Ξέρετε, όταν ακούς ένα δίσκο τόσες πολλές φορές, που δένεσαι μαζί του, τον βιώνεις κι από ένα σημείο και μετά είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις τα συναισθήματά σου. Αυτό όμως θα προσπαθήσω να κάνω με το “16”, την πρώτη σόλο προσπάθεια του Einar Solberg, τραγουδιστή, πλήκτρα και ιθύνοντα νου των αγαπημένων μου/μας LEPROUS.
Τι έκανε, λοιπόν, τούτος ο απίθανος τύπος με μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές των τελευταίων ετών; Βρήκε κενό χρόνο από τις υποχρεώσεις του κανονικού του γκρουπ κι έβγαλε ένα δίσκο 70 λεπτών, όπου συνεργάστηκε με αρκετούς από τους φίλους που έχει κάνει στο χώρο και αποφάσισε να πειραματιστεί με πράγματα που –πιθανώς- και οι ιδιαζόντως πειραματικοί LEPROUS, ίσως δυσκολεύονται να προσαρμόσουν στη μουσική τους. Κάνοντας ένα σόλο άλμπουμ, όμως, έχεις το ελεύθερο να κάνεις ακόμα και πράγματα που τα στεγανά του prog metal (ποιος είπε ότι ακόμα κι αυτό το ιδίωμα δεν έχει στεγανά), «απαγορεύουν».
Πιστεύει, δηλαδή, κανείς ότι εύκολα οι οπαδοί των LEPROUS θα δέχονταν τα rap φωνητικά στο “Home”, μία ούτως ή άλλως πολύ διαφορετική σύνθεση πιο πολύ στο ύφος καλλιτεχνών όπως οι MAROON 5, για παράδειγμα. Ξεχνά κανείς την «παγωμάρα» του κόσμου στο άκουσμα του “Grotto”, του πρώτου single, με τον Magnus Børmark, του νορβηγικού alternative folk σχήματος, GÅTE, με την pop χροιά που είχε; Άσχετα με το πόσο εκπληκτικό τραγούδι είναι. Μην ξεχνάμε, ότι τα μεγαλύτερα κολλήματα, τα έχουν οι οπαδοί της λεγόμενης προοδευτικής μουσικής. Πολύ διαφορετικό είναι επίσης το “Metacognitive”, όπου οι ηλεκτρονικοί ρυθμοί δίνουν και παίρνουν, σε συνδυασμό με το τσέλο.
Γενικότερα, η χρήση των εγχόρδων είναι αρκετά έντονη, με τον Solberg να χρησιμοποιεί τον Raphael Weinroth-Browne, ο οποίος είναι πλέον ο μόνιμος τσελίστας των LEPROUS κι αυτό κάνει το τελικό αποτέλεσμα άλλοτε πιο ατμοσφαιρικό, άλλοτε πιο μελωδικό. Αυτό που κλέβει την παράσταση, είναι σίγουρα η φωνή του, που όσο και να την ακούει κανείς, δύσκολα τη χορταίνει. Παρότι δεν φτάνει στην παράνοια του “Bilateral”, είναι δεδομένο πως ο άνθρωπος έχει χάρισμα. Ακούστε τι κάνει με τη φωνή του στο δραματικό “The glass is empty” που κλείνει το δίσκο ή στο “Beautiful life” όπου ξεπερνάει όσα όρια έχει ο ίδιος θέσει με το falsetto του.
Μουσικά, συνεργάζεται ως επί το πλείστον με μουσικούς από τη χώρα του ή με μουσικούς με τους οποίους έχει περιοδεύσει, όπως τον Tóti Guðnason των AGENT FRESCO ή τον Ben Levin (ex-BENT KNEE), με πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες όπως τον Asger Mygind των εξαιρετικών VOLA, αλλά και με μέλη της οικογένειάς του, όπως την αδερφή του, Star of Ash και τον κουνιάδο του (σύζυγο δηλαδή της Star of Ash), τον Ihsahn. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται, σαφώς, πάντως το “Splitting the soul” είναι το «ισοδύναμο» του “Celestial violence”, που υπάρχει στο “Arktis”, το σόλο άλμπουμ του κιθαρίστα/τραγουδιστή των EMPEROR κι έκανε εκεί guest φωνητικά ο Solberg. Απλά, τώρα συμβαίνει το αντίθετο, αλλά το αποτέλεσμα είναι παρεμφερές και φυσικά, μεγαλειώδες.
Απόλαυσα κάθε λεπτό του “16”, ο τίτλος του οποίου έχει να κάνει με το τέλος της αθωότητας, αφού, όπως μας πληροφορεί ο Νορβηγός μουσικός, από εκείνη την ηλικία και μετά και μέχρι τα 19 του, συντελέστηκαν πολλά άσχημα πράγματα και στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του, κυρίως με αρνητικό τρόπο, αλλά και με θετικό, αφού κάπου τότε ξεκίνησε να παίζει σε συγκροτήματα. Το “16” έχει όσα περίμενα να ακούσω από έναν σόλο δίσκο του αγαπημένου μου καλλιτέχνη. Πειραματισμό, διαφορετικότητα, ποικιλία και ωριμότητα στις συνθέσεις, εκπληκτικά φωνητικά, ακόμα και στοιχεία που θα κάνουν τους αρτηριοσκληρωτικούς progressivάδες να βγουν από τα ρούχα τους. Ο προοδευτικός μουσικός, οφείλει να είναι τολμηρός, να μη βαδίζει την πεπατημένη κι αυτό κάνει ο Einar Solberg, δείχνοντας ότι παράγει τέχνη κι όχι εμπόριο.
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
