a
Άλλη μια επιστροφή το thrash που περίμενα πως και τι. Μετά το φοβερό NERVOSA, το αψεγάδιαστο RAPTURE και το εκπληκτικό NEKROMANTHEON (θα σας τα πει ο φίλος και συνάδελφος Άγγελος Κατσούρας αναλυτικότατα όπως συνηθίζει), ήρθε η σειρά για την Γηραιά Αλβιώνα και το νέο της αίμα. Ο λόγος φυσικά για τους φοβερούς EVILE, οι οποίοι μετά από ένα διάστημα τεράστιων ανακατατάξεων, βρίσκονται και πάλι στις επάλξεις. Τα προηγούμενα 8 χρόνια είδαν τον Ol Drake, σε πρώτη φάση, μετά την εδώ συναυλία το 2013 να φεύγει για να ηρεμήσει από τις περιοδείες. Έπειτα, ο Ol Drake να έχει βγάλει τον solo δίσκο “Old Rake” (2015), και να επιστρέφει το 2018 στους EVILE. Με την αποχώρηση του αδερφού του και τραγουδιστή Matt, ανέλαβε ο Ol ΚΑΙ τα φωνητικά. Δε σας κρύβω, ότι με ζώσανε τα φίδια. Τώρα λέω, πως θα τραγουδάει ο Ol; Το πως παίζει, το ξέρουμε: από το μακελειό των “Enter the grave”/”Infected nations”, στον τεχνικό και πιο μελωδικό όλεθρο των “Five serpent’s teeth”/”Skull” οι EVILE απέδειξαν και τη παικτική και τη συνθετική τους κλάση.
Δίσκος υπ’ αριθμόν πέντε, με τίτλο “Hell unleashed”. Και αρχίζουμε με το “Paralyzed”. Ό,τι λέει ο τίτλος, αυτό συμβαίνει! Εδώ να πω, πως διαπιστώνουμε ένα μοτίβο στον δίσκο, πολύ συγκεκριμένο. Ο δίσκος δε είναι σκέτο γρήγορος. Δεν “ξύνουν” κουλά ή εκτροχιασμένα. Κάθε riff είναι μια δολοφονική λεπίδα, που φεύγει με χειρουργική ακρίβεια από τα δάχτυλα του αρχηγού Ol, για να κόψει λαρύγγια και να στείλει τους περισσότερους κιθαρίστες προς εκμάθηση αυτών των τόσο περίτεχνων θεμάτων, που παίζονται στις ταχύτητες που υπαγορεύει αυτό το ασταμάτητο σφυροκόπημα από τον Ben Carter, ο οποίος κάνει επίδειξη τεχνικής τόσο-όσο. Κάτι που αντανακλάται και στη διάρκεια των μόλις 41 λεπτών, δείχνοντας ότι θέλησαν να κόψουν τις πολλές φιοριτούρες και να εστιάσουν στην ουσία.
Θα σταθώ ξεχωριστά στο “Incarcerated”, το οποίο σε 6,5 λεπτά, παραδίδει σεμινάριο ανάπτυξης και αποκλιμάκωσης κομματιού, πάνω σε μια αέναη riff-after-riff σφαγή, ,. Ανεμοστρόβιλοι από riffs, όπως το “Gore” και το “War of attrition”, φροντίζουν να μη ξεχάσουμε από ποιο συγκρότημα ακούμε το δίσκο που ακούμε, μοιράζοντας πτώματα δεξιά και αριστερά! Το δε “Disorder”, φέρνοντας τις πιο ακραίες στιγμές των ANNIHILATOR στο μυαλό όταν γκαζώνει (εποχών “Waking the fury”/”Carnival diablos”), σε riffs που είμαι σίγουρος ότι ο μεγάλος αρχηγός των Καναδών θεών θα θαύμασε (αν κρίνω από τα άκρως εγκωμιαστικά του σχόλια στα social media για το δίσκο αυτό)! Ένα κομμάτι, που μπαίνει, ελάχιστα κατεβασμένο από πλευράς ταχυτήτων, στρατηγικά στη μέση του δίσκου, σαν ανάσα, γιατί μεγαλύτερο μακελειό περιμένει στο φινάλε.
Τέσσερα τραγούδια σε 16 λεπτά μουσικής, τέσσερις γύροι σε ring με τον Mike Tyson, όπου δε σκέφτεσαι καν το ενδεχόμενο της ισοπαλίας, ή της αξιοπρεπούς ήττας, πόσο μάλλον της νίκης. Με τη φωνή του Ol Drake με μια δικιά της, βαθιά SEPULTURA-δικη χροιά/λύσσα/μαγκιά, να δίνει το σύνθημα, παραδίδεσαι αμαχητί, σκεπτόμενος πως αυτό που σου επιτίθεται, είναι πιο μεγάλο από σένα και απλά θα σε ξεσκίσει, και με το πάσο του κιόλας! Είτε είναι το αιμοβόρο “The thing (1982)”, είτε λέγεται “Zombie apocalypse” (2,5 λεπτά, με riffing στα όρια του death metal….πως τους πετσόκοψες έτσι;!). Το δε “Control from above”, είναι από τα πιο περίτεχνα κομμάτια του δίσκου, που στο τέλος, απλά στάζει αίμα, για να σου δώσει με το λυσσασμένο ομώνυμο, τις τελευταίες μπουνιές και να σε βγάζει νοκ-άουτ!
Είμαι πιο χαρούμενος από ποτέ για αυτή τη κυκλοφορία, κυρίως για το πως αυτή αποδείχθηκε. Διέλυσε κάθε αμφιβολία μου με κάθε κομμάτι της, και επιβεβαίωσε την εμπιστοσύνη και αγάπη που έχω για αυτό το συγκρότημα. Κάλυψε τα 8 χρόνια απουσίας, ανανέωσε το συγκρότημα, και έβγαλε ένα πιο βίαιο πρόσωπο, χωρίς να κάνει το παραμικρό πισωγύρισμα σε θέματα τεχνικής. Όχι απλά άξια επιστροφή, αλλά μια από τις καλύτερες στιγμές του μοντέρνου thrash φέτος, από μια μπάντα που ξεκάθαρα αξίζει τη προσοχή που έλαβε εξαρχής! Και αν δε σας φτάνουν οι αράδες μου για να σας πείσουν, τότε σίγουρα τα 41 λεπτά του “Hell unleashed”, φτάνουν και περισσεύουν. Τελεία και παύλα.
9 / 10
Γιάννης Σαββίδης
