Η έντονη συναυλιακή δραστηριότητα που επικρατεί, μόνο ευχάριστη μπορεί να χαρακτηριστεί και ας σε γεμίζει πολλές φορές με τη δυσκολία για το πως μπορείς να φτιάξεις ένα πρόγραμμα, για να μπορέσεις να πας σε όσες περισσότερες γίνεται. Ανήμερα λοιπόν του Αγίου Δημητρίου, έχοντας την ονομαστική μου εορτή, οι EPICA επισκέφτηκαν για ακόμα μία φορά την Αθήνα, στο πρόσφατα ανακαινισμένο και ξανά σε λειτουργία Floyd. Πέραν όμως από το γεγονός της εορτής του Αγίου Δημητρίου και ότι η ημέρα ήταν Πέμπτη, οι EPICA είχαν να αντιμετωπίσουν και το Europa League. Σε μία χρονιά που οι μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες παίζουν κάθε Πέμπτη ευρωπαϊκά παιχνίδια, με έκανε να αμφιβάλλω για την προσέλευση του κόσμου.
Μετά την επική γκάφα του Στάνκοβιτς, έφυγα από το σπίτι ζοχαδιασμένος και μέσα στα νεύρα και κατεβαίνοντας τον Κηφισό έλεγα μακάρι τουλάχιστον να είναι καλοί οι EPICA. Όταν μπήκα στο venue με χαρά διαπίστωσα πως ο κόσμος δεν κατάλαβε ούτε από γιορτές, ούτε από μπάλα, ούτε από τίποτα και το Floyd ήταν κατά 90% γεμάτο. Ένα κοινό βέβαια που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αμιγώς metal, ένα γεγονός που ούτε καν με απασχόλησε και το βρίσκω πολύ καλό να έρχεται και άλλος κόσμος σε metal συναυλίες, αρκεί βρε αδερφέ να συμμετέχει λίγο παραπάνω και να μην είναι συνέχεια πίσω από ένα… τάμπλετ (το είδαμε και αυτό).
Βάση προγράμματος, στις 22:00 οι EPICA εμφανίστηκαν εν μέσω επευφημιών στη σκηνή του Floyd και από το πρώτο δευτερόλεπτο καταλάβαμε όλοι ότι θα ζούσαμε ένα φανταστικό live. Ο ήχος σε όλη την διάρκεια ήταν καταπληκτικός, τα φώτα που χρησιμοποίησαν οι Ολλανδοί ήταν μαγικά και δημιουργούσαν καταπληκτική ατμόσφαιρα και αυτή την φορά, σε αντίθεση με το μαγικό τριήμερο των BLIND GUARDIAN, είδαμε ένα επιπλέον χαρακτηριστικό του Floyd, που είναι η μεγάλη οθόνη που διαθέτει στη σκηνή του, όπου οι EPICA την αξιοποίησαν με διάφορα visuals.
Το συγκρότημα ξεκίνησε με το “Abyss of time – countdown to singularity”, με τρομερή διάθεση και σε όλη την διάρκεια του live έδειχναν ότι απολαμβάνουν κάθε δευτερόλεπτο, ενώ είχαν μία δύσκολη συγκυρία μπροστά τους, που δεν ήταν άλλη από την απουσία του Mark Jansen, ο οποίος όπως είχαμε ενημερωθεί πριν το live, θα απουσίαζε γιατί θα γινόταν μπαμπάς, κάτι που το συγκρότημα φρόντισε να μας το υπενθυμίσει αρκετές φορές. Ο Asim Searah ήταν ο εκλεκτός που ανέλαβε να καλύψει το κενό, ο οποίος τα πήγε περίφημα, τόσο στα growl vocals και στις δεύτερες που έκανε στη Simone, όσο και στην κιθάρα και ας είχε μόνο δύο εβδομάδες να μάθει τα τραγούδια. Όσο για το ψηφιακό σκονάκι που είχε στο μικρόφωνο του για τους στίχους, μόνο καλοδεχούμενο ήταν με βάση αυτές τις συνθήκες.
Από την άλλη όμως η υπόλοιπη μπάντα μας έβγαλε τα γυαλιά και δείχνει πιο απελευθερωμένη από ποτέ. Οι EPICA έχουν γίνει ένα συγκρότημα με απίστευτο δέσιμο και τρομερό αέρα. Ναι, η Simone κλέβει την παράσταση αλλά όχι μόνο με την απίστευτη ομορφιά της, αλλά και σαν καλλιτέχνης και ως μία εξαιρετική τραγουδίστρια που έχει γίνει ακόμα καλύτερη performer. Με διάθεση να ξεσαλώσει και έχοντας στο πλάι της τον εξαιρετικά δραστήριο Coen Janssen στα πλήκτρα και τον Ariën van Weesenbeek στην κιθάρα, που βοήθησαν και στα growls και σε δεύτερα φωνητικά, βλέπαμε μία οικογένεια μουσικών που είχε τον επαγγελματισμό μίας μεγάλης μπάντας αλλά και την διάθεση μιας πρωτοεμφανιζόμενης.
H συνέχεια άνηκε στο “The quantum enigma” και στα τραγούδια “The essence of silence” (απίστευτη τραγουδάρα και επικό headbanging από Simone), “Victims of contingency” και “Unchain utopia”. Το “The final lullaby” εκπροσώπησε το “The alchemy project”, μαζί με το “The miner” που το έπαιξαν για πρώτη φορά ζωντανά. Στο “Fools of damnation” μείναμε απλά παγωτό, θαυμάζοντας το εξαιρετικό ορχηστρικό σημείο του τραγουδιού, ενώ η ήρεμη στιγμή της βραδιάς ήρθε με το “Rivers”, με την Simone να ζητά από τον κόσμο να ανάψει τους φακούς των κινητών του, δημιουργώντας μία πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Στα highlights έρχονται να προστεθούν τα γενέθλια του Asim, για τον οποίο ολόκληρο το Floyd τραγούδησε το happy birthday, αλλά και η ξεχωριστή αφιέρωση στον Mark Jansen, όπου το συγκρότημα τράβηξε σε βίντεο τον κόσμο να φωνάζει καλώς ήρθες, για τον ερχομό του παιδιού του.
Με το ανατολίτικο “Code of life” οι EPICA αποχώρησαν προσωρινά και επέστρεψαν για ένα εξαιρετικό endcore με τα “Cry for the moon”, “Beyond the matrix” και “Consign to oblivion”, ξεσηκώνοντας το Floyd και αφήνοντας μας με μία καρδιά στη οθόνη, βαμμένη στα χρώματα της Ελληνικής σημαίας, αλλά και με τρομερές αναμνήσεις, από μία συναυλία που θεωρώ ως μία από τις καλύτερές τους (πολύ πιθανόν την καλύτερη τους) στη χώρα μας.
Δημήτρης Μπούκης
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
