a
Είχα κλείσει την παρουσίαση του προηγούμενου άλμπουμ των EVERGREY, του “Escape of the phoenix”, λέγοντας: “Απλά ίσως χρειάζεται πλέον ένα εμβόλιο (έτσι, για το επίκαιρο του θέματος) με κάτι πιο διαφορετικό. Άλλωστε είναι μπάντα που είχε πάντα στο DNA της την αλλαγή”. Δεν ξέρω αν το έβλεπα, σίγουρα δεν το έπαιξα όμως!
13ο άλμπουμ λοιπόν EVERGREY. Μία μπάντα full παραγωγική από το 1998 που ξεκίνησε δισκογραφικά μέχρι και σήμερα. Πρώτη φορά όμως από εκείνο το υπέροχο ξεκίνημά τους, βγάζουν δύο δίσκους σε δύο μόλις χρόνια, αφού συνήθως το πήγαιναν δίσκος, ένας χρόνος κενό, δίσκος. Υπερβολική έμπνευση; Εκμετάλλευση του έξτρα χρόνου ελέω covid, δυσκολίας συναυλιών κλπ; Πίεση από τη νέα τους δισκογραφική, τη Napalm Records, η οποία και πιστεύει πάρα πολύ σε αυτούς; Άλλωστε στο ενδιάμεσο των δύο άλμπουμ, είχαμε νωρίτερα στη χρονιά και ένα live δίσκο, έστω και αν έγινε και για να κλείσει το συμβόλαιο με την AFM επίσης. Μπορεί και ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Το θέμα είναι ότι μόλις ένα χρόνο μετά το τελευταίο τους “πόνημα”, έχουμε νέο δίσκο EVERGREY.
Με τις μπάντες στις οποίες έχω αδυναμία, δυσκολεύομαι πολύ μερικές φορές. Kαι οι EVERGREY είναι φυσικά μία από αυτές τις μπάντες. Άλλωστε αυτό το τόσο δικό τους μελαγχολικό και σκοτεινό heavy/melodic metal (ή όπως θέλετε πείτε το τέλος πάντων) με ιντρίγκαρε από το ντεμπούτο τους. Πόσο μάλλον με τις δισκάρες που το ακολούθησαν. Και αν έκαναν κοιλιά, η επιστροφή τους σε δισκάρες με το αξεπέραστο όπως φαίνεται “Hymns for the broken”, ξύπνησε πάλι αυτό το συναίσθημα μέσα μου. Δυσκολεύομαι όμως όταν ένας δίσκος τους δεν μου κάθεται τόσο καλά. Όπως το συγκεκριμένο, το “A heartless portrait (The Orphean testament)”.
Στα αυτιά μου, αυτός ο δίσκος είναι το “Escape of the phoenix part II”. Και νομίζω το έχει αναφέρει και ο Tom Englund χαριτολογώντας. Μοιάζουν πολύ αυτοί οι δίσκοι. Ταυτόχρονα, μοιάζει λοιπόν και με ότι έχουν κάνει από το “Hymns…” και μετά. Και το βασικότερο που διαφοροποιεί τα άλμπουμ αυτά, είναι η ποιότητα των τραγουδιών τους. Γιατί η νοοτροπία δεν αλλάζει. Εδώ λοιπόν, φοβάμαι ότι δεν έχουμε αντάξιο δίσκο του “Escape”. Σε καμία περίπτωση δεν είναι από αυτούς που λέμε ότι έβαλαν τα κομμάτια που ξέμειναν από το προηγούμενο επειδή δεν είχαν χρόνο για καινούργια κλπ. Όχι. Απλά η υπερκλασική τους πλέον συνταγή, δεν βγήκε σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ.
Μην ψάχνει κανείς για εκπλήξεις. Ό,τι κάνουν οι EVERGREY από το 2014 και μετά, βρίσκεται και εδώ. Επομένως δεν χρειάζεται και τρελές αναλύσεις. Η διαφορά με τον προκάτοχό του όμως, είναι ότι αυτήν τη φορά, με άφησαν αδιάφορο αρκετά περισσότερα τραγούδια. Και σε αυτό “φταίει” και η τρομερά παρόμοιες γραμμές του Tom σε πάρα πολλά τραγούδια, που τα κάνει να ακροβατούν στο πολύ καλό και το επαναλήψιμο χωρίς να δίνει το κάτι παραπάνω. Και σε συνδυασμό με το ότι κάπου κουράστηκα προσωπικά με το τελείως επαναλαμβανόμενο μοτίβο, ο δίσκος δεν με έπιασε όπως θα ήθελα. Γιατί πραγματικά το ήθελα, αφού κάθε νέο άλμπουμ από αυτήν τη μπάντα, μπορεί να σου προσφέρει ένα υπέροχο ταξίδι συναισθημάτων. Όχι αυτήν τη φορά όμως στην ολότητά του, παρά μόνο με εξαίρεση κάποια τραγούδια.
Δίσκος τριών ταχυτήτων. Δηλαδή με κάποια πολύ ωραία τραγούδια, κάποια ωραία ή ΟΚ και κάποια αδιάφορα. Στην πρώτη κατηγορία, των πολύ ωραίων, πρώτο-πρώτο βάζω το “Call out the dark”, που ευτυχώς το έκαναν visualizer, αφού είναι και καλύτερο από τα περισσότερα (αν όχι όλα) που έκαναν βίντεο και έχει ίσως το καλύτερο ρεφρέν του δίσκου. Μαζί του, το “Blindfolded”, heavy, μοντέρνο, χωρίς σταματημό και χωρίς ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αυτό το παντελώς ανούσιο πλέον σε τόσα κομμάτια “άδειασμα” που κάνει η μπάντα κάπου στη μέση για να μείνει μόνο η φωνή του Tom είτε με πλήκτρα, είτε με κάποια ακουστική κιθάρα. Πολύ ωραίο τραγούδι. Μαζί του το “The great unwashed”, mid tempo, σκοτεινό, με πολύ ωραία κιθαριστική δουλειά και ο διάδοχός του στο δίσκο, το “Heartless” που θα μπορούσε να είναι και ακόμα καλύτερο, αλλά έπρεπε (;) να έχει αυτό το “άδειασμα” πάλι. Όπως και να έχει, πολύ καλό!
Στην δεύτερη κατηγορία, είναι τα “Save us” και “Midwinter calls” (βίντεο και τα δύο παρεμπιπτόντως και εναρκτήρια του δίσκου), που νομίζω ότι πλέον τα έχω ακούσει πολλές φορές τα τελευταία 8 χρόνια. Αυτό, εννοείται, δεν τα κάνει μέτρια ή κακά τραγούδια. Αν είναι δυνατόν. Απλά δεν με ακουμπάνε τόσο προσωπικά, αφού δεν νομίζω ότι έχουν και το κάτι έξτρα όπως τα 4 προαναφερθέντα. To “Midwinter calls” είναι ένα κλικ πάνω, αλλά και πάλι. Όμως τα υπόλοιπα 4 τραγούδια, δεν με ακούμπησαν, δυστυχώς, πραγματικά, καθόλου. Τα δύο (“The orphean testament” και “Reawakening”) θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, αλλά έλειπε αυτό το έξτρα κάτι.
Η παραγωγή, φυσικά και είναι εξαιρετική. Το έχουν πάει σερί αυτό άλλωστε από το 2014. Όπως και το εξώφυλλο (ξανά του Γιάννη Νάκου και ξανά εύγε!!!), που δένει πάρα πολύ ωραία με την ατμόσφαιρα του δίσκου. Τα τραγούδια όμως είναι τα πιο σημαντικά. Τα άλλα είναι “κερασάκια” στην τούρτα (ή φράουλες αν θέλετε…).
Νομίζω και μιλώντας σαν οπαδός της μπάντας (γιατί οι ίδιοι ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μας τι είναι το καλύτερο για αυτούς), ότι είναι η ώρα η μπάντα που πειραματιζότανε να πειραματιστεί λίγο παραπάνω ξανά. Η επιτυχία είναι γλυκιά, το καταλαβαίνω και το αποδέχομαι και καλά κάνουν. Απλά δεν ξέρω πόσο θα τραβήξει με το ίδιο ακριβώς καλούπι, γιατί, δυστυχώς, δεν μπορείς να βγάζεις πάντα κομματάρες με ακριβώς τα ίδια συστατικά για 6-7 δίσκους. Και αν βγάζεις, θα είναι μερικές σε κάθε δίσκο (όπως εδώ) και όχι το σύνολο. Με βαριά καρδιά ο βαθμός και ίσως αυστηρός. Αλλά είπα και πιο πάνω, ότι μου είναι δύσκολο με μπάντες που γουστάρω πολύ.
6,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
