Όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Fuzz το Σάββατο, σε μια πραγματικά σπουδαία βραδιά. 11 χρόνια ENEMY OF REALITY. Μια από τις πιο ξεχωριστές μπάντες στο χώρο του συμφωνικού metal εν Ελλάδι, γιορτάζουν το πρώτο σημαντικό τους επίτευγμα, της δεκαετίας στα πράγματα. 3 σπουδαίοι δίσκοι, πολλές συναυλίες εντός κι εκτός των τειχών, καθώς και μια εμφανής διάθεση να μην ακολουθηθεί η πετατημένη συνολικά, αλλά να βρεθεί η ταυτότητα της μπάντας κάπου ανάμεσα στο συμφωνικό metal στοιχείο και τα στοιχεία από την εγχώρια παράδοση. Στο πλευρό τους, οι LAZY MAN’S LOAD για την groove/southern νότα, αλλά και οι DEUS CULPA, οι νεότεροι της βραδιάς, για ένα πιο hard’n’heavy τόνο.
Στις 8:00 ακριβώς, οι DEUS CULPA λοιπόν, ανέλαβαν να πατήσουν πρώτοι στη σκηνή του Fuzz, προκειμένου να κερδίσουν τη προσοχή του μισογεμάτου χώρου. Όπως τους θυμόμουν σε ένα Battle Of The Bands πριν κάποιους μήνες, επαγγελματικότατοι στο επί σκηνής στήσιμο, σοβαρά φωνητικά και κύρια και δεύτερα, με υλικό από το “Roots” EP, φρόντισαν να ζεσταθεί επαρκώς το κοινό, σε αυτόν τον ούτως ή άλλως άχαρο ρόλο του εναρκτήριου σχήματος μιας βραδιάς. Βλέποντας μπλούζες τους δεξιά και αριστερά στο κοινό, υπήρχε κόσμος που πήγε επειδή ήταν ΚΑΙ αυτοί, το οποίο μόνο ως θετικό λογίζεται. Ήταν καλοί στη μισή ώρα που έπαιξαν; Ναι. Έχουν περιθώρια βελτίωσης συνθετικά; Πάλι ναι. Ωστόσο, το πρόσημο παραμένει θετικό. Από εκεί και πέρα, αναμένουμε να δούμε την εξέλιξη τους. Φυσικά, ευχαρίστησαν το χώρο και τους ENEMY OF REALITY για τη πρόσκληση (όπως και οι LAZY MAN’S LOAD).
Κάπου στις 8:45, λαμβάνουμε την ειδοποίηση “THIS IS NOT A D(REEL)” από την οθόνη πάνω από τη σκηνή. Οι LAZY MAN’S LOAD στο σανίδι, προωθώντας το πολύ ωραίο δεύτερο πόνημα “Saints full of sin”, το οποίο στην μια ώρα και κάτι που έπαιξαν, είχε τη μερίδα του λέοντος (ομώνυμο, “Slackjawed” που έκλεισε το set, “Prime evil”, “Crimson prayer”, “Heavy is the crown”, “The pilgrim and the witch”) έναντι του ντεμπούτου “All hat no cattle” (“Outlaws serenade”, ”In for the kill”, “Gomorah”, “Juke joint”), απτή απόδειξη του πόσο πιστεύουν σε αυτό. Όσες φορές και να τους δω (πρέπει να ήταν η 4η – 5η), τους απολαμβάνω. Χαίρομαι την ενέργεια του frontman τους (ίδρωσε για όλους μας ο τύπος, μεγάλη μορφή!), τη στιβαρότητα του rhythm section που είναι σκέτο μπετό στα μετόπισθεν (νέος drummer και ρυθμικός υπόψιν – δεν φάνηκε καθόλου), αλλά και το στυλ του κιθαρίστα (που μέχρι και καπελάκι του φόρεσαν σε μια φάση!). Και φυσικά τίτλοι τέλους με την αθάνατη riff-άρα από το “Spiral architect” των BLACK SABBATH! Άξιοι κάθε φορά, εύγε!
Ήρθε η ώρα, χαμηλώνουν τα φώτα, κλείνουν οι κουρτίνες. Όταν ξανανοίγουν, βλέπουμε ολόκληρη παραγωγή με σκηνικά, ενώ στην εισαγωγή πριν το “Downfall”, μας καλωσόρισε ένας ιερέας, ο οποίος ήταν το πρώτο δείγμα αυτού που μας έλεγε ο κιθαρίστας της μπάντας, Steelianos, στη συνέντευξη που είχαμε κάνει, περί ηθοποιών καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Από τους σάτυρους στο “The vineyard song”, στους αιματοβαμμένους κερασφόρους στο “Baptism in fire”, σε ό,τι μπορείτε πραγματικά να φανταστείτε.
Οι ENEMY OF REALITY πραγματικά υπερέβαλλαν εαυτόν, παρουσιάζοντας επί της ουσίας μια θεατρική παράσταση αρχαιοελληνικού τύπου, όπου το οπτικό κομμάτι ήταν το θεατρικό με εκείνους μέρος της παράστασης (μέχρι και αλλαγή στα κοστούμια είχαμε), ενώ το ακουστικό ήταν η μουσική τους, παιγμένη με τον πλέον εορταστικό τρόπο. Όπως πολύ εύγλωττα είπε η ίδια η τραγουδίστρια Ηλιάνα “τέτοια γενέθλια στα 35 μου χρόνια, δεν έχω ξανακάνει”. Άδικο δεν είχε!
Σε μια ατμόσφαιρα πάρτι, παρέλασαν και οι 3 δισκογραφικές δουλειές της μπάντας: το εναρκτήριο “Rejected Gods” (“My own master” σε μια πανέμορφη ακουστική εκτέλεση, “Needle bites”, “The bargaining” και “Twist of time” που έκλεισε τη βραδιά εμφατικότατα), το σπουδαίο “Arakhne” (το αγαπημένο μου “Nouthetisis”, “The taste of defeat”, “In hiding”) και το τελευταίο “Where truth may lie” που φυσικά είχε τη μερίδα του λέοντος (“Downfall”, “Long forgotten”, “Serenade of death”, το προσωπικό αγαπημένο μου “Deliverance” και “Baptism in fire”).
Φυσικά ανάμεσα σε όλα, παίχτηκαν οι δύο διασκευές που κέρδισαν περισσότερο κόσμο από ότι φανταζόταν και η ίδια η μπάντα (“Την πατρίδα μου έχασα”, “Δεν σε θέλω πια” – οι πειραματισμοί που λέγαμε πιο πάνω). Ειδικά η πρώτη, συνοδεύτηκε από την σοφή φράση της Ηλιάνας “κανένας γονιός να μη χάνει το παιδί του, κανένα παιδί να μη χάνει τη μάνα του”.
Κάπως έτσι, μετά από 90 λεπτά, μια διαδρομή στη δισκογραφία ενός πραγματικά άξιου και σπουδαίου ελληνικού σχήματος, έλαβε τέλος, εν μέσω καταιγιστικών χειροκροτημάτων, με τους ίδιους να μην πιστεύουν πόσο πολύ τους αγκάλιασε ο κόσμος σε αυτό το τολμηρό εγχείρημα. Βγήκαν νικητές, εγώ τους βγάζω το καπέλο, οπότε όπως λένε και οι λατρεμένοι μου BOLT THROWER…“Where next to conquer”! Πάντα τέτοια, ραντεβού τώρα στα 20 χρόνια!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
