a
Το 2017, είχα κλείσει την κριτική μου στο “Two paths” των ENSIFERUM, λέγοντας πως εκτός από το μονοπάτι της επιτυχίας, υπάρχει και το μονοπάτι της κατηφόρας και ότι στο χέρι τους είναι να το σταματήσουν γρήγορα. Δεν νομίζω ότι οι ίδιοι διάβασαν την κριτική μου, όμως, με κάποιο τρόπο, οι επικλήσεις μου εισακούστηκαν και τρία χρόνια μετά, οι ENSIFERUM επιστρέφουν με ένα άλμπουμ που τα κάνουν όλα σωστά ή μάλλον με ότι δεν έκαναν καλά στο “Two paths”.
Αν και το πρώτο δείγμα γραφής του “Thalassic”, το single “Rum, women, victory”, όταν κυκλοφόρησε σαν τίτλος με φόβισε, καθώς πίστευα πως ήταν μία από αυτές τις πανηγυριώτικες εκδόσεις τραγουδιών, τύπου KORPIKLAANI (αίσχος). Όμως το τραγούδι είναι πολύ καλό και το “Andromeda”, που θυμίζει κάργα “Token of time” και που ακολούθησε ως το επόμενο single, επιβεβαίωσε πως οι ENSIFERUM επιστρέφουν στην τροχιά που άφησαν με το “Two paths”. Αρχικά, οι συνθέσεις είναι πολύ καλύτερες. Δεν ξέρω αν τους βοήθησε το γεγονός ότι το “Thalassic” είναι ένας concept δίσκος με θέμα τη θάλασσα και τους έδωσε περισσότερη έμπνευση, αλλά εδώ οι ENSIFERUM ξαναβρίσκουν την ταυτότητά τους. Για την ακρίβεια, η μπάντα με το “Thalassic”, επιστρέφει στις ρίζες της, χτίζοντας πάνω σε ό,τι την έκανε γνωστή και προσπαθεί να το κάνει ακόμα καλύτερο. Τα δύο προαναφερθέντα singles, είναι χαρακτηριστικά τραγούδια για το άλμπουμ και πολύ ορθά κυκλοφόρησαν πρώτα. Στο ίδιο επίπεδο ακολουθεί το πιο επικό “The defence of sampo” και το power κομμάτι “Run from the crushing tide”. Όμως οι αγαπημένες μου στιγμές στο “Thalassic”, είναι το “For sirens”, για το οποίο μπορώ να πω ότι είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει από τους ENSIFERUM και προφανώς θεωρώ ότι είναι το καλύτερο του δίσκου, καθώς και το πιο βαρύ και doom-ικο “Cold northland”.
Ένας σημαντικός παράγοντας βέβαια που βοήθησε στην ανάδειξη του άλμπουμ, είναι η προσθήκη του πληκτρά Pekka Montin, που έχει πάρει επ’ ώμου όλα τα καθαρά φωνητικά. Το πείραμα της μπάντας στο “Two paths”, με τον Markus στα καθαρά φωνητικά, ήταν ανέκδοτο και από τη στιγμή που το συγκρότημα αποφάσισε να έχει φωνητικά δύο ειδών, θα πρέπει και τα δύο να είναι καλού επιπέδου. Ο Pekka Montin, εκτός του ότι είναι η ευχάριστη έκπληξη του άλμπουμ, φέρνει από το πουθενά και μία νέα πτυχή στους ENSIFERUM, διαθέτοντας μία φωνή που θα μπορούσε να κουμπώσει σε οποιοδήποτε power metal συγκρότημα.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να πω τίποτα λιγότερο από το ότι το “Thalassic”, είναι το άλμπουμ που όλοι οπαδοί των ENSIFERUM θα αγαπήσουν. Με το δίσκο αυτό, οι Φινλανδοί επιστρέφουν με καλά τραγούδια, που θυμίζουν αρκετά τα πρώτα τους βήματα, έχοντας παντρέψει άρτια το folk με το power και το death metal. Ό,τι ακριβώς είναι η ψυχή της μουσικής τους.
8/10
Δημήτρης Μπούκης
