Οι Bay Area θεοί EXODUS, έχουν βγάλει μετά από 40 κύματα το φονικό ντεμπούτο που λέγεται “Bonded by blood” (1985), από την εταιρεία που τους ταλαιπώρησε όσο τίποτα στη καριέρα τους, την Torrid Records. Πολύ νομικό τρέξιμο, δυστυχώς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπειτα φεύγει ο Baloff λόγω έλλειψης επαγγελματισμού (κακά τα ψέματα, δεν το είχε και πολύ σε αυτό το κομμάτι ο μακαρίτης). Έτσι, επιστρατεύουν τον Steve “Zetro” Souza από τους “κοντοχωριανούς” TESTAMENT (τότε LEGACY ακόμα), υπογράφουν με την Combat Records κυκλοφορούν το “Pleasures of the flesh” (1987).
Ένας δίσκος που αγκαλιάζεται από τους οπαδούς της μπάντας, η οποία μετέπειτα, θα μεταβεί στην Music For Nations. Μέσω αυτής, θα ηχογραφήσει και εν τέλει θα κυκλοφορήσει σαν σήμερα, στις 30 Ιανουαρίου, ούτε ενάμιση χρόνο μετά (Οκτώβριος ‘87 – Ιανουάριος ‘89), όχι μόνο τον αγαπημένο δίσκο του γράφοντα από τη μπάντα, αλλά και το αγαπημένο του άλμπουμ από το Bay Area thrash ιδίωμα εν γένει. Το έπος κλωτσοπατινάδας που ακούει στο όνομα “Fabulous disaster”.
Με τη καλύτερη παραγωγή ως εκείνο το σημείο οι EXODUS φαίνονται έτοιμοι να φάνε το κόσμο αμάσητο, με το παικτικό επίπεδο ήδη να έχει ανέβει πάρα πολύ. Και τα κομμάτια αυτού του δίσκου, καλούμαστε τώρα εμείς, να τα αξιολογήσουμε. Δεν είμαστε ευτυχώς νέοι σε αυτή τη διαδικασία, αλλά δυστυχώς παραμένει μια δύσκολη υπόθεση, όσο κι αν εν τέλει κάπως τα καταφέρνουμε. Οπότε πάμε να δούμε τι θα γίνουμε…
The “Fabulous disaster” countdown:
10) “Low rider” 2:48:
Χαλάρωση μετά το απανωτό σφυροκόπημα της πρώτης τριπλέτας κομματιών, με τη πρώτη από τις δύο διασκευές του δίσκου. Στους r&b/soul τύπους από τους WAR και το κομμάτι του 1975, “Low rider”. Δεν είναι κακό που χαλαρώσανε και οι EXODUS και εμείς μαζί τους, απλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση αυτού του δίσκου, δε βρίσκετε;
9) “Overdose” 5:31:
Οι πολυλατρεμένοι μου AC/DC δεν είναι δα και κανένα κοινό μυστικό ότι έχουν επηρεάσει τα μάλα τους EXODUS. Οπότε, τι καλύτερο από το να τους διασκευάσουν; Η γρεζάτη φωνάρα του Steve “Zetro” Souza, έρχεται και κουμπώνει καλύτερα από ποτέ, παρέχοντας μια στιγμή ακόμα αράγματος, με το κλείσιμο του δίσκου.
8) “Cajun hell” 6:05:
Μετά τη πρώτη διασκευή, έπρεπε κάπως να δέσουμε το κλίμα. Οπότε τι κάνουμε, ξεκινάμε αναλόγως ένα mid-tempo κομμάτι που είναι ελαφρώς πιο “παιχνιδιάρικο” στο riffing του για δεδομένα EXODUS, χωρίς να σταματάει να είναι καταστροφικό, με την ύπουλη μελωδία στην αρχή, να θυμίζει μέχρι και soundtrack σε παλιά ταινία δράσης, στα ίδια πρότυπα με τους EXODUS! Μια χαρά όλα σαν να λέμε!
7) “Corruption” 5:46:
Οι διεφθαρμένοι παντός είδους, θέσης και κατάστασης στο στόχαστρο των Αμερικανών. Οι EXODUS θέτουν καίρια ερωτήματα, και απαιτούν απαντήσεις (“LET US KNOW – where our tax dollars are spent; TELL US HOW – how much it costs to repent;”) μέσω ενός σαρωτικού old school thrash κομματιού (παρά το στακάτο μπάσιμο) όπως μόνο εκείνοι ξέρουν να γράφουν. Οι Holt/Hunolt, ξεσαλώνουν με διπλές αρμονίες στις κιθάρες, δείχνοντας γιατί θεωρούνται όχι τυχαία μέσα στους κορυφαίους της γενιάς τους.
6) “Open season” 3:54:
Από τα καλύτερα outsider/deep cuts του δίσκου κρατιέται για το τέλος. Άμαχοι σφάζονται στο εισαγωγικό αιμοβόρικο riff, που δε σταματάει στιγμή να παίρνει κεφάλια, σαν τον χαρακτήρα του κομματιού. Ένας σεσημασμένος κατά συρροή δολοφόνος που καθαρίζει έναν-έναν τους υποψήφιους στόχους εν ψυχρώ (“Feelings cold as ice, I never, never think twice, hunting down my prey, they die!”). Φυσικά, μας σκιαγραφεί και το παρελθόν του εν λόγω κυρίου (“It may never last and I blame it on the past, being told to kill at will”), ως hitman που εκτελούσε συμβόλαια θανάτου. Σας θυμίζει κάποια “φονική μηχανή” από Birmingham μεριά; Ναι, σωστά καταλάβατε!
5) “The toxic waltz” 4:51:
“And this exercise helps you brutalize, WITH US, EXODUS!”. Ο ύμνος του thrash metal τρόπου ζωής. Η απόλυτη και σαφέστερη περιγραφή του circle pit. Οι οδηγίες θρασαρίσματος προς ναυτιλωμένους, άνιωθους και άμπαλους. Το πιο άγρια όμορφο βαλς που θα χορέψετε ποτέ! Οπότε εμπρός γενναίοι μου thrashers, ζητήστε από τη υποψήφια ντάμα σας να σας συνοδεύσει σε αυτό το mosh! Άμα δεχτεί, όλα ωραία και ανθηρά. Ειδάλλως, ξέρετε πως πρέπει να πορευτείτε από εκεί και πέρα! Mid-tempo όλεθρος, από τη μπάντα που το έκανε καλύτερα από πολλούς εκεί έξω. Και μη ξεχνιόμαστε: IF YOU HIT THE FLOOR YOU CAN ALWAYS CRAWL!
4) “Fabulous disaster” 4:54:
“And forever after, you can hear the laughter, world’s being plastered by an evil bastard, exterminating faster, devastating plaster, fabulous disaster!!”. Όλα ίσωμα, Ηλία ρίχτο, και τα λοιπά! Τι να πούμε εδώ τώρα εμείς, μετά από τέτοιο ρεφρέν – κόλαφο; Επίθεση στην πολεμική πολιτική της χώρας τους, περιγράφοντας την “φανταχτερή καταστροφή” που αυτή φέρνει. Σεμιναριακοί EXODUS μεταξύ καταστροφικών mid-tempo και ιλλιγιωδών ταχυτήτων, δείχνοντας μας πως το κάνουν στο Bay Area. Από τα κομμάτια που μας δείχνουν (όπως και άλλο ένα που έρχεται ψηλότερα), τη συνθετική κλάση των μεγάλων Αμερικανών.
3) “The last act of defiance” 4:44:
“The prison system, inherently unjust and inhumane is the ultimate expression of injustice and inhumanity in the society at large. Those of us on the outside do not like to think of wardens and guards as our surrogates, yet they are. And they are intimately locked in a deadly embrace with their human captives behind prison walls. By extension, so are we. The terrible double meaning is thus imparted to the original question of human ethics, “Am I my brother’s keeper?”.” Καυστική αφήγηση, και δριμύ κατηγορώ προς το σύστημα σωφρονισμού κατά τον ίδιο τρόπο που το “Deranged” από το “Pleasures of the flesh” (1987), στόχευε τις ψυχιατρικές κλινικές και τις έφερε προ των ευθυνών τους. Ένα από τα προσωπικά πλέον λατρεμένα μου κομμάτια του δίσκου, αλλά και των EXODUS γενικά. Ατόφια έκφραση του επιπέδου, του ύφους, καθώς και των τεχνικών δυνατοτήτων που μόνο ανέβαιναν δίσκο με δίσκο. Όταν δε παίχτηκε το 2012 στην Αθήνα, ανοίγοντας την εμφάνιση τους…σφαγή!
2) “Verbal razors” 4:07:
Ζόρικοι στίχοι, από το πιο ζόρικο συγκρότημα του Bay Area. Ένα από τα αγαπημένα μου riffs των EXODUS αυτό που το ανοίγει και το πιο “Beating around the bush” riff που έχουν γράψει (η βαθιά AC/DC επιρροή που λέγαμε). Στιχουργικά, εκτοξεύονται λεκτικά ξυράφια προς τύπους που είναι “φρου-φρου και αρώματα” γενικότερα: γλοιώδεις φυσιογνωμίες που νομίζουν ότι είναι κάποιοι, αλλά όλοι τους έχουν πάρει χαμπάρι, και τους θάβουν πίσω από τη πλάτη τους. Έχουν χάσει τα πάντα, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο, και ακόμα δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς έχουν κάνει, και γιατί όλοι τους μισούν. Επιτομή της φράσης “το κρίμα στο λαιμό σου”! Όπως και αν σε πιάσουν οι EXODUS όπως ακούγονται εδώ. Δε μπλέκεις λέμε!
1) “Like father, like son”: Ενδοοικογενειακής βιας το ανάγνωσμα. Ο γονιός που πειθαρχεί τον γιο του (ενίοτε και τη σύζυγο του), με το ζωνάρι και την βία, χωρίς να του δίνει επ’ ουδενί την τρυφερότητα που κάθε παιδί χρειάζεται. Ο λόγος; “daddy’s boy’s been too wild”. Ένα παιδί που ποτέ δεν μαθαίνει να αγαπάει φυσιολογικά, αλλά μόνο δείχνοντας βίαιη συμπεριφορά στους γύρω του. Και όπως λέει και ο ίδιος ο Souza “and when he’s on his own he’s sure to do the same”. Ένα μοτίβο βίας, που δεν σταματάει, εκτός αν ο άνθρωπος που γίνεται μέρος αυτής της αλυσίδας και του φαύλου κύκλου, αποφασίσει να ξεφύγει, να λυτρωθεί και να μάθει πως η ζωή του μπορεί να είναι πολύ πιο όμορφη. Βαθείς προβληματισμοί για ανθρώπους που ήταν με το ζόρι 25 ετών περίπου τότε. Μουσικά δε, πρόκειται για ένα από τα πλέον ολοκληρωμένα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ από τους EXODUS, και αποτελεί σηματωρό για το πως η μπάντα θα έγραφε ειδικά μετά την επανένωση με τον Zetro το 2004, περισσότερα τέτοια δαιδαλώδη και με ουσία κομμάτια.
Ο δίσκος, έκανε ακόμα πιο μεγάλους τους Bay Area θρύλους, με το “The toxic waltz” να κερδίζει γερό μερίδιο airplay στο Headbangers’ Ball τότε, κάνοντας το συγκρότημα να “τρέξει” περισσότερο τη προώθηση του. 5 μήνες στο δρόμο συγκεκριμένα. Πιο αναλυτικά, ένας μήνας στην Ευρώπη, με ACID REIGN/NUCLEAR ASSAULT (ωχ αμαν!). Άλλο ένα μήνα, ανοίγοντας για ANTHRAX μαζί με τους HELLOWEEN στο Headbangers ball tour, και οι υπόλοιποι τρεις, μια Αμερικάνικη περιοδεία, με support ανά περίπτωση τους: SICK OF IT ALL, FAITH OR FEAR, DEAD ORCHESTRA, FORBIDDEN και WEHRMACHT (πωπω πόνος…). Η περιοδεία έκλεισε στις 14 Ιουλίου 1989 στο θρυλικό Fillmore στο San Francisco, σε μια συναυλία που κυκλοφόρησε ως “Good friendly violent fun”
Κάπου εδώ, τελειώνει το κείμενο για το “Fabulous disaster”, και σας αφήνω με την ευχή να βάλατε άλλη μια φορά το δίσκο να παίξει και να διαλύσατε το σπίτι όπως αρμόζει. Άλλωστε, το άμα έβαλα το αγαπημένο σας τραγούδι ψηλότερα ή χαμηλότερα, είναι για να ‘χουμε να λέμε στη τελική. Αυτά.
Γιάννης Σαββίδης
