Η επέλαση του ιταλικού prog/power συνεχίζεται με αμείωτη ένταση το τελευταίο χρονικό διάστημα. Σταχυολογώντας τις σημαντικότερες κυκλοφορίες που μας έρχονται από την γειτονική χώρα, θα ήταν σοβαρή παράλειψη από μέρους μας να μην στεκόμασταν σ’ εκείνες των LABYRINTH, SECRET SPHERE, DGM, ODD DIMENSION μεταξύ άλλων… Οι ELDRITCH από τα γεννοφάσκια τους αποτέλεσαν μία από τις πλέον αξιόπιστες και κυρίαρχες αιχμές του δόρατος της πατρίδας τους στον χώρο και νωρίς νωρίς έδειξαν ότι θα μπορούσαν να παίξουν σημαίνοντα ρόλο στο στήσιμο και στην εξέλιξη του προοδευτικού/power metal χώρου. Τα “Seeds of rage”, “Headquake” και “El Nino”, άλλωστε, μόνο απαρατήρητα δεν πέρασαν από τους μύστες… Η συνέχεια, ωστόσο, επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις, μιας και η εισαγωγή στοιχείων που δεν κατόρθωσαν να αφομοιώσουν επιτυχώς στο ύφος τους, τους αποστέρησε την δυνατότητα να μεγαλώσουν το όνομα και το fan base τους. Η δεύτερη περίοδο νεότητας, όπως γίναμε μάρτυρες στα ικανοποιητικότατα “Tasting the fears”, “Underlying issues”, “Cracksleep”, έρχεται να διακοπεί αιφνιδίως με το δωδέκατο άλμπουμ τους “Eωs”.
Το “Eωs” διχάζει και να προβληματίζει. Όχι στο μουσικό του κομμάτι. Συνθετικά βρίσκεται σε αξιόλογο επίπεδο, συγκεντρώνει δηλαδή ένα σεβαστό μέρος του trade mark ήχου των ELDRITCH, με τις απαστράπτουσες κιθάρες των Simone/Ginananneschi, τα παιχνιδιάρικα πλήκτρα του Smirnoff, το ουσιαστικό rhythm section, το βατό αλλά σε καμία περίπτωση μονόπλευρο χτίσιμο των πνευματικών τους τέκνων… Το μόνο που θα ανέμενε κανείς από τον Terence Holler, τον γνωστό και μη εξαιρετέο frontman της εξάδας, θα ήταν να μεταδώσει στον ακροατή το δεδομένα πολύ καλό κλίμα που φαίνεται πως επικρατεί στο σχήμα. Η αλήθεια, όμως, είναι πως η ερμηνεία του κρίνεται άνευρη, επίπεδη σε αρκετές περιστάσεις και μου δίνει την εντύπωση πως δεν κατορθώνει να “χρωματίσει” την φωνή του, εγκλωβίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο το υλικό του “Eωs”. Ευελπιστώντας ότι έχω κάνει λάθος στις αρχικές μου εκτιμήσεις και επιλέγοντας να ακούσω το άλμπουμ αρκετές φορές αλλά σε διαφορετικούς χρόνους, πάντοτε μου δίνονταν η εικόνα πως βρίσκεται εκτός κλίματος και δεν συνιστούσε υπερβολή να τον χαρακτηρίζαμε “αδύναμο κρίκο” όσον αφορά την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Παντελώς αχρείαστη και η διασκευή τους στο “Runaway” των BON JOVI, δεν προσφέρει και δεν αφαιρεί τίποτα από την αρχική εκτέλεση. Εύχομαι ειλικρινά να πρόκειται για συγκυρία και όχι για μόνιμη κατάσταση…
6 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
