Ο Eddie Van Halen, δεν είναι πια μαζί μας. Σε ηλικία 65 ετών, ίσως ο κορυφαίος κιθαρίστας που πάτησε ποτέ στη γη, έφυγε ύστερα από μακρά μάχη με τον καρκίνο. Ακόμα και να μην σου άρεσαν οι VAN HALEN, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσεις ότι το ταλέντο του γεννημένου στην Ολλανδία κιθαρίστα, ήταν δυσθεώρητα απίστευτο, η προσφορά του στη μουσική υπήρξε κορυφαία κι έκανε άπειρο κόσμο να πιάσει την κιθάρα στα χέρια του και να προσπαθήσει να τον μιμηθεί. Η συντακτική ομάδα του Rock Hard, το λιγότερο που είχε να κάνει, ήταν να γράψει ένα κείμενο για να τιμήσει αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη. Διαβάστε ακούγοντας αποκλειστικά VAN HALEN, οποιασδήποτε περιόδου.
Μιλούσα μ’ έναν πολύ καλό φίλο, που μου έλεγε ότι ο Eddie Van Halen, είναι κάτι σαν τον Φλέμινγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη. Θα χρειαστούν 500 χρόνια για να ξανακάνει κάποιος κάτι τόσο ρηξικέλευθο όσο ο Van Halen στον τρόπο που παίζεται η ηλεκτρική κιθάρα. Και πόσο δίκιο έχει. Μοναδικός σε όλα του. Δεν έχω υπάρξει ποτέ φανατικός των VAN HALEN. Θα έλεγα ότι και η περίοδος με τον David Lee Roth δεν μου είναι και ιδιαίτερα συμπαθής, αφού προτιμώ μακράν τους δίσκους τους με τον Sammy Hagar. Θα πρέπει να είσαι πολύ κομπλεξικός όμως για να μην αναγνωρίσεις ότι αυτά που έκανε με την κιθάρα του ο μεγάλος Eddie, από το tapping, τον τρόπο που έπαιζε, μέχρι τον τρόπο που στηνόταν επί σκηνής, ήταν ΜΟΝΑΔΙΚΑ. Ιδιαίτερα αυτό το σόλο στο “Eruption”, πρέπει να έκανε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να πιάσουν την κιθάρα κι αυτό είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα ενός μουσικού. Να μην μιλήσουμε και για επιδραστικότητα αφού είναι κάτι ανάλογο των KISS (μην ξεχνάμε ότι οι SLIPKNOT πχ, που καμία σχέση δεν έχουν μουσικά με τους VAN HALEN, έχουν ως intro το “Runnin’ with the devil”). Μοναδικός και εκτός σκηνής, αφού με τον ατζέντη του, είχε επινοήσει ένα από τα πιο κλασικά «κόλπα» για να βεβαιωθεί ότι όλα θα κυλήσουν ρολόι σε κάποια συναυλία του. Πάντα έλεγε ότι μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα που ήθελε, ήταν κάποιο συγκεκριμένο χρώμα από καραμέλες M&M. Το πρώτο πράγμα που κοιτούσαν μόλις έφταναν στα venue ήταν αν είχαν ξεχωρίσει τις καραμέλες που ήθελαν. Με αυτόν τον «παράξενο» τρόπο, διασφάλιζαν ότι όλα τα ουσιαστικά πράγματα για τη διεξαγωγή της συναυλίας, θα είχαν τηρηθεί, αφού είχαν δώσει σημασία σε κάτι τόσο πραγματικά ανούσιο!!! Δεν ξέρω πότε και αν θα υπάρξει κάποιος τόσο καινοτόμος σε κάποιο μουσικό όργανο. Η απουσία του είναι ήδη πάρα πολύ αισθητή και μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο μικροί όταν στις παρέες μας τσακωνόμασταν αν μας αρέσουν οι VAN HALEN με Roth ή με Hagar. Με Van Halen μας αρέσουν…
Σάκης Φράγκος
Το μόνο σίγουρο, είναι πως είμαστε η γενιά (οι 40 πλην, 40 και) που έζησε τα καλύτερα χρόνια ίσως της μουσικής μας (απ’ όλες τις απόψεις, δίσκων, μαγαζιών, live κλπ), αλλά και που θα ζήσει το χαμό των μεγαλύτερων θρύλων της. Ήδη έχουμε μετρήσει τεράστιες απώλειες, στις οποίες ήρθε να προστεθεί χθες ακόμα μία. Αυτή του μεγάλου κιθαρίστα και συνθέτη, Eddie Van Halen.
Οι guitar heroes, τα κιθαριστικά άλμπουμ, οι συζητήσεις περί «καλύτερου κιθαρίστα όλων των εποχών», δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Για την ακρίβεια, τα βαριέμαι κιόλας. Ίσως φταίει και η αγάπη μου για άλλο μουσικό όργανο. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποια ονόματα, που όρισαν αυτό που αγαπάμε, ακούμε και παίζουμε ακόμα και σήμερα. Blackmore, Malmsteen, Schenker, Hendrix και Van Halen. Και αυτό γιατί η δική τους συνεισφορά δεν ήταν μόνο η τεχνική στο όργανό τους, αλλά και η γενικότερη, αστείρευτη μουσικότητα και οίστρος τους. Και αυτοί είναι έξω από το κουτάκι με τα «βαρετά» προφανώς!
Ο Van Halen έγινε μύθος για το όλο πακέτο του, για αυτό και η κληρονομιά του δεν έχει να κάνει μόνο με την εξάχορδη σαν τεχνική, αλλά την όλη οπτική του πάνω σε αυτήν, όπως και στη μουσική μας σαν σύνολο. Μία οπτική που άλλαξε τα δεδομένα, μία οπτική που όχι μόνο επηρέασε μικρότερους ή μεγαλύτερους (ηλικιακά) κιθαρίστες μέσω της χρήσης του οργάνου και των μνημειωδη solos του (“Eruption”, “Beat it” – Michael Jackson), αλλά έκανε το ίδιο και σε drummers για παράδειγμα (το intro του “Hot for teacher” έχει μείνει στο πάνθεον της ιστορίας), σε συνθέτες με τόσα υπέροχα διαχρονικά τραγούδια, σε όλους τους εμπλεκόμενους.
Οι καλλιτέχνες δυστυχώς φεύγουν, όπως φεύγουμε και εμείς, όμως, ευτυχώς, μένει η μουσική τους πίσω, για να κρατάει τη μνήμη τους για πάντα και να μεγαλώνει το θρύλο τους. Και από τον Eddie Van Halen έχουμε ατελείωτο υλικό που θα μας κάνει να ανατριχιάζουμε και αυτόν να νιώθει μία αγαλλίαση όταν παρέα με τους άλλους θρύλους εκεί πάνω, τζαμάρουν ολόκληρη την ιστορία της μουσικής μας. Είπαμε. Ζήσαμε τα πολύ καλά, θα ζήσουμε και τις «αποχωρήσεις» δυστυχώς… R.I.P.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Ο τρισμέγιστος δάσκαλος της εξάχορδης θεάς δεν είναι ανάμεσα μας από απόψε το βράδυ της 6ης Οκτωβρίου 2020. Ο καρκίνος τον νίκησε μετά από χρόνια μάχης, σε ηλικία μόλις 65 ετών. Ως κιθαρίστας (με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία στο όργανο), εξυπακούεται ότι ο μεγάλος Eddie ήταν από τους πρώτους που βρέθηκαν στο δρόμο μου ως επίδοξου παίκτη από τα 18 μου ως και σήμερα. Το σοκ από την γλυκιά του μελωδική φρασεολογία μέχρι τις ρηξικέλευθες και πειραματικές του ιδέες πάνω στο όργανο, επαναπροσδιόρισαν εν πολλοίς τον ήχο του, και έθεσαν τα θεμέλια πάνω στα οποία θα πατούσαν όλοι οι κιθαρίστες με τους οποίους εγώ είχα (καλώς ή κακώς) μεγαλύτερο βιωματικό δέσιμο. Οι VAN HALEN με τον ομώνυμο τους δίσκο, πιστεύω ότι γέννησαν πολλές περισσότερες μπάντες από όσες μπορεί κανείς να φανταστεί και σίγουρα παραπάνω από όσες μπορούν να φανταστούν εκείνοι. Ορισμένοι από τους πιο διάσημους πνευματικούς μαθητές του Eddie, ήταν ο Jeff Waters (ANNIHILATOR), ο Trey Azagthoth (MORBID ANGEL) και ο “Dimebag” Darrell Abbott (PANTERA, DAMAGEPLAN)….έτσι για να καταλάβουμε πως και πόσο κόσμο επηρέασε άμεσα και έμμεσα ο εν λόγω τιτάνας. Χώρια το ΑΘΑΝΑΤΟ “Beat it” του Michael Jackson, που ένωσε δύο μουσικούς κόσμους, φέρνοντας πολύ λαό δίπλα – δίπλα να σιγοτραγουδάει το ίδιο κομμάτι. Μεγάλος μάγκας, και ο μεν, και ο δε. Δεν νοείται σοβαρός κιθαρίστας που δεν τον έχει μελετήσει, και που δε του χρωστάει την μοντέρνα έκφανση της rock κιθάρας. Από κομμάτια θα επιλέξω το πανέμορφο αιχμηρότατο και εθιστικό “Unchained”. Σε ευχαριστούμε που άλλαξες το κόσμο μας!
Γιάννης Σαββίδης
Γιατί, ρε Eddie; Ήσουν πολύ μικρός για να φύγεις τόσο νωρίς…είχες τόσα πολλά να προσφέρεις ακόμη! Ένα ακόμη solo σου σε κάποιο μελλοντικό δίσκο των VAN HALEN ήταν ικανό πάλι να αλλάξει τον κόσμο μας, να αλλάξει τις ζωές μας. Όπως έκανες όλα αυτά τα χρόνια με όλους του δίσκους σου. Όπως άλλαξες τη μουσική πριν από 42 ολόκληρα χρόνια. Τότε που ξεκινούσες το ταξίδι σου με το αδελφάκι σου τον Alex, τον Diamond Dave και τον Michael πιάνοντας ολόκληρο τον κόσμο στο ύπνο ο οποίος αδυνατούσε να πιστέψει τι άκουγε για 1 λεπτό και 42 δευτερόλεπτα με το “Eruption”. Ανάγκασες εκατομμύρια κόσμο να θέλουν να πιάσουν μία κιθάρα και να σε μιμηθούν λατρεύοντάς σε σαν ένα Guitar God που τόσο έλειπε από τη μουσική. Το αγαπημένο μου ever είδος μουσικής, το Αμερικάνικο hard rock της δεκαετίας του ‘80 σου οφείλει άπειρα πράγματα αφού τόσο με τον David όσο και αργότερα με τον Sammy δημιουργήσατε αριστουργήματα που θα αντέχουν για πάντα στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.
Όμως έφυγες και η μουσική γίνεται τόσο φτωχή, τόσο μάταιη. Μακάρι η απώλεια σου να γίνει εφαλτήριο για να αλλάξει ο τρόπος που ακούμε και αντιμετωπίζουμε τη μουσική. Να σταματήσουμε να αποθεώνουμε την κάθε μετριότητα και τον κάθε τυχάρπαστο καλλιτέχνη. Να επαναφέρουμε την ποιότητα που τόσο λείπει από όλα τα είδη της αγαπημένης μας μουσικής. Θα είσαι πάντα ένας θρύλος!
Σάκης Νίκας
Το γράφω και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ο Eddie Van Halen δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας. Πάλεψε δέκα ολόκληρα χρόνια με τον καρκίνο και τελικά, νικήθηκε. Τεράστια απώλεια όχι μόνο για τον σκληρό ήχο αλλά και για την μουσική γενικότερα. Αλήθεια, τι να πει κανείς για τον εξωπραγματικό Ιπτάμενο Ολλανδό και την προσφορά του. Μόνο και μόνο ότι γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά μουσικών θα ήταν αρκετό. Αλλά φυσικά δεν ήταν μόνο αυτό που έκανε τον Eddie έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, Ήταν το σοκ που προκάλεσε με το μυθικό “Eruption” και έκανε ένα σωρό πιτσιρικάδες να ασχοληθούν με την εξάχορδη. Η τεχνική του στο tapping είναι απλά για σεμινάριο. Ανήσυχο πνεύμα και πρωτοπόρος, άφησε το στίγμα του παντού, ακόμα και σε μουσικά είδη που φαινομενικά ήταν αταίριαστα με την φιλοσοφία του, αποδεικνύοντας ότι η μουσική δεν έχει όρια, και για του λόγου το αληθές, να θυμίσουμε την συμμετοχή του στα “Billie Jean” και “Beat it” του Michael Jackson. Αδιαφιλονίκητος ηγέτης των VAN HALEN, έγραψε ιστορία τόσο με τον David Lee Roth στο πλάι του όσο και με τον Sammy Hagar. Πάντα σε κάθε του δίσκο εξελισσόταν ένα βήμα παραπέρα. Και όλα αυτά , με ένα αστραφτερό, λαμπερό χαμόγελο που δυστυχώς έσβησε. Όπως πολλοί, έτσι και εγώ, μεγάλωσα με την μουσική του. Και όσο και αν γνωρίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια θα έχουμε ανάλογες απώλειες, πάντα με πιάνει ένας κόμπος όταν μαθαίνω ότι ένας από τους ήρωες μας δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας. Σωματικά όμως, όχι πνευματικά. Και αυτό διότι η μουσική του και το παίξιμο του πάντα θα είναι εδώ για να επηρεάσει και τις επόμενες γενιές. Τεράστια η μουσική παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του. Η προσφορά του είναι ανυπολόγιστη. Και το κενό δυσαναπλήρωτο. Ταλαιπωρήθηκες, Eddie. Αλλά τώρα πια ξεκουράστηκες. Και ήρθε η ώρα να τρίξουν τα θεμέλια του Παραδείσου από τον δαιμονικό ήχο της κιθάρας σου. Ξέρεις εσύ…
Θοδωρής Κλώνης
1978. Ένας πιτσιρικάς, παρολίγον πιανίστας και drummer, αλλάζει τον τρόπο με τον οποίον εφεξής θα ακούγαμε την ηλεκτρική κιθάρα, και θα βλέπαμε επί σκηνής τους «ηλεκτρικούς» κιθαρίστες. Επειδή όμως τούτες οι γραμμές είναι αυστηρά προσωπικές, δεν έχει νόημα να αραδιάσω πληροφορίες που με ένα απλό κλικ τις βρίσκει κανείς παντού στο διαδίκτυο. Tapping, τεχνικές, βραβεία, δεν έχουν νόημα εδώ. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος κάποτε: “The Hell with the rules. If it sounds right, then it is!”. Για τον Δημήτρη λοιπόν, ο Eddie Van Halen ήταν πάντα το πρώτο όνομα που θα σκεφτόταν και θα ξεστόμιζε, όταν άκουγε την κλασσική ερώτηση «από ποιους θα αποτελείτο η ιδανική hard rock μπάντα;». Θα είναι για πάντα ο Ιπτάμενος Ολλανδός, αυτός όμως που αντί για σκαρί θαλασσινό, θα έχει την trademark Frankenstrat κιθάρα του ως μέσο για τα μεγάλα και περιπετειώδη ταξίδια του. Και αντί για οδηγίες προς ναυτιλομένους, θα αρκεί εκείνο το υπέροχο, ειλικρινές χαμόγελο για να καταλάβουν όλοι, τα πάντα. Δυστυχώς, είμαστε μια γενιά που θα έχει δει πολλά από τα λατρεμένα της αστέρια στην σκηνή, αλλά και να “φεύγουν”. «Ευλογημένη», μα και «καταραμένη» μαζί. Ο κύκλος της ζωής όμως, είναι αυτός. Αντίο, λοιπόν, Ιπτάμενε Ολλανδέ… σε ευχαριστώ τόσο πολύ για τις τόσες ώρες που μου γέμισες (και θα εξακολουθείς να γεμίζεις) με τις υπέροχες νότες σου. Άλλαξες την μουσική επειδή το ήθελες, αλλά δεν κατάλαβες πως εκείνη την στιγμή άλλαξες και τις ζωές μας, αφού η μουσική είναι μέρος αυτής. Και αφού το κείμενο έχει τέτοια «υφή», όμοια θα έχει και το τραγούδι που θα διαλέξω. Με αυτό σε «γνώρισα» και με αυτό σε αποχαιρετώ. Τουλάχιστον η σημερινή μέρα, θα είναι μόνο «δική σου». Καλήν ανάπαυση Edward…
Δημήτρης Τσέλλος
Aνοίγεις το κινητό το πρωί, παθαίνεις το πρώτο σοκ! Κοιτάς το κάθε site και κάθε φίλο και γνωστό στο facebook να μιλούν και να ποστάρουν τραγούδια για αυτόν. Θέλεις να βάλεις κάποια από τα τραγούδια του να ακούσεις, έτσι σαν φόρο τιμής, για να τον (ξανά)θυμηθείς (λες και τον έχεις ξεχάσει ποτέ), μα δεν έχεις την δύναμη. Είναι βαριά η απώλεια του για τον χώρο της ηλεκτρικής κιθάρας, έχει καταγραφεί η σπουδαιότητα του και θα υπάρξουν πλέον και μπόλικα αφιερώματα για να τον μάθουν και οι πιο νέοι. Ήταν πραγματικά πολύ νέος, αλλά αυτή η αρρώστια είναι πολύ ύπουλη και δεν χαρίζεται σε κανέναν, δυστυχώς!
Από τα πρώτα μου ακούσματα στις πρώτες μου κασέτες ήταν οι VAN HALEN (όπως το κομμάτι που συνοδεύει το κείμενο αυτό) έχω πολλά και αγαπημένα albums, απ’ όλες τις περιόδους του σχήματος. Θυμάμαι όμως την φοβερή εντύπωση που μου είχε κάνει το album της επιστροφής τους “A different kind of truth” το 2012 και μάλιστα το είχα και στο top 10 εκείνης της χρονιάς.
Συνειδητοποιώ όμως, ότι δεν τον έχω δει live ποτέ, και αυτό σήμερα με την είδηση της απώλειας του, είναι πολύ πιο επίπονο. Ήταν ένας τεράστιος κιθαρίστας, εξαιρετικός συνθέτης και πολύ καλός άνθρωπος απ’ ότι έχω διαβάσει. Θα τον θυμόμαστε για πάντα και η παρακαταθήκη που άφησε πίσω του είναι αρκετή για να τον κρατήσει για πάντα αιώνια στις μνήμες όλης της ανθρωπότητας.
Οι αγαπημένοι μας ήρωες της νιότης μας φεύγουν σιγά σιγά, και όπως είπε ένας αδικοχαμένος τραγουδιστής/ποιητής “έγινε η απώλεια συνήθειά μας”.
R.I.P. Εddie, σε ευχαριστούμε για όλα.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Ειλικρινά, τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μέγεθος της απώλειας που βιώσαμε χτες βράδυ 6.10.2020. O Eddie Van Halen υπέκυψε στην επάρατη νόσο και μαζί του έδυσε μία ολόκληρη εποχή.
Πολλά χρόνια πίσω, από περιέργεια, δανείστηκα ένα CD από κάποιον συμμαθητή, με λιτό μαύρο εξώφυλλο, που έφερε τον τίτλο “Van Halen Best Of – Volume I”. Ανυποψίαστος για το τι θα ακούσω, ήμουν σίγουρος ότι δεν επρόκειτο να είναι κάτι διαφορετικό από ακούσματα που ήδη είχα υπόψη μου, όπως Hendrix, Blackmore, Page, Schenker ή Roth.
Δεν υπερβάλλω όταν λέω πως με αυτό που άκουσα ένιωσα σαν να ανοίγεται μπροστά μου μία νέα πύλη συνειδητότητας. Δεν είχα ξανακούσει μέχρι τότε, ούτε άκουσα έκτοτε, τέτοιο ήχο ηλεκτρικής κιθάρας, με τόσο δαιμονισμένο στυλ παιξίματος, σαν hotrod αυτοκίνητο που βάζει φωτιά στην άσφαλτο. Δεν κατάλαβα πότε πέρασαν 2 παρά κάτι λεπτά του “Eruption” (ίσως ένα από τα σημαντικότερα σόλο στην ιστορία της μουσικής). Σε αυτό το διάστημα, επαναπροσδιορίστηκε ο ήχος της heavy metal κιθάρας στο μυαλό μου, σαν να γύρισε διακόπτης. Παρέμεινα σε κατάσταση υποβολής για επτά και πλέον λεπτά, ακούγοντας άπληστα τα δύο επόμενα τραγούδια, “Ain’t talkin’ ’bout love” και “Runnin’ with the Devil”.
O Eddie Van Halen, σαν άλλος μάγος του Χάμελιν, δημιούργησε πλήθη οπαδών, κυρίως νέων κιθαριστών, οι οποίοι διαμόρφωσαν τον ήχο και την τεχνική τους πάνω στην δική του. Την περίφημη κιθάρα του την έφτιαξε ο ίδιος, την Frankenstrat, μία ηλεκτρική Χίμαιρα με σώμα Stratocaster, μαγνήτες Gibson και τρέμολο για βαρέα και ανθυγιεινά. Με συνεχή πειραματισμό στον εξοπλισμό του και άπειρη εξάσκηση, σε τεχνικές όπως το tapping, τα hammer-ons/ pull-offs και την εντυπωσιακή χρήση του tremolo bar, έγινε ο Guitar Hero της εποχής, το σημείο αναφοράς. Ό,τι ακούτε στο αμερικάνικο (και όχι μόνο) metal από το 1978 και έπειτα, είναι επηρεασμένο, άμεσα ή έμμεσα, από αυτόν. Καθ ‘όλη τη δεκαετία του ’80, ήταν αδύνατο να μην ακούσει κάποιος την τεχνική του, σε άλμπουμ από metal ως pop. Τα highlights της καριέρας του, αμέτρητα. Από την κυκλοφορία του καλύτερου, κατά την άποψη μου, hard rock ντεμπούτου όλων των εποχών, το μυθικό “Van Halen I” (1978), και την σύντομη ανακήρυξη τους στο δημοφιλέστερο αμερικανικό συγκρότημα, μεταξύ του τέλους των ’70s και του μέσου των ’80s, έθεσαν τα πρότυπα για το hard rock και heavy metal της δεκαετίας του ’80.
Η παρουσία του θα μας λείψει, καθώς και το λαμπερό, καθησυχαστικό χαμόγελο του, που αξιοπρεπώς διατηρούσε μέχρι το τέλος της 6.10.2020. Η Μουσική έγινε φτωχότερη, έχασε έναν πρωτοπόρο, μία φυσιογνωμία που πάρα πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε στον χώρο.
Αναπαύσου εν ειρήνη – Αιωνία σου η μνήμη Eddie Van Halen
Κωνσταντίνος Τσιρανίδης
Στα δικά μου μάτια, ο Eddie Van Halen, ήταν ο πιο επιδραστικός κιθαρίστας μαζί με τον Hendrix. Όχι ότι δεν υπάρχουν άλλοι, όπως ο Blackmore ή ο Vai και άπειρα ονόματα που μπορούμε να αναφέρουμε. Αλλά ο Van Halen είναι από τις περιπτώσεις που πραγματικά επηρέασαν ακέραια μουσικούς σε θέματα στιλ και τεχνικής. Αυτό το “Eruption” είναι η επιτομή του μπλακ άουτ που έφαγαν όλοι οι κιθαρίστες όταν τον έβλεπαν να σολάρει με αυτόν τον τρόπο. Η επίδραση του στην παγκόσμια μουσική σκηνή έγινε με τέτοιο τρόπο, που η απώλεια του συγκλονίζει τα θεμέλια ενός ολόκληρου κόσμου. Μουσικοί σαν τον Van Halen, που έχουν αφήσει ένα τόσο μεγάλο και βαθύ αποτύπωμα, είναι οι άνθρωποι-μύθοι. Θρύλοι. Η απώλεια του είναι περιττό να αναφερθεί από εμένα, πόσο τεράστια είναι. Ένα scroll στο facebook να κάνει κάποιος, θα δει έναν τεράστιο αριθμό από μεγάλα τοτέμ, να αποδίδουν φόρο τιμής στον τεράστιο Van Halen. Όλα τα μεγάλα ονόματα της μουσικής, συγκλονισμένα, αποχαιρετούν αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη. Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι να χαιρόμαστε το κάθε λεπτό της ζωής μας, να εκτιμούμε και να αγαπάμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, και να εκτιμούμε το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της δικής μας ζωής, είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε και να αγαπήσουμε την μουσική αυτών των ανθρώπων που μας κρατάει συντροφιά και σε πολλές περιπτώσεις, μας διαμόρφωσε ως ανθρώπους. Το έχουμε ξαναπεί και δυστυχώς είναι αλήθεια. Ζούμε την εποχή που βλέπουμε τους ήρωες μας να φεύγουν. Και ο Van Halen είναι ένας από αυτούς. R.I.P. Eddie Van Halen.
Δημήτρης Μπούκης
Ξημέρωσε επίσημα η πρώτη μέρα που ο Eddie Van Halen, ο αιώνιος γητευτής και πρωτοπόρος της εξάχορδης θεάς, δεν είναι ανάμεσα μας. Έχω δει και ξαναδεί αντιδράσεις του κόσμου για ανθρώπους ήρωες που φεύγουν πρόωρα, αυτό που συνέβη με τον ιπτάμενο (στην κυριολεξία) Ολλανδό δεν έχει ξαναγίνει. Το σύνολο του μουσικού κόσμου σε πλήρη αναγνώριση του μεγαλείου του, έχει γεμίσει τις σελίδες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με φωτογραφίες του και με τη λύπη για τη φυγή του να ξεχειλίζει. Για μένα προσωπικά αλλά και για πολύ κόσμο, ήταν αυτός που λόγω διαφοράς φάσης γενεών έγινε ο πρώτος που έφερε την ηλεκτρική κιθάρα στον αφρό. Παλιότερες γενιές που δεν πρόλαβαν τον Jimi Hendrix εν ζωή, είδαν στο πρόσωπο του αυτόν που πήγε το όργανο έτη φωτός μπροστά. Η επιρροή του αναμφισβήτητη, το μέγεθος του παιξίματος του απερίγραπτο και πάντα κάτι θα έβρισκε για να σοκάρει τον κόσμο. Εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων ακόμα προσπαθούν να πιστέψουν αν αυτός ο ήχος έβγαινε από άνθρωπο ή μια τέλεια προγραμματισμένη μηχανή που μπορούσε να αναπαράγει ότι πιο κουλό/κουφό αλλά και παράλληλα ευφάνταστο γινόταν να παιχτεί ή να θεωρηθεί άπαιχτο. Αρκούσε 1μιση λεπτό μαγείας στο περιβόητο “Eruption” για να δημιουργηθεί μια γενιά εκατομμυρίων κιθαριστών που ξέροντας ότι δεν μπορούν να γίνουν σαν αυτόν, προσπάθησαν να ξεκινήσουν για να γίνει ο καθένας το ίδιο πρωτοπόρος σε κάποιο άλλο στυλ. Η απώλεια του δεν φτωχαίνει δραματικά όλη την παγκόσμια μουσική, αλλά και τον πλανήτη μας γενικότερα, καθώς επρόκειτο για άνθρωπο γεμάτο χαμόγελο και ήθος τον οποίο αγαπούσαν όλοι και όλες και τον θεωρούσαν κάτι το απροσέγγιστο, ενώ αυτός με τη σειρά του ήταν ο πιο πράος και ευγενικός άνθρωπος. Έτσι όταν βλέπεις τον Malmsteen να «σφίγγει» στο θάνατο του, όταν βλέπεις τον Lenny Kravitz να λέει ότι η ανθρωπότητα δε θα είναι πια η ίδια χωρίς αυτόν, όταν κάφροι όπως οι BROKEN HOPE, INCANTATION, ENTOMBED κτλ αναγνωρίζουν ότι χωρίς αυτόν δε θα υπήρχαν, τότε ότι και να γράψουμε είναι περιττό. Άγγιξε σαν είδηση πολλές ευαίσθητες χορδές και δυστυχώς έφυγε πολύ ταλαιπωρημένος από την επάρατη νόσο. Ευτυχώς όμως η κληρονομιά του θα μείνει για πάντα ζωντανή και το έργο του θα αποδεικνύει ότι όταν έχεις όραμα, μπορείς να το εκπληρώσεις όσο απίθανο κι αν μοιάζει. Επειδή πολλοί το ξεχνάνε, ο άνθρωπος έφτιαξε μόνος του την κιθάρα του και έφτιαξε μόνος του επίσης μαγνήτες. Τι να λέμε και ποιος να συγκριθεί μαζί του. Θα σου είμαι πάντα ευγνώμων που ήσουν εκεί από όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική και δε θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο βίντεο που είδα το πρόσωπο σου να λάμπει. Εκεί ήταν όλα πλέον ξεκάθαρα…
Άγγελος Κατσούρας
Η μουσική είναι μια από τις τέχνες που υπάρχει για να διασκεδάζει τον ακροατή αλλά και να του δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα σε κάθε ακρόαση. Όσοι ασχολούνται ενδελεχώς με την μουσική, έχουν συνδέσει πολλές στιγμές της ζωής τους με τραγούδια. Ο Eddie Van Halen με το συγκρότημα του, τους VAN HALEN, ήταν όλα τα παραπάνω για μένα. Λόγω ηλικίας «μεγάλωσα» μαζί με κάποια από τα albums τους και για πάντα θα μου θυμίζουν όλη μου την εφηβεία, με τις Σαββατιάτικες βόλτες στα τότε rock clubs που δεν υπήρχε περίπτωση, αν δεν ήταν ένα μαγαζί που είχε μόνο συγκεκριμένο μουσικό ύφος, να μην ακούσεις ένα τραγούδι τους.
Δεν θα σταθώ στην τεχνική του ούτε στο στυλ παιξίματος της εξάχορδης, αφού για αυτά έχουν γίνει πολύωρες αναλύσεις και δεν χωρά καμία αμφιβολία για το ποιόν του. Αυτό όμως που θα μου μείνει βαθιά χαραγμένο μέσα μου, είναι οι ίδιες οι συνθέσεις που έγραψε και απέδωσε, οι οποίες μου προκαλούν πάντα μια ψυχική ευμάρεια και μια τέτοια διάθεση που το χαμόγελο προκύπτει αυθόρμητα και χωρίς να το καταλάβω θέλω, κατά την διάρκεια της ακρόασης τους, να αγκαλιάσω τον διπλανό μου, έτσι απλά χωρίς λόγο. Τα τραγούδια που συνέθεσε ο Van Halen, έχουν για μένα, έναν άπλετο ερωτισμό και sexiness, που πολύ λίγοι κατάφεραν να δημιουργήσουν μέσα από τα τραγούδια τους. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι και να μην βλέπεις το group αλλά να ακούς κάτι για μερικά δευτερόλεπτα, καταλαβαίνεις άμεσα ποιανού συγκροτήματος είναι το κομμάτι που βγαίνει από τα ηχεία.
Ότι κυκλοφόρησαν από το 1984 μέχρι το 1995, είναι δίσκοι που περιέχουν τραγούδια που θα χαρακτηρίζουν μέχρι να σβήσει ο ήλιος γενιές οπαδών που έχουν γαλουχηθεί με τον ήχο τους αλλά είναι τέτοια η ποιότητας που πολλοί οπαδοί θα ασχοληθούν με την μουσική τους μελλοντικά. Είναι κρίμα που άλλος ένας μουσικός κολοσσός σίγησε και δεν θα έχουμε πλέον καινούργια του προσπάθεια να ακούμε παρά μόνο ότι άφησε σαν κληρονομιά.
Θοδωρής Μηνιάτης
Δεν είμαι καλός στους επικήδειους. Θα πω όμως πως ήρθα σε γνωριμία με έναν από τους σημαντικότερους κιθαρίστες που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στη Γη.
Το 1991 ήταν η χρονιά που ακόμη το MTV όχι μόνο δε σνόμπαρε τη μουσική μας, αλλά την είχε και στο heavy rotation της ακόμη και τις ώρες που ο ήλιος ήταν στη μέση της λάμψης του. Κάπου εκεί λοιπόν, σκάει ένα video ονόματι “Poundcake” και βλέπω έναν κιθαρίστα να τρίβει με μανία ένα κρουστικό μηχάνημα πάνω στις χορδές του. Σοκ ο Γιωργάκης!
Την αμέσως επόμενη ημέρα πήγα στο δισκάδικο της πόλης και ζήτησα το βινύλιο του “F.U.C.K.”. Φυσικά και δεν το είχε φέρει ακόμη ο κυρ Γιάννης, αφού η λέξη single ήταν άγνωστη στο λεξιλόγιό μου. Παρ’ όλα αυτά, μου πρότεινε να πάρω ένα από τα δύο βινύλια που είχε διαθέσιμα στο μαγαζί του εκείνη τη στιγμή. Διάλεξα το “Women and children first”. Μου άρεσε.
Στην πορεία απέκτησα το σύνολο της δισκογραφίας των Van Halen. Μεταξύ μας, το album με τον Cherrone το θεωρώ ακόμη μπούρδα (μια ζωή αχώνευτοι αυτοί οι EXTREME). Αλλά όλα τα υπόλοιπα albums είναι από σπουδαία μέχρι ακατέβατα δεκάρια. Και αυτό συμβαίνει και στη Roth era και στη Hagar era.
Εξυπακούεται ότι, όσο larger than life και να ήταν και οι δύο τραγουδιστές των VAN HALEN, πάντοτε στο προσκήνιο ήταν αυτός ο μάγος της κιθάρας ονόματι Eddie Van Halen. Δε χρειάζεται να αναλύσω για τις τεχνικές που χρησιμοποιούσε και έκανε κόμπο την κιθάρα του, ούτε για το πόσους (αμέτρητους) συναδέλφους του επηρέασε καταλυτικά. Κάντε ένα απλό ψάξιμο από χτες για το πόσοι διάσημοι εκφράζουν τη θλίψη τους.
Εκείνο που ξεχώριζε τον Eddie ήταν ότι, σε κάθε τραγούδι του συγκροτήματος του, πάντοτε περίμενες να έρθει η ώρα να σολάρει. Και πραγματικά δεν ήθελες να τελειώσει ποτέ. Ας χαιρετήσω λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου αυτόν τον τόσο ξεχωριστό άνθρωπο με το πρώτο τραγούδι που τον γνώρισα. Rest In Peace!
Γιώργος Κόης
Κάποιες εμβληματικές μορφές, κάποιοι καλλιτέχνες δεν ξεχωρίζουν απλά. Ορίζουν την εποχή τους, ξεκινούν μουσικά κινήματα, ορίζουν μια εποχή πριν και μετά από αυτούς. Ένας τέτοιος σπάνιος και χαρισματικός καλλιτέχνης ήταν ο Eddie Van Halen! Ο άνθρωπος που ανέτρεψε τα δεδομένα της ροκ πριν από αυτόν, όρισε μια ολόκληρη εποχή και ήταν σημείο αναφοράς για τους απανταχού κιθαρίστες. Όποιο είδος μουσικής και αν προτιμάς δεν μπορείς να αγνοήσεις το μέγεθος το «larger than life» χαρακτηριστικό του ανθρώπου που με το συγκρότημα του έβαλε το ροκ στα «σαλόνια», και γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία.
Και μια ιστορία που είναι ίσως λιγότερο γνωστή… Όταν ο γνωστός παραγωγός Quincy Jones έφερε τον Eddie στο στούντιο για να γράψει ένα σόλο για τον καινούργιο δίσκο του Μichael Jackson ,του είπε “απλά κάνε ότι γουστάρεις…”. Αυτός έκατσε με τον ηχολήπτη και ξαναέστησε τον κορμό του κομματιού. Τα 2 σόλο του πήραν περίπου μισή ώρα για να τα γράψει. Όταν ο Michael μπήκε στο στούντιο και άκουσε είπε «Σε ευχαριστώ για το παθιασμένο σόλο αλλά πιο πολύ για το ότι ενδιαφέρθηκες να κάνεις το κομμάτι μου καλύτερο». Η συμμετοχή του Eddie Van Halen στο “Beat it” δεν πληρώθηκε αλλά ούτε και έλαβε credit. Τουλάχιστον τότε. Ο Quincy Jones ήξερε ότι θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο υποσυνείδητο όλων. Έτσι και έγινε.
Από κιθαριστικούς ακροβατισμούς μέχρι ρομαντικές στιγμές που αρέσουν σε αρσενικά και θηλυκά το συγκρότημα του Eddie αποτελεί ορόσημο για την μουσική και σημείο αναφοράς. Από το αγαπημένο t-shirt του Adam Saddler στην ταινία “The wedding singer” μέχρι την ανάδειξη του σε κορυφαίο κιθαρίστα όλων των εποχών το 2012 ο Eddie Van Halen υπήρξε ο μουσικός είδωλο και μεγάλη επιρροή για κάθε κιθαρίστα.
Έλενα Μιχαηλίδου
Τι μας βρήκε σήμερα βρε παιδιά… Πόσους ακόμα και ποιους ακόμα θα χάσουμε φέτος και στα επόμενα χρόνια; Δεν θέλω να το σκεφτώ καν. Πλέον δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει, κυριολεκτικά. Ήταν ένα πρωινό όπως το σημερινό για παράδειγμα που ξύπνησα στην είδηση του θανάτου του Lemmy ή του Chris Cornell. Ωραίος τρόπος να ξεκινάς τη μέρα σου. Είναι ωραίο όμως που η κοινότητα μουσικών, μουσικόφιλων και του μουσικού τύπου μαζεύονται για να τιμήσουν έναν καλλιτέχνη όπως τον τεράστιο, ημίθεο, Eddie Van Halen. Ας μου επιτραπεί όμως σήμερα να μιλήσω αποκλειστικά ως μουσικός και θα αφήσω τους συναδέλφους μου να γράψουν, ίσως καλύτερα από μένα, για την παρακαταθήκη του μακαρίτη στο δισκογραφικό προσκείμενο.
Για πολλούς κιθαρίστες όπως εγώ, ο Van Halen είναι άφθαστος και το να πεις πως επηρέασε το παίξιμο ή τον ήχο σου είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Λίγοι κατάφεραν πραγματικά να φτάσουν, ποσώς να ξεπεράσουν τον Αμερικάνο πιονιέρο της κιθάρας τον οποίο οφείλουμε να τοποθετούμε δίπλα σε άλλα σημαντικά ονόματα της μουσικής του εικοστού αιώνα, όπως τον John Lennon, Frank Zappa, Ray Charles, Tony Iommi και άλλους. Είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να παίξει κανείς με το μένος, την ακρίβεια και το συναίσθημα του Van Halen. Μπορείς να μελετήσεις όσο θέλεις και να είσαι απόφοιτος του Berkley αλλά πολύ δύσκολα θα ακουστείς σαν αυτό το ανήμερο κτήνος που ήταν ο μακαρίτης. Ίσως αυτό οφείλεται στη χρονική συγκυρία αλλά ακόμα και σήμερα, λίγοι έχουν αυτό το πνεύμα ανανέωσης που είχε ο Van Halen. Μάλλον οι Steve Vai, Joe Satriani, Ron ‘Bumblefoot’ Thal, John Petrucci… αλλά και πάλι κανένας τους δεν ακούγεται τόσο ηλεκτρισμένος και επαναστατικός. Μιμητές έχουν υπάρξει πολλοί αλλά ελάχιστοι έφτασαν σ’ αυτό το επίπεδο μουσικής ιδιοφυίας, όχι απλά παιξίματος. Μιλώντας προσωπικά, πάντοτε με φόβιζε ο Van Halen. «Πως διάολο παίζει έτσι» σκεφτόμουν. Δεν πρόκειται καν να προσπαθήσω να μάθω κάποιο κομμάτι του έλεγα και επειδή ακριβώς ήταν πάντοτε τόσο τρομακτικό το παίξιμο του, δεν προσπάθησα και ποτέ να μάθω από τον Van Halen (έμαθα απεναντίας από τον Angus Young). Θυμάμαι ακόμα τη πρώτη φορά που άκουσα τη διασκευή του στο rock n’ roll τραγούδι “Ice cream man” που με έπιασε απ το σβέρκο και με πέταξε στο τοίχο. Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί πως μπορείς να διασκευάσεις ένα τέτοιο, φαινομενικά ήρεμο και ήσυχο rock n roll τραγούδι, με ΤΕΤΟΙΟ παίξιμο στη κιθάρα που σπάει όλους τους κανόνες και τα στεγανά. Μιλάμε για μια μοναδική ανακάλυψη που μου άνοιξε τα μάτια και το μυαλό στο σύμπαν της ηλεκτρικής κιθάρας και τις δυνατότητες που προσφέρει ως μουσικό όργανο και μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης.
Φίλιππος Φίλης
Είναι πραγματικά αδύνατο μέσα σε λίγες γραμμές να πεις, να καταγράψεις και να εξηγήσεις τι ήταν ο Eddie Van Halen για το rock, το metal, την μουσική γενικότερα και εν γένει για την εξάχορδη θεά. Όμως μιας και είπαμε να καταγράψουμε την γνώμη ως συντάκτες του rockhard.gr μέσα σε λίγες λέξεις, αυτό θα κάνω και εγώ με την σειρά όπως οι περισσότεροι συνοδοιπόροι και συνάδελφοι. Η απώλεια αυτού του τεράστιου και κατά την γνώμη μου μεγαλύτερου κιθαρίστα όλων των εποχών, είναι πραγματικά πάρα πολύ μεγάλη. Ο Eddie Van Halen ήταν ένας κιθαρίστας που έδωσε πάνω στο ίδιο το όργανο πάρα πολλά και προχώρησε την λογική και την δομή της ηλεκτρικής κιθάρας πάρα πολλά βήματα παραπέρα. Έβγαλε τεχνικές, διαφοροποίησε τον ήχο, έκανε καινοτομίες που χρησιμοποιήθηκαν από πολλούς με τα χρόνια, άλλαξε τον τρόπο σκέψης και παιξίματος της ηλεκτρικής κιθάρας γενικότερα. Αυτά νομίζω είναι πολύ πιο σημαντικά από το πόσο εκπληκτικός παίχτης ήταν ή και το πόσο φανταστικός συνθέτης μπορούσε να θεωρηθεί και δικαίως. Άλλωστε νομίζω ότι η ηλεκτρική κιθάρα χωρίζεται στην προ Eddie Van Halen εποχή και στην μετά τόσο ηχητικά όσο και παιχτικά μιας και δεν υπάρχει κιθαρίστας μεγαλύτερος ή μικρότερος από αυτόν που να μην έχει πάρει έστω κάτι από αυτόν τεχνικά ή ηχητικά. Από την στιγμή που εμφανίστηκε έκανε τους πάντες να αλλάξουν την οπτική και τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας, αυτό από μόνο του είναι κάτι που το έχουν πετύχει πραγματικά ελάχιστοι μουσικοί, ανεξάρτητα με το μουσικό είδος που αυτοί υπηρέτησαν. Κατά την γνώμη μου λοιπόν μπορώ απλά να πω χωρίς να κουράσω περισσότερο αναφέροντας αναλυτικά όλα όσα κατόρθωσε να προσφέρει στην μουσική και στην κιθάρα, άλλωστε όποιος θέλει μπορεί να κάνει μια αναζήτηση στο internet, σε μουσικά περιοδικά, βιβλία κλπ. και να βρει πολλά και διάφορα για αυτά, ότι ο μακαρίτης πλέον Eddie Van Halen θα είναι ο κορυφαίος guitar hero που ευτυχώς προλάβαμε να ακούσουμε όλοι όσοι αγαπάμε την σκληρή μουσική και όχι μόνο αλλά και γενικότερα την εξάχορδη θεά. Καλό κατευόδιο στον Eddie Van Halen και πολλά ευχαριστώ από εμένα σε αυτόν τον πραγματικά τεράστιο μουσικό, κιθαρίστα και συνθέτη.
Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας
Το ίσως ομορφότερο χαμόγελο στην ιστορία του hard rock έσβησε εχθές το βράδυ σε ηλικία 65 ετών. Τα ίσως αρτιότερα δάχτυλα που ακούμπησαν την ταστιέρα της εξάχορδης βασίλισσας πλέον σιωπούν. Τον Van Halen τον ήξερε όλος ο κόσμος! ΟΛΟΣ! Από το “Jump”, από το “Beat it” του Michael Jackson, σημασία είναι πως τον ήξεραν. Το τι πρόσφερε ο συγκεκριμένος μουσικός πάνω στο όργανό του είναι περιττό να αναφερθεί σε τούτες εδώ τις γραμμές. Είμαι σίγουρος πως θα το έχουν γράψει τα υπόλοιπα παιδιά. Θα σας πω, όμως, τι σημαίνει για μένα ο Van Halen. Σημαίνει εφηβεία! Σημαίνει πάρτι! Σημαίνει ανεμελιά! Σημαίνει hard rock! Σημαίνει πως είναι εκεί όποτε τον χρειαστώ, να βουτηχτώ στη μουσική του και να νιώσω καλύτερα! Αυτό σημαίνει! Ομολογώ πως η καρδιά μου χθες το βράδυ απέκτησε ρωγμές! Το γυαλί αρχίζει και γίνεται κομμάτια… Γιατί αντιλαμβάνομαι πως οι ήρωές μου θα με αφήσουν μόνο μου. Ναι θα μου αφήσουν και τη μουσική που έγραψαν. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Είναι άλλο πράγμα να ξέρεις ότι ο τύπος που άγγιξε την καρδιά σου είναι κάπου εκεί έξω. Δεν μπορώ να το εκλάβω ελαφρά τη καρδία! Δεν γίνεται! Είναι λυπηρό. Είναι κρίμα! Άνθρωποι σαν τον Van Halen ήταν αυτοί που έκαναν τη μουσική μου όμορφη, διάσημη, ΑΙΩΝΙΑ! Όπως αιώνια θα είναι και θύμηση όλων εκείνων των ηρώων του πεντάγραμμου! Είναι άδικο να φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι!
ΑΔΙΚΟ!
FAREWELL EDDIE…
Υ.Γ. Η πρώτη φορά που άκουσα VAN HALEN ήταν στο “Detroit Rock City”, την ταινία των KISS. Με αυτό το κομμάτι σε αποχαιρετώ ΤΙΤΑΝΙΕ!
Ντίνος Γανίτης
Η απώλεια αυτού του τεράστιου κιθαρίστα σε, «μικρή για γεράματα», ηλικία σηματοδοτεί την αρχή του τέλους των μουσικών που είναι γίγαντες. Το κενό που αφήνει ο Eddie Van Halen είναι δυσαναπλήρωτο, σε μια εποχή που δεν υπάρχει απλά ΚΑΝΕΙΣ νέος κιθαρίστας που να έχει τα χαρακτηριστικά του παιξίματος του. Άφησε άναυδους όλους ανεξαιρέτως τους συναδέλφους του, οι οποίοι από χτες αναγνωρίζουν ότι ο τρόπος που έπαιζε την κιθάρα του ήταν τόσο ιδιότυπος, που κανείς δεν τόλμησε να παίξει τα μέρη του με τους VAN HALEN. Πώς να μην θεωρηθεί σημαντικός όταν είναι εκείνος που εισήγαγε καινοτόμες τεχνοτροπίες όπως το tapping, που ήταν τομή στον ήχο που έβγαζε η εξάχορδη θεά. Με την μπάντα του κατάφερε να ενσωματώσει την τεχνική του με τέτοιο τρόπο που να μην είναι φλύαρος, ούτε κουραστικός, γεγονός που κανείς άλλος κιθαρίστας δεν έχει καταφέρει στο επίπεδο του. Η δεκαετία αυτή αν συνεχίσει στα χνάρια της προηγούμενης, θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε καμένη γη με ευθύνη όλων των εμπλεκόμενων – κυρίως των ακροατών που δεν ασχολούνται με τους σημερινούς «ήρωες». Γιατί κάπως έτσι από τον πρώτο κιόλας δίσκο τους οι VAN HALEN πούλησαν 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα και όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους στον χαρισματικό κιθαρίστα! Κι εκείνος τους αποζημίωσε στο έπακρο με ό,τι έκανε.
Λευτέρης Τσουρέας
