Μεγάλη βραδιά ήταν για όλους τους οπαδούς των EMPEROR. Ακόμα και οι τυχεροί και μεγαλύτεροι σε ηλικία που τους είδαν στο Open Air Festival το 1997, έχουν μείνει με το απωθημένο να τους δουν με καλύτερο ήχο και σε εμφάνιση ως headliners. Για όσους ήταν η πρώτη φορά η ανυπομονησία ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Τα εισιτήρια εξαφανίστηκαν και ο μεγαλύτερος κλειστός συναυλιακός χώρος της Αθήνας δεν ήταν αρκετός, αφήνοντας έξω όσους δεν προμηθεύτηκαν εισιτήριο από την προπώληση.
Οι LUCIFER’S CHILD είχαν την τιμή να είναι το support group και απέδειξαν με την εμφάνιση τους γιατί θεωρούνται από τα καλύτερα σχήματα της σκηνής τα τελευταία χρόνια. Με σύμμαχο τον πολύ καλό και δυνατό ήχο κατάφεραν σε 45 λεπτά να δείξουν τις δυνατότητες τους επί σκηνής. Επιβεβαίωσαν ότι είναι άξιοι συνεχιστές του ιδιώματος που γέννησε μεγάλες μπάντες όπως οι headliners της βραδιάς. Και μόνο που κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό που επιδόθηκε και σε moshing, δείχνει ότι κέρδισαν και κοινό που δεν τους έχει δει live ξανά.
Ο Γιώργος Εμμανουήλ με την κιθάρα του ήταν άψογος και ξεσήκωνε συνέχεια το κοινό μαζί με τον Μάριο, ο οποίος έδειξε πόσο καλός frontman είναι. Το rhythm section τους με τον «παλιό» Νίκο στα τύμπανα και τον «νεότερο» Κώστα στο μπάσο, συνέβαλαν στο να παρουσιαστούν καταιγιστικοί.
Το set των 8 κομματιών τους βασίστηκε κυρίως στο δεύτερο album τους, “The order”, από το οποίο έπαιξαν το “Black heart”, με το οποίο ξεκίνησαν και τα “Haraya”, “Fall of the rebel angels”, “Through fire we burn”, “El dragon” και το ομότιτλο κομμάτι, με το οποίο έκλεισαν θριαμβευτικά την εμφάνιση τους με το κοινό να τους αποθεώνει. Από το ντεμπούτο τους, “The wiccan”, επέλεξαν μόνο το “He, who punishes and slays”, ενώ μεγάλη σημασία είχε η επιλογή και ενός κομματιού από το, προ διετίας, φοβερό split LP που έκαναν με τους θρύλους MYSTIFIER, “Under Satan’s wrath”. Το “Nova tenebris” που έπαιξαν από αυτό το album μπορεί να θεωρηθεί ως προάγγελος της κατεύθυνσης που θα έχουν στο νέο τους album που ετοιμάζουν αυτόν τον καιρό. Θαρρώ ότι θα πρωταγωνιστήσουν στο εγγύς μέλλον και με τέτοιες εμφανίσεις δικαιολογούν τον ισχυρισμό αυτό.
Το επιβλητικό σκηνικό αποκαλύφθηκε και η μεγάλη ώρα είχε φτάσει και το Floyd είχε γεμίσει με το κοινό να τους αποθεώνει όταν ανέβηκαν ένας-ένας στη σκηνή υπό τους ήχους του intro του “In the nightside eclipse”, για να ξεκινήσουν με το “Into the infinity of thoughts”. Ο ήχος δεν ήταν αυτός που αναμενόταν, κάτι που διορθώθηκε σε μεγάλο βαθμό στο “In the wordless chamber” από το καταληκτικό τους album, “Prometheus – the discipline of fire and demise”. Το κομμάτι αυτό λειτούργησε ως ενδιάμεσο για τη συνέχεια του main set που χωρίστηκε σε ένα μέρος με κομμάτια από το “Anthems to the welkin at dusk” (1997) και μετά στο “In the nightside eclipse” (1994). Σε αυτά τα εμβληματικά albums τους έδωσαν το βάρος, αφήνοντας τα επόμενα “IX Equilibrium” (1999) και “Prometheus…” (2001) να εκπροσωπούνται μόνο με ένα κομμάτι.
Ο κύριος φωτισμός γίνεται πράσινος, χρωματίζοντας τη σκηνή με ανάλογο τρόπο με το artwork του “Anthems…” και ουσιαστικά από εκεί ξεκίνησε η συναυλία. Ο ήχος είχε διορθωθεί πλήρως, όντας εκκωφαντικός και με μηδενική παραμόρφωση. Ο διαχωρισμός των οργάνων ήταν καθ’ όλα επαρκής και θα ήταν τέλειος αν οι κιθάρες των Ihsahn/Samoth ακούγονταν ακόμα καλύτερα στα riffs (τα leads του Ihsahn ακούγονταν άψογα. Τα απαιτητικά πλήκτρα από τον Jørgen Munkeby (SHINING) ακουγόντουσαν πεντακάθαρα και στην ένταση που έπρεπε, δίνοντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα στα κομμάτια αυτά. Στo τέλος του “Thus spake the nightspirit” το κοινό συμμετείχε πολύ ενεργά, ενώ στο καταιγιστικό “Ensorcelled by khaos” νιώσαμε στον μέγιστο βαθμό πως μεταμορφώνονται τα ακραία κομμάτια του δίσκου στα live. Το single του album, “The loss and curse of the reverence” δημιούργησε στο καταληκτικό γρήγορο μέρος του το πρώτο moshpit. Το μέρος του “Anthems…” έκλεισε θριαμβευτικά με το “With strength I burn” με τα υμνικά φωνητικά του Ihsahn με τη βοήθεια του πληκτρά τους στο μεσαίο μέρος να δημιουργούν φοβερή ατμόσφαιρα.
Ο φωτισμός γίνεται λευκός και ως γέφυρα παίζουν το “Curse you all men!” πριν γίνει μπλε για να μπούμε στο δεύτερο μέρος με κομμάτια από το “In the nightside eclipse”. Πρώτο και καλύτερο το αγαπημένο μου “Towards the pantheon”, στο οποίο ο Ihsahn απέδωσε ολόκληρη την μακρόσυρτη αρχική κραυγή! O Trym έπαιξε πολύ πιο τεχνικά τα μέρη των drums συγκριτικά με τον Faust στον δίσκο, δίνοντας άλλη μορφή στο τελικό αποτέλεσμα. Το μπάσο του Secthdamon (MYRKSKOG, ODIUM) δεν ακουγόταν μπροστά στο τείχος από τις κιθάρες που το υπερκάλυπταν στα γρήγορα μέρη, ενώ έδενε άψογα στα πιο αργά μέρη. Η συνέχεια με το “The majesty of the nightsky” ήταν ο προάγγελος για την παρουσίαση των πιο γνωστών κομματιών του δίσκου. Ο φωτισμός γίνεται κόκκινος στα χρώματα του “Emperor” EP, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε ο ύμνος “I am the black wizards”. Χαμός κυριολεκτικά που συνεχίστηκε και στο “Inno a Satana” με το κοινό να παραληρεί.
Αποχωρούν υπό τους ήχους της ορχηστρικής εκτέλεσης του κομματιού (“Opus a satana”), για να επανέλθουν με το “The burning shadows of silence”, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε ως “My empire’s doom” στο “Wrath of the tyrant” demo (1992). Η συναυλία ολοκληρώθηκε με το “Ye entrancemperium”, του οποίου το αρχικό riff είχε γράψει ο αδικοχαμένος ηγέτης των MAYHEM, Euronymous. Αποθέωση και ζητωκραυγές από όλους μετά από μια συναυλία που θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις καλύτερες που έχουν γίνει ποτέ στον χώρο του black metal.
Ο Ihsahn ήταν καθηλωτικός τόσο στα ακραία όσο και στα υμνικά φωνητικά και ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος που ήρθαν μετά από τόσα χρόνια, προλογίζοντας κάθε κομμάτι και αναφέροντας το πόσο ωραία πέρασαν στην Ακρόπολη και γενικότερα στην Αθήνα. O Samoth ήταν ακίνητος στη θέση του και μαζί με τον Ihsahn απέδωσαν τα κιθαριστικά μέρη άψογα, κάτι αναμενόμενο μετά από τόσα χρόνια συναυλιακής δραστηριοποίησης.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί στο γεγονός ότι για πρώτη φορά οι EMPEROR χρησιμοποιούν το εικαστικό για μια συναυλία για χρήση στο merchandise τους – μόνο στην “European conquest” περιοδεία του 1997 χρησιμοποίησαν ανάλογο ειδικό artwork! Το φοβερό artwork του Γιάννη Νάκου μπορούσε ο κόσμος να το έχει πέρα από μπλουζάκι και σε μορφή poster με τις υπογραφές της τριάδας του group. Μεγάλη τιμή για τον ίδιο και χαρά για το κοινό που έχει πλέον το καλύτερο αναμνηστικό από αυτή τη συναυλία.
Καταληκτικά βιώσαμε με τον καλύτερο τρόπο πως είναι να βλέπεις τους EMPEROR live, δικαιολογώντας πλήρως τον χαμό που γίνεται σε κάθε τους εμφάνιση μετά την επανασύνδεσή τους το 2006. Προσωπικά ένιωσα το ίδιο σοκ και δέος όταν τους είδα στο Inferno το 2006 και στο Brutal Assault το 2017, όπου έπαιζαν ολόκληρο το “Anthems…” με το outro “The wanderer” να αποδίδεται live και να με νιώθω ρίγη συγκίνησης. Στο Floyd ακούστηκε μετά το τέλος της συναυλίας όταν μας αποχαιρετούσαν. Μακάρι να μας ξαναέρθουν για να ξαναπροσκυνήσουμε το μεγαλείο τους! Ποντάρω σε επετειακή συναυλία για τα 30 χρόνια του “Anthems…”! Αυτή τη φορά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν επετειακή για τα 30 χρόνια του “In the nightside eclipse”, αν έπαιζαν και το “Cosmic keys to my creation and times” που έλαμψε με την απουσία του.
Bow down to the mighty ones! Bow down to the mighty Emperor!
Λευτέρης Τσουρέας
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
