Σ’ αυτό το αφιέρωμα που θα αποτελείται από δύο μέρη, με αλφαβητική σειρά, θα επιχειρήσουμε μία καταγραφή μερικών από τα πιο σημαντικά EP όλων των εποχών στο heavy metal. Υπάρχουν πάρα πολλά και καλά EP, η επιλογή μου όμως, έχει να κάνει με το πόσο ιστορικά ήταν, με τα τραγούδια που μας παρουσίασαν και πόσο σημαντικά ήταν, με τα ακυκλοφόρητα τραγούδια που είχαν, χωρίς –ως επί το πλείστον- να μας ενδιαφέρουν EP διασκευών, που θα μπορούσαν από μόνα τους να αποτελέσουν ένα ξεχωριστό αφιέρωμα. Επίσης, επέλεξα να μπει ένα EP από κάθε συγκρότημα και φυσικά, μην ξεχνά κανείς, το υποκειμενικό στοιχείο, γιατί όπως και να το κάνουμε, η μουσική είναι θέμα γούστου.
Ξεκινάμε λοιπόν το πρώτο μέρος, με τα 25 πρώτα EP (θα ακολουθήσουν άλλα 25 + 3 + 1 bonus).
AC/DC – “’74 jailbreak” (Atlantic, 1984)
Από την αρχή και κάνουμε μία μικρή παρασπονδία, αφού το EP αυτό των AC/DC, αποτελείται από τραγούδια που με κάποιον τρόπο είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως, μόνο στις Αυστραλιανές εκδόσεις. Για την ακρίβεια το “Jailbreak” υπήρχε στο “Dirty deeds done dirt cheap” και τα υπόλοιπα τέσσερα τραγούδια, στην αντίστοιχη έκδοση του “High voltage”.Εξ ου και το τίτλος “’74 jailbreak”, ενώ κυκλοφόρησε το 1984 το δισκάκι αυτό. Το γνωστό και μη εξαιρετέο πλέον, “Jailbreak”, που παίζεται πολύ τακτικά στις συναυλίες τους, έχει μεγάλη ομοιότητα με το τραγούδι “Gloria” των THEM ενώ και τα υπόλοιπα τραγούδια, βασίζονται κυρίως στο blues και το rock n’ roll, δείχνοντας τις ρίζες του σχήματος, με χαρακτηριστική και τη διασκευή στο “Baby please don’t go” του Big Joe Williams. Το εκατομμυριάκι του σε πωλήσεις, το έφτασε, οπότε νομίζω δικαιωματικά έχει μία θέση στο αφιέρωμά μας!
AGENT STEEL – “Mad locust rising” (Combat, 1986)
Όχι, δεν θα το παίξω μάγκας. Το άκουσα στην επανέκδοση του “Unstoppable force”, αφού ήταν δύσκολο να βρεθεί για πολλά χρόνια. Δεν θα μου λείψει το εξώφυλλο με την ακρίδα στο διάστημα, βέβαια, αυτό να λέγεται. Τρία τραγούδια + μία πάρα πολύ μικρή εισαγωγή, για εμένα αποτελούν μάλλον τις καλύτερες στιγμές των AGENT STEEL!!! O Cyriis τραγουδάει τ’ άντερά του, φτάνοντας στην κορυφή του Empire State Building με τις τσιρίδες του και υπερηχητικές ταχύτητες στις κιθάρες με τον Juan Garcia (που τον απολαύσαμε και στους EVIL DEAD αλλά και τους ABATTOIR) και τον Bernie Versailles (που εκτός των άλλων, έπαιξε στα δύο πολύ καλά άλμπουμ των ENGINE, του Ray Alder). Στα συν, η ίσως πιο παρανοϊκή διασκευή όλων των εποχών στο “The ripper” των JUDAS PRIEST. Ούτε 12 λεπτά διάρκεια κι έγραψε ιστορία.
ALICE IN CHAINS – “Jar of flies” (Columbia, 1994)
Η πιο heavy metal μπάντα του κινήματος του grunge, είχε βγάλει το “Dirt” δύο χρόνια πριν και είχε διαλύσει το σύμπαν. Έχοντας στο μπάσο πλέον τον Mike Ines (ο οποίος κάποια χρόνια αργότερα, δοκίμασε την τύχη του να γίνει μπασίστας των METALLICA στη θέση του Jason Newsted), μπήκαν στο στούντιο για να δουν πως είναι η χημεία τους. Ο Layne Staley, ο αδικοχαμένος τραγουδιστής με την υπέροχη φωνή, τους πρότεινε να δουλέψουν με τις ακουστικές τους κιθάρες. Το αποτέλεσμα; Ένα EP, με 7 καινούργια κομμάτια, διάρκειας γύρω στη μισή ώρα. Για να μην πολυλογούμε, εδώ υπάρχουν δύο από τα καλύτερα και γνωστότερα κομμάτια τους, το αγαπημένο “No excuses” και το “Nutshell”, έχοντας πουλήσει πάνω από 4 εκατομμύρια αντίτυπα και κρατώντας ένα μοναδικό ρεκόρ. Είναι το πρώτο EP στην ιστορία της μουσικής που πήγε κατευθείαν στο #1 του Billboard. Classic rock, grunge, blues στα καλύτερά τους, μέσα σε 30 λεπτά.
AMORPHIS – “My kantele” (Nuclear Blast, 1997)
Είσαι οι AMORPHIS, έχεις βγάλει το “Tales from the thousand tales” και το έχεις προχωρήσει πολύ το πράγμα στο “Elegy”. Η έμπνευση σου βγαίνει από τα μπατζάκια, οπότε μπαίνεις στο στούντιο και βγάζεις ένα EP. Παίρνεις ένα παραδοσιακό Φινλανδικό τραγούδι του 19ου αιώνα, το “My kantele” που υπάρχει στο “Elegy” και του κάνεις μία ακουστική έκδοση που σχεδόν εκμηδενίζει το αυθεντικό!!! Πετάς δύο τίγκα ψυχεδελικά κομμάτια, το “The brother-slayer” και το “The lost son (The brother-slayer part II)” που είναι η instrumental συνέχειά του, διασκευάζεις με τρόπο αριστοτεχνικό το “Levitation” των HAWKWIND και το “And I hear you call” των συμπατριωτών σου KINGSTON WALL (που ιδέα δεν είχα ποιοι ήταν και ψάχνοντας βρήκα ότι ήταν γκρουπ των 90’s που έπαιζαν ψυχεδελικό rock) κι έχεις έτοιμο ένα EP, άλλο πράγμα. Μετά, μπορούσες άνετα να βγάλεις το “Tuonela”!!!
ANATHEMA – “The crestfallen” (Peaceville, 1992)
Οι ANATHEMA είχαν δημιουργηθεί σε εφηβική ηλικία στο Liverpool, από αδέρφια και τους συμμαθητές τους! Τα κριτήρια σχετικά με το ποιο όργανο θα έπαιζε ο καθένας, ήταν λίγο θολά, αφού ας πούμε ο ντράμερ, John Douglas, αποφασίστηκε ότι θα παίξει ντραμς, επειδή είχε μπαγκέτες που του τις είχε δώσει ο Charlie Benante (ANTHRAX)!!! Σε ότι αφορά την μουσική, έπαιζαν για χαβαλέ, μέχρι που τους δόθηκε –με κάποιον τρόπο- η ευκαιρία να ανοίξουν για τους PARADISE LOST, στο πιο σημαντικό club της πόλης τους, οπότε έπρεπε να βρουν τραγούδια που να ταιριάζουν με το ύφος των άλλων μεγάλων Βρετανών! Κι έγραψαν το “The crestfallen”, στο ύφος των πρώιμων P. LOST. Και τα κατάφεραν μια χαρά, έτσι δεν είναι; Αυτό το EP δεν τους έδωσε κάποιο εισιτήριο να βγάλουν full length. Βάσει συμβολαίου και πλάνου, όλα ήταν προαποφασισμένα και το “Serenades” θα έβγαινε την επόμενη άνοιξη…
ANGRA – “Freedom call” (Rising Sun/LMP, 1996)
Έχω βάλει και ακούω μετά από χρόνια το “Freedom call”. Βλέπω τους ANGRA το 1996. Μία μπάντα που μπορούσε να φτάσει σε επίπεδα που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε… Και τρία χρόνια αργότερα, είχα την ευτυχή ατυχία να τους δω στην τελευταία τους ever εμφάνιση με τον Andre Matos, οπότε και χάλασε η συνταγή της επιτυχίας. Εκμεταλλευόμενοι την τρομερή επιτυχία, του ασύλληπτου “Holy land” (αλήθεια, πόσες χιλιάδες φορές έχω ακούσει αυτό το άλμπουμ;), βγάζουν το EP “Freedom call”, ουσιαστικά με μοναδικό καινούργιο τραγούδι το ομώνυμο, που είναι μέσα στο κλίμα του “Holy land” και παρουσιάζουν και δύο τραγούδια από το θρυλικό demo τους, “Reaching horizons”, το οποίο συγκαταλέγω στα καλύτερα όλων των εποχών, σε μία version του 1996, με φυσιολογική παραγωγή, μίξη κτλ. Προσθέτουμε τη remixed version του “Painkiller” που υπήρχε στο άλμπουμ διασκευών στους PRIEST που είχε βγάλει η Century Media και την πρώτη φορά που το άκουσα στο αυτοκίνητο, παραλίγο να φύγω σ’ έναν γκρεμό, αφού πάταγα το γκάζι σαν να μην υπήρχε αύριο, την ορχηστρική έκδοση του “Stand away” και την edit version του “Deep blue”. Ουφ… Βούρκωσα ακούγοντάς το πάλι… Αχ βρε Andre… (για τους πιο “παλιακούς”, δεν μπήκε το “Evil warning”, α) επειδή τούτο εδώ μου αρέσει περισσότερο και β) επειδή δεν είχε ουσιαστικά κάποιο καινούργιο τραγούδι να παρουσιάσει)
ANTHRAX – “I’m the man” (Island, 1987)
Καλά, το τι είχαν ακούσει εκείνη τη χρονιά οι ANTHRAX για το “rap metal” που παρουσίασαν με το “I’m the man”, δεν περιγράφεται. Αν μπούμε στο context της εποχής, ακούγονταν πολύ μπάντες όπως οι BEASTIE BOYS ή οι RUN DMC, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με τον Kerry King των SLAYER να παίζει σόλο αλλά και να εμφανίζεται σε video clip των πρώτων και τους AEROSMITH να συνεργάζονται με τους δεύτερους. Οι ANTHRAX, όντας τρελοί χαβαλέδες, πήραν το βασικό θέμα του Εβραϊκού παραδοσιακού τραγουδιού “Hava nagila” κι έκαναν ένα υπερ-χαβαλετζίδικο τραγούδι, που τα ΠΟΛΥ εκπαιδευμένα αυτιά, θα πιάσουν μέχρι και sample του “Master of puppets” κάπου μετά τη μέση. Μην ξεχνάμε ότι το “Among the living” που είχε βγει λίγο πριν, ήταν αφιερωμένο στον Cliff Burton… Πολύ κράξιμο μιλάμε, από ανθρώπους που μάλλον δεν έπιασαν τον χαβαλέ που έκαναν οι Αμερικάνοι. Δεν τους χάλασε που έγινε πλατινένιο. Στα έξτρα κομμάτια, ξεχωρίζουμε τη διασκευή στο “Sabbath bloody Sabbath”, που είναι αρκούντως ικανοποιητική, με highlight τα μπινελίκια μετά το τέλος του τραγουδιού!!!
ARMORED SAINT – “Armored saint” (Metal Blade, 1983)
Η αλήθεια είναι ότι το EP αυτό, το άκουσα πρώτη φορά στο “Nod to the old school”, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ… Το “Lesson well learned” που ανοίγει το EP, στο κλασικό, αγαπημένο ύφος των ARMORED SAINT, υπήρχε και στη θρυλική συλλογή “Metal Massacre II”, μαζί με WARLORD, OVERKILL, SAVAGE GRACE και άλλους. Τους τσίμπησε λοιπόν η Metal Blade και πρόσθεσαν άλλα δύο τραγούδια από το demo τους, το “False alarm” που κατέληξε στο “March of the saint” και το “On the way” και γίναμε. Ακούγοντάς το, η Chrysalis, έπιασε τη δυναμική τους και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Αυτή ήταν η λογική συνέχεια στα 80s. Δυνατό demo, μπαίνεις σε συλλογή, βγάζεις EP σε μία μικρή εταιρία και μετά γίνεσαι δυνατή μεταγραφή… Νοικοκυρεμένα πράγματα.
BLOODBATH – “Breeding death” (Century Media, 2000)
Φτιάχνεις ένα γκρουπ που έχει μέσα τον Mikael Akerfeldt (OPETH), τους Jonas Renkse και Blakkheim (KATATONIA) και τον Dan Swano (όπου γουστάρει εκείνος). Μερικές φορές, είναι δύσκολο μια σύνθεση να βγάλει μέτριο δίσκο. Η επιτομή του old school death metal, με τρεις συνθέσεις – μπετονιέρα και τους μουσικούς να αφήνουν στην άκρη τις πιο προοδευτικές τους επιρροές. Εδώ μιλάμε για παλιομοδίτικο death metal (και το καταλαβαίνεις από το MORBID ANGELικό ξεκίνημα του ομώνυμου κομματιού) χωρίς φιοριτούρες και περιττά φτιασίδια. Ο δε Akerfeldt, τραγουδά μέσα σε βόθρο, όπως πρέπει δηλαδή. Διότι αν θέλεις να παίζεις ακραίο death metal, δεν παίρνεις τον Holmes στα φωνητικά. Ακούτε αγαπητοί μου;
BULLET FOR MY VALENTINE – “Bullet for my Valentine” (Trustkill, 2004)
Εξαιρετικά δημοφιλείς μέχρι τις μέρες μας οι BULLET FOR MY VALENTINE, είναι ένα σχήμα που ξεκίνησε κι αυτό μ’ ένα ομώνυμο EP, από την Trustkill. Metalcore από το πάνω ράφι, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το “Hand of blood”, που είναι στην τριάδα των καλύτερων κομματιών τους, δεν μπήκε ποτέ στο ντεμπούτο τους, “The poison” και προτιμήθηκε το “Curses”… Το αμέσως επόμενο αγαπημένο μου τραγούδι είναι το “No control”. Για κάποιον λόγο που αδυνατώ να συνειδητοποιήσω, ένα χρόνο αργότερα, έβγαλαν τα ίδια ακριβώς τραγούδια, μαζί με το (εξαιρετικό) “4 words (to choke upon)” σ’ ένα διαφορετικό EP, που το ονόμασαν …”Hand of blood”!!!!!!! (και βάλτε 500 θαυμαστικά) Να σημειωθεί ότι το “4 words…” ήταν το γιαπωνέζικο bonus του πρώτου EP. Βγάλε άκρη…
CARCASS – “The heartwork EP” (Earache, 1993)
Σε γενικές γραμμές, δεν βάζουμε στο αφιέρωμά μας EP που αφορούν τραγούδια που είναι ήδη γνωστά. Στην περίπτωση του “The heartwork EP”, έχουμε την εξής σημαντική διαφοροποίηση, που με κάνει να το βάλω στη λίστα μου. Πολύ απλά, τα δύο τραγούδια της δεύτερης πλευράς του βινυλίου, είναι από τα αγαπημένα μου των CARCASS!!! Ιδιαίτερα το “Rot n’ roll”, το έχω μέσα στην τριάδα των αγαπημένων μου τραγουδιών. Επίσης, στο οπισθόφυλλο του EP, αναγράφονται ως τριάδα, χωρίς τον Michael Amott, που είχε αποχωρήσει στο μεταξύ, κάτι που το κάνει ακόμα πιο «συλλεκτικό». Μιλάμε ότι εκείνη την περίοδο οι CARCASS ήταν από τα πιο καυτά ονόματα στο μελωδικό death metal, με τρομερή έμπνευση και το “Heartwork” που μόλις είχε βγει και ΣΚΟΤΩΝΕ!!! Επειδή καταλαβαίνω ότι το EP αυτό είναι δύσκολο να βρεθεί, ψάξτε να ακούσετε τα κομμάτια στη συλλογή “Wake up and smell the carcass”. Θα με θυμηθείτε!
CELTIC FROST – “Morbid tales” (Noise, 1984)
Εδώ είναι ένα πραγματικό δίλημμα που είχα. Βλέπετε, το “Morbid tales” έχει κυκλοφορήσει στην Ευρώπη από τη Noise ως EP και στην Αμερική από τη Metal Blade με δύο τραγούδια παραπάνω, ως full length. Έχοντας και το “Emperor’s return” που ακολούθησε, το οποίο είχε το αγαπημένο μου “Circle of the tyrants”, το δίλημμα έγινε ακόμα μεγαλύτερο!!! Οπότε επιλέγω την επανέκδοση του “Morbid tales”, που έχει και τα δύο EP μαζί. Μπορεί να μην είναι πλέον EP, αλλά με καλύπτει! Χο, χο, χο!!! Η λογική των CELTIC FROST ήταν να γίνουν πιο ακραίοι από τους HELLHAMMER και τους VENOM. Δεν ξέρω αν έγιναν πιο ακραίοι από τους VENOM, αλλά σίγουρα έγιναν ένα συγκρότημα που επηρέασε όσο ελάχιστα τον ακραίο ήχο, όχι μόνο από πλευράς μουσικής, αλλά και από image. Για ρωτήστε τους Νορβηγούς που βάφονται, από πού το πήραν… Όσο για τα τραγούδια, προσωπικά είμαι οπαδός της πρώιμης περιόδου των FROST, αφού όλα τα αγαπημένα μου ανήκουν σ’ αυτήν την περίοδο. “Circle of the tyrants”, “Dethroned emperor”, “Into the crypts of rays”, “Procreation (of the wicked)”. Ατελείωτο respect στον Tom Warrior για τις βάσεις που έθεσε στην ακραία μουσική. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ, όταν είδα στο αγγλικό Super Channer το video του “Circle…” με τα πουκάμισα με τους φραμπαλάδες…
CRADLE OF FILTH – “From the cradle to enslave” (Music For Nations, 1999)
Το EP αυτό βγήκε στην πιο δημιουργική περίοδο των CRADLE OF FILTH. Μετά τα “Dusk and her embrace” και “Cruelty and the beast” και πριν το “Midian”. Δεν υπήρχε metal club της εποχής που να μην είχε το ομώνυμο τραγούδι σε τακτικό playlist και είναι σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της πρώτης περιόδου τους, παρότι βγήκε σε μία περίοδο, με εσωτερικές ανακατατάξεις και τσακωμούς. Πέρα από το “From the cradle…”, λατρεύω τη διασκευή στο “Sleepless”, που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από την πρώτη περίοδο των ANATHEMA (αλήθεια, άλλο ένα κομμάτι που παλαιότερα ακούγονταν συνέχεια, στην αυθεντική του εκτέλεση, στα metal clubs και πλέον ο κόσμος νομίζω ότι το αγνοεί παντελώς) αλλά και την “be quick or be dead” εκτέλεση του “Funeral in Carpathia”.
DARK TRANQUILLITY – “Enter suicidal angels” (Osmose, 1996)
«Στουμπηγμένο» ανάμεσα στο “The gallery” και το “The mind’s I”, το EP αυτό, έχει ως «ναυαρχίδα» ένα από τα αγαπημένα μου ever τραγούδια των Σουηδών, μελωδικών death metallers, το –ακυκλοφόρητο τότε- “Jodijackyl light”, που βρήκε το δρόμο του, ένα χρόνο αργότερα, στο “The mind’s I”. Το “Razorfever” ακούγεται σαν το αδερφάκι του opener, ενώ το “Shadowlit facade”, είναι πιο mid tempo, θα έλεγα ότι θυμίζει ύστερους DARK TRANQUILLITY. Το “Archetype” είναι πιο πολύ σαν κακοπαιγμένοι PRODIGY, οπότε θα εκλάβω το πείραμα ως αποτυχημένο και θα προσποιηθώ ότι δεν το είχα ακούσει ποτέ… Πολύ ωραία η περίοδος αυτή των DT, με τίποτα όμως δεν τους το είχα να εξελιχθούν τόσο πολύ και τόσο σύντομα…
DEF LEPPARD – “The Def Leppard EP” (Bludgeon Riffola, 1977)
Ένα EP, μια ιστορία. Όταν μιλάμε για το EP που οδήγησε ένα γκρουπ του βεληνεκούς των DEF LEPPARD στο να υπογράψουν συμβόλαιο και στη συνέχεια να κάνουν την ονειρώδη καριέρα τους, αυτό λέει πολλά… Με δανεικά λεφτά από τους γονείς του Joe Elliot, έκοψαν 1000 αντίτυπα (μην ψάχνετε πόσο κοστίζει η αυθεντική κόπια τώρα), έβαλαν πρώτο τραγούδι το “Ride into the sun”, που το πίστευαν πολύ, αλλά την ώθηση τους την έδωσε το “Getcha rocks off”, το οποίο ο γκουρού του βρετανικού ραδιοφώνου, John Peel, έπαιζε στην εκπομπή του (εδώ έπαιζε NAPALM DEATH, BOLT THROWER και CARCASS, εκεί θα κώλωνε;) και βοήθησε τα μάλα στην υπογραφή δισκογραφικού συμβολαίου. Το “Ride the sun”, βρήκε το δρόμο του μόλις στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ως b’ side στο single του “Hysteria”, η πιο διαδεδομένη του εκδοχή όμως, είναι η επανηχογράφησή του για το “Retroactive”. Το “Getcha rocks off”, μετονομάστηκε σε “Rocks off”, μπήκαν και μερικά ψεύτικα χειροκροτήματα στο ξεκίνημα και το συναντήσαμε στο ντεμπούτο τους, “On through the night”. Για εμένα το καλύτερο τραγούδι όμως, είναι το “Overture”, που διαρκεί πάνω από 7 λεπτά και είναι ένα NWOBHM αριστούργημα, με τις THIN LIZZY δισολίες και πολλές ομορφιές. Σχεδόν απαράλλακτό, μπήκε κι αυτό στο “On through the night”. Φυσικά.
DESTRUCTION – “Sentence of death” (Steamhammer, 1984)
Ο ορισμός του cult. Στα πάντα. Από το intro του δίσκου, στις φωτογραφίες εξωφύλλου και εσωφύλλου, από το κορυφαίο DESTRUCTION τραγούδι ever, το “Mad butcher” (στην «τελευταία» συναυλία τους, πριν διαλυθούν στα 90’s, στην Αθήνα, δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έχει πέσει μεγαλύτερη κλωτσοπατινάδα πλην του “Mad butcher”. Ίσως στους D.R.I., αλλά χλωμό κι αυτό). Επίσης, τις ατάκες στο οπισθόφυλλο του βινυλίου όπως “The end is near. Lucifer’s legions of death are ready for attack. They’ve got only one aim. Total destruction” ή το “thank you all black speed metal maniacs who buy this fuckin’ trash”. Ωραίες εποχές. Παίζει και να ήταν ο πρώτος δίσκος με ξεκάθαρα black metal σημεία και περιέχει τρία πολύ αγαπημένα τραγούδια, πλην του “Mad butcher” που θα σημάδευε την καριέρα τους, το “Total desaster” και το “Black mass” (αν και μόνο τον «χασάπη» να είχε, άνετα έβρισκε τον δρόμο του στη λίστα μας). Φοβερό το γεγονός ότι για τους «αρτιστικούς» στίχους τους, σε κάποια κομμάτια είχαν εξωτερικό στιχουργό, κάποιον Wolf Forster…
DREAM THEATER – “A change of seasons” (EastWest, 1995)
Ένα τραγούδι-ύμνος που η διάρκειά του ξεπερνούσε τα 23 λεπτά και ήταν ένα από τα μεγάλα απωθημένα των οπαδών των DREAM THEATER. Το “A change of seasons” είχε γραφτεί αρχικά στα sessions του “Images and words” και είχε παιχτεί ζωντανά λιγότερες φορές απ’ ότι τα δάχτυλα του ενός χεριού. Εξ ου και ότι στην προσπάθειά μου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 να βρω τη μοναδική αποτυπωμένη –τότε- εκτέλεσή του σε bootleg, μου κόστισε τα περισσότερα χρήματα που έχω δώσει για να αγοράσω ένα CD (έστω και διπλό). Η αρχική εκτέλεση ονομαζόταν “A change of season” (χωρίς “s” δηλαδή) και είχε διάρκεια γύρω στα 3 λεπτά λιγότερο και κάποιους διαφοροποιημένους στίχους. ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΠΟΣ, αποτελούσε και την πρώτη δισκογραφική εμφάνιση του Derek Sherinian με το γκρουπ. Να κάνω και την παρασπονδία, λόγω λατρείας με το σχήμα και να παραθέσω 2-3 trivia στοιχεία. Στην στούντιο εκτέλεση, ένα κομμάτι στίχων που άλλαξε είναι ότι το αρχικό “I don’t need your mercy fuck to get me through the day”, έγινε “I don’t need your sympathy…”, επειδή ο LaBrie δεν ήθελε να βρίζει στα κομμάτια. Ο LaBrie, ο οποίος κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων είχε πολλές αντεγκλήσεις με τους παραγωγούς, που τον κατηγορούσαν ότι δεν είχε πάει όσο έπρεπε έτοιμος. Επίσης, στο οπισθόφυλλο του booklet του CD, η ημερομηνία που δείχνει το ημερολόγιο, 16 Νοεμβρίου, είναι η ημερομηνία θανάτου της μητέρας του Mike Portnoy, για την οποία ακούγεται το “Seize the day” από τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών». Με 23 λεπτά, είμαστε καλυμμένοι για ένα EP, όχι όμως αν λέγεσαι DREAM THEATER!!! Έβαλαν 4 τραγούδια ακόμα, με συνολική διάρκεια επιπλέον 34 λεπτά (!!!) κάνοντας το “ACOS” το πιο lengthy EP στην ιστορία της μουσικής, αφού ξεπερνούσε σε διάρκεια όχι μόνο τα full length άλλων γκρουπ, αλλά και τους δύο πρώτους δίσκους τους!!! Ο λόγος που ονομάστηκε EP ένα άλμπουμ με 57’ διάρκεια, είναι επειδή δεν ήθελε με τίποτα το γκρουπ και η εταιρία, να θεωρήσει ο κόσμος ότι είναι ο δίσκος που θα διαδεχθεί το “Awake” και από την άλλη ήθελαν να βάλουν όσο το δυνατόν περισσότερη μουσική. Τα live τραγούδια, είναι από το μυθικό live στο “Ronnie Scott’s Jazz Club”, σ’ ένα fan club show που έγινε τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς κι έπαιξαν ασύλληπτες διασκευές με εκλεκτούς καλεσμένους. Ψάξτε να βρείτε όλη τη συναυλία εκείνη (πλέον βρίσκεται πολύ πιο εύκολα από εκείνα τα χρόνια + μία περιουσία ακόμη για να βρω και το διπλό εκείνο bootleg). Μία από τις 4-5 συναυλίες που θα έδινα νεφρό να είμαι εκεί… Όσοι δεν γουστάρουν, το κουβαδάκι τους και σ’ άλλη παραλία, όπως υποδεικνύει και το εξώφυλλο.
EMPEROR – “Emperor” (Candlelight, 1993)
Αυτό ήταν το δεύτερο EP των EMPEROR, μετά το “Wrath of the tyrant” και η πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους στην Candlelight. Λίγο καιρό αργότερα, βγήκε με τη μορφή split LP μαζί με το EP “Hordanes land” των ENSLAVED. Ο λόγος που βάζουμε αυτό το EP κι όχι το πρώτο τους, που είχε και πολλά περισσότερα τραγούδια, έχει τίτλο “I am the black wizards”, ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια του σχήματος, που άνοιγε το “Emperor”. Τότε το σχήμα ήταν τετράδα, με τον Mortiis στο μπάσο (χωρίς τα χαρακτηριστικά αυτιά που έχει τώρα) και τον Faust στα ντραμς, πριν δολοφονήσει τον ομοφυλόφιλο στο πάρκο και μπει φυλακή. Ιστορικής σημασίας EP, με δύο ακόμα τραγούδια του “Wrath of the tyrant” κι ένα ακόμη ακυκλοφόρητο, το “Cosmic keys to my creations and times”.
ENTOMBED – “Hollowman” (Earache, 1993)
Το EP αυτό των Σουηδών death metallers, ENTOMBED, σηματοδότησε την επιστροφή του LG Petrov στα φωνητικά, ο οποίος τα είχε σπάσει με τους υπόλοιπους πριν το “Clandestine” και είχε φύγει. Επίσης, κυκλοφόρησε λίγο πριν το “Wolverine blues”, πιθανώς για να δείξει την αλλαγή κατεύθυνσης, από το κλασικό death metal των δύο πρώτων δίσκων, στο death n’ roll, με σαφείς επιρροές από τους MOTORHEAD. Τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το “Serpent speech” και το “Bonehouse”, που είναι πιο old school, χωρίς να με αφήνει αδιάφορο το ομώνυμο κομμάτι. Δεν βρίσκω τον λόγο να υπάρχει η instrumental έκδοση του “Wolverine blues” και το επίσης instrumental “Hellraiser” (δεν πιάνονται για στίχους τα sampler). Αν έβγαζα ένα EP έξω από τη λίστα, πιθανώς και να ήταν αυτό.
GHOST – “Popestar” (Loma Vista, 2016)
Οι Σουηδοί GHOST, είναι από τα λίγα σύγχρονα rock/metal σχήματα που εμπιστεύονται σταθερά το format του EP. Ο λόγος που επέλεξα το “Popestar”, ενώ έχει τέσσερις διασκευές κι ένα μόνο original τραγούδι, είναι επειδή αυτό, είναι το “Square hammer”, το αγαπημένο μου τραγούδι τους, το οποίο είχε γραφτεί στο τέλος των sessions του “Meliora” και δεν ταίριαζε με το concept της δουλειάς αυτής. Μία από τις μαγκιές των GHOST, είναι ότι επιλέγουν να διασκευάζουν κομμάτια από άγνωστες μπάντες κι εντελώς διαφορετικά από το ύφος τους, κάνοντάς τα δικά τους, κυριολεκτικά. Από τις διασκευές του EP, λοιπόν, ξεχωρίζω αυτή του “Missionary man”. Δεν είναι άγνωστοι οι EURYTHMICS, αλλά η διασκευή που έκαναν είναι πραγματικά εκπληκτική. Οι τύποι αυτοί, με τα δύο τελευταία άλμπουμ τους, με ανάγκασαν να κάνω τεράστια κωλοτούμπα και να τους παραδεχτώ τελικά, ως ένα από τα σημαντικότερα rock σχήματα των τελευταίων ετών…
HEAVY LOAD – “Metal conquest” (Thunderload Records, 1981)
Ακούω συνεχώς για τους HEAVY LOAD ότι είναι ένα από τα πιο αδικημένα συγκροτήματα και διάφορα τέτοια και συνεχώς σκέφτομαι: Πιστεύει κανείς ότι τα αδέρφια Wahlquist επιδίωξαν ποτέ πραγματικά κάτι παραπάνω από αυτό που τελικά έγιναν με το γκρουπ τους; Τους ενδιέφερε; Όσοι κατάφεραν κάτι στην καριέρα τους, το κυνήγησαν μέχρι τέλους, προφανώς όχι αυτό το γκρουπ, γι’ αυτό κι έκαναν να παίξουν 30+ χρόνια, μετά τη διάλυσή τους στα μέσα των 80s. Οι HEAVY LOAD, υπήρξαν από πρώτα και πιο ιστορικά epic metal σχήματα. Ποτέ δεν τους ένιωσα όπως προφανώς οι λίγοι αλλά πιστοί οπαδοί τους, αυτό δεν αλλάζει όμως την ιστορία. Το ντεμπούτο τους, ποτέ δεν μου είπε κάτι, νομίζω όμως ότι το EP “Metal conquest”, περιέχει πέντε κομμάτια που έδειχναν στον κόσμο τι θα ακολουθούσε με τα “Death or glory” και “Stronger than evil”. Επικότατη θεματολογία και ατμόσφαιρα, μέταλλο που ήταν πολύ αξιόλογο για την εποχή. Καλύτερο κομμάτι για μένα, το “Dark nights” και το “Heathens from the North”, κομμάτια δηλαδή με πιο στρωτά φωνητικά, που πάντα, σε σχήματα όπως αυτό ή οι MANILLA ROAD ήταν το βασικό στοιχείο που δεν μπορούσα να ακούσω όπως πιθανώς τους άξιζε… Σαφώς όμως κερδίζουν με το σπαθί τους (κυριολεκτικά) μία θέση στα καλύτερα / πιο σημαντικά EP.
HELLHAMMER – “Apocalyptic raids” (Noise, 1984)
Είναι απολύτως βέβαιο, ότι ο κόσμος που δεν είχε ζήσει από κοντά τα 80s, πιστεύει ότι το “Apocalyptic raids”, έκανε πάταγο όταν βγήκε και ήταν επιδραστικό από τότε. ΛΑΘΟΣ και μάλιστα τεράστιο. Οι κριτικές που πήρε το EP, ήταν από αποκαρδιωτικές, μέχρι άθλιες κι αυτός ήταν ο λόγος που το διέλυσαν άμεσα και δημιούργησαν τους CELTIC FROST, δίχως να θέλουν να συνδέονται με τους HELLHAMMER, τουλάχιστον στο ξεκίνημά τους, όπως άλλωστε δήλωνε και ο Tom Warrior χρόνια αργότερα. Εξ ου και η αλλαγή των ψευδωνύμων του Warrior και του Ain, που τότε ονομάζονταν Satanic Slaughter και Slayed Necros αντίστοιχα. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που υπέγραψε στη Noise, επειδή ο ιδιοκτήτης της γούσταρε το image τους και ήταν το μοναδικό σχήμα της εταιρίας που βασίστηκε τόσο πολύ στην εικόνα, διότι την μουσική τους, την απεχθανόταν (κάτι που τους ομολόγησε στα μούτρα τους την περίοδο του “Into the pandemonium”)!!! Και μέσα σ’ όλα αυτά, έβγαλαν αυτό το EP ως ουσιαστική κυκλοφορία και κατάφεραν στις ημέρες μας να θεωρούνται από τα πιο επιδραστικά σχήματα στον ακραίο ήχο, σχεδόν εικόνισμα για τα νορβηγικά black metal συγκροτήματα. Αγαπημένο τραγούδι, το “Horus aggressor”, που δείχνει την πορεία που θα ακολουθούσαν στο ξεκίνημά τους οι CELTIC FROST.
HELLOWEEN – “Helloween” (Noise, 1985)
Στο ξεκίνημά τους, οι HELLOWEEN, ήταν ένα από τα κορυφαία speed metal συγκροτήματα που πάτησαν το πόδι τους στη Γηραιά Ήπειρο. Μπορεί να μου αρέσουν πολύ περισσότερο τα δύο πρώτα “Keepers…”, αλλά το “Walls of Jericho” και το EP τους, βγάζουν όλον το νεανικό ενθουσιασμό που χρειάζεται. Το “Helloween”, είναι προφανές ότι ακούγεται «άγουρο» και πιο πολύ αποτέλεσμα της τρομακτικής διάθεσης που είχαν τα μέλη να παίξουν heavy metal κι αυτό είναι που γουστάρω πολύ στην τελική. Τα “Starlight” και “Victim of fate”, είναι από τα κορυφαία κομμάτια τους την πρώτη περίοδο, με το πρώτο ιδιαίτερα, να έχει έντονες τις ACCEPT επιρροές ακόμα και στην εισαγωγή του που είναι σε παρόμοιο concept με το “Fast as a shark”. Τεχνικά ο Kai Hansen, δεν έχει να επιδείξει τίποτα απολύτως σε ότι έχει να κάνει με τη φωνή του. Μάλιστα, όπως λέει και ο ίδιος, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ήταν πολύ άρρωστος κι έπαιρνε πολλά φάρμακα που επηρέασαν την απόδοσή του. Ξέρετε όμως κάτι; Δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλον τραγουδιστή να ερμηνεύει αυτά τα τραγούδια. Νομίζω ότι ταίριαζε κουτί. Το πιο ταιριαστό ξεκίνημα για ένα σχήμα που πάντα είχε στην καρδιά του το γερμανικό μέταλλο των ACCEPT και SCORPIONS, μπολιασμένο με τους MAIDEN αλλά και κάποια αμερικάνικα στοιχεία από τους METALLICA που τότε ξεκινούσαν την σπουδαία καριέρα τους. Η ιστορία έχει τοποθετήσει πλέον το “Helloween” εκεί που του αρμόζει, οπότε τα περισσότερα λόγια είναι περιττά.
IRON MAIDEN – “The Soundhouse tapes” (Rock Hard, 1979)
Πρώτα απ’ όλα, μιλώντας για ένα από τα θρυλικότερα demo όλων των εποχών στο heavy metal, μαζί με το “No life ‘til leather” των METALLICA, νομίζω ότι πρέπει να σας λυθεί η απορία για το λογότυπο του περιοδικού/site μας. Rock Hard λεγόταν η εταιρία-δημιούργημα του σχήματος, που κυκλοφόρησε το EP, “Soundhouse tapes” εξ ου και το κόκκινο γράμμα στο λογότυπό μας και η γραμματοσειρά που μοιάζει με αυτή των MAIDEN. Αφού ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε να μιλήσουμε για το EP, δηλαδή τι να πούμε για την ιστορία του heavy metal; Το demo που ηχογράφησε ο Steve Harris και η παρέα του (τότε αποτελούμενη από τον Paul Di’ Anno, τον Dave Murray και τον ντράμερ Doug Sampson, καθώς και τον κιθαρίστα Paul Cairns, που όμως δεν συμπεριλαμβάνεται στα credits), αποτελούνταν από τέσσερα κομμάτια. Τα “Iron Maiden”, “Invasion”, “Prowler” και “Strange world”, το EP όπως, δεν μπήκε το τελευταίο επειδή το γκρουπ δεν ήταν ευχαριστημένο με την παραγωγή του. Τα “Iron Maiden” και “Prowler”, είναι παιγμένα πιο «ωμά» αλλά κι ένα κλικ πιο αργά απ’ ότι στο ντεμπούτο τους, ενώ το “Invasion” ήταν b’ side στο single “Women in uniform”. Ο λόγος που κυκλοφόρησε αυτό το EP, ήταν επειδή ο κόσμος ζητούσε υλικό από τους IRON MAIDEN στις συναυλίες τους και το γκρουπ ήθελε να του δώσει κάτι, κόβοντας μόνο 5000 αντίτυπα και πουλώντας από το mail order του τα 3000 την πρώτη μόνο εβδομάδα!!! Εννοείται ότι τα demo του “Soundhouse tapes”, ήταν αυτά που τους οδήγησαν στο management του Rod Smallwood, κίνηση-ματ για την υπόλοιπη καριέρα τους, αλλά και στο συμβόλαιο με την ΕΜΙ. Προσοχή, επειδή είναι ίσως το πιο διαδεδομένο bootleg σε ολόκληρο το heavy metal κύκλωμα και πωλείται πλέον πάνω από 1000 ευρώ, αν το ψάχνετε, φροντίστε πριν το αποκτήσετε να βεβαιωθείτε ότι πληροί τους κανόνες που βρίσκονται εδώ. https://www.discogs.com/Iron-Maiden-The-Soundhouse-Tapes/master/235474 Εσείς βρίσκετε μικρής ιστορικής σημασίας αυτό το EP;
JAG PANZER – “Jag Panzer” (Azra Records, 1983)
Η αρχική επιλογή των JAG PANZER για όνομα, ήταν TYRANT. Διόλου πρωτότυπο, αφού ψάχνοντας αυτή τη στιγμή, βρήκα άλλα 21 σχήματα με το ίδιο όνομα!!! Οπότε, άλλαξαν το όνομά τους σε JAG PANZER, το Tyrant το πήρε ως προσωνύμιο ο τραγουδιστής τους από τότε, Harry Conklin, και το πρώτο EP τους έφερε ως τίτλο το όνομά τους, το 1983. Με κύριο χαρακτηριστικό τα αιχμηρά riff του Mark Briody, τα απόκοσμα φωνητικά του Conklin (μόνιμου κάτοικου Θεσσαλονίκης τα τελευταία χρόνια) με τσιρίδες που ανασταίνουν και νεκρό και μπόλικες επιρροές από NWOBHM, κυκλοφόρησαν τέσσερα τραγούδια που έκτοτε δεν μπήκαν σε κάποιον δίσκο τους, παρότι θα μπορούσαν άνετα να υπάρχουν. Ιδιαίτερα το “Iron shadows”, θα κόλλαγε άνετα στο “Ample destruction”, το θρυλικό ντεμπούτο τους, που βγήκε λίγο αργότερα. Το EP αυτό, επανακυκλοφόρησε από τη Mausoleum Records το 1992 με ένα bonus τραγούδι και το 2013 από τη High Roller, με 8 (!!!) bonus tracks.
Σε λίγες μέρες, θα σας παρουσιάσουμε και τα υπόλοιπα 25 EP, μαζί με 3+1 bonus. Τι εννοούμε; Θα καταλάβετε όταν έρθει η ώρα. Μέχρι τότε…
Σάκης Φράγκος
