a
Οι ECLIPSE αναμφισβήτητα είναι μαζί με τους H.E.A.T. τα πιο σύγχρονα «καυτά ονόματα» αυτή την στιγμή στο μελωδικό hard rock. Η είδηση της έλευσής τους στην χώρα μας, μόνο χαμόγελα έφερε σε όλους μας, ειδικά σε αυτούς που δεν τους έχουν ξαναδεί μέχρι στιγμής, αφού θα απολαμβάναμε, όπως και έγινε, μια μπάντα που είναι ενεργή στο σήμερα, και κάθε δουλειά της είναι άξια θαυμασμού για τον δυναμισμό και το μπρίο που έχουν οι συνθέσεις. Το κυριότερο όμως είναι ότι δικαιολόγησαν στο έπακρο το όνομα που έχουν κάνει και έτσι η εμφάνιση τους ήταν αντάξια της φήμης τους.
Την βραδιά «άνοιξαν» οι Γερμανοί VICE, που ειλικρινά για τον γράφοντα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ότι είναι ακόμα ενεργοί. Μετά τα δυο αρκετά καλά albums τους το 1988 (“Made For Pleasure”) και το 1990 (“Second Excess”), επανήλθαν στην δισκογραφία το 2017 έχοντας ήδη κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα δυο δουλειές, τις “Veni Vidi Vice” το 2017 και “3 Fingers Up” το 2019. Δυστυχώς τα albums ανά δυάδες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους αφού τα μεν δυο πρώτα είναι άξια ακρόασης, τα αλλά δύο λίγο πιο μέτρια και σε κάποιες στιγμές βαρετά.
Αν και ήταν η πρώτη τους εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους και λογικά θα περιμέναμε τραγούδια από όλες τις δουλειές, λόγω του ότι από το 2017 και μετά εκτός του κιθαρίστα που είναι από την αυθεντική σύνθεση, όλα τα υπόλοιπα μέλη είναι καινούργια, μάλλον εξαιτίας των δικαιωμάτων που έχουν στα τραγούδια τα παλιά μέλη, το set list βασίστηκε μόνο στις δυο τελευταίες δουλειές που άσχημες δεν είναι, αλλά και πάλι δεν είναι κάτι το τόσο αξιόλογο. Αν φέρετε στο νου σας τους STEEL PANTHER θα έχετε μια σαφή εικόνα για το στυλ που αρέσκονται να εκφράζονται μουσικά. Αν και Γερμανοί ο τρόπος προσέγγισης των τραγουδιών συνθετικά είναι καθαρά Αμερικάνικος. Αλλά όμως δυστυχώς οι κάθε αυτού συνθέσεις δεν είναι και κάτι το τόσο ιδιαίτερο. Οι ίδιοι βεβαίως έκαναν ότι μπορούσαν για να ξεσηκώσουν το κοινό, αλλά επειδή και ο κόσμος φάνηκε ότι δεν τους ήξερε και ήταν λίγο μουδιασμένος, δεν υπήρχε η ωραία εικόνα κοινού και οπαδών να είναι ένα σώμα. Στα περίπου 45 λεπτά που ήταν στην σκηνή, βγήκαν, έπαιξαν τα τραγούδια τους, μέσω του τραγουδιστή που ανά στιγμές έδειχνε αμήχανος, έκαναν λίγο χαβαλέ μεταξύ τους και έφυγαν. Απλά ένα αξιόλογο support σχήμα που αν στο εγγύς μέλλον δεν γράψει τραγούδια που να έχουν λόγο ύπαρξης, είτε θα παραμείνει για πάντα ένα group που θα «ανοίγει» άλλους είτε θα πάψει να υπάρχει. Μετά το πέρας της εμφάνισης εισέπραξαν ένα θερμό χειροκρότημα από το κοινό αλλά μάλλον κάνεις δεν θα τους θυμάται από αύριο γιατί ήρθαν «και δεν ακούμπησαν».
Το πλήρες set list τους με μια μικρή επιφύλαξη ήταν:
I hate myself for loving you/Turn it up/Hot summer night party/Dirty mind/License to rock/Open eyes/ Where do I belong/3 fingers up/Shitty situation/Made 4 pleasure/Fuck u.
Θοδωρής Μηνιάτης
Η ώρα είναι σχεδόν 22.30, όταν ένα αόρατο ραδιόφωνο που αλλάζει σταθμούς καταλαμβάνει τα «ραδιοκύματα» του Κυττάρου, DEEP PURPLE, AC/DC, LED ZEPPELIN και ξαφνικά ένας ντράμερ που μοιάζει να έχει βγει από το “Heavy trip”, ντυμένος με στρατιωτικού τύπου εμφάνιση με ρίγες στα μανίκια μας χαιρετά και παίρνει τη θέση του πίσω από το drum kit. Σύντομα ακολουθούν οι άλλοι δύο συνάδελφοί του, όλοι με στολή με ρίγες, διαφορετικού χρώματος, ο μπασίστας, Victor Crusner βγαλμένος από τη «Γρανίτα από λεμόνι», ψηλός, ξανθός, χαμογελαστός , ο αγαθός και υπερκινητικός γίγαντας και ο κιθαρίστας Magnus Henriksson με την αλά SCORPIONS τραγιάσκα και το μόνιμο χαμόγελο. Τελευταίος ανεβαίνει η μορφή του σύγχρονου hard rock Erik Martensson, μια Σκανδιναβική, στο ξανθό, έκδοση του δικού μας Γιώργου Κουκουλάκη και αρχίζει το μάθημα. Η παράδοση υψηλού επιπέδου μελωδικού hard rock, με μπάσιμο με τρία τραγούδια από το νέο άλμπουμ, τα πολύ καλά “Viva la Victoria”, “Mary Leigh”, “Blood wants blood” και το παλιότερο “The storm” ακολουθεί για να μας θυμίσουν ότι οι ECLIPSE έχουν ιστορία και μάλιστα βαριά σαν τη φανέλα του Παναθηναϊκού του Γουέμπλεϊ. Όλα θα άγγιζαν το τέλειο, αν ο ήχος δεν ήταν υπερβολικά δυνατός, ειδικά τα ντραμς, σε σημείο να παραμορφώνονται τα όργανα ανά στιγμές. Από την άλλη οι ECLIPSE, απλά μας δείχνουν γιατί είναι ντροπή να παίζουν σε ένα μισοάδειο Κύτταρο και όχι σε αρένες (ίσως γιατί δεν έχουμε αρένες).
Δίχως σταματημό μας πυροβολούν με επιτυχίες και τραγούδια που αναζητούν τη φωνή του κόσμου και τη συμμετοχή του και την έχουν. Ο επικοινωνιακός Martensson , λέει βέβαια χαζομαρούλες τύπου «είναι Πέμπτη, αλλά να νιώσετε ότι είναι σαν Σάββατο βράδυ». Στο ξυπνητήρι να τα πεις αυτά φίλε, αφού ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού είναι ένα ευγενικό 40, τίμιο, καλοκουρεμένο με τα γένια του και την καλή του διάθεση. Τα τραγούδια τους αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη ένταση και αναγνώριση στη σκηνή και το τίμιο, πλην πτωχό Ελληνικό κοινό, ανταποκρίνεται σε κάθε νότα. Στο “Masquerade” τίθεται το ερώτημα γιατί δεν το αφιερώνει στον Timo Tolkki, αλλά με τα “Downfall”, “When the winter ends” η μπάλα χάνεται και παρακολουθούμε παρά τον μέτριο ήχο ένα σχήμα στην κορυφή της μέχρι τώρα καριέρας του, να παραδίδει μαθήματα μελωδικού hard rock διδακτορικού επιπέδου, με τον μπασίστα να αλωνίζει τη σκηνή και τον Martensson να αφήνει την κιθάρα για να πιάσει το μικρόφωνο και να ανέβει στα ηχεία στα πλάγια ή να «παίξει» με τα υπόλοιπα μελή του σχήματος όλα αυτά ενώ ο ντράμερ, παίζει τις μπαγκέτες με τα δάκτυλα και σαν άλλος poser ξεσηκώνει τον εξώστη με τις ταχυδακτυλουργικές του ικανότητες.
Ένα ντραμ σόλο που με συνοδεία κλασικής μουσικής, θυμίζει γιατί έλειψε μια Tarja να δώσει ένα γλυκό φιλί στον ντράμερ, που μας άφησε παγερά αδιάφορους, αν δεν ήταν η πρώτη συναυλία μας, δίνει τα θέση του στον Martensson με την ακουστική κιθάρα, παρέα με τον κιθαρίστα με την ηλεκτρική, να ξεκινά με το “Runaway” του Del Shannon από τα 60’s, μια επιλογή που ξενίζει αρκετά τον μέσο μεταλλά αλλά και hard rocker, που έβαλαν τα Shazam σε δράση. Μας δείχνει όμως από που πηγάζει η έμπνευση του Martensson, από την επαφή του με την μουσική και τις επιτυχίες των 60’s που είχε, μέσω της συλλογής βινυλίων του πατέρα του. Ακολουθούν τα “Take me home”, “Battlegrounds” (THIN LIZZY Gary Moore tribute, στην πράξη το συγκεκριμένο τραγούδι και πολύ όμορφο) και οι βιντεοκλήσεις στο σπίτι στο έτερο ήμισυ που έμεινε με τα παιδιά να βλέπει τις «Ἁγριες μέλισσες» υπερφορτώνουν τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου. Τα “Blood enemies”, “Black rain”, “Stand on your feet” συμπληρώνουν την εμφάνιση με τον Martensson , να μας εξηγεί γιατί ένα τραγούδι αξίζει στην demo εκτέλεση του, που αναδεικνύει την ποιότητα του. Εκείνη τη στιγμή το Κύτταρο φωτίστηκε από τον Χάρη Κατινάκη που με μπλούζα CELTIC FROST απολάμβανε την Σουηδική λιακάδα ανάμεσα στην μαυρίλα των ακραίων ακουσμάτων του, ενώ οι υπόλοιποι φορέσαμε τα vintage rayban γυαλιά μας, για να μη τυφλωθούμε από τον ακτινοβολούντα Χάρη. Μια μικρή αναφορά στη Eurovision και χιούμορ του, Martensson για την κωλοτούμπα, «Δεν θέλαμε να πάμε, αλλά τελικά ποιος δεν θέλει λίγο χρόνο σε prime time TV… τίμιος και έτσι με το “Runaways” κλείνει το κυρίως μέρος της εμφάνισης, με μόνο μείον τον ήχο.
Εντός ολίγου ακολουθεί το encore με “I don’t wanna say”, “Never look back” και μια αμήχανη στιγμή. Μπροστά στην απαίτηση του κόσμου για το “Bleed & scream” μας τραγουδά a capella ένα μέρος, αλλά ενώ οι υπόλοιποι ξεκινάνε να το παίζουν, ο Martensson, δηλώνει «λυπάμαι δεν θυμάμαι τα λόγια»…. Αφού μας θύμισε ότι κάθε σχήμα μεγάλο ή μικρό χρωστά την φήμη του στον κόσμο του, μας ενημέρωσε ότι θα κατέβει ανάμεσά μας, για αυτόγραφα, φωτογραφίες κτλ και η μηχανή παραγωγής υψηλών οκτανίων μελωδικού ροκ, αποσύρθηκε χαρίζοντάς μας, παρά τον μέτριο ήχο μια αξέχαστη βραδιά. Μαζί με τους H.E.A.T. αποτελούν την αιχμή του μοντέρνου Ευρωπαϊκού rock, αλλά στα σημεία κερδίζουν οι ECLIPSE, γιατί έχουν στις τάξεις τους την συνθετική μηχανή Martensson αλλά και τον με έντονες επιρροές από Blackmore, Schenker, G. Moore , Henriksson. Αν τους χάσατε και είστε φίλοι του ιδιώματος και της καλής μουσικής γενικότερα χάσατε.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
