Δύσκολα συναντάς άλλη doom μπάντα που να αξίζει τόσο μεγάλη λατρεία. Ο λόγος εξακολουθεί να είναι απλός. Ενώ ο πυρήνας της ύπαρξης τους μοιάζει να βολοδέρνει γύρω από την απεγνωσμένη αναζήτηση της χαμένης Iommi-κής τελειότητας, η μουσική τους καταφέρνει να διατηρείται τόσο σατανικά μαστουρωτική που δεν γίνεται να μην σου προκαλέσει εθισμό. Και όταν σχεδόν ολόκληρη σκηνή επιμένει να την ξεπατικώνει τόσο ασύστολα, φιλοδοξώντας να φτάσει ή ακόμα και να ξεπεράσει το επίπεδο τους, εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί η ανυπομονησία γύρω από κάθε καινούργιο τους άλμπουμ χτυπάει κάθε φορά κόκκινο.
Η αλήθεια είναι πως όταν έχει προηγηθεί ένα τόσο δυνατός δίσκος σαν το “Time to Die”, ενδέχεται στην πρώτη ακρόαση να σου κακοφανεί λιγάκι το ολοκληρωτικό γύρισμα του διακόπτη προς την μεριά του παλιομοδίτικου heavy rock. Αυτή όμως σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που το βρετανικό συγκρότημα επιχειρεί κάτι ανάλογο. Υπενθυμίζω ενδεικτικά πως κάτω από τον occult υμένα και τις fuzz-ιάρικες αναθυμιάσεις του “Black Masses”, είχαν στήσει χορό όλες οι μπαφιασμένες εμμονές του Jus Oborn γύρω από την μουσική και κινηματογραφική κληρονομιά των ‘60s και των ‘70s. Πίσω όμως από την δυνατή και συνάμα πεντακάθαρη παραγωγή του “Wizard Bloody Wizard”, η θεμελιώδης διαφορά έγκειται στην εμφατική απουσία της γνώριμης μουχλιασμένης, ψυχοτροπικής και πλήρως καθηλωτικής ατμόσφαιρας, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που στα “Necromania” και “Hear the Sirens scream” να νομίζεις ότι περισσότερο ακούς τους UNCLE ACID AND THE DEADBEATS που μετά την κραιπάλη του Halloween προσπαθούν να ξεχαρμανιάσουν στο στούντιο παρέα με τα βινύλια των LED ZEPPELIN και των BLUE CHEER και λιγότερο τους πραγματικούς ELECTRIC WIZARD.
Το πραγματικό φάουλ, ωστόσο, του “Wizard Bloody Wizard” είναι αλλού. Η πρώτη ύλη που τόσα χρόνια έχει καθιερωθεί ως το trademark του κουαρτέτου από το Dorset μοιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά εξαφανισμένη. Ομολογώ πως ποτέ άλλοτε δεν έχω ακούσει άλμπουμ των ELECTRIC WIZARD, όπου τα περισσότερα riffs όχι απλά δεν μασάνε σίδερα αλλά περνάνε και τόσο μα τόσο απαρατήρητα. Είναι σαν προσπαθείς να φανταστείς το “The Evil Dead” (το original του 1981 όχι τα κωμικά κατακρεουργήματα που ακολούθησαν) χωρίς την σκηνοθεσία του Sam Raimi και την ερμηνεία του Bruce Campbell. Το σαπισμένο “Wicked Caresses” συνιστά ενδεχομένως την μοναδική φωτεινή εξαίρεση που παλεύει να σώσει τα προσχήματα, το θανατερό “Mourning of the Magicians” στο τσακ προλαβαίνει να γαντζωθεί στα τελευταία βαγόνια του συρμού αλλά μετά από αυτά η έμπνευση κάνει βουτιά στα άδυτα της Αβύσσου.
Για να προλάβω όσους τυχόν σπεύσουν να με λιθοβολήσουν, θα επαναλάβω ότι η ένσταση μου δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με την heavy/blues αισθητική του άλμπουμ, ούτε φυσικά ανήκω σε εκείνους που συνεχίζουν ακόμα να τρέφουν προσδοκίες για κάτι αντάξιο του επιπέδου ενός “Dopethrone”. Το “Wizard Bloody Wizard” εκπέμπει, αναμφίβολα, τιμιότητα αλλά ταυτόχρονα περιβάλλεται από τέτοια σύγχυση που δύσκολα συμβαδίζει με την προσωπικότητα και την μεγαλοπρέπεια που κατά κανόνα συνοδεύει την δισκογραφία των ELECTRIC WIZARD. Δυστυχώς συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.
6 / 10
Πάνος Δρόλιας
