπάρχει εκτός των άλλων μία διάθεση αυτοσυγκράτησης και συνθετικής προσήλωσης που τους κάνει να ακούγονται πιο συμπαγείς και στοχευμένοι. Το δεύτερο άκουσμα ήταν εντελώς διαφορετικό από το πρώτο κι αυτό με παρασύρει στο να έχω θετικό πρόσημο για το άλμπουμ όσο γράφονται αυτές οι γραμμές. Για τις υπόλοιπες ακροάσεις, it’s just a matter of time…
7,5 / 10
Κώστας Αλατάς
Από τη μέρα που άκουσα το καινούργιο, 16ο άλμπουμ των DREAM THEATER, “Parasomnia”, δεν έχει σταματήσει να παίζει και πλέον έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Οι προσδοκίες μου και χιλιάδων οπαδών σίγουρα πολύ υψηλές, ειδικά μετά από την πολυπόθητη επιστροφή του Mike Portnoy. Και πώς να μη είναι έτσι όταν μιλάμε για ένα line up που με κάθε της κυκλοφορία εκτίνασσε τον πήχη, διατηρώντας τον τίτλο του #1 prog metal γκρουπ. Αν μη τι άλλο, η επιστροφή του Portnoy γέννησε την ελπίδα πως θα ακούσουμε ξανά τη μουσική έκφραση του ονειρικού και θεατρικού και πως το γκρουπ, με ανανεωμένο το ηθικό, θα αλλάξει το ρου της ιστορίας (ας μην ξεχνάμε πόσο απαιτητικοί είναι οι οπαδοί των DREAM THEATER)
Όπως μας προετοίμασε ο ίδιος ο Portnoy, το “Parasomnia” ξεκινά από κει που το γκρουπ σταμάτησε το 2009, δηλαδή με τον ήχο και τη συνθετική μανιέρα του “Black clouds & silver linings”. Μη σας ξενίζει ωστόσο ο όρος. Ναι, ο αυτοσχεδιασμός και η ξεσαλωμένη μουσικότητα έχουν δώσει εδώ και χρόνια, και σε μεγάλο βαθμό, τη θέση τους σε μια πιο συγκεκριμένη ακόμα και safe προσέγγιση στη σύνθεση ήδη από το “Systematic chaos” (η δομή του “In the presence of enemies” είναι ένα καλό παράδειγμα). Πολλά κομμάτια άρχισαν να γράφονται με γνώμονα τη κιθάρα και τα ολοένα και πιο ογκώδη riff του John Petrucci, ειδικά μετά το 2010 αφού σε κείνον έπεσε ο κλήρος να ηγηθεί σε σχεδόν κάθε τομέα. Η επιστροφή του Portnoy επομένως δεν θα μπορούσε να σημάνει αυτομάτως και μια ολική επαναφορά του παλιότερου modus operandi με το τζαμάρισμα ως κύριο μοχλό ή το setlist-ρουλέτα στις περιοδείες. Εδώ όμως μιλάμε για τους DREAM THEATER με το line up των 2000s, ένα σχήμα που ακόμα και σε ασφαλή μονοπάτια, ξέρει να εκπλήσσει και παρασύρει τον ακροατή.
Έτσι, έχουμε στα χέρια μας το “Parasomnia” το οποίο, ξεκινώντας όντως από το 2009 σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, αποτελεί ένα όχι μόνο τυπικό αλλά και πάρα πολύ δυνατό δείγμα των 2000s DREAM THEATER. Μιλάμε επίσης και για τον πρώτο concept δίσκο του συγκεκριμένου line up μετά από το “Scenes from a memory”, αν και όχι μια συγκεκριμένη ιστορία αλλά μια γενικότερη θεματική που διατρέχει το άλμπουμ με τις οχτώ σκοτεινές, ακόμα και νοσηρές αλλά και μελαγχολικές συνθέσεις να αντικατοπτρίζουν τις πολλαπλές ιστορίες καταπονημένων ανθρώπων που παλεύουν με τέρατα στον ύπνο τους και στοιχειά στον ξύπνιο τους. Προς μεγάλη μου χαρά, το άλμπουμ ξεκινά με το overture “In the arms of Morpheus”, και το λέω αυτό διότι, έστω και για λίγο, με πήγε πίσω στο “Scenes…” και το “Overture 1928”. Ίσως γι’ αυτό ο Portnoy ισχυρίστηκε πρόσφατα πως στο στούντιο βγήκε μια δόση από τη μαγεία εκείνου του δίσκου. Εδώ, συνοψίζονται μελωδικά θέματα που επαναλαμβάνονται στα 71 λεπτά του δίσκου όπως εκείνου του “Broken man” που ακούγεται σε σχεδόν κάθε κομμάτι με κάποιες παραλλαγές. Τι μαγική εισαγωγή πραγματικά, κομμάτι που σαρώνει, ακόμα και αν υπάρχει μια πλέον οικεία μανιέρα. Μα είναι δυνατόν αυτό το line up, ακόμα και ακολουθώντας μια πεπατημένη, που εκείνοι στη τελική δημιούργησαν, να μην γράφει καθηλωτική μουσική; Ακούγοντας το εναρκτήριο riff, μια παραλλαγή εκείνου του “Bridges in the sky”, σκέφτηκα πως κάπου το έχω ξανακούσει και, αφού ένιωσα ανατριχίλα και η χούφτα μου έγινε γροθιά, άφησα το κομμάτι να με παρασύρει με την τέλεια σύζευξη κιθάρας και πλήκτρων που δημιουργούν ένα κινηματογραφικό και μεγαλεπήβολο σκηνικό. Χρειάζεται όμως να πω εδώ το προφανές; Mike is back. Η προσωπικότητα αυτού του μοναδικού μαέστρου και ντράμερ πρωταγωνιστεί και κάθε κομμάτι στη συνέχεια του δίσκου ακούγεται σαν να επέστρεψε ένας επιστήθιος φίλος από τα παλιά που ωστόσο δεν έπαψε ποτέ να σου λείπει. Για την προσωπικότητα του Portnoy δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, όχι τουλάχιστον εδώ. Δεν είναι θέμα τεχνικής, στην οποία ο διάδοχος του υπερτερεί σαφώς. Είναι θέμα προσωπικότητας.
Τα δύο single του άλμπουμ με πάνε πίσω σε μερικά από τα highlights των THEATER στα 2000s αλλά και στα 2010s, ειδικά στο “A nightmare to remember” και το υπέροχο “Invisible monster” αντίστοιχα. Αυτό συνεπάγεται μια άψογη ένωση τραχύτητας, λυρισμού και μια εντυπωσιακή prog αισθητική που, όλα μαζί, με επαναφέρουν στο θέατρο του ονείρου ειδικά με το απροσδόκητο LIQUID TENSION EXPERIMENT πέρασμα στο “Broken man”. Μπορεί να μην είναι οι πιονιέροι των “Images…” και “Scenes…” αλλά ακόμα και σε ένα πλαίσιο οικείο, το συγκρότημα με αυτό το line up, μου φέρνει ένα αίσθημα αγαλλίασης που λίγα γκρουπ των νεανικών μου χρόνων προσφέρουν στα 2020s. Το “Midnight messiah” είναι το κλασσικό πλέον “DREAM THEATER does METALLICA” πηγαίνοντας τον ακροατή σαν ένα κλείσιμο του ματιού στα “Root of all evil” και “As I am”, αλλά όχι σαν μια στείρα επανάληψη, αλλά ανανεωτική προσέγγιση στην παράδοση. Το μοναδικό, για τα δεδομένα των THEATER, ρεφραίν, με έκανε να αναφωνήσω με έκπληξη.
Για όσους επιπλέον νομίζουν πως ο LaBrie αποτελεί αχίλλειος πτέρνα θα πω πως ναι μεν δεν πρωταγωνιστεί ιδιαίτερα, αφού οι THEATER εδώ και χρόνια δεν γράφουν με γνώμονα τη φωνή. Αν και θα ήθελα όντως να ακούσω πιο πλούσιες φωνητικές γραμμές, ομολογώ πως ο LaBrie με αφήνει απολύτως ικανοποιημένο, μέχρι που μπαίνει η αλά “Wither” μπαλάντα, “Bend the clock”, όπου η σπαρακτική του ερμηνεία επαληθεύει την άποψη πως είναι στα καλύτερα του όχι στις κορώνες, αλλά στα απαλά μέρη. Και το κομμάτι ηχεί σαν μια πιο πολύπλοκη και δουλεμένη εκδοχή του ομολογουμένως αδιάφορου “Wither”. Το ρεφραίν του δεν ξεκολλάει από το μυαλό όπως πολλά catchy ρεφραίν σε όλο το δίσκο. Και ύστερα έρχεται το καθιερωμένο εικοσάλεπτο έπος, “The shadow man incident”, που αναμειγνύει τάσεις από τα “In the name of God”, “Octavarium” και “A view from the top of the world”. Με κάθε ακρόαση, αποκαλύπτει διαφορετικές πτυχές και με αφήνει με την τρίχα κάγκελο, ειδικά στο πολυαναμενόμενο instrumental σκέλος όπου οι τέσσερις μουσικοί ζωγραφίζουν όπως μόνο εκείνοι μπορούν, επιτέλους μαζί. Άνετα το καλύτερο μακροσκελές έπος της μπάντας αν όχι από το “Count of Tuscany”, τότε σίγουρα από το “Octavarium”.
Είμαι σίγουρος πως πολλοί οπαδοί θα έχουν την προσδοκία η μπάντα να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ που θα επαναπροσδιορίσει το progressive metal. Δεν θα μπορούσα όμως να είμαι πιο ευτυχής με την πρώτη δισκογραφική δουλειά με τον επαναπατρισθέντα Portnoy καθώς επανέφερε μια αναγκαία όρεξη και ορμή στα υπόλοιπα μέλη και, προσωπικά, με επέστρεψε στις καλύτερες στιγμές του γκρουπ στα 2000s, σαν να συνοψίζει σε μουσική μορφή το τελευταίο του συμβολικό τατουάζ: You are home.
9 / 10
Φίλιππος Φίλης
Η ώρα για την ομαδική παρουσίαση των αγαπημένων μας DREAM THEATER ήρθε επιτέλους, όπως και η στιγμή που θα πούμε εμείς οι παλαβοί με την πάρτη τους την γνώμη μας. Πάμε λοιπόν όσο πιο σύντομα μπορούμε να πούμε τι ακούσαμε και τι αποκομίσαμε μέχρι τώρα από τις σχετικά λίγες ακροάσεις που είχαμε την δυνατότητα να του δώσουμε μέχρι να γράψουμε αυτές τις γραμμές.
Θα αρχίσω από το συμπέρασμα της μεγάλης επιστροφής για τους THEATER, δηλαδή αυτής του Mike Portnoy πίσω από τα τύμπανα. Προφανώς και η χαρά μου είναι μεγάλη γιατί επιστρέφει ένα βασικό κομμάτι της ιστορίας του γκρουπ στην θέση. Στο αν το ήθελα και αν το θεωρούσα απαραίτητο να γίνει θα απαντήσω προφανώς και ναι. Γιατί είναι ο ντράμερ που αγαπήσαμε στους δικούς μας DREAM THEATER, γιατί ήταν ένα βασικό γρανάζι στην μηχανή του γκρουπ και γιατί όλοι θέλουμε τα βασικά κομμάτια ή όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά να βρίσκονται στην σύνθεση των αγαπημένων μας σχημάτων. Μέχρι εδώ λοιπόν η ξεκάθαρη άποψη και τοποθέτησή μου για τον Μιχαλάκη μας. Πάμε όμως τώρα και στο πρακτικό του πράγματος δηλαδή στο μουσικό, πιστεύω λοιπόν πως η επιστροφή του δίνει το κάτι παραπάνω στο εξαίρετο και άρτιο μουσικά ”Parasomnia” (?).
Στην ουσία θα απαντήσω λίγα πράγματα και εξηγούμαι. Εκεί που πραγματικά νιώθεις την επιστροφή του θα πω πως είναι το σχεδόν 20λεπτο τζαμάρισμα του ”The Shadow Man Incident”. Δηλαδή σε ένα μεγάλο και υπέροχο jamming που έκανε μια κλασική παλιοπαρέα και την αποτύπωσε στο καινούργιο της δισκογραφικό πόνημα γιατί βγήκε πολύ όμορφα και αβίαστα. Οι fan του γκρουπ το θέλαμε ίσως ενδόμυχα όμως ο πολύ κόσμος δύσκολα θα κάτσει να ασχοληθεί με την δική τους και την δική μας τρέλα για κάτι τόσο αντιτουριστικό και αντιεμπορικό φυσικά. Κατ’ εμέ, θα τονίσω πως αυτό εδώ το 20λεπτο είναι από τα πιο όμορφα μουσικά δρώμενα του άλμπουμ, όμως όπως προανέφερα για μένα που έχω φάει την πέτρα, ο υπόλοιπος κόσμος που δεν την έχει φάει δεν θα ασχοληθεί και πολύ.
Πέραν λοιπόν τούτου, η επιστροφή Portnoy δεν προσφέρει και κάτι που έλειπε τρομακτικά κατά την περίοδο Mangini στο γκρουπ. Άποψή μου είναι βέβαια πως ο ιστορικός του μέλλοντος, όταν θα έρθει η ώρα να κάνει την αποτίμηση της δισκογραφίας των THEATER θα βρει δύο από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κάνει στην καριέρα τους να βρίσκονται σε αυτήν την περίοδο. Το ”A dramatic turn of events” και το ”A view from the top of the world”. Στο τελευταίο λοιπόν θα σταθώ για να περιγράψω και το υπόλοιπο ”Parasomnia” μιας και στην ουσία στα αυτιά μου το υπόλοιπο άλμπουμ συνεχίζει από εκεί που το άφησαν στο ”A view…”. Οι πιο εύπεπτες αλλά και δύο από τις καλύτερες για τον γράφοντα στιγμές είναι τα ”Midnight Messiah” και ”Bend the Clock”, και τα δυο σφύζουν από μελωδία και συναίσθημα με το ”Are We Dreaming?” να παρεμβάλλεται για ενάμιση λεπτό στο ενδιάμεσο σαν γέφυρα που ενώνει τα δύο αυτά τραγούδια. Οι διάρκειες δε αυτών, περί τα 7μιση πάνω κάτω λεπτά νομίζω πως τους δίνουν και την δυνατότητα στα μέτρα πάντα των DREAM THEATER να χαρακτηριστούν και ας πούμε εμπορικές στιγμές.
Από εκεί και πέρα με κέρδισε πολύ εξ ου και το βάζω πολύ ψηλά στην προτίμησή μου το 11 λεπτό ”Dead asleep” που το διακρίνει το εξαιρετικό groove, το φανταστικό βασικό riff, το υπέροχο refrain, τα solos και τα παιχνίδια σε κιθάρα και πλήκτρα. Το εισαγωγικό ”In the arms of Morpheus” κάνει μια πολύ ωραία εισαγωγή στο άλμπουμ και από εκεί και έπειτα έχουμε τα 2 single ας το πούμε του άλμπουμ ή μάλλον καλύτερα αυτά που βγήκαν ως πρώτο δείγμα ”Night terror” και ”A broken man”. Θα είμαι ειλικρινής και θα πω πως αυτό που με τράβηξε περισσότερο και το ανάγω και σαν ένα από τα top τραγούδια του άλμπουμ είναι το ”A broken man” πιο ενδιαφέρον στα δικά μου αυτιά και μια πιο δεμένη και ενδιαφέρουσα σύνθεση στην οποία έχουμε και μια από τις πιο ξεκάθαρες jazz στιγμές στο άλμπουμ. Το ”Night terror” από την άλλη χωρίς να το θεωρώ κακή σύνθεση, άλλωστε τέτοια λίγο απίθανο να υπάρξει σε δίσκο των THEATER, δεν μπόρεσε να με κερδίσει σε συνέχεια, το ακούω μεν ευχάριστα χωρίς να προσπερνώ να αλλά δεν με κρατάει στο σύνολο της προσηλωμένο.
Εν κατακλείδι λοιπόν θα πω ότι το ”Parasomnia” με το υπέροχο εξώφυλλο του Hugh Syme, που καλό είναι να του γίνεται μια ειδική μνεία πάντοτε για τα τόσα υπέροχα εξώφυλλα που μας έχει δώσει στην καριέρα του μέχρι και σήμερα. Είναι ένα άλμπουμ που συνεχίζει άψογα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ιστορία των αγαπημένων DREAM THEATER, θα βρίσκεται πιστεύω και όχι άδικα στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς πολλών συντακτών και μη. Για την ιστορία και για να μην τον ξεχάσουμε να πούμε πως η εξαιρετική παραγωγή που έχει το άλμπουμ έρχεται από τον John Petrucci μόνο του μεν χωρίς τον Portnoy κάτι που ίσως δεν ήταν αναμενόμενο για κάποιους μετά την επιστροφή του, όμως έχει αρωγό στην μίξη και το mastering τον κύριο Andy Sneap. Ακολουθεί ο βαθμός πάντα με την ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα που πρέπει να υπάρχει από μέρους μου για αυτήν την λατρεμένη μπάντα.
8 / 10 με αυστηρότητα, 8,5 / 10 με επιείκια !!!
Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας
All photos by Mark Maryanovich
