EVERGREY – “Hymns for the broken” – Worst to best

Αυτοί εδώ οι Σουηδοί, είναι από αυτές τις μπάντες που «χτυπάνε» είναι η αλήθεια στο ελληνικό κοινό, κυρίως λόγω της μινορίλας και του (πολύ καλώς εννοούμενο) «κλάματος» που είχαν σε πολλά μεγάλα τραγούδια τους, αλλά και το ότι στηρίζονταν πάντα στο λυρισμό, τις μελωδίες, μαζί όμως με μία πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα πάνω από τα τραγούδια τους.

Από τις μπάντες που όταν ξεκινούσαν, στα τέλη 90s και μέχρι και τις αρχές των 00s, είχαν κάνει ένα πολύ καλό γκελ στη χώρα μας και δικαίως, ποτέ όμως δεν έγιναν grande μπάντα, ούτε εδώ, ούτε στο εξωτερικό. Είναι από εκείνες τις μπάντες, που παραδέχεσαι, αλλά δεν ταιριάζει ο ήχος τους με την εμπορική επιτυχία. Που μια χαρά super είναι φυσικά και αυτό για εμάς!

Ειδικά η τετράδα “Solitude…”, “In search of truth”, “Recreation day” και “The inner circle” φυσικά, ήταν η κορυφαία της καριέρας τους. Και εκεί που έδειχναν ότι πάνε προς τα πάνω, έρχεται μία το “Monday morning apocalypse” (το οποίο μια χαρά είναι προσωπικά, απλά όχι όπως τα προηγούμενα) και μετά δυστυχώς τα “Torn” και “Glorious collision” (αυτό το τελευταίο…) και κάπου λέμε «πάνε οι EVERGREY».

Μέχρι που ήρθε το “King of errors” σαν «ορεκτικό» του “Hymns for the broken” πρώτα και μετά όλος ο δίσκος, για να περάσουν οι Σουηδοί σε μία δεύτερη εποχή υψηλή δημιουργικότητας, η οποία μάλιστα τους έφερε και τη μεγαλύτερη εμπορική εκτόξευση της μέχρι τώρα καριέρας τους. Το “Hymns” είναι και το κορυφαίο άλμπουμ αυτής της «δεύτερης εποχής» της μπάντας και στην ουσία αποτέλεσε και τον οδηγό για τα επόμενα 4 άλμπουμ τους, τα οποία πάτησαν πάνω σε αυτό, με τα καλά και τα κακά που έχει αυτή η επανάληψη. Όπως και να έχει, μιλάμε για σπουδαίο δίσκο, με εξαιρετική ροή και από εκείνα του άλμπουμ που αντέχουν στο χρόνο, αλλά σου δίνουν διαφορετικούς «πρωταγωνιστές» ίσως, όσον αφορά τα τραγούδια, όσο τα ακούς μετά από καιρό. Δεν είναι από τα “worst to best” που σου βγάζουν το λάδι είναι η αλήθεια. Και πάλι όμως, έχει τροφή για «γκρίνια» και αγαπημένη «μεταλλική κόντρα». Για να δούμε…

The “Hymns for the broken” countdown:

12. “The awakening” (1:42)

Να μπει για να μπει, να ξεκινήσουμε. Το intro του δίσκου, τίποτα τρομερό και ιδιαίτερο, πλην της συμμετοχής της «δικής μας» Μίνας Γιαννακοπούλου στην ελληνική του έκδοση παρακαλώ! Αλλά δεν μπορεί να μπει σε σύγκριση με τα «κανονικά» τραγούδια του άλμπουμ, οπότε…

11. “The aftermath” (7:27)

Λίγο πολύ τα πράγματα στις πρώτες θέσεις είναι ξεκαθαρισμένα και τακτοποιημένα. Και θα τολμήσω να πω και λογικά και επόμενα. Επομένως, το όλο «μπέρδεμα» σε αυτό το countdown, είναι οι υπόλοιπες θέσεις, ενός δίσκου που, ξαναλέω, είναι ο καλύτερος των EVERGREY τα τελευταία 20 χρόνια. Άχαρο λοιπόν, αλλά αναγκαίο, κάπου εδώ να μπει το “The aftermath”, το κομμάτι που «κλείνει» το δίσκο. Κάποτε, είναι η αλήθεια, θα το είχα ψηλότερα νομίζω, όμως με τον καιρό, είναι από τα κομμάτια στα οποία ανατρέχω λιγότερο. Όχι πως είναι κακό ή κάτι αντίστοιχο. Για κανένα λόγο. Απλά το θεωρώ πολύ μεγάλο σε διάρκεια για αυτά που προσφέρει και κατώτερο απλά των υπολοίπων σαν σύνολο.

10. “Wake a change” (4:50)

Περιέργως, σε αυτόν το δίσκο των EVERGREY, τα πιο μπαλαντοειδή τραγούδια δεν είναι τα αγαπημένα μου. Άλλωστε οι μπαλάντες (ή έστω τύπου μπαλάντες) ήταν από τα φόρτε αυτού του σχήματος, ειδικά στα τέλη 90s και αρχές 00s, που έβγαζαν εσώψυχα. Ότι το έχουν, το έχουν όμως σε αυτά τα τραγούδια, πώς να γίνει. DNA. Έτσι και αυτό το κομμάτι. Μια χαρά είναι, απλά όχι super.

09. “Archaic rage” (6:28)

Αυτό το κομμάτι, αν ήταν μικρότερο σε διάρκεια, έχοντας αυτό το πολύ ωραίο ρεφρέν και δεν «άνοιγε» τόσο, μπορούσε να είναι και παραπάνω. Έχει πραγματάκια. Οι μελωδίες και ο λυρισμός δεν λείπουν φυσικά, έχει ωραία grooves, ωραίες εναλλαγές, απλά δεν κλικάρει όσο άλλα, τουλάχιστον σε εμένα. Επίσης κάποτε μου άρεσε ακόμη περισσότερο.

08. “Barricades” (4:59)

Μαζί είναι και στο δίσκο και μάλιστα σε αυτήν τη σειρά, οπότε να μην τα χωρίσουμε και τώρα. Mid tempo, o Englund εννοείται δίνει τον πόνο του και το κλάμα του στη φωνή, λυρισμός/μελωδίες πάλι εδώ, όμως πάει συγκριτικά και δεν νομίζω ότι υπερτερεί το συγκεκριμένο κομμάτι κάποιου από τα επόμενα. Επομένως, το ακούμε ευχάριστα και πάμε παρακάτω…

07. “Hymns for the broken” (4:58)

Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, ακόμη ένα mid tempo κομμάτι, επίσης με ωραίες μελωδίες και λυρισμό, ωραίους στίχους επίσης και μία φυσιολογική αλα EVERGREY ροή και έμφαση στο ρεφρέν, το οποίο «ανοίγει» πολύ όμορφα. Βρε κακό κομμάτι δεν έχει το άλμπουμ. Έχει λιγότερο καλά από άλλα όμως και ως εκ τούτου, το ομότιτλο νομίζω πως πάει εδώ.

06. “Missing you” (3:27)

Η “βάλτε μου το ουισκάκι μου να πιω, να θυμηθώ τα μαύρα της ζωής μου και να σπάσω” απαραίτητη μπαλάντα του δίσκου. Πιάνο και Englund το παίρνουν πάνω τους και ενώ έχουμε ακούσει πολύ πιο ωραία αντίστοιχα κομμάτια από αυτούς τους Σουηδούς στο παρελθόν, ε, δεν μπορείς να πεις ότι και αυτό δεν είναι ωραίο. Το αντίθετο. Είναι αυτό το «κλάμα» των EVERGREY που το γουστάρουμε σαν Έλληνες.

05. “A new dawn” (4:37)

Ίσως είναι underdog που λέμε. Όμως αυτό το κομμάτι, με τα χρόνια, μου άρεσε όλο και περισσότερο είναι η αλήθεια. Ωραία ενορχήστρωση, ωραία και διαφορετικά σημεία, εναλλαγές, grooves και ατμόσφαιρες, μία ποικιλία που έχει δέσει πολύ όμορφα εδώ. Για μελωδίες/λυρισμό δεν μιλάμε, αφού όλος ο δίσκος είναι γεμάτος από αυτά. Και μπορεί να μην έχει καλύτερο ρεφρέν από προηγούμενα στη λίστα, όμως σαν σύνολο κάτι μου κάνει ρε παιδί μου.

04. “Black undertow” (5:03)

Hands down (να μιλάμε σωστά Ελληνικά), η καλύτερη «μπαλάντα» (τέλος πάντων, όπως το νιώθουν οι EVERGREY) του δίσκου. Ρεφρενάρα που ανοίγει ένα κενό μέσα στη μαυρίλα να περάσει λίγο φως, πολύ ωραίες εναλλαγές, όλα τα «κλισέ» μεν των Σουηδών, αλλά τόσο καλά περασμένα και προσεγμένα, που το σύνολο δεν μπορείς να μην το γουστάρεις πολύ. Και μπορεί πλέον να με έχει κουράσει κάπως η επανάληψη σε αυτό το σχήμα, αλλά μιλάμε για το 2014 και αυτόν το δίσκο, οπότε, κόμματος…

03. “The fire” (4:12)

Λατρεύω τα εξάρια. Το λέω συνέχεια. Ε, δεν μπορούσε λοιπόν να μην είναι σε περίοπτη θέση αυτό το εξάρι. Σπουδαίο εναρκτήριο riff, κλασικό «πέσιμο» EVERGREY και εξέλιξη μετά. Συν ότι είναι από τα πιο «ζωντανά» του δίσκου, οπότε το κάνει επίσης να ξεχωρίζει μέσα σε έναν κατά βάση mid tempo ανταγωνισμό. Σταθερή αξία από τότε που βγήκε, μέχρι και σήμερα.

02. “The grand collapse” (7:48)

Τώρα, εδώ που τα λέμε, αν το βάλουμε κάτω καθαρά με θέμα μουσικότητας, ίσως αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Όμως το δύστυχο έκατσε στο δίσκο με το “King of errors”. Όπως και να έχει, μιλάμε για μέγα άσμα! Ειδικά από τη στιγμή που «ζωντανεύει» και σκάνε οι riff-άρες, τα τύμπανα που ακολουθούν τις ρυθμικές, αυτή η δαιδαλώδης εξέλιξη που έχει, όπου ο λυρισμός συναντάει το modern groove, οι μελωδίες και οι ατμόσφαιρες εναλλάσονται με τα heavy και σκοτεινά σημεία, το κομμάτι απογειώνεται. Πράγματα που ξέρουμε μεν από τους Σουηδούς, όμως τόσο μα τόσο πετυχημένα εδώ. Φανταστικό.

01. “King of errors” (5:42)

Για όσους αγαπάγαμε αυτούς τους Σουηδούς και είχαμε φάει τις χοντρές ήττες μας με την πορεία της δισκογραφίας τους με τα “Torn” και “Glorious collision” ειδικά, που έμοιαζε ειδικά το τελευταίο «ταφόπλακα», αυτό το κομμάτι όταν «έσκασε», ήταν σαν να πραγματοποιήθηκε κάποια ευχή από κάποιο τζίνι. Από τη μία η παραγωγάρα του τιτάνα Jacob Hansen που στο «σκάσιμο» του τραγουδιού σε ψαρώνει, από την άλλη η εξαιρετική groove-α του και πάνω από όλα οι μελωδιάρες και η ρεφρενάρα του, μιλάμε για τέλειο κομμάτι. Από αυτά που παίρνουν ένα δίσκο από το χεράκι. Ε, εδώ πήραν μία μπάντα από το χεράκι και όχι απλά την ξαναέβαλαν στο χάρτη, αλλά της έδωσαν μεγάλη ώθηση, κάτι που φάνηκε και στην πορεία τους (εμπορικά τουλάχιστον) μετά αυτόν το δίσκο. Άσμα ασμάτων και Νο 1 και στις καρδιές νομίζω (ΠΑΣΟΚ).

Φραγκίσκος Σαμοΐλης