Ένα live για το οποίο ανυπομονούσα από τη στιγμή που ανακοινώθηκε, έλαβε χώρα το Σάββατο στον γνωστό χώρο επί της οδού Ιάκχου στον Κεραμεικό. Το post/black/doom σχήμα των EUPHROSYNE, θα παρουσίαζε το ντεμπούτο του άλμπουμ “Morus” στην ολότητά του, μια βδομάδα μετά τη κυκλοφορία του. Μια άκρως συναισθηματικά φορτισμένη κυκλοφορία, για όλους τους λόγους που ανέλυσε ο συνάδελφος στη παρουσίαση του δίσκου. Και αν αυτό δεν ήταν αρκετό για κάποιον να παραβρεθεί στο Temple τη τελευταία Παρασκευή του Μαρτίου, από δίπλα είχαμε άλλες δύο μπάντες – καμάρια της εγχώριας σκηνής: τους doom/deathsters OCEAN OF GRIEF και τους deathsters SEREMENT. Έχουμε πράγματα να πούμε, οπότε ας περάσουμε στο ψητό με τη μια!
Σε μια βραδιά που το πρόγραμμα τηρήθηκε μέχρι κεραίας, ελάχιστα μετά τις 9, οι SEREMENT ανεβαίνουν στο σανίδι. Τo εξαίρετο “Abhorrent invocations” ντεμπούτο τους, το έχω αγαπήσει όσο λίγα εγχώρια άλμπουμ από πέρυσι που κυκλοφόρησε. Το μαύρο death metal τους που χρωστάει σε μπάντες όπως οι BEHEMOTH, HATE ETERNAL, SUFFOCATION και MONSTROSITY, έχει κερδίσει κόσμο. Μέγα στοίχημα, όταν παίζεις σε κοινό που δεν είναι και αμιγώς death metal οπαδοί. Ήταν πραγματικά σαρωτικοί στα 40 λεπτά που τους δόθηκαν, παίζοντας σχεδόν ολόκληρο το άλμπουμ τους (άφησαν εκτός μόνο το instrumental “Κατάβαση ψυχών”), με τον τραγουδιστή να πετάει στα κομμάτια ορισμένες μανιασμένες black metal τσιρίδες που ταίριαζαν φουλ. Κάτι μου λέει ότι αυτά θα τα ακούσουμε και στο δεύτερο άλμπουμ, όταν και εφόσον αυτό έρθει. Λίγο πριν το τέλος, ευχαρίστησαν τον Βαγγέλη Νάνο που εκτάκτως έπαιξε μπάσο σε αυτό το live, τους OCEAN OF GRIEF και ιδίως τους EUPHROSYNE για τη πρόσκληση (όπως έκαναν και οι OCEAN OF GRIEF). Εύγε!
Εν συνεχεία, οι OCEAN OF GRIEF, ήρθαν να ρίξουν τις ταχύτητες σε doom επίπεδα, διατηρώντας ωστόσο το death metal στοιχείο. Το ότι οι OCEAN OF GRIEF με το είδος που καταπιάνονται χτυπάνε ευαίσθητες χορδές για εμένα προσωπικά (πρώιμοι PARADISE LOST, MY DYING BRIDE, ANATHEMA και AMORPHIS του “Tales from the thousand lakes”), είναι ένα πράγμα. Το ότι κάθε φορά που τους βλέπω είναι και πιο άνετοι, πιο εκφραστικοί και πιο εν γένει απολαυστικοί να τους βλέπεις επί σκηνής, είναι κάτι που ξεχωρίζει τις μπάντες ειδικά στα ξεκινήματα τους. Τίμησαν στο χρόνο που τους δόθηκε κυρίως το “Nightfall’s lament” (“In bleakness”, “Mourning over memories”, “Fiend of the overlord”), συν μια επιλογή από το “Pale existence” (“Imprisoned between worlds”), αλλά και το ολοκαίνουργιο single τους “Ghosts inside” που μας δείχνει ξεκάθαρα τι να περιμένουμε από αυτό το line-up της μπάντας για την επόμενη δουλειά τους. Άξια εμφάνιση πραγματικά και τρομερός συνδετικός κρίκος για ό,τι θα ακολουθούσε.
Ήγγικεν η ώρα λοιπόν, για να δω τους EUPHROSYNE όχι μόνο ως headliners (αυτό συνέβη όταν πρωτοκυκλοφόρησαν προ τριετίας το “Keres” EP) αλλά γιορτάζοντας το ντεμπούτο τους “Morus”. Και προκειμένου να το παρουσιάσουν όπως πρέπει, φρόντισαν να δοθεί η προσοχή που πρέπει στο στήσιμο της εμφάνισης τους. Ήταν όλο ξεχωριστό, από τα λουλούδια στο stand του μικροφώνου, στα ντυσίματα των μελών του συγκροτήματος, στην όλη θεατρική ατμόσφαιρα επί σκηνής, από την ώρα που ανέβηκαν μέχρι και το τέλος. Σαν ηθοποιοί σε μια μαύρη παράσταση με θεατές εμάς.
Από τις πρώτες νότες της ομώνυμης εισαγωγής, αλλά και κατά τη διάρκεια της παρουσίασης αυτού του εξαίρετου δίσκου, βιώσαμε το συναίσθημα της απώλειας που θέλανε να επικοινωνήσουν μέσα από τη μουσική τους, αλλά και όπως είπε και η ίδια η τραγουδίστρια της μπάντας Έφη “να δείξουμε ότι υπάρχει μια ελπίδα, κάπου καλά κρυμμένη, ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες”.
Να πω επιπλέον, ότι ήταν η πραγματικά καλύτερη φορά που έχω δει τους EUPHROSYNE. Από πλευράς απόδοσης, από πλευράς ήχου, από πλευράς ατμόσφαιρας, όλα! Το αμάλγαμα post, black metal, doom metal και πόσων ακόμα ετερόκλητων επιρροών, πραγματικά αναδείχθηκε από αυτή τη παρουσίαση. Συν τοις άλλοις, το λιτό, αμίλητο στυλ, δεδομένης της φύσης του δίσκου, πολύ μου έκανε. Σε άλλες περιπτώσεις θα είχα ένα έστω και μικρό παράπονο, αλλά εδώ πραγματικά κανένα!
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μια στιγμή, χωρίς να αδικώ τις υπόλοιπες, αυτή θα ήταν το “Μητέρα” για εντελώς προσωπικούς/βιωματικούς λόγους. Ειδικά σε αυτή του την εκτέλεση, ήταν καθηλωτικό. Για την ιστορία, τίτλους τέλους έριξε το “Sister of violence” από το “Keres” EP, κλείνοντας λίγα λεπτά πριν τις 12 μια πραγματικά όμορφη βραδιά. Κάποιος εδώ, θα συμπλήρωνε “παρά την δεδομένη συναισθηματική φόρτιση”. Εγώ εδώ, θα πω “εξαιτίας αυτής της δεδομένης συναισθηματικής φόρτισης”. Ήταν βραδιά κάθαρσης μέσω της μουσικής. Είμαι σίγουρος ότι δεν το ένιωσα μόνο εγώ.
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
