a
Δεν υπάρχει λόγος να κρυφτώ… Αφού αυτή είναι η πρώτη συναυλία που μου έρχεται στο μυαλό, που θα ήθελα να ήμουν παρών, έστω και βλέποντας στα κρυφά. Η νέα μας στήλη, “I wish I had a ticket – The lost gigs”, περιγράφει ακριβώς αυτό. Συναυλίες που έγιναν και θα θέλαμε να είχαμε βρεθεί, αλλά για τον οποιονδήποτε λόγο, αυτό ήταν αδύνατο. Είτε επειδή δεν είχαμε γεννηθεί, είτε επειδή μας έπεφτε κομματάκι μακριά η εν λόγω συναυλία, είτε… βάλτε ότι εσείς θέλετε. Θα έρθει η σειρά όλων των συντακτών και θα έρθουν και επαναλήψεις, αφού δεν νομίζω ότι στη συντακτική μας ομάδα έχουμε ανθρώπους που έχασαν μόνο μία συναυλία που θα ήθελαν να βρίσκονταν!!!
Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει όποιος με γνωρίζει, θα ήθελα να είχα δει τη συναυλία διασκευών που έδωσαν οι DREAM THEATER, την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου του 1995, στο φημισμένο jazz club του Ronnie Scott στο Λονδίνο. Μη φανταστείτε καμία αρένα, 300 άτομα χωρούσε και ήταν από τις ελάχιστες συναυλίες που είχαν δώσει στην Αγγλία οι DREAM THEATER μέχρι τότε, ενώ η είσοδος απευθυνόταν σε συγκεκριμένους ανθρώπους και δεν μπορούσε να πάει όποιος ήθελε… Επιπλέον, ήταν η περίοδος μετά την κυκλοφορία του “Awake”, που είχε φύγει ο Kevin Moore, ο Jordan Rudess δεν είχε αποδεχτεί την πρότασή τους κι ο Derek Sherinian ήταν ουσιαστικά υπό δοκιμή…
Ποιος ο λόγος που είχαν επιλέξει το Λονδίνο, ενώ δεν βρίσκονταν σε περιοδεία και χρειάστηκε να ταξιδέψουν από την Αμερική; Μα φυσικά, η πιο εύκολη πρόσβαση σε καλεσμένους που είχαν στο μυαλό τους. Η λίστα τους ήταν πολύ μεγάλη. Φήμες λένε ότι είχαν συμφωνήσει αρχικά με τον Ozzy Osbourne να παίξουν μαζί το “Revelation (Mother earth)”, αλλά ο Ozzy ήταν στην Αμερική ηχογραφώντας το δίσκο του εκείνη την περίοδο. Το περίεργο είναι ότι στην πορεία τους, αρκετά χρόνια αργότερα, οι DREAM THEATER, διασκεύασαν Ozzy, αλλά το “Diary of a madman” κι όχι το συγκεκριμένο τραγούδι. Επίσης, συζητούσαν με τον Bruce Dickinson, αλλά δεν μπορούσε να είναι εκεί εξαιτίας της ραδιοφωνικής του εκπομπής στο BBC. Βέβαια, λύση βρέθηκε σ’ αυτό το ζήτημα, αφού την προηγούμενη μέρα της συναυλίας, πήγαν στο στούντιό του στο BBC και ηχογράφησαν το “Perfect strangers” μαζί (με το κλασικό λάθος, που μπαίνει γρηγορότερα ο Bruce ύστερα από ένα ρεφρέν).
Ήθελαν να παίξουν και κάτι από JUDAS PRIEST, το “Bloodstone” φημολογείται, αλλά ο Glenn Tipton τελευταία στιγμή, είχε πρόβλημα με την πτήση του. Επίσης, υπήρχαν και κάποια τραγούδια που δεν επιλέχθηκαν, επειδή σε κάποιους δεν άρεσαν ή δεν ήθελαν να τα τραγουδήσουν. Έτσι το “Phantom of the opera”, έμεινε απ’ έξω, επειδή δεν ταίριαζε στον LaBrie, όπως και το “Child in time”, για αδιευκρίνιστους λόγους.
Βάζω στο CD player ένα από τα κορυφαία bootleg των DREAM THEATER, το “Uncovered” (όπως ήταν και η ονομασία της βραδιάς), βάζω στο γυαλί φαρμάκι (ποτάκι δηλαδή, μην πάει αλλού ο νους σας) και τηλεμεταφέρομαι 26 χρόνια και κάτι λίγους μήνες πίσω, με τη χρονομηχανή…
Η συναυλία ξεκινά με τα “Funeral for a friend/Love lies bleeding” του Elton John, που υπάρχει και στο EP, “A change of seasons”. Αλήθεια, πόσοι της γενιάς μου, γνώριζαν το prog παρελθόν του διοπτροφόρου πιανίστα; Εγώ πάντως μόλις βγήκε το “ACOS”, πήγα και αγόρασα 2-3 δίσκους του Elton John από τα 70s. Γενικότερα, το setlist, είχε επιλεγεί από τον-ξέρετε-ποιον, από Mike ξεκινάει, σε Portnoy καταλήγει, αλλά υπήρξε και συνεισφορά των υπολοίπων και αν θυμάμαι καλά, σε συνέντευξη που είχα κάνει με τον Derek Sherinian δύο χρόνια αργότερα, μου είχε πει ότι το “Funeral…” ήταν δική του επιλογή… Anyway.
Η διασκευή του “Perfect strangers”, είναι εξαιρετική (κάτι μου λέει ότι ήθελαν να φωνάξουν και κάποιον από τους DEEP PURPLE, αλλά δεν προέκυψε), υπάρχει και στο “ACOS” επίσης, ενώ το “Red hill mining town” των U2, υπάρχει στο Fan Club CD του 1996, το πρώτο της εκπληκτικής εκείνης σειράς. Με μία διαφορά όμως. Ότι έχει κοπεί το σημείο που στο μισό λεπτό κάπου γίνεται ένα λάθος με τα φωνητικά και το πάνε από την αρχή. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες αυτά!!! Καλά που υπάρχουν τα bootlegs όμως και ξέρουμε τι συνέβη πραγματικά!!!
Το medley στους LED ZEPPELIN (“The rover”, “Achilles last stand”, “The song remains the same”), νομίζω ότι κορυφώνεται στο τελευταίο μέρος με τον Petrucci να δίνει ρέστα, υπάρχει κι αυτό στο “ACOS”, αλλά το “Tears” των RUSH, το βρίσκει κανείς μόνο στο Fan Club CD του 1996 (και είναι και ο λόγος που αρχικά γράφτηκα στο διεθνές fan club του σχήματος, ώστε να πάρω αυτό το CD). Πραγματικά πολύ περίεργη επιλογή για ένα γκρουπ που αποτελεί πανθομολογούμενη επιρροή τους. Θα περίμενα κάποιο πιο proggy τραγούδι, αλλά οτιδήποτε από τους RUSH, είναι καλοδεχούμενο!
Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, ήρθε με τη συμμετοχή του Barney Greenway, τραγουδιστή των NAPALM DEATH στη διασκευή του “Damage Inc” των METALLICA (ξανά βρίσκεται στο fan club CD, αλλά και στο DVD “5 years in a livetime”). Οι πιο παρατηρητικοί, θα έχουν δει ότι στο video clip του “Pull me under”, ο James LaBrie φορά μπλουζάκι των NAPALM DEATH, κάτι που έφερε τα δύο γκρουπ σε επαφή. Και να, που ο Barney ανέβηκε στη σκηνή μαζί τους και άρχισε τις αγαπημένες του (μας) γκαρίλες στο “Damage Inc”. Έχει πάρα πολύ πλάκα, πως αντιδρά ο κόσμος από κάτω, κάτι που μπορείτε να δείτε στο σχετικό video, αλλά και το ίδιο το συγκρότημα που ξέρει ότι θα περάσει ο τυφώνας Barney!!!
Το επόμενο τραγούδι δεν υπάρχει πουθενά (παρά μόνο στο “Uncovered” bootleg). Το “Happiness is a warm gun” είναι ένα τραγούδι των BEATLES, όπου κάνει guest φωνητικά ο Steve Hogarth των MARILLION. Ίσως επειδή δεν είχαν πολύ χρόνο να το προβάρουν, βγήκε λίγο «περίεργο» και «βιαστικό». Μπορεί να είναι και θέμα δικαιωμάτων, ο λόγος που δεν μπήκε σε κάποια κυκλοφορία, αφού κάποια λαθάκια, δεν είναι θέμα. Ελάχιστες διορθώσεις, υπήρξαν…
Η τάξη αποκαθίσταται με το “Easter” των MARILLION, όπου εμφανίζεται μαζί με τον Steve Hogarth και ο Steve Rothery, κιθαρίστας του γκρουπ. Τα φωνητικά αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου ο Rothery και η εκτέλεση υπάρχει στο “5 years in a livetime”. To “Winter” της Tori Amos, είναι μία εντελώς Portnoy επιρροή, out of the box που λένε στο χωριό μου, η οποία όπως είναι φυσικό, δυσκολεύει τον LaBrie, αλλά είναι δυόμιση λεπτά, τι διάολο! Μην το ψάξετε αλλού, δεν υπάρχει πουθενά. Όπως δεν υπάρχει πουθενά και η διασκευή στο “In the dead of night” των UK (της μπάντας του John Wetton, πριν πάει στους ASIA). Εξαιρετικό τραγούδι, καταπληκτική η εκτέλεση, δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον λόγο δεν υπάρχει πουθενά. Ίσως επειδή είναι λίγο obscure επιλογή, ΟΚ.
Στη συνέχεια έρχεται η στιγμή να ανέβει στη σκηνή ο Steve Howe, κιθαρίστας των YES και δηλωμένη, σαφής επιρροή του Petrucci, για ένα medley στους θρύλους του prog rock (που αρκετά χρόνια αργότερα, περιόδευσαν μαζί). “Machine Messiah”, “Heart of the sunrise”, “Close to the edge”, “Siberian khatru”, “Starship trooper”, είναι το medley που κράτησε κάτι παραπάνω από 14 λεπτά. Καθηλωτική στιγμή, η επί σκηνής συνύπαρξη, υπάρχει, ένα μικρό μέρος της, (το “Starship trooper” μόνο, δηλαδή) στο DVD “5 years…”. Η αλήθεια είναι ότι γίνονται μερικά λαθάκια στην κιθάρα (πέντε τραγούδια YES, σ’ ένα απόγευμα, δεν μαθαίνονται για πλάκα), ιδιαίτερα στο “Heart of the sunrise”, κάτι που το κάνει στα αυτιά και τα μάτια μου, ακόμα πιο «χαριτωμένο», αφού δείχνει τη γήινη πλευρά του Petrucci, αλλά ίσως συνιστά και το λόγο που δεν κυκλοφόρησε επίσημα ολόκληρο.
Το “The big medley” που τελείωσε τη συναυλία, νομίζω ότι ήταν το highlight της βραδιάς. “In the flesh?” (PINK FLOYD), “Carry on wayward son” (KANSAS), “Bohemian rhapsody” (QUEEN), “Lovin’, touchin’, squeezin’” (JOURNEY), “Cruise control” (DIXIE DREGS), “Turn it on again” (GENESIS), μαεστρικά ενωμένα, σ’ ένα κολάζ που φανερώνει τις επιρροές όλων των μελών του σχήματος. Ιδανικό τέλος, σε μία ιδανική βραδιά. Με αυτόν τον τρόπο κλείνει και το “ACOS”.
Κανείς δεν θα μάθει αν είχαν προγραμματίσει κι άλλα τραγούδια εκείνη τη βραδιά, καθώς λόγω του στησίματος του backline τους σ’ έναν τόσο μικρό χώρο και των συνεντεύξεων που προηγήθηκαν, όλο το πρόγραμμα πήγε πολύ πίσω και τους έπιασε το curfew με το medley. Όπως και να έχει όμως, ευτυχώς υπάρχει άφθονο οπτικοακουστικό υλικό από τη βραδιά εκείνη. Μια βραδιά, που είχαν σκοπό να επαναλαμβάνουν ανά κάποια χρόνια, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο, τουλάχιστον σ’ αυτόν το βαθμό (με πολλούς καλεσμένους κτλ), δεν επαναλήφθηκε ποτέ, ιδιαίτερα από το 2000 και μετά, που το γκρουπ είχε γιγαντωθεί εμπορικά.
Το 1995 ήμουν 21 ετών. Θεωρητικά, θα μπορούσα να είχα πάει στο Ronnie Scott’s Jazz Club. Αυτό που με καθησυχάζει, είναι ότι όσοι ήταν εκεί, ήταν ειδικοί προσκεκλημένοι, νικητές διαγωνισμών, δημοσιογράφοι κτλ… Κι εγώ τη διαδρομή μου στον συγκεκριμένο χώρο, θα την ξεκινούσα λίγους μήνες αργότερα…
Σάκης Φράγκος
