Σε συνέχεια των απίστευτων αναβιώσεων και επιστροφών φέτος και ειδικά στο χώρο του thrash, μετά τους SACRED REICH, XENTRIX, ACID REIGN, POSSESSED (ΕΙΝΑΙ THRASH ΚΙ ΕΣΥ ΠΟΝΑΣ), ήρθε και η σειρά των EXHORDER να κυκλοφορήσουν δίσκο μετά από 27 χρόνια. Οι EXHORDER με μόλις δύο δίσκους στην πλάτη τους όχι απλά ευτύχησαν να έχουν αυτό που όλοι παρακαλάνε να τους συνοδεύει- δηλαδή υστεροφημία- αλλά ο μύθος τους μεγάλωνε με τα χρόνια όλο και περισσότερο, κυρίως λόγω των PANTERA οι οποίοι ως «ξέκωλοι» αντιγραφείς (κατά το μέσο λαϊκό μεταλλικό δικαστήριο πάντα) «έκλεψαν» τον ήχο των EXHORDER και ήταν τόσο κακοί που στέρησαν την επιτυχία από τα καμάρια της Νέας Ορλεάνης. Φωτιά περαιτέρω έβαζαν και μαρτυρίες για την παρουσία του ίδιου του Anselmo στις συναυλίες και μάλιστα όντας αυτός που άνοιγε τα moshpits και ήταν αυτός που είχε την ιδέα για την «κλοπή» του ήχου, αλλά ευτυχώς πολλά χρόνια αργότερα, ήρθαν οι δηλώσεις του ίδιου του εμβληματικού frontman των EXHORDER, Kyle Thomas, ο οποίος απλά, λιτά και αντρίκεια δήλωσε ότι οι PANTERA άξιζαν πλήρως την επιτυχία που κάνανε γιατί δούλεψαν πολύ σκληρότερα από τους EXHORDER και αν οι ίδιοι άξιζαν πραγματικά, δεν θα διέλυαν αλλά θα είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν το τι αξίζουν (ΤΟΜΠΟΛΑ).
Η επιστροφή των EXHORDER ήταν κάτι που πολλοί οπαδοί ζητούσαν μάταια ενώ περνούσαν τα χρόνια, ο ίδιος ο Thomas άναβε φωτιές όταν όργωνε τον κόσμο με τους ALABAMA THUNDERPUSSY ή τους TROUBLE ή και παλιότερα έχοντας κάνει τους φοβερούς FLOODGATE, μην αποκλείοντας ποτέ το ενδεχόμενο ενώ πάντα επεδείκνυε με θέρμη το κλασσικό τατουάζ με το λογότυπο της μπάντας σε κάθε ευκαιρία. Ο αιφνίδιος θάνατος του μπασίστα Frankie Sparcello το 2011 σε ηλικία μόλις 41 ετών έβαζε ταφόπλακα θεωρητικά σε μία ενδεχόμενη επανένωση, αλλά να που ήρθε το 2019 και το συγκρότημα αποφάσισε να κυκλοφορήσει το τρίτο του άλμπουμ. Μάλιστα είναι τέτοια η προώθηση που τους έχει γίνει, που όσοι τους έζησαν τότε ή και όσοι δεν είχαν την παραμικρή σχέση, νιώθουν λες και δεν έλειψαν ποτέ. Παντού θα δεις κριτικές, ανταποκρίσεις συναυλιών και νέα που αφορούν τους EXHORDER, ποιος το περίμενε αλήθεια; Όχι ότι προσωπικά με χαλάει, αλλά όταν ήρθε και η ώρα της δισκοκριτικής (με απευθείας ανάθεση παρακαλώ, όχι ότι θα έλεγα όχι, αλλά με τιμάει ιδιαίτερα το γεγονός), να σας πω την αμαρτία μου, δεν έτρεφα και ιδιαίτερες προσδοκίες. Δεν έφαγα τον παπά ούτε με το κορυφαίο εναρκτήριο “My time” το οποίο σίγουρα είναι από τα καλύτερα κομμάτια που θα ακούσετε μέσα στη χρονιά.
ΟΚ ψάρωσα, δε θα πω το αντίθετο, με τέτοια απουσία και τέτοια κομματάρα ήμουν σε φάση «ρε λες;» αλλά το δεύτερο κομμάτι που έγινε διαθέσιμο (“Hallowed sound”) με προσγείωσε λίγο, χωρίς να είναι κακό (το αντίθετο, είναι από τα καλύτερα). Εκεί όμως κατάλαβα ότι ο δίσκος δεν θα είναι ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ όπως θα το θέλαμε οι περισσότεροι (όποιος πει το αντίθετο είναι οικτρός ψεύτης) κι ότι θα έχουμε πάντρεμα και της λογικής του “Slaughter in the Vatican” (προσκύνημα, επιγονατίδες, κάμψεις και χτίσιμο τοτέμ για πάρτη του) και αυτής του “The law” (αγαπάμε χωρίς τις παραπάνω υπερβολές). Και αυτό ακριβώς είναι το “Mourn the southern skies”, μία μίξη των δύο πρώτων άλμπουμ της μπάντας, με το νέο ήχο που συνηθίζουν να έχουν τα συγκροτήματα του είδους. Καθαρή και σχεδόν αψεγάδιαστη παραγωγή (σχεδόν γιατί ο ολντσκουλάς με το μποτάκι Strike θα δικάσει άνευ όρων), με αιχμηρές κιθάρες, δυνατά τύμπανα, μπάσο που τα συνοδεύει και ακούγεται και που ηχητικά πάντα, δεν παραπέμπει απευθείας σε EXHORDER, ειδικά αν δεν ακούσεις τη φωνή του Kyle Thomas δε θα φέρεις με τίποτα στο μυαλό σου ότι πρόκειται για τους παλιούς σου ήρωες, αλλά έρχεται ο παιχταράς να φτύσει κάθε στίχο και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Δεν είναι υπερβολή να πω ότι είναι ένα άλμπουμ μόνος του, καθώς το παθιασμένο λαρύγγι του είναι και αυτό που κάνει τη μεγάλη διαφορά, διδάσκει εμπειρία και αποδεικνύει ότι χαρισματικός γεννιέσαι και δεν γίνεσαι. Με μοναδικό του συνοδοιπόρο από τα παλιά τον κιθαρίστα Vinnie LaBella, o oποίος ριφφάρει και σολάρει χωρίς έλεος, έχει στο πλάι του τρία νέα μέλη τα οποία όμως έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια τους σε δύσκολες καταστάσεις. Έτσι στο μπάσο έχουμε τον Jason Viebrooks (ο οποίος είναι ΚΑΙ στους HEATHEN αυτή την εποχή ενώ οι πολλοί θυμούνται το όνομα του από τους GRIP INC.), στις κιθάρες τον Marzi Montazeri που ήταν στη μπάντα του Anselmo και στους SUPERJOINT RITUAL (το αίμα νερό δε γίνεται, έτσι;) και τον μπασίστα Sasha Horn που κι αυτός δεν ξέρει που έχει παίξει αλλά αυτή την εποχή είναι μαζί με τον Viebrooks στους ΗΕΑΤΗΕΝ ενώ έχει περάσει κι από τους FORBIDDEN. Ο δίσκος έχει καταιγιστικές στιγμές που σε κάνουν να απορείς γιατί δεν το πήγαν σε αυτό το μοτίβο συνολικά, όπως τα “Beware the wolf”, “All she wrote”, “Rumination” και το “Ripping flesh” που είναι ένα από τα απόλυτα thrash σημεία αναφοράς της χρονιάς.
Γενικώς όμως κυριαρχούν στο δίσκο οι mid-tempo (πάντα HEAVY φυσικά) συνθέσεις, οι οποίες δεν ξέρω αν και κατά πόσο θα ικανοποιήσουν τους φανατικούς της μπάντας ή τους νέους επίδοξους οπαδούς τους. Το “Asunder” ξεχωρίζει μεταξύ αυτών, δε μπορώ να πω το ίδιο για το 7λεπτο “Yesterday’s bones” ή το “The arms of man”, ενώ το ομότιτλο σχεδόν 10λεπτο κομμάτι, κλείνει το δίσκο με τρόπο παράξενο, ερχόμενο μετά το προαναφερθέν καταιγιστικό “Ripping flesh”, είναι ένα φοβερό κομμάτι για να κλείσει ή να υπάρχει γενικότερα σε δίσκο των DOWN (ή των CROWBAR στα πιο ψυχεδελικά τους). Κοινώς σε αφήνει με ένα τελικό αίσθημα ότι κάτι πήγε τελείως διαφορετικά απ’ ότι το περίμενες και παρά την αποθέωση που βλέπω να τρώει παντού, δεν είναι ούτε η thrash επιστροφή της χρονιάς (αυτή ανήκει στους XENTRIX) ούτε και κάποιο άλμπουμ που αξίζει να μπει σε οποιαδήποτε λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Φυσικά δεν είναι και για πέταμα, αλλά με άφησε κάπως με την ίδια γεύση όπως το νέο SACRED REICH (οκ όχι τόσο τεμπέλικο και με περισσότερη ταχύτητα προφανώς). Κοινώς ζήτω η επιστροφή, πήγαμε μέχρι τη βρύση, ήπιαμε λίγο νερό για να μην ξεραθεί ο λαιμός, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ξεδιψάσαμε.
7,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
