a
34 χρόνια κλείνουν σήμερα από την παρθενική κυκλοφορία των DREAM THEATER, το “When dream and day unite”, ενός δίσκου, αρκετά διαφορετικού από τους υπόλοιπους του κορυφαίου σύγχρονου prog συγκροτήματος. Κάπου γύρω στο 1990 όταν τον πρωτοάκουσα, είχα εντυπωσιαστεί από ήχο αυτού του καινούργιου σχήματος και τις τεχνικές τους ικανότητες. Που να φανταζόμουν τι θα επακολουθούσε βέβαια και το ότι θα γινόταν το αδιαφιλονίκητα αγαπημένο μου συγκρότημα με τους δίσκους που ακολούθησαν… Για παράδειγμα, ακούγοντας την παραγωγή του –σπουδαίου κατά τ’ άλλα- Terry Date, δεν μπορεί κανείς να είναι ικανοποιημένος, αφού όλα ακούγονται «λεπτά», χωρίς όγκο. Επίσης, η αλήθεια είναι ότι η φωνή του Charlie Dominici ποτέ δεν με άγγιξε κι ευτυχώς ύστερα από αυτόν το δίσκο αποτέλεσε παρελθόν για τους DREAM THEATER. Από την άλλη, οι συνθέσεις που υπάρχουν, έδειχναν ότι κάτι σπουδαίο είχε εμφανιστεί και χωρίς να καθυστερούμε άλλο, ας μπούμε στο countdown, όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μη λένε τα υπόλοιπα παιδιά στο Rock Hard ότι τους βάζω τα δύσκολα και το απολαμβάνω σαδιστικά!!! Άλλωστε, έχει υπάρξει ήδη ένα αναλυτικότατο Insider με όλες τις πιθανές και απίθανες ιστορίες πίσω από αυτόν το δίσκο…
The “When dream and day unite” countdown:
- “Status seeker” (4.16)
“Nothing is sacred! You draw the bottom line with a dollar sign.
Change of opinion, at the drop of a dime.”
Επί σειρά ετών, οι DREAM THEATER έβαζαν στη δεύτερη θέση στο tracklisting ένα τραγούδι που θεωρούσαν πιο εμπορικό και πιθανώς να τους έδινε πρόσβαση σε ραδιόφωνα ή να γινόταν video clip. Άλλες φορές με επιτυχία, άλλες όχι. Αν θέλετε, τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία, αλλά επέμεναν να κάνουν το ίδιο. Το “Status seeker” είναι το τελευταίο τραγούδι που γράφτηκε για το άλμπουμ, ένα 80s τραγούδι όσο δεν πάει, αρκετά παράταιρο σε σχέση με τα υπόλοιπα, που εμφανώς γράφτηκε προκειμένου να κάνουν «χατίρι» στην εταιρία, αλλά τελικά ούτε video clip έγινε, ούτε παίχτηκε ποτέ στο ραδιόφωνο. Για εμένα, ένα από τα λιγότερο καλά τραγούδια που έχει γράψει ποτέ το συγκρότημα, χωρίς πάντως να είναι κακό. Δεν είναι DREAM THEATER όμως…
- “Light fuse and get away” (7.22)
“Have you ever been used or will this be the first time?”
Ξεκινάμε με τον τίτλο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει ο ποιητής (στην περίπτωσή μας, ο Kevin Moore) με αυτό. Και νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος με αυτήν την απορία. Επίσης, είχα ένα θέμα σε αρκετά σημεία του τραγουδιού, που θεωρώ ότι είναι αρκετά «φορτωμένα» με τους στίχους, που δεν προλαβαίνει να τους τραγουδήσει ο Dominici και σε live καταστάσεις, πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο να παίρνει τις απαραίτητες ανάσες. Από την άλλη, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το αρκετά thrashy σημείο μετά το πρώτο ρεφρέν, το solo section είναι πολύ ωραίο, αλλά αρκετά βιαστικό το κουπλέ.
6. “The ones who help to set the sun” (8.03)
“In higher lives we seem to be always a moment too late.
We’re past the time when we looked on.
Now we’re the ones who help to set the sun.”
Τώρα, ξεκινούν τα πιο δύσκολα, αφού πρέπει να αρχίσει να ψάχνει κανείς να βρει ελαττώματα, για να δικαιολογήσει τη θέση! Στο συγκεκριμένο τραγούδι, σχεδόν πάντα έκανα skip την εισαγωγή που «τρώει» σχεδόν τα τρία από τα οχτώ λεπτά του τραγουδιού, ως επί το πλείστον ανούσια. Από εκεί και πέρα όμως, μιλάμε για ένα από τα καλύτερα ρεφρέν του άλμπουμ, τόσο ωραίο, που παραβλέπω το λίγο “obscure” κουπλέ, με τους πολλούς –και πάλι- στίχους. Όσο για το σόλο; Εξαίσιο σε όλα τα όργανα. Έδειχναν από τότε, ότι ήταν ικανοί για ασύλληπτα πράγματα…
- “Ytse jam” (5.41)
Αγαπημένο instrumental πολλών οπαδών των DREAM THEATER, το “Ytse jam”, αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο με το παρελθόν τους ως MAJESTY, αφού ουσιαστικά αποτελεί τον αναγραμματισμό του. Πρακτικά, είναι η απάντηση του γκρουπ στο “YYZ” (που το διασκεύαζαν στις πρόβες τους) και το “La Villa Strangiato” των RUSH. Τεχνικά άρτιο, αδιανόητα ευρηματικό, σ’ έκανε να απορείς με το ταλέντο αυτών των τεσσάρων μουσικών. Δεν είναι τυχαίο ότι έβρισκε χώρο στο setlist συναυλιών τους για πολλά χρόνια αργότερα.
4. “A fortune in lies” (5.11)
“A trifling euphoria was such an untimely religion.
Maybe your life can explain the reason for my indecision.”
Ιδανικό τραγούδι για opener στο άλμπουμ. Δυναμικό, τεχνικό, μελωδικό, έχει όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τους DREAM THEATER εν έτει 1989. Το “Fortune in lies” συνδυάζει τους METALLICA με τους RUSH με πολύ έξυπνο τρόπο. Στο δε, μεσαίο μέρος, ο Mike Portnoy κάνει τον δικό του ala “Tom Sawyer” αυτοσχεδιασμό, δείχνοντας τη βαθιά του αγάπη για τον σπουδαίο Neil Peart. Πάντως, για να πω την αλήθεια μου, ακούγοντάς το στο “Live at the Marquee” από τον James LaBrie, προτιμώ μακράν τη ζωντανή του εκτέλεση…
- “Afterlife” (5.26)
“In this world with its many illusions we are moving like mice through a maze.”
Διαβάζοντας τους στίχους του τραγουδιού τώρα, δεν μπορείς να μην σκεφτείς ότι τελικά, δέκα χρόνια αργότερα, το γκρουπ έφτασε ίσως το δημιουργικό του peak, γράφοντας έναν ολόκληρο δίσκο, βασισμένο στις ανησυχίες που είχε σχετικά με το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο. Και το πιο περίεργο; Τους στίχους του “Afterlife” τους είχε γράψει ο Dominici! Όπως και να έχει, στην κασέτα εταιρίας που είχα αγοράσει μικρός, το σημείο του “Afterlife” είχε μαυρίσει αρκετά (όσοι θυμάστε τι συνέβαινε στις κασέτες όταν ένα συγκεκριμένο σημείο έπαιζε επαναλαμβανόμενα, με κατανοείτε. Οι υπόλοιποι, προφανέστατα θα με θεωρείτε boomer και πιθανώς να μην έχετε και άδικο!). Νομίζω ότι είναι το καλύτερο ρεφρέν του δίσκου κι ένα τραγούδι για το οποίο είχε κυκλοφορήσει ένα radio promo single (όπως και για το “Status seeker”), αλλά τελικά ποτέ δεν ακούστηκε σε ραδιόφωνο. Θα μπορούσε να τύχει πιο ενθουσιώδους ανταπόκρισης από οπαδούς και από το ίδιο το συγκρότημα, όπως και να έχει όμως, εγώ το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές, οπότε αυτό μου αρκεί.
2. “Only a matter of time” (6.35)
“You can deviate from the commonplace, only to fall back in line.”
Όπως το “A fortune in lies” ήταν το ιδανικό ξεκίνημα για το δίσκο, έτσι το “Only a matter of time”, ήταν το ιδανικό τελείωμα. Επικό, πομπώδες, αλλά και με πάρα πολλές αλλαγές ρυθμών, με μέρη που δεν επαναλαμβάνονταν αρκετές φορές, ήταν ένα από τα τραγούδια που αποτέλεσαν τη βάση για τις δαιδαλώδεις συνθέσεις, με τις οποίες μεγαλούργησαν οι DREAM THEATER στο μέλλον. Δεν ξεχνώ ότι περιέχει και τη φράση/στίχο από την οποία πήρε το όνομά του το ντεμπούτο τους. “And though the time will come when dream and day unite, tonight the only consolation causing him to fight in fearless faith in destiny.” Ως οπαδός, δεν μπορώ να το παραβλέψω κι αυτό. Πραγματικά τολμηρό τραγούδι, που δεν υπακούει σε καμία από τις νόρμες που υπήρχαν –τουλάχιστον τότε- στη μουσική βιομηχανία και τους βγάζω το καπέλο γι’ αυτό.
1. “The killing hand” (8.39)
“No one is left now, my one and only land.
I laugh at what I’ve done, I am the killing hand.”
Το απόλυτο τραγούδι του ντεμπούτου τους. Το “The killing hand”, δεν είναι τυχαίο, ότι μαζί με το “Fortune in lies” και το “Ytse jam” είναι το πιο πολυπαιγμένο τραγούδι από το “When dream and day unite” σε συναυλίες των DREAM THEATER. Η πατέντα να χωρίζουν ένα μεγάλο τραγούδι σε πολλά μέρη, οι συνεχείς αλλαγές ρυθμών και συναισθημάτων, η διαδικασία της κορύφωσης, ακόμα και το αναπάντεχο που συμβαίνει στιχουργικά στο τέλος, είναι «μανιέρες» που ακολούθησαν στη συνέχεια της καριέρας τους και καθιερώθηκαν ως μία από τις κορυφαίες metal μπάντες που βγήκαν τα τελευταία 30-35 χρόνια. Μέσα σε οχτώμιση περίπου λεπτά, μπορεί κανείς να ακούσει σχεδόν τα πάντα, με το ταλέντο να ξεχειλίζει σε κάθε σημείο του. Συνήθως, στα live, το έπαιζαν με μία εισαγωγή, που την ονόμαζαν “Another hand” και διαρκούσε πάνω από 12 λεπτά.
Και μετά, ήρθε το “Images and words” και τίποτα πια δεν θα ήταν ίδιο στη μουσική…
Σάκης Φράγκος
