Τι χαρά, τι τιμή και τι ευθύνη να γράψω για μια από τις πλέον αγαπημένες μου brutal death μπάντες, μια από τις μπάντες που χτίσανε το δικό τους μύθο στον ακραίο ήχο. Τους DYING FETUS από το Maryland της Αμερικής. Με έναν ήχο που έχει ισορροπήσει μεταξύ brutal death, grindcore με τις κατάλληλες τσιμπιές από κλασσικό death metal και thrash, οι Αμερικάνοι μπορούν να περηφανεύονται ότι έχοντας κλείσει 32 χρόνια ύπαρξης και 27 συνολικής δισκογραφίας, ότι όχι μόνο δεν υπήρξαν ποτέ μέτριοι, αλλά πάντα κυματίζανε ψηλά τη σημαία του brutal death, με τη ποικιλία, την υψηλή τεχνική τους, μα και τη συνθετική τους αρτιότητα. Ο γράφων τους έμαθε σε τρυφερή ηλικία με το “War of attrition” (2007) και το “Descend into depravity” (2009). Με το τελευταίο δε, τους είδε ζωντανά για πρώτη φορά, σε περιοδεία με τους CANNIBAL CORPSE.
Έκτοτε, είχαμε μόνο άλλους 2 δίσκους, το “Reign supreme” (2012) καθώς και το “Wrong one to fuck with” (2017). Δεν το ζόρισαν για να βγάλουν κάτι χωρίς ουσία και αυτό, μόνο υπέρ τους είναι. Χώρια που για δικά τους δεδομένα τα 53 λεπτά του προηγούμενου δίσκου, ήταν σχεδόν “progressive. Οπότε χρειάζονταν χρόνο για να επαναπροσεγγίσουν πράγματα. Χώρια που έβγαιναν διαρκώς στο δρόμο προκειμένου να σαρώσουν ό,τι κινούνταν και ανέπνεε! Και εκεί που λέτε που περίμενα πως δε θα ακούσουμε σύντομα άλλη δουλειά τους, τσουπ, σκάει το “Compulsion for cruelty”, έπειτα, πάρε και ένα “Unbridled fury”. Και τις δύο φορές ήμουν σε φάση “πως στα κομμάτια το κάνετε να φαίνεται τόσο εύκολο ενώ δεν είναι;”. Πως γράφετε υπερτεχνικά riffs που είναι τόσο εθιστικά, σε συνδυασμό με συναυλιακά – γηπεδικά riffs που πατάνε στο hardcore και στο thrash;
Και δεν σταματάμε εκεί…. Βγήκε το “Make them beg for death”… 37-38 λεπτά, “ε ρε γλέντια” λέω από μέσα μου! Μπαίνει το “Enlighten through agony” και εγώ ψάχνομαι, από που τους έρχεται αυτή η έμπνευση; Πως γίνεται να ακούγεται τόσο πιασάρικη, γνώριμη και φρέσκια η μουσική που γράφετε που να πάρει ο διάολος; Πως γίνεται να κατεβάζετε riff-άρες όπως του “Feast of ashes” (τρίτο και φαρμακερό single) και να βάζετε τα γυαλιά σε όσους παίζουν σαν εσάς ή έστω στο ίδιο γήπεδο με εσάς; Πως καταφέρνετε στον ίδιο δίσκο, να πετάτε ένα “Throw them in the van” (που “δείχνει” στις πρώιμες μέρες της μπάντας), μαζί με ένα καταστροφικά γκρουβάτο “When the trend ends” (ΤΙ RIFF-ΑΡΑ ΤΗ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ;);
Η απάντηση είναι πολύ απλή όταν είσαι οι DYING FETUS. ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ. H γκρούβα δε σταματά στο “Undulating carnage” μέχρι που ο Williams κουρδίζει το “πολυβόλο” που τυπικά αποκαλεί τύμπανα…ε και εκεί τρέχουμε όλοι να σωθούμε. Αέρα πατέρα λέμε! “Raised in victory / razed in defeat” για την συνέχεια, με τον καταπληκτικό του τίτλο και το thrash-άδικο του riff, γύρω στο δίλεπτο, που δίνει στον ακροατή πράγματα όσο προχωράει ο δίσκος. To δε δίδυμο του καταστροφικού “Hero’s grave” αγκαζέ με το “Subterfuge” που ισοπεδώνει το σβέρκο, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους…αφήνει πτώματα στο πέρασμα του και δεν παίρνει αιχμαλώτους! Ειδικά το τελευταίο riff…είναι για να διδάσκεται σε σεμινάρια κλεισίματος δίσκου!
Οι DYING FETUS, είναι καταδικασμένοι να βγάζουν μόνο δισκάρες που κάνουν 2 και 3 φυλές ακραίων οπαδών να διαλύουν συναυλιακών χώρους ακούγοντας κομμάτια τους. Επιπρόσθετα, καπάρωσε μια θέση στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, απλά λιτά και κατανοητά. Δεν ξέρω για σας, εγώ προσωπικά, ανυπομονώ να το αγοράσω και να το λιώσω στη φυσική του μορφή. Όπως του πρέπει και του αξίζει δηλαδή!
9 / 10
Γιάννης Σαββίδης
