Θα είμαι ειλικρινής από την αρχή. Με αυτούς τους τύπους εδώ, έχω πρόβλημα. Κόλλημα. Μεγάλο. Από όταν άκουσα αυτό το έπος το “Hypa hypa” πριν 2 χρόνια χοντρικά που βγήκε, κάτι σκίρτησε μέσα μου. Η ηλιθιότητα; Η βλακεία με τη σοβαρότητα; Ο συνδυασμός όλων; Το βασικότερο ήταν άλλο: Με διασκέδασαν. Και άκουγα κάτι που με έκανε και χαμογελούσα. Δεν χρειάζεται και αυτό στη μουσική; Ή ξαφνικά γίναμε όλοι τίγκα σοβαροί και μόνο; Όλα χρειάζονται και για αυτό υπάρχουν κάτι χιλιάδες μπάντες εκεί έξω, να σου δίνουν το διαφορετικό.
Οι ESKIMO CALLBOY λοιπόν… α… με συγχωρείτε, ELECTRIC CALLBOY, αφού αυτά τα παιδιά από τη Γερμανία έπρεπε να αλλάξουν όνομα λόγω απαγορεύσεων που συνάντησαν σε μέρη της Αμερικανικής Ηπείρου περισσότερο, επειδή η λέξη “Eskimo” έχει προσβλητικό χαρακτήρα για τους Inuit και τους Yupik της Αλάσκα (και καλά έκαναν οι άνθρωποι), είναι μία μπάντα περίεργη. Υπήρχαν και πριν το “Hypa hypa” και ήταν μία τυπική metalcore μπάντα, με κάποια electro στοιχεία και ως ένα βαθμό χαβαλέ, με την επιτυχία τους να υπάρχει στη Γερμανία, την Αυστρία και Ελβετία. Στη γειτονιά τους δηλαδή. Μέχρι το “Hypa hypa”. Εκεί άλλαξε παντελώς ο κόσμος τους.
Έχοντας ήδη 5 δίσκους σε 7 χρόνια (από το 2012 ως το 2019 παρακαλώ), το 2020 άλλαξαν τον main τραγουδιστή τους με τα καθαρά κυρίως φωνητικά και πήραν στη θέση του Sebastian Biesler τον Nico Sallach και αυτό έμοιαζε σαν το “κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι”. Η αγαπημένη “βλακεία” βγήκε μπροστά (υπήρχε από το άλμπουμ τους “The scene” κυρίως, απλά τώρα εκτοξεύθηκε στη στρατόσφαιρα), κυκλοφόρησαν το βίντεο του “Hypa hypa”, κυρίευσαν το YouTube και τώρα, κυκλοφορούν το έκτο άλμπουμ τους, με τίτλο “Tekkno”. Για να φτάσουμε εκεί, είχαν βγάλει το “Love / Hate” (που ήταν στο EP “MMXX” μαζί με το “Hypa hypa”), τα “We got the moves”, “Pump it” και “Spaceman”, αποκτώντας ένα τρελό fanbase και κάνοντας μία άκρως πετυχημένη περιοδεία στην κεντρική Ευρώπη με μεγάλα sold out lives και εμφανίσεις στα περισσότερα καλοκαιρινά festivals. Αξίζει να ψάξετε βίντεο από αυτές τις εμφανίσεις, για να δείτε κυρίως την υποδοχή του κόσμου. Παραλίγο να τους βλέπαμε και στην Eurovision, όπου δήλωσαν συμμετοχή με το “Pump it” (βάλτε ρε το “We got the moves”) αλλά η Γερμανική επιτροπή (πρέπει να είναι αντίστοιχοι τσάκαλοι με την ελληνική) τους απέρριψε, παρότι ο κόσμος τους ήθελε. Και είδαμε πόσο καλά πήγε η Γερμανία στη Eurovision. Να δώσουμε και ένα τυράκι που είναι παράσημο έξτρα βλακείας αυτής της μπάντας: ο drummer τους, David-Karl Friedrich, ήταν ο νικητής του Γερμανικού “Bachelorette” το 2017, του “Bachelor” δηλαδή, με αντίστροφους τους ρόλους αφού μία γυναίκα επιλέγει μεταξύ διαφόρων αντρών.
Το “Tekkno” λοιπόν είναι ένας νέος δίσκος, όπου τα μισά τραγούδια τα ξέρουμε ήδη όσοι ασχολούμαστε με τη μπάντα, αφού είναι τα προαναφερθέντα. Πριν το δίσκο, είχε κυκλοφορήσει επίσης το “Fuckboi” αλλά και η τρολιά ονόματι “Hurrikan”. Και επειδή οι τύποι έχουν αποδείξει ότι ξέρουν καλά να προμοτάρουν τη μπάντα τους, ήξεραν ποια τραγούδια είχαν βγάλει και με τι σειρά. Κι αυτό, γιατί με εξαίρεση το “Neon”, τα υπόλοιπα νέα τραγούδια που υπάρχουν στο δίσκο, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά πατάνε σε παντελώς ίδιες φόρμες, το οποίο είναι αυτό που πρέπει να αλλάξουν θεωρώ οι EC για να μην ξεφουσκώσουν σύντομα. Όπως και το ότι η διατήρηση του χαβαλέ, δείχνει ζωτική για το σχήμα, αφού αυτός ο συνδυασμός τους εκτόξευσε.
Τι παίζουν όμως ε; Όλο μιλάω. Φανταστείτε, μία μίξη metalcore, με electro/industrial στοιχεία εδώ κι εκεί, με μελωδίες και στοιχεία από 90s-00s pop και dance μουσική, μαζί με ηλιθιότητα (πρέπει να βλέπεις και τα βίντεο!). Το “Pump it” έχει μελωδία ρεφρέν από τα dance 90s, το “We got the moves” έχει κορυφαία pop ρεφρενάρα, το “Fuckboi” (με τη συμμετοχή των CONQUER DIVIDE) είναι λες και αποτίνουν φόρο τιμής στην… Avril Lavigne, το “Neon” έχει κάτι από RASMUS και electro-pop σε συνδυασμό, γενικά οι τύποι, όταν έχουν έμπνευση, μπορούν να σου βάλουν NSYNC μέσα στο metalcore. Χαλιέσαι; Πάσο. Αν το δεις στο χαβαλέ όμως, γιατί είναι βασικό χαρακτηριστικό αυτού που πουλάνε, ίσως χαλαστείς πολύ λιγότερο και διασκεδάσεις, γιατί αυτό που κάνουν, όσο περίεργο και αν ακούγεται, το κάνουν πολύ καλά και super επαγγελματικά και προσεγμένα με φανταστικά βίντεο να συνοδεύουν τα περισσότερα κομμάτια.
Περνάω super με ELECTRO CALLBOY. Αυτό δεν σημαίνει πως μιλάμε εδώ για καμία δισκάρα. Ναι, έχει 3-4-5 τραγούδια που λατρεύω, έχει όμως και άλλα 3 πχ ψιλοαδιάφορα και τα υπόλοιπα είναι ωραία. Αλλά ξαναλέω: περνάω καλά, μου φτιάχνουν τη διάθεση και γουστάρω να τους ακούω. Δεν χρειάζεται όλοι να βγάζουν υπερδίσκους για να στο δημιουργούν αυτό. ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑ LIVE ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΕ ΜΠΡΑΤΣΑΚΙΑ ΚΑΙ ΡΟΖ ΦΛΑΜΙΝΓΚΟ!
7 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
