Να η επιστροφή τον Βρετανών (για χάρη λόγου), που υπέφεραν αρκετά την τελευταία πενταετία, με αλλαγές μελών, διαμάχες και μια μέτρια κυκλοφορία, το “Symphony of sin”. Ο ιδρυτής Paul Logue, με συνοδοιπόρο τον Thorsten Köhne, συνεχίζουν να χρίζουν την μπάντα που φαίνεται πως επιστρέφει στον σωστό δρόμο.
Τουλάχιστον μουσικά, το “Cardinal” συγκρίνεται με τα 3 πρώτα τους άλμπουμ και αποτελεί άλλον ένα σοβαρό λόγο για να ασχοληθείτε με τους EDEN’S CURSE. Βέβαια, μπορεί απλά να σας προσελκύσει το ενδιαφέρον τους εξώφυλλο, ή το σχετικά «κολασμένο» βίντεο του “Sell your soul”, αλλά παρότι αυτό ίσχυε και για το προηγούμενο άλμπουμ, εγώ θα σας πρότεινα να παραμείνετε αποκλειστικά και μόνο στην μουσική.
Άλλωστε, υπάρχουν αρκετές αφορμές γι’ αυτό. Αν, μόλις τώρα αφιερώνετε χρόνο για τους EDEN’S CURSE, το παρακάτω βίντεο, θα είναι μια καλή εισαγωγή στο μελωδικό τους hard n’ heavy. Αν τους γνωρίζετε από τις παλαιότερες δουλειές τους, στο “Cardinal” θα έλεγα πως έχουμε μια καλή ισορροπία των πιο melodic rock καταβολών τους, με τις πιο σκληρές στιγμές που συχνά γίνονται έντονες στα τραγούδια τους. Τραγούδια όπως το “Jericho” ακουμπούν το σύγχρονο, καλογυαλισμένο και μελωδικό heavy/power metal. Οι διπλο-μποτιές είναι συχνό φαινόμενο, τα ριφ που άφοβα αντλούν από την παλέτα του Gus G., αλλά και η έντονη συμμετοχή των πλήκτρων, διαμορφώνουν ένα ευπαρουσίαστο χαρακτήρα, έντονη μελωδικότητα και καλά ρεφραίν. To “Prophets of doom”, ως εναρκτήτιο κομμάτι, επιβεβαιώνει τα παραπάνω και είναι δείγμα της πιο heavy πλευράς των EDEN’S CURSE. Αλλά και το “Utopian dreams” ακουμπά το συμφωνικό των ARTENSION/ROYAL HUNT, με neo-classical εξάρσεις, ή το “Kingdom of solitude” με το βαρύ funk-rock χαρακτήρα του, δίνουν αρκετή ποικιλία στο άλμπουμ, αλλά ταυτόχρονα το κάνουν και το πιο σκληρό που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.
Από την άλλη υπάρχουν στιγμές που είναι πιο soft, για τους φίλους του μελωδικού ήχου. Άλλωστε η μπάντα είναι γνωστή για τα πιασάρικα σημεία της. Εκτός από το “Sell your soul” όμως, αυτές είναι κυρίως διάσπαρτες μέσα σε τραγούδια που όλο και περισσότερο τείνουν στο σύγχρονο power metal, όπως στο “Saints and sinners”. Γυαλισμένος κι αρκετά πριμάτος ήχος, που δεν κουράζει, αλλά δεν τρελαίνει κιόλας.
Όπως σε κάθε δίσκο τους, έτσι κι εδώ έχουν ντουέτο με καλεσμένη την Liv Kristine αυτή την φορά. Το “Unconditional” όμως δεν μου πολυάρεσε. Όσο εύκολα κι αν ακούγεται το “Cardinal”, όσο κι αν πρόκειται για την πιο βαριά τους δουλειά, όσο κι αν παραδέχομαι πως φαίνεται να επανέρχονται στην ισορροπία, πρέπει να δηλώσω ότι εύκολα προσπερνιέται. Θέλουμε περισσότερα τραγούδια που θα μας καρφωθούν και η μπάντα το έχει κάνει στο παρελθόν.
6 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
