Εδώ έχουμε μία από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς αφού η δισκογραφική αποχή των ENFORCER ξεπέρασε ήδη τα τέσσερα χρόνια. Θυμίζουμε ότι ήταν αρχές του 2015 όταν κυκλοφόρησε το “From beyond” το οποίο μπορεί να μην έφτασε την ποιότητα των προκατόχων του αλλά σίγουρα δεν απογοήτευσε. Επιπλέον, ο ντόρος που προκάλεσε η κυκλοφορία του πρώτου video για το κομμάτι “Die for the devil” ανέβασε περισσότερο την αδρεναλίνη αλλά και το ενδιαφέρον για την επικείμενη πέμπτη δουλειά των Σουηδών ενώ η hard rock αισθητική του νέου τραγουδιού δημιούργησε σωρεία συζητήσεων στα social media αναφορικά με το αν οι ENFORCER ακολούθησαν αυτή τη φορά ένα διαφορετικό μουσικό μονοπάτι σε σχέση με το New Wave of Traditional Heavy Metal για το οποίο έγιναν γνωστοί. Πάμε να δούμε την απάντηση…
Καταρχάς, άκουσα πολλές φορές το νέο άλμπουμ καθώς δεν ήθελα να προβώ σε βιαστικά συμπεράσματα, διθυράμβους ή αφορισμούς. Σίγουρα εδώ έχουμε το πιο ποικιλόμορφο και πολυδιάστατο άλμπουμ των ENFORCER. To “Zenith” είναι λίγο από όλα…είναι hard rock, επικό, metal αλλά κυρίως είναι ENFORCER! Υπάρχουν μονάχα δύο τυπικά τραγούδια στο γνώριμο ύφος του συγκροτήματος (τα “Searching for you” και “Thunder and hell”), μία μπαλάντα βασισμένη σε πιάνο (“Regrets”), ένα επικό mid-tempo κομμάτι (“Ode to death”), hard n’ heavy στιγμές (“Die for the devil”, “One thousand years of darkness”) αλλά τα απόλυτα highlights του δίσκου είναι για μένα δύο υπερκομματάρες που κάνουν (ή τουλάχιστον θα πρέπει να κάνουν) περήφανους όλους τους fans των ENFORCER. Πρόκειται για το “Zenith of the black sun” που θυμίζει κλασικούς SABBATH (με Dio) και το “Forever we worship the sun” που σε στοιχειώνει με το μοναδικό ρεφραίν και την φανταστική ατμόσφαιρα.
Όπως πιθανότατα καταλάβατε από τα παραπάνω, το “Zenith” δεν είναι ένα εύκολο άλμπουμ αλλά σίγουρο είναι ένα άλμπουμ που με τις συνεχόμενες ακροάσεις σε αποζημιώνει. Οι ENFORCER αρνούνται να παραμείνουν στάσιμοι και επιλέγουν το δύσκολο εγχείρημα της εξέλιξης σε ένα ιδίωμα που χαρακτηρίζεται από μία μονοδιάστατη προσέγγιση. Θεωρώ ότι ο αντίκτυπος του “Zenith” θα φανεί και σε άλλους εκπροσώπους του είδους. Προφανώς και το “Zenith” δεν φτάνει το “Diamonds” (δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει ποτέ αυτό) αλλά σίγουρα είναι ενδεικτικό μίας μπάντας που βρίσκεται στο…ζενίθ της εμπορικής τους αναγνωρισιμότητας. Τώρα αν το “Zenith” αποδειχτεί και το ζενίθ της καλλιτεχνικής τους ακμής είναι κάτι που μόνο ο χρόνος θα δείξει.
8 / 10
Σάκης Νίκας
