a
Δεν ξέρω αν και πόσοι από τους εκλεκτούς μου συναδέλφους γνωρίζουν και κατ’ επέκταση έχουν σε εκτίμηση τους Γερμαναράδες (Βαυαροί για την ακρίβεια από το Landsberg am Lech) DUST BOLT, αλλά είναι μπάντα που ακολούθησα από το πρώτο της ΕΡ “Chaos possession” το 2010 (και που μόλις έφαγα τη φλασιά ότι πέρασαν 9 χρόνια και δεν ήμουν ούτε 30…) και που γενικά πιστεύω ότι είναι από τις πολύ καλές μπάντες της γενιάς τους, που για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο ακόμα δεν έχουν κάνει το μπαμ και λογίζονται είτε ως αουτσάϊντερ, είτε αγνοούνται ακόμα επιδεικτικά από συγκεκριμένη μερίδα οπαδών. Νομίζω ότι πάνω κάτω μπορώ να φανταστώ τους λόγους, καθώς η μπάντα διατηρεί –για thrash συγκρότημα πάντα- ένα πιο σοβαρό προφίλ σε σχέση με αυτό το ανέμελο ως… τσιρκολίν που έχουν πολλές μπάντες, και γενικά οι θρασάδες δεν πολυγουστάρουν σοβαρότητα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, δίνουν εύκολα και την ταμπέλα του ξεπουλήματος σε τέτοιου είδους μπάντες πριν καν τις ακούσουν, δεν θέλει και πολύ λοιπόν ένα όνομα να μην έχει πάρει τη σημασία που του πρέπει με όλα αυτά.
Από την άλλη, το κουαρτέτο με αργά και σταθερά βήματα δείχνει να ανεβαίνει λίγο επίπεδο καθώς συμπεριλαμβάνονται σε περιοδείες με μεγαλύτερα ονόματα και με τη φήμη που τους συνοδεύει για τις ζωντανές τους εμφανίσεις να είναι αρκετά καλή, καθώς έχουν ενέργεια και τόλμη επί σκηνής και αποδίδουν το υλικό τους πιστά και με φουλ αδρεναλίνη. Το “Trapped in chaos” είναι το τέταρτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ και πέμπτη συνολικά κυκλοφορία τους, συμπεριλαμβανομένου και του αρχικού προαναφερθέντος ΕΡ. Το άνοιγμα με το “The fourth” δείχνει από νωρίς για όσους δεν γνωρίζουν, ότι πρόκειται για μπάντα που παίζει το είδος με ιδιαίτερη έμφαση στο να το κάνει σωστά παρά αδέξια. Πρώτο τους μέλημα είναι οι συνθέσεις τους να έχουν αρχή, μέση και τέλος. Επίσης έχουν το μεγάλο καλό να μην το τραβάνε σε μάκρος αχρείαστα. Κι όποιος πει «για thrash μπάντα μιλάμε, πόσο να διαρκεί ένα κομμάτι;» τον πληροφορώ ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα σαν δεδομένο εξ αρχής και οι μικρές διάρκειες δεν αποτελούν πανάκεια για κάθε μπάντα του είδους. Το γεγονός πάντως ότι ο δίσκος «κλοκάρει» στα 38μιση μόλις λεπτά μόνο ως θετικό μπορεί να είναι στην τελική έκβαση του αποτελέσματος αυτού του δίσκου.
Μάλιστα είναι το μικρότερο άλμπουμ τους σε διάρκεια και ίσως να έρχεται στο κατάλληλο σημείο για να κάνουν το επόμενο βήμα. Τα 9 κομμάτια του “Trapped in chaos” προσφέρουν εναλλαγές ρυθμών, κυρίως up-tempo αλλά χωρίς να σκίζουν και τα δέρματα. Έχουμε πολύ όμορφα κοψίματα ρυθμού ενδιάμεσα, στιγμές που οι κιθάρες δείχνουν ότι υπάρχει μία πολύ σωστή τεχνική κατάρτιση από τον τραγουδιστή Lenny Breuss και τον διόσκουρό του Flo Dehn, ενώ και η ρυθμική βάση με τον μπασίστα Bene Munze και τον πολύ καλό (και δυνατό) ντράμερ Nico Remann δίνει τα διαπιστευτήρια της καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, ενός δίσκου που βοηθείται κι από την πολύ καλή και πεντακάθαρη παραγωγή. Τα riff των δύο παιχτών είναι κυρίως κοφτά και βαθιά σε ήχο (όπως πρέπει δηλαδή να είναι κάθε σωστό riff σε thrash δίσκο) και αφήνουν τα χέρια τους ελεύθερα σε πολλές στιγμές του δίσκου είτε να κατεβάζουν σκληρά τις πένες πάνω στις χορδές δίνοντας έμφαση σε όγκο επαναλαμβάνοντας θέματα που ήδη έχουν κάνει γκελ στο αυτί του ακροατή, είτε να κάνουν χώρο για πιο γρήγορα περάσματα που θα ξεχωρίσουν με τη μία, καθώς κακά τα ψέματα αυτό λέει ν’ ακούει ο thrasher, γι’ αυτό και θ’ αγαπήσει με τη μία το καταιγιστικό –μόλις 130 δευτερολέπτων- “Killing time”.
To “Bloody rain” που είχε βγει σε lyric video και το “Dead inside” που είναι το επίσημο βίντεο του δίσκου, είναι από τα πλέον αντιπροσωπευτικά κομμάτια του “Trapped in chaos”, ενώ γενικά το μοτίβο του δίσκου παραπέμπει απευθείας στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού κι ας μιλάμε για Γερμανική μπάντα. Οι DUST BOLT σίγουρα όντας μικροί είχαν πάνω από τα κεφάλια τους αφίσες των METALLICA, TESTAMENT, DEATH ANGEL και πολλών ηρώων της Αμερικάνικης σκηνής και επέλεξαν αυτό τον τρόπο έκφρασης και όχι την τραχύτητα των συμπατριωτών τους DESTRUCTION/KREATOR/SODOM. Αν με το ζόρι θα έπρεπε να παρομοιάσω την αισθητική τους με συμπατριώτες τους, αυτή θα ήταν των PARADOX, αλλά και πάλι με πιο ελεγχόμενες τις ταχύτητες, καθώς δεν εστιάζουν τόσο στην πώρωση όσο στη σωστή απόδοση. Κι αυτό είναι μέρος του γεγονότος ότι οι thrashers δεν τους έχουν αγκαλιάσει και τόσο πολύ, παρότι ήταν μέρος της αναβίωσης του είδους στις αρχές του ’10 μαζί με τους GAMA BOMB, WARBRINGER, MUNICIPAL WASTE και λοιπούς ταραχοποιούς. Στο δίσκο πάντως δε λείπει ούτε η ταχύτητα με τα στριφογυριστά riff του “Rhythm to my madness” να διεκδικούν το highlight του δίσκου, ο οποίος κλείνει με συναισθηματική κομματάρα που μπορώ να φανταστώ σε εποχές “Souls of black”/”The Ritual από τους TESTAMENT.
Αναφέρομαι φυσικά στο “Another day in hell” το οποίο κλείνει ιδανικά το δίσκο όντας το μεγαλύτερο κομμάτι και για κάποιο λόγο μου βγάζει το προαίσθημα ότι ίσως να αποτελεί προπομπό για την κατεύθυνση που ενδέχεται να ακολουθήσουν μελλοντικά. Ο Lenny πάντως κάνει την καλύτερη του ερμηνεία στο άλμπουμ και αν και είναι το κομμάτι που μπορεί να σιχτιρίσουν οι σκληροπυρηνικοί, δείχνει επίπεδο και άγνοια κινδύνου και τους βγάζω το καπέλο γι’ αυτό. Δεν ξέρω αν τελικά το “Trapped in chaos” θα προσδώσει στους DUST BOLT μεγαλύτερη δημοτικότητα και αποδοχή από τους οπαδούς –και δη στο thrash χώρο- αλλά αισθάνομαι ότι μόνο κερδισμένοι θα βγουν από την κυκλοφορία του συνολικά, και ότι μπορούν να ατενίζουν το μέλλον τους με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Συνεπείς είναι, ποιότητα βγάζουν, ανά δύο με δυόμιση χρόνια βγάζουν δίσκο, συναυλιακά είναι ενεργητικότατοι άρα όλα δείχνουν ότι μόνο συν θα έχουν και ότι ο τέταρτος δίσκος τους σε κάθε περίπτωση αποτελεί οτιδήποτε παρά πισωγύρισμα. Αν γουστάρετε Αμερικάνικο ήχο και ένα up-tempo δισκάκι σωστά παιγμένο και με σοβαρότητα που δεν συναντάται σε πολλά συγκροτήματα του είδους, οι DUST BOLT είναι ιδανική επιλογή. Αν είστε από τους λίγους που έχετε ήδη μυηθεί, τότε άλλο ένα πολύ καλό δείγμα σας περιμένει.
8 / 10
Άγγελος Κατσούρας
