a
Καταλαβαίνω, πως πολλές φορές ασυνείδητα, τείνουμε να βλέπουμε με διαφορετικό τρόπο τα ελληνικά συγκροτήματα, ίσως με μεγαλύτερη συμπάθεια απ’ όση χρειάζονται αφού πολλά απ’ αυτά είναι πλέον διεθνούς επιπέδου. Ιδιαίτερα όμως, για εμάς που έχουμε ζήσει την αγωνία τους, σε περασμένες δεκαετίες, να φανούν λίγο περισσότερο, μπορεί και να μας έχει μείνει «κουσούρι» χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Στην περίπτωση των ENEMY OF REALITY, όμως, οφείλω να πω ότι το έχω απορία, χωρίς να υποτιμώ τη δουλειά του Vinylstore, πώς δεν έχουν υπογράψει σε κάποια από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρίες, που έχουν αρκετά συμφωνικά female fronted συγκροτήματα. Φτάνοντας στον τρίτο δίσκο τους, οι EoR δείχνουν πιο ώριμοι από ποτέ, βγάζουν γούστα, δείχνουν ότι απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και κυκλοφορούν το πολύ καλό “Where truth may lie”.
Μπορεί να έκαναν 7 χρόνια να βγάλουν καινούργια μουσική, μετά το “Arachne”, καταλαβαίνω όμως, πως «σπατάλησαν» πολύ χρόνο και έμπνευση για να δημιουργήσουν το νέο τους άλμπουμ. Το “Where truth may lie”, είναι κι αυτό concept, με θέμα του μία ατμοσφαιρική ιστορία τρόμου, πάθους και φόβου που εκτυλίσσεται στην Αρχαία Ελλάδα. Εξ ου και η θεματική φωτογράφηση που ταιριάζει απόλυτα με το concept.
Μουσικά, η Ηλιάνα Τσακιράκη, είναι συγκλονιστική, κάνοντας κυριολεκτικά ό,τι θέλει με τη φωνή της, προσφέροντας μία all-star ερμηνεία σε όλα τα επίπεδα, αποδεικνύοντας ότι είναι μία πολύπλευρη τραγουδίστρια, με πάθος, ασύλληπτη έκταση, που ζει το ρόλο της και το περνάει στον ακροατή. Ιδιαίτερα στο “Serenade of death”, με τα ανατολίτικα περάσματα, κάνει μερικά γυρίσματα που έφεραν στο μυαλό την ερμηνεία της στο περσινό single, «Την πατρίδα μ’ έχασα» και ανατριχιάζει. Υπάρχει επίσης χρήση παραδοσιακών οργάνων, μέχρι και brutal φωνητικών, που δίνουν μία άλλη ποικιλία στο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ, που δεν είναι το κλασικό άλμπουμ ενός συνηθισμένου συμφωνικού female fronted metal συγκροτήματος, αλλά περνάει πιο τεχνικά, πιο prog, πιο SYMPHONY X, θα έλεγα, σημεία, αρκετό power metal και τελικά καταλήγει να μην κουράζει και να είναι ό,τι πιο κοντινό στους AFTER FOREVER (χωρίς τα πολλά brutal φωνητικά).
Θα ήθελα μία διαφορετική προσέγγιση στην παραγωγή, με τις κιθάρες πχ πιο ογκώδεις, αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα, που δεν μου αλλοιώνει την τελική εικόνα για το “Where truth may lie”, το οποίο είναι μία πολύ άρτια δουλειά, που ιδιαίτερα στο κομμάτι των φωνητικών, είναι σεμιναριακή. Και εις άλλα με υγεία!
8 / 10
Σάκης Φράγκος
