EXODUS vs TESTAMENT

Πείτε την αλήθεια: Δεν σας έλειψε ένα thrash δίλημμα; Στο One way or another, επιλέξαμε δύο thrash σχήματα από την σκηνή του Bay Area και σας καλούμε να ψηφίσετε ποιο από τα δύο προτιμάτε. “The legacy”, “The new order”, “The gathering”, “Practice what you preach” ή “Bonded by blood”, “Fabulous disaster”, “Tempo of the damned”; TESTAMENT ή EXODUS; Οι απαντήσεις σας στο poll που υπάρχει στο τέλος, αφού διαβάσετε τις δικές μας απόψεις.

TESTAMENT ο Σάκης Φράγκος
Στο εν λόγω δίλημμα, έχω την απάντηση εύκολη. Οι EXODUS έχουν κυκλοφορήσει ίσως τον καλύτερο thrash δίσκο, για εμένα, εκτός METALLICA, SLAYER, MEGADETH (φυσικά μιλάω για το “Bonded by blood”), αλλά σε σύνολο δισκογραφίας νομίζω ότι υπολείπονται των TESTAMENT. Μέχρι τις αρχές των 90s, είχαν κυκλοφορήσει ήδη πολλούς φοβερούς δίσκους, παρότι τους είχαν κολλήσει τη «ρετσινιά» των TESTALLICA (γελάει ο κόσμος), στη συνέχεια όμως, σκλήρυναν τον ήχο τους (μάλιστα στο “Demonic” αρκετά περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε), επανήλθαν με το μαγικό “The gathering” και τους κράτησε μόνο ο καρκίνος του Chuck Billy. Από την επανασύνδεσή τους και μετά, όλοι μα όλοι οι δίσκοι τους, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, κρατιούνται σε υψηλό επίπεδο. Συνολικά, πιο δημιουργικοί από τους EXODUS, οι οποίοι ξεκινώντας με πυρηνική βόμβα, δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις που οι ίδιοι μας δημιούργησαν και παρά το ότι το “Fabulous disaster” ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ, νομίζω ότι είχαν ήδη μείνει πίσω…

TESTAMENT o Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Το δίλημμα αυτό είναι σαν την ζυγαριά που δεν σου φανερώνει με γυμνό μάτι την διαφορά. Δυο Αμερικάνικες μπάντες που θεμελίωσαν τον thrash metal ήχο την δεκαετία του ’80 και διατηρούνται μέχρι σήμερα που συνήθως έχουν κοινή βάση οπαδών. Παρέες που ξεκίνησαν στην περιοχή του San Francisco, σε διπλανές γειτονιές στις αρχές της δεκαετίας. Στα αξιοσημείωτα γεγονότα, είναι η συμμετοχή του Steve Souza ως τραγουδιστής στους TESTAMENT πριν μεταπηδήσει στους EXODUS, αλλά και η παρουσία του Paul Bostaph στα τύμπανα και στα δύο συγκροτήματα. Συγκρίνοντας την ιστορία των δύο Thrash metal θρύλων, η μεγάλη τους διαφορά θα έλεγα πως είναι στο ότι οι EXODUS ήταν καθοριστικοί και πιο επιδραστικοί στο ξεκίνημά τους, ενώ οι TESTAMENT έδωσαν περισσότερα στο πέρασμα του χρόνου και παρουσίασαν μεγαλύτερη σταθερότητα. Δυστυχώς όμως και για τους δύο, καθυστέρησαν να αναδυθούν και απέτυχαν να γιγαντωθούν, όσο κι αν δημιούργησαν ισχυρές οπαδικές βάσεις και μια αξιοσέβαστη εμπορική δυναμική. Επειδή η ζυγαριά όμως πρέπει να γύρει προς μια πλευρά, στην δική μου περίπτωση, αυτή είναι των TESTAMENT. Φταίει η μεγαλύτερη δισκογραφική τους συνέπεια, με συνεχή παρουσία και σίγουρα το προσωπικό γούστο. Για μένα σαν το “The new order”, “The gathering”, “The formation of damnation”, “Dark roots of the earth” δεν έχουν οι EXODUS. Από ένα κορυφαίο άλμπουμ σε κάθε μιά από τις 4 δεκαετίες παρουσίας τους. Τόσους φοβερούς δίσκους δεν μας έδωσε ο Gary Holt και η παρέα του, ενώ ο Eric Peterson με τον Chuck Billy το κατάφεραν. Τώρα προσθέτουμε και το κερασάκι στην τούρτα που λέγεται Gene Hoglan και…. καληνύχτα σας!

EXODUS ο Γιάννης Σαββίδης
Εδώ το ντέρμπι είναι ντέρμπι κατηγορίας “βαράνε πέναλτι, μέχρι να ξημερώσει”. Τις λατρεύω και τις δύο. Μαζί με τους DEATH ANGEL, συμπληρώνουν τη προσωπική μου τριάδα στο Bay Area thrash. Αμφότεροι άπιαστης τεχνικής κατάρτισης, απαρτιζόμενοι από μουσικούς – κτήνη. Αλλά ποιος μπαίνει στη κορυφή; “Bonded by blood” (1985) ένα από τα τρία κορυφαία Αμερικάνικα ντεμπούτα. “Pleasures of the flesh” (1987) αδικοκραγμένο (είχαν και στο χωριό τους, βλέπεις!), αλλά πολύ θα ήθελα να δω τους επικριτές του να γράψουν ένα “Deranged”, “Brain dead” ή “Faster than you’ll ever live to be”. “Fabulous disaster” (1989) η απόλυτη στιγμή για τον γράφοντα των EXODUS. Η τέλεια παραγωγή, τα τέλεια κομμάτια, τα πάντα κομπλέ, συν δύο διασκευές γιατί μπορούν. “Impact is imminent” (1990) ο πιο ώριμος δίσκος των EXODUS, και πολύ λατρεμένος επίσης από το γράφοντα, με παραγωγή από γρανίτη, ως φυσική συνέχεια του “Fabulous disaster”. Και μετά έρχεται ο ξεκάθαρα αδύναμος κρίκος της δισκογραφίας τους, “Force of habit” (1992) και οι EXODUS, το κλείσανε το μαγαζί το ‘93, επικαλούμενοι αφενός μεν την αποχώρηση του Steve “Zetro” Souza λόγω έλλειψης αφοσίωσης στη μπάντα, αφετέρου δε άσχημα σκηνικά που βίωσαν στο παρασκήνιο.
Στον αντίποδα, οι TESTAMENT μέσα στο ίδιο διάστημα, βγάζουν την ονειρική δυάδα “The legacy” (1987), “The new order” (1988) (ο αγαπημένος δίσκος του γράφοντος με διαφορά). Έπειτα, άρχισαν οι επικρίσεις για το “Practice what you preach” (1989) επειδή λέει “θυμίζει METALLICA”. Λες και οι METALLICA δεν επηρέασαν όλο τον Αμερικάνικο ήχο μετά από εκείνους… τέλος πάντων. Κάτι το οποίο συνεχίζεται και στο πιο mid-tempo αλλά πανέμορφο “Souls of black” (1990). Σημείωση: αυτός ο δίσκος γράφτηκε ΣΤΟ ΠΟΔΙ, προκειμένου να προλάβουν την Clash Of The Titans περιοδεία με SLAYER και MEGADETH. Φαντάσου πόσο ωραίος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι οι δίσκοι “του ποδαριού” ακούγονταν έτσι. Έπειτα έρχεται το “The ritual” (1992), που οι TESTAMENT αγκαλιάζουν ακόμα περισσότερο τη μελωδική τους, τη πιο hard ‘n’ heavy πλευρά τους (με το “Deadline” να είναι φόρος τιμής στους AEROSMITH). Και όσο οι EXODUS ήταν διαλυμένοι, εκείνοι βγάλανε “Low” (1994) και “Demonic” (1997). Δύο πολύ καλοί δίσκοι, με τα ψεγάδια τους σίγουρα, αλλά με έντονες death metal αναφορές, ειδικά στο δεύτερο.
Κάπου εκεί το κτήνος που λέγεται EXODUS ξυπνάει. Και να σου reunion με τον Baloff το ‘97, και να σου live album “Another lesson in violence”, και να σου τα σχέδια για νέο άλμπουμ. Στην άλλη πλευρά, TESTAMENT με Μικτή Κόσμου (Murphy, Billy, Peterson, DiGiorgio, Lombardo), βγάζουν δίσκο επανόδου ολκής. “The gathering” (1999). Στην αυγή της δεκαετίας, ο thrash όλεθρος, ψήνεται σιγά σιγά. Τόσο για τους EXODUS, όσο και για τους TESTAMENT, τα πράγματα ζορίζουν. Το reunion με τον Baloff αποδεικνύεται βραχύβιο, με τον ίδιο παρά την επανένωση της μπάντας το 2001, να αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας, και εν τέλει να φεύγει από τη ζωή ένα χρόνο. Στον αντίποδα, ο Chuck Billy διαγνώστηκε με καρκίνο, τον οποίο μετά από κάποια χρόνια ξεπερνάει. Με μια χρονική διαφορά, αμφότεροι επανέρχονται στα πράγματα, και επιστρέφουν με εξαιρετικούς δίσκους. “Tempo of the damned” (2004) με επιστροφή Zetro, και “The formation of damnation” (2008) με επιστροφή Skolnick μετά από το διάλειμμα του από τη μπάντα για να ασχοληθεί με jazz. Δύο επιστροφές στη φόρμα, που χαιρετίστηκαν και αγκαλιάστηκαν από όλους τους thrashers. Έτσι, η μέχρι σήμερα πορεία τόσο των EXODUS (“Shovel headed kill machine” “Atrocity exhibition: exhibit A” “Exhibit B: the human condition” “Blood in blood out”) όσο και των TESTAMENT (“Dark roots of earth”, “Brotherhood of the snake”, “Titans of creation”), είναι ισοδύναμη σε ποιότητα.
Οπότε, πρέπει να μιλήσει η καρδιά. Και η καρδιά γράφει πως η ψήφος πρέπει να πάει, με απειροελάχιστη διαφορά, στην πιο επικίνδυνη μπάντα που έβγαλε το Bay Area. Αυτή που έκανε τους SLAYER να τρομάζουν από την ενέργεια τους. Αυτή που όρισε το Bay Area thrash πρώτη, για να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. THE EXODUS ATTACK.
Υ.Γ.: Για τον τιτάνα Paul Baloff. Σε ευχαριστούμε για όλα.

TESTAMENT ο Θοδωρής Μηνιάτης 
TESTAMENT vs EXODUS – EXODUS vs TESTAMENT, άλλο ένα δύσκολο δίλημμα αφού και τα δυο συγκροτήματα αποτελούν πυλώνες της Bay Area thrash metal σκηνής στην Καλιφόρνια. Θυμάμαι σαν τώρα τα σχόλια για τους TESTAMENT, όταν κυκλοφορήσαν το 1989 το “Practice what you preach”, όπου κάποιοι θέλοντας να τους πικάρουν τους βάφτισαν TESTALLICA, αφού λόγω κάποιων ηχητικών ομοιοτήτων αλλά και του τρόπου που τραγουδούσε ο Chuck Billy «κατηγορήθηκαν» ότι αντιγράφουν τους METALLICA. Προσωπικά είμαι από την πλευρά των οπαδών που δεν τους απασχόλησε όλο αυτό. Όταν «έπεσα» πάνω στο video clip του “Practice what you preach”, δεν χρειάστηκα και πολλά λεπτά για να αγαπήσω αυτό το σχήμα, ψάχνοντας άμεσα να ακούσω όλο το album, που με συγκλόνισε. Ένα χρόνο μετά με το “Souls of black”, απλά αποδείχτηκε ότι το προηγούμενο album δεν ήταν ένα πυροτέχνημα αλλά το συγκρότημα «άξιζε τα λεφτά του». Από τότε τους παρακολουθώ αρκετά συχνά και κάθε τους κυκλοφορία αποτελεί προτεραιότητα ακρόασης για μένα, ασχέτως αν δεν μου δημιουργούν την ίδια αίσθηση ικανοποίησης όπως οι πρώτες 5 δουλειές τους.
Από την άλλη η επαφή μου με τους EXODUS, ήρθε αρκετά αργότερα. Παρόλο που το “The toxic waltz” παιζόταν σε κάθε metal εκπομπή και σαφώς μου κέντρισε άμεσα το ενδιαφέρον αφού είναι ένα από τα κορυφαία thrash τραγούδια όλων των εποχών, εντούτοις για ανεξήγητο λόγο άκουσα τα albums τους σε μεγαλύτερη ηλικία από την εφηβική, ίσως γιατί είχα εντρυφήσει περισσότερο σε αλλά σχήματα του χώρου τότε. Φυσικά το group δεν θέλει συστάσεις, αφού και μόνο που η παρθενική τους προσπάθεια “Bonded by blood” του 1985, αποτελεί μια από τις πρώτες αμιγώς thrash metal δουλειές, και επεξήγηση σε λυσάρι για το ιδίωμα, θα έχουν πάντα τον σεβασμό της metal κοινωνίας και ας μην κυκλοφορούν πια τις μεγαλειώδης δουλειές της πενταετίας 1985-1990.
Η ψήφος μου δικαιωματικά πάει στους TESTAMENT αφού με το group με συνδέουν πολλές -κυρίως εφηβικές- εμπειρίες που δεν γίνεται να ξεχαστούν. Προφανώς οι EXODUS θα παραμείνουν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που υπάρχει στο ευρύτερο heavy metal, αλλά νομίζω ότι όλοι μας σε θέματα μουσικής, αντιδρούμε και σκεπτόμαστε βάση τελικού γούστου και αρεσκείας.

TESTAMENT ο Δημήτρης Μπούκης
Τα έχουμε ξαναπεί, σε αυτή την λίστα βγάζουμε γούστα. Δεν υπάρχει το καλύτερο ή το χειρότερο, μόνο το γούστο και η προτίμηση. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, έχουμε δύο μεγάλες μπάντες, ιστορικές, συνώνυμες του thrash metal και πολύ αγαπημένες. Για εμένα βέβαια, η επιλογή σε αυτό το δίλημμα είναι εύκολη και με κλειστά τα μάτια διαλέγω τους TESTAMENT. Αγαπημένοι EXODUS αλλά… Οι TESTAMENT είναι γενικότερα από τις αγαπημένες μου μπάντες, θεωρώ ότι οι BIG 4 θα έπρεπε να ήταν BIG 5 γιατί το όνομα τους χωράει άνετα ανάμεσα στις κορυφαίες μπάντες του thrash metal και γενικότερα, μου αρέσει η δισκογραφία τους περισσότερο από ότι των EXODUS. Και μιας που αναφέρθηκα στην δισκογραφία τους, αυτό που έκαναν οι TESTAMENT από το “Formation of damnation”  και η πορεία που είχαν στη συνέχεια μέχρι και σήμερα, είναι εκπληκτικά και δεν  συναντάμε συχνά τέτοια ποιοτική συνέπεια.

EXODUS ο Θοδωρής Κλώνης
Δύο ιστορικές μπάντες του thrash metal για αυτήν την εβδομάδα, οι EXODUS και οι TESTAMENT.  Δύο μπαντες με κοινό παρονομαστή τον Steve “Zetro” Souza που έχει περάσει και από τις δύο, στους  TESTAMENT βέβαια, όταν ακόμα λέγονταν LEGACY, ενώ αργότερα, τόσο ο John Tempesta όσο και ο Paul Bostaph ισοπέδωσαν τα τύμπανα και στις δύο μπάντες. Δυσκολεύτηκα λίγο, είναι η αλήθεια, καθώς οι TESTAMENT έχουν κυκλοφορήσει κάποια πολύ αγαπημένα μου άλμπουμ, με αποκορύφωμα το λατρεμένο μου “The gathering” , ένα από τα καλύτερα thrash άλμπουμ της δεκαετίας του ’ 90. Από την άλλη έχουμε τους EXODUS που, και μόνο το “Bonded by blood” να είχαν κυκλοφορήσει, θα αρκούσε για να στηρίξει την επιλογή μου. Μιλάμε για έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους του thrash metal, που μνημονεύεται με σεβασμό μαζί με το “Kill’em all” των METALLICA  και το “Show no mercy” των SLAYER. Πέραν όμως αυτού, προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι οι EXODUS πιστώνονται μια ελαφρώς καλύτερη συνολικά δισκογραφική παρουσία από τους TESTAMENT. Ναι, συμφωνώ ότι έχουν πέσει σε ατοπήματα, όπως για παράδειγμα την επανηχογράφηση του “Bonded by blood” καθώς αποτελεί πάγια θέση μου ότι τέτοια εμβληματικά άλμπουμ, με τα καλά τους και τις τυχόν ατέλειες τους, δεν τα αγγίζεις. Παράλληλα όμως, έχουν κυκλοφορήσει κλασικά άλμπουμ όπως τα “Fabulous disaster” και “Impact is imminent” , μας πέταξαν στα μούτρα από το πουθενά το “Tempo of the damned” που θεωρείται ένα από τα καλύτερα reunion άλμπουμ , ενώ και η περίοδος με τον Rob Dukes στα φωνητικά κρίνεται αξιόλογη. Προσθέστε σε όλα αυτά και το πουλέν μου τον παιχταρά Lee Altus, και η πλάστιγγα γέρνει ελαφρώς υπέρ των EXODUS.
Do the toxic waltz!

TESTAMENT για τον Φίλιππο Φίλη
One way or another σήμερα με δύο τιτάνες που σαν heavy metal καρυάτιδες, βαστάνε όρθιο τον ιερό ναό του Bay Area thrash metal. Ο λόγος για τους EXODUS και TESTAMENT οι οποίοι, λίγο προτού η επιδημία του κορονοϊού γίνει πανδημία, είχαν πάρει φαλάγγι την Ευρώπη μαζί με τους DEATH ANGEL στα πλαίσια της The Bay strikes back περιοδείας (πλάκα πλάκα, μπορείτε να φανταστείτε ένα άλλο Big four με αυτά τα τρία ονόματα και, ας πούμε, KREATOR;). Και οι δύο μπάντες έχουν τόσα κοινά στο ύφος και τον ήχο όσο και στην ιστορία τους. Έχουν πρωτοστατήσει στο κλασσικό Bay Area thrash στα 80s – οι EXODUS ομολογουμένως περισσότερο (δείτε και το what if που έγινε πρόσφατα με θέμα την υποθετική κυκλοφορία του “Bonded by blood” πριν το “Kill em all” των METALLICA). Δεν είναι και λίγοι που τοποθετούν το θρυλικό και λατρεμένο από εκατομμύρια “Bonded by blood” στη κορυφή του βάθρου. Οι TESTAMENT έχουν πολλά να καυχιούνται ως πρωτοπόροι και καινοτόμοι του heavy metal ιδιώματος εν γένει, αλλά νομίζω πως οι EXODUS ήταν εκεί πρώτοι. Και οι δύο μπάντες έχουν περάσει από σαράντα κύματα με θανάτους, αρρώστιες, διάλυση, αλλαγές στο line-up και με εξωπραγματικά reunion δίσκους το 2004 από τους EXODUS και 2008 από τους TESTAMENT. Και οι δύο μπάντες έχουν κυκλοφορήσει μέτριους έως κακούς δίσκους και βιώνουν μια δεύτερη νιότη μετά τις επανενώσεις τους. Το σκορ νομίζω είναι δύσκολο να το υπολογίσουμε και το ντέρμπι μάλλον θα κριθεί στα πέναλτι, ειδικά χάρη στα τρομερά άλμπουμ των 00s και 10s που βρίσκονται σταθερά στα καλύτερα κάθε χρονιάς. Επειδή όμως οι TESTAMENT είναι πιο βαθιά χαραγμένοι στη καρδιά μου, αφού το κτήνος που λέγεται “The gathering” ήταν ένα από τα πρώτα thrash metal άλμπουμ που αγόρασα στα 15 μου, και επειδή έχουμε έξι χρόνια να δούμε κάτι καινούργιο από τους EXODUS (και δείτε τώρα τι αλμπουμάρες έχουν βγάλει οι άλλοι μέσα στα 10s) η απάντηση είναι δαγκωτό TESTAMENT.

EXODUS ο Ντίνος Γανίτης
Thrash δεν ακούω ιδιαίτερα. Είμαι παιδί της μελωδίας, των πλήκτρων και των ωραίων γυαλισμένων φωνητικών. Στο δίλλημα που έθεσε η Αόρατος Αρχή, τάσσομαι με τους EXODUS. Και ο λόγος δεν είναι άλλος από το “Bonded by blood”. Καλοί και χρυσοί οι TESTAMENT, δισκάρες και τα ρέστα, δεν το συζητάμε! Αλλά στο δικό μου αυτάκι, οι EXODUS έχουν κυκλοφορήσει ότι πιο ολοκληρωμένο έβγαλε ο συγκεκριμένος ήχος. Υπάρχουν συντάκτες που θα σας τα γράψουν καλύτερα από εμένα οπότε σας παραπέμπω σε αυτούς. Εγώ διάλεξα… Α, και για να μη ξεχνιόμαστε, κατέχουν και τα δικαιώματα της πολύ ωραίας φράσης «Good, friendly, violent fun». Μαγεία!

Οι TESTAMENT δείχνουν στο Rock Hard να έχουν ένα ελαφρύ προβάδισμα, 5-3. Εσείς τι ψηφίζετε;