Ξέρετε, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας, εκτός του ταλέντου, ο οποίος χρειάζεται για να έρθει εις πέρας οποιαδήποτε δουλειά και δη, καλλιτεχνική. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μουσική και την παραγωγή ενός metal album σε μια περίοδο που ακόμα και οι τιτάνες του είδους βγαίνουν ευθαρσώς και δηλώνουν ότι η δισκογραφία δεν τους αποφέρει τίποτα παρά ψίχουλα και όλα τα κέρδη τους προέρχονται από τις ζωντανές εμφανίσεις. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι δικοί μας metallers DREAMONITION, μια παρέα που δημιουργήθηκε πριν από αρκετά χρόνια στην Αθήνα, προσπαθούσαν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους full length studio album. Με σάλιο και υπομονή… (τη συνέχεια την ξέρετε), καταφέρνουν στις αρχές του σωτήριου έτους 2019 να μας παραδώσουν το “Living In A Microcosm”.
Καλά όλα αυτά, αλλά τι να περιμένει κάνεις όταν πιάνει στα χέρια του την πολύ καλά σχεδιασμένη digipack έκδοση του album; To “Living In A Microcosm” μας έρχεται με 9 tracks (8+1 intro) και από την αρχή του σε πιάνει από τα μαλλιά με το δυναμικό “An Extended State”. Από την πρώτη στιγμή γίνεται κατανοητό ότι έχει γίνει τρομερή δουλειά στα κιθαριστικά μέρη, καθώς τα easy-to-remember riffs και τα πύρινα solos διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι Βασίλης Καραβίας και Δημήτρης Βαρβαρίγος στις κιθάρες βρίσκονται στο συγκρότημα από τα γεννοφάσκια του και πρέπει να είναι ιδιαίτερα υπερήφανοι για το αποτέλεσμα που έχουν πετύχει με τις εξάχορδες.
Προς τη μέση του album συναντά κανείς το “Wishful Thinking”, ένα κομμάτι που δείχνει το δέσιμο της μπάντας και σε προκαλεί να σιγοτραγουδήσεις το refrain μαζί της. Λίγο αργότερα και ενώ οδεύεις προς το τέλος της εμπειρίας που προσφέρει το debut album των DREAMONITION, το “Remnants Of Life” και η μελωδική μπαλάντα “Flowers Of Your Misery” επιβεβαιώνουν ότι πολλές φορές οι κορυφαίες στιγμές μιας δισκογραφικής δουλειάς αξίζουν την αναμονή σου ως το τέλος.
Στα αρνητικά του album, πέρα από 1-2 κομμάτια που δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας, θα βάλω κυρίως την παραγωγή, ιδίως στο πως αυτή ακούγεται στο τελικό αποτέλεσμα ενός συνόλου φωνών και μουσικών οργάνων. Κάποιες στιγμές μοιάζουν όλα συγκεχυμένα το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς όμως αυτό να είναι αποτρεπτικό για μια ευκαιρία στο πόνημα. Επίσης, αυτό που ξενίζει αρκετά είναι η φωνή της τραγουδίστριας Ελευθερίας Παναγάκου. Δεν είναι κακή φωνή, όμως δεν νομίζω ότι ταιριάζει τόσο στο στυλ του συγκροτήματος. Μοιάζει σαν μια καθαρά rock φωνή να προσπαθεί να κολλήσει πάνω σε metal κομμάτια, χωρίς να θέλει να τα κάνει δικά της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αναδεικνύεται περισσότερο στα πιο rock-oriented κομμάτια του δίσκου, όπως το “Wishful Thinking” που προαναφέρθηκε.
Στη σούμα, το “Living In A Microcosm” είναι ένα album που σίγουρα θέλει τα ακούσματά του για μία καλοσχηματισμένη άποψη σχετικά με την ποιότητά των κομματιών του. Έχει την ατυχία να κυκλοφορεί σε μία εποχή που ο κόσμος και πιο ειδικά ο metal ακροατής, δεν δίνει εύκολα ευκαιρίες, αλλά σκεφτείτε πως αποτελεί τον καρπό μιας προσπάθειας αρκετών ετών γεμάτα υπομονή, επιμονή και είμαι σίγουρος, αρκετές απογοητεύσεις. Και νομίζω πως γι’ αυτό και μόνο το λόγο έχει κερδίσει την ευκαιρία του. Τα υπόλοιπα είναι στην κρίση σας.
7 / 10
Χρήστος Δουλγεράκης
