Κανένα συγκρότημα δεν έχει καταφέρει να φτάσει την τελειότητα σε ολόκληρη την καριέρα του, ιδιαίτερα όταν έχει κυκλοφορήσει 16 άλμπουμ και διάφορα άλλα καλούδια σε μια πορεία που γιορτάζει 40 χρόνια ύπαρξης και 35+ χρόνια δισκογραφίας. Ακόμα και για εμάς που τους λατρεύουμε, υπάρχουν κάποιες λιγότερο… εξαιρετικές στιγμές, όμως ο καθένας μας έχει και μερικές αγαπημένες στιγμές που δεν συμπεριλαμβάνονται στις προτιμήσεις των περισσοτέρων. Έτσι, κάποιες από αυτές εμφανίστηκαν ελάχιστα ζωντανά, κάτι που εμβαθύνει τον όρο “underrated”.
Η παρακάτω λίστα βέβαια, είναι απόλυτα υποκειμενική και δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη σειρά, παρά μόνο στοχεύει να παρουσιάσει 10 λιγότερο διάσημες συνθέσεις των DREAM THEATER, που σύντομα θα επιστρέψουν στην Ελλάδα για μια πολυ-αναμενόμενη εμφάνιση, της πεντάδας που τόσο αγαπήσαμε.
“The ministry of lost souls” (“Systematic chaos”, 2007)
Μακροσκελές και σίγουρα υποτιμημένο, που όμως κρύβει μια σπαρακτική και τόσο ανατριχιαστική μελωδία σε όλο το ρεφραίν. Μελαγχολική και η ιστορία που περιγράφει ο John Petrucci, με μια γυναίκα που σώζεται από τον πνιγμό και πέφτει σε κατάθλιψη, επειδή αυτός που την έσωσε πέθανε στην προσπάθεια. Αν και ξεπερνά τα 14 λεπτά, το “Ministry…” δεν έχει τις γνωστές αλλαγές σε ρυθμό και σε μέτρημα, που μας συνηθίζουν τα prog συγκροτήματα, με την ένταση να ανεβαίνει μόνο στο τελευταίο δίλεπτο. Ανέκαθεν δεν μου άρεσε η απόδοση του LaBrie στο πρώτο μέρος, αλλά η προσέγγισή του στο υπόλοιπο τραγούδι, δίνει μια ιδιαίτερη διάσταση.
“Disappear” (“Six degrees of inner turbulence, 2002)
Νομίζω πως το ίδιο το συγκρότημα, προσέδωσε έναν cult-χαρακτήρα σε αυτό το τραγούδι, αφού δεν το παίζουν ποτέ ζωντανά, αλλά το κυκλοφόρησαν στο “Live at Budokan”. Από τα λίγα τραγούδια που έχει ντύσει στιχουργικά ο Καναδός τραγουδιστής. Άκρως μελαγχολικά, με samples διάσπαρτα, όπως και σε άλλα τραγούδια του “Six degrees of inner turbulence”, το “Disappear” τολμώ να πω ότι είναι ένα σκοτεινό, πολύ πιο μοντέρνο και λιγότερο εκτιμημένο “Space dye vest” και είμαι σίγουρος πως θα είναι το τελευταίο τραγούδι που θα αναφέρατε από το άλμπουμ.
“I walk beside you” (“Octavarium”, 2005)
Αυτό μπαίνει σε αυτή την λίστα επειδή, από την μια του έχει αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του U2-τραγουδιού του “Octavarium”, αλλά κι επειδή ανήκω στους τυχερούς που το ευχαριστήθηκαν ζωντανά, αφού οι DREAM THEATER το αποφεύγουν έκτοτε. Από τα πιο κολλητικά ρεφραίν που έχουν γράψει, σε μια σύνθεση που φροντίζει να κρύψει μικρές εκπλήξεις σε διάφορα μέρη της. Από τον τρόπο που παίζει το hi-hat ο Portnoy, μέχρι το ξεχωριστό…. σόλο του Petrucci, αλλά και την όμορφη ερμηνεία του LaBrie, ιδιαίτερα με τον τρόπο που ανεβοκατεβάζει την φωνή του στα 3 λεπτά κι έπειτα. Πιστεύω πως αν είχε κυκλοφορήσει σε άλμπουμ το “The way it used to be”, το B-side του “Hollow years”, το οποίο έχει αρκετά κοινά, τότε δεν θα είχε κυκλοφορήσει το “I walk beside you”.
“Misunderstood” (“Six degrees of inner turbulence, 2002)
Σίγουρα από τα πιο… «παρεξηγημένα» – pun intended που λένε και στο χωριό μου – τραγούδια των DT. Βλέπετε έχει ένα πολύ μοντέρνο ριφ, ασυνήθιστα βαρύ, και κυκλοφόρησε χρόνια νωρίτερα από τα «σηκώματα» του Petrucci στο “Train of thought”. Το “Misunderstood” αποτελεί απόδειξη πως το συγκρότημα δεν σταματά ποτέ να εξελίσσεται, να μπολιάζει την μουσική του ταυτότητα με νέες επιρροές και προσπαθεί να παραμένει σύγχρονο.
“Invisible monster” (“A view from the top of the world”, 2021)
Με την επιστροφή του Mike Portnoy, είναι βέβαιο, πως τα τραγούδια τα οποία εμφανίστηκε ο διάδοχος και προκάτοχός του, Mike Mangini, έχουν ήδη αναχθεί σε σπάνια. Το συγκεκριμένο θα μπορούσε να αντικατασταθεί από πολλά άλλα σε αυτή την λίστα. Το διάλεξα γιατί δεν πιστεύω να το ξανακούσουμε, παρά το εξαιρετικό ρεφραίν του και τα καταπληκτικά γεμίσματα (τόσο με χέρια, όσο και με πόδια) που κάνει ο Mangini, αλλά κι επειδή βρίσκεται στο υπέροχο άλμπουμ “A view from the top of the world”.
“New millennium” (“Falling into infinity”, 1997)
Κοιτώντας τα τραγούδια του “Falling into infinity” πραγματικά, θα μπορούσα να προσθέσω τα περισσότερα σε αυτή την λίστα. Ακόμα και αυτά που έχουν παιχτεί άπειρες φορές, το “Peruvian skies” και το “Hollow years”, ήταν εξαιρετικά παρεξηγημένα και από πολλούς εξακολουθούν να είναι. Σε αυτή την επετειακή περιοδεία όμως τα τιμούν οι ίδιοι, οπότε δεν τίθεται θέμα υποτίμησης, οπότε και διάλεξα το “A new mAlenium” – σωστά διαβάσατε, αφού έτσι το προφέρει ο James. Επιθετικό, αντάρτικο και αρκετά progressive, από αυτά που μας άφηναν με το στόμα ανοικτό εκείνη την εποχή. Το βάζω σε αυτή την λίστα, διότι ποτέ δεν ακούω να το μνημονεύει κανείς. Τραγουδάρα που ορίζει ως γέφυρα την μετάβαση από το “Awake” στο πολυσυζητημένο “Falling…”.
“The looking glass” (“Dream Theater”, 2013)
H επανασύνδεση είναι πλέον γεγονός, όμως πίσω στο 2013 με την δεύτερη κυκλοφορία του Mangini, όλα έδειχναν κάπως θολά και ο Petrucci ήθελε να αποδείξει πως η νέα πραγματικότητα των DREAM THEATER, θα είχε και RUSH, ακόμα κι αν δεν ήταν ο Portnoy. Μπορεί όλοι τους να λάτρευαν τους Καναδούς, όμως ο MP ήταν αυτός που φαινόταν ως ο κύριος υπαίτιος και στο “The looking glass” ο κιθαρίστας εσκεμμένα και ξεδιάντροπα παραπέμπει σε αυτούς. Το έκαναν και βίντεο, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει, παρά μόνο από τους πιο πιστούς.
“Outcry” (“A dramatic turn of events”, 2011)
Πόσα επίπεδα έχει αυτό το τραγούδι; Πόσες φοβερές ιδέες και πόσα περίτεχνα σημεία; Τώρα βέβαια, μέσα από ένα άλμπουμ με τόσες αναφορές και τόσους παραλληλισμούς (δεν είναι του παρόντος να το συζητήσουμε), μια τραγουδάρα όπως το “Outcry” είναι εύκολο να παραγκωνιστεί. Πιστεύω ακόμα και σήμερα στην αξία του δίσκου αυτού και ίσως η επανασύνδεση με τον Portnoy, το φέρει σε δεύτερη μοίρα, για συναισθηματικούς λόγους.
“Moment of betrayal” (“The astonishing”, 2016)
Ανοίγει το δεύτερο μέρος με μια τόσο έντονη σύνθεση, που ανήκει στις πιο παρεξηγημένες. Ο LaBrie αλλάζει πρόσωπα και ερμηνεύει εξαιρετικά δύσκολες μελωδίες (μόνο στο στούντιο, αλλά δεν έχει σημασία αυτό), ενώ ο Rudess έχει αρκετή δουλειά. Tα DT-κλισέ είναι πολλά εδώ και μόλις ξανα-επισκεφτείτε το τραγούδι αυτό, θα βρείτε πολλούς λόγους για να γνέψετε καταφατικά. Βέβαια, ο δίσκος από μόνος του, δεν χαίρει εκτίμησης και έτσι καίγεται και το τραγούδι. Ίσως η πολύ ψηφιακή προσέγγιση στην σύνθεσή του, να επηρεάζουν, αλλά πιστεύω πως αξίζει ένα παραπάνω άκουσμα.
“S2N” (“Distance over time”, 2019)
Από τα τραγούδια που δεν έχουν αποδοθεί ποτέ ζωντανά, μέσα από ένα άλμπουμ που αγαπήσαμε πολύ και που ανάγαμε ως ένα από τα κορυφαία της τελευταίας περιόδου. Το μπάσο του Myung έχει μεγαλύτερο ρόλο, από την εισαγωγή, μέχρι το σόλο. Η επτάχορδη του Petrucci, το κάνει ασήκωτο στο break πριν το σόλο του Jordan, σε κάνει να χτυπηθείς αλύπητα. Σίγουρα στα underrated.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
