EVERGREY – “Escape of the Phoenix” (AFM Records)

Πιστοί στο ραντεβού τους, οι EVERGREY μας δίνουν το νέο και 12ο συνολικά δίσκο τους, δύο χρόνια μετά το “The Atlantic”, τηρώντας έτσι για ακόμη μία φορά το καθιερωμένο τους “δίσκο ανά δύο χρόνια”, που ξεκίνησε πίσω, το 1998 και δεν ακολουθήθηκε παρά ελάχιστες φορές. Το θετικό είναι ότι από το “Hymns of the broken” και μετά, το δίσκο που τους αναγέννησε για τα καλά, διατηρούν και την ποιότητά τους και το “Escape of the Phoenix” είναι ένα άλμπουμ EVERGREY, «όπως πρέπει», σύμφωνα με την ηχητική πορεία που έχουν επιλέξει τα τελευταία χρόνια.

Είχα γράψει στην παρουσίαση του “The Atlantic”, ότι δύσκολα θα βγάλουν έναν κακό δίσκο (πράγμα που έχουν κάνει στο παρελθόν) ή έστω μέτριο (επίσης το έχουν κάνει) στην παρούσα φάση τους, όσο ακολουθούν αυτό το safe μεν, αποδοτικό δε ηχητικό μονοπάτι. Και απόδειξη αυτού είναι και το νέο μουσικό παιδί τους.

Τα περισσότερα πράγματα σε αυτόν το δίσκο, είναι όπως τα άφησε το “The Atlantic”. Μέχρι και η ομάδα παρέμεινε ίδια, με Jacob Hansen στη μίξη και τον «δικό μας», Γιάννη Νάκο στο εξώφυλλο. Και μπράβο του για ακόμη μία συνεργασία τέτοιου μεγέθους! Στα μουσικά, ο δίσκος είναι λίγο πιο heavy από τον προκάτοχό του, λίγο πιο ευθύς σε αρκετά σημεία, έχοντας όμως φυσικά όλα μα όλα τα στοιχεία της μπάντας, όπως αυτή έχει καθορίσει τον ήχο της από το “Hymns for the broken” και μετά. Λυρισμός, progressive αισθητική σε σημεία, dark heavy power σε άλλα, μοντέρνα περάσματα και φυσικά η φωνή του Tom Englund μπροστά, με τον ιδιαίτερο, σπαραχτικό αρκετές φορές τόνο του. Μπορεί να μην ανήκει στην τριλογία των προηγούμενων, όμως η μοναδική αιτία γι’ αυτό, είναι ότι δεν αποτελεί στιχουργικό μέρος αυτής. Κατά τα άλλα, θα μπορούσε άνετα να είναι το… τέταρτο μέρος.

Αν κάτι κάνει το “Escape of the Phoenix” να ξεχωρίζει από το “The Atlantic”, είναι η μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ των τραγουδιών του. 11 τραγούδια στο σύνολο, με 4 από αυτά να είναι στη γενικότερη κατηγορία της «μπαλάντας αλά EVERGREY», το οποίο είναι το βασικό αρνητικό προσωπικά και αυτό γιατί κανένα από αυτά δεν είναι σαν τις σωστές, κοψοφλέβικες, πονετικές υπερμπαλάντες που μας έχουν μάθει. To “Stories” είναι η κατώτερη από τις άλλες, το “In absence of sun” (με το υπέροχο κουπλέ) είναι ίσως η καλύτερη, ενώ τα “The beholder” (με τη συμμετοχή του James LaBrie) και “You from you” (με το ωραίο πιανάκι) είναι μια χαρά, απλά όχι κάτι τρομερό. Τα καλά χαρτιά του δίσκου, είναι τα πιο δυνατά τραγούδια του. Σίγουρα το “Eternal nocturnal”, το (δικαιολογημένα στο έπακρο) δεύτερο single/βίντεο του δίσκου ανήκει σε αυτά. Όπως και το τρίτο single/βίντεο, το “Where August mourns”. Εκτός αυτών όμως, υπάρχει και το “Dandelion cipher”, με το πολύ ωραίο εναρκτήριο riff και το ακόμα καλύτερο κουπλέ, αλλά και το “Escape of the Phoenix”, σκοτεινό, βαρύ, με υπέροχο πιάνο στο κουπλέ και το λυρικό ρεφρέν, που είναι από τα αγαπημένα μου. Το “Forever outsider”, το πρώτο single του άλμπουμ, είναι το σωστό το εξάρι της μπάντας και είναι όπως πρέπει. Τα εναπομείναντα δύο κομμάτια του άλμπουμ, που αποτελούν και το κλείσιμό του, είναι το “Leaden saint”, που αν ήταν όλο στα επίπεδα του πολύ ωραίου ρεφρέν θα ήταν στο κορυφαία του άλμπουμ, αλλά και το “Run”, το οποίο με κερδίζει και με χάνει στην πορεία του, αφήνοντας μία επίγευση που θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερη στο σύνολο.

Το “Escape of the Phoenix” είναι ένας καλός δίσκος EVERGREY. Αν σας άρεσε το “The Atlantic”, σίγουρα θα απολαύσετε και αυτόν και περισσότερο. Αν δεν σας άρεσε, αυτό θα το προτιμήσετε. “Hymns…” δεν είναι και δύσκολα θα ξαναβγάλουν. Αλλά όσο διατηρούν την ποιότητά τους σε τόσο καλά επίπεδα, ποιός ο λόγος να περιμένουμε αντίστοιχο; Απλά ίσως χρειάζεται πλέον ένα εμβόλιο (έτσι, για το επίκαιρο του θέματος) με κάτι πιο διαφορετικό. Άλλωστε είναι μπάντα που είχε πάντα στο DNA της την αλλαγή. Μια χαρά τίμιο άλμπουμ EVERGREY.

7,5 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης