Ποδαρικό στο 2022 στο κομμάτι των κριτικών πλέον, κάνουμε με κάτι ιδιαίτερο σαν περίπτωση. Η πρώτη φορά που δεχόμαστε (τουλάχιστον εγώ) πρόταση από μέλος μπάντας. Ειδικότερα, τον τραγουδιστή/κιθαρίστα των Ινδών KRYPTOS, Nolan Lewis. Αυτή η πρόταση, ήρθε από το Πακιστάν, συγκεκριμένα την πόλη Karachi (παλιά πρωτεύουσα της χώρας). Οι τύποι λέγονται DUSK, και υπάρχουν από το 1994. Ξεκίνησαν ως death/doom σχήμα, με επιρροές από συγκροτήματα όπως οι BLACK SABBATH, οι DEATH και φυσικά οι CELTIC FROST. Το πρώτο τους άλμπουμ βγήκε το 1999 με τίτλο “My infinite nature alone”. Με εξαίρεση το πιο progressive “Jahilia” (2003) και τους πειραματισμούς τους με avant-garde/ηλεκτρονική μουσική στο “Contrary beliefs” (2006), παρέμεναν πιστοί σε αυτό τον ήχο, με συχνότερες, μικρές κυκλοφορίες και το τελευταίο τους full-length άλμπουμ να έχει μόλις κυκλοφορήσει από την Cyclopean Eye Productions, επ’ ονόματι “The imaginary dead”. Άντε να δούμε τι μας περιμένει!
Πατώντας play, το “Ancient shattered moon”, μας συστήνει τον ήχο της μπάντας: ακραία απελπισμένα φωνητικά και μαύρο death/doom στα πρότυπα μπαντών όπως οι πρώιμοι MY DYING BRIDE και PARADISE LOST, με μικρά στοιχεία που παραπέμπουν στη μουσική της χώρας τους, και δίνουν μια ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο ατμόσφαιρα. Τα γκάζια αναλαμβάνει να ανεβάσει το “Inanimate reflections”, με το “ξυσιματικό” του riff, να κλείνει το μάτι ακόμα και στο black metal, δείχνοντας εξαρχής μια ποικιλία στο ύφος της μπάντας. Ανάμεσα σε αυτό και το επόμενο “κανονικό” κομμάτι του δίσκου “Eigengrau”, παρεμβάλλεται ένα ακουστικό ιντερλούδιο με αφήγηση 2 λεπτών, το “Like a candle flame, ceaseless”, που βοηθάει στη δημιουργία ατμόσφαιρας, την οποία το “Eigengrau” με τα εισαγωγικά του αρπίσματα εντείνει. Δε θα σας πω ψέματα, τα φωνητικά μου θυμίζουν εδώ, περισσότερο από ποτέ, μέχρι και ROTTING CHRIST του “Passage to Arcturo” EP/”Thy mighty contract”, με τις κιθάρες που ξύνουν να συνεισφέρουν σε αυτό το παραλληλισμό. Ενδιαφέρον παρουσιάζει, η διακριτική παρουσία τόσο γυναικείων φωνητικών, όσο και ελάχιστων πλήκτρων τύπου hammond (ω, ναι!), κάνοντας τα 8 λεπτά διάρκειας του, να περνάνε άκρως ευχάριστα!
To δε “Deconstructing desire” με την εισαγωγική μελωδία του και το πως τη συνοδεύουν τα υπόλοιπα όργανα, μας πηγαίνει στους PARADISE LOST εποχής “Icon”, κινούμενο σε mid-tempo ταχύτητες, και τη μαυρίλα πανταχού παρούσα, και ένα άκρως γουστόζικο φινάλε με ακουστικό solo/πέρασμα. To “Monochromatically reimagined” θα μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα προσθήκη σε έναν avant-garde/πειραματικό δίσκο. Εδώ απλώς χαλάει τη ροή, αν και το solo με το σαξόφωνο, παρουσιάζει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Ήτοι, θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει. Επιστροφή στο μοτίβο του δίσκου, με το “Identity’s burden”, με τα πλήκτρα να έχουν μια πιο γνώριμη 90’s χροιά, σχεδόν στοιχειώνοντας το κομμάτι, αγκαζέ με τους αμανέδες που ακούγονται τόσο εδώ όσο και σε άλλα σημεία του δίσκου, προσθέτοντας ταυτότητα στο συγκρότημα. Τίτλους τέλους ρίχνει το “Twilight morse code”, το οποίο όπως και το προ-προηγούμενο κομμάτι, θα μπορούσαν κάλλιστα να λείπουν, για τον ίδιο ακριβώς λόγο!
Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με ένα καλό και ενδιαφέροντα δίσκο death/doom από τους DUSK, και αν μη τι άλλο μια ευχάριστη έκπληξη από μια χώρα που ούτε φανταζόμασταν ότι έχει σκηνή, πόσο μάλλον τέτοιου τύπου. Μια χαρά!
7,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
