Οι Αμερικάνοι sludge metallers, EYEHATEGOD, εμφανίζονται την Κυριακή 24 Ιουνίου στο Temple, για μία και μοναδική συναυλία στην Ελλάδα κι ο Γιώργος Καραγιάννης μα γράφει έναν οδηγό για τη δισκογραφία τους.
Ο διαχωρισμός γίνεται σε τέσσερις κατηγορίες! Τα αριστουργήματα (masterpieces), τους πολύ καλούς δίσκους (must have), τους αμφιλεγόμενους (50-50) και τους πραγματικά κακούς που σας συστήνουμε να τους αποφύγετε (avoid).
MASTERPIECES
“Dopesick” (1996)
Aυτός ο δίσκος διεκδικεί επάξια τον τίτλο του πιο “άρρωστου άλμπουμ” στην ιστορία της μουσικής. Ήταν και η πρώτη μου επαφή με τη μουσική τους, που ομολογώ ότι τότε με άφησε με συναισθήματα μίσους. Πραγματικά στα πρώτα 2-3 ακούσματα το μίσησα με όλη μου την καρδιά. Ναι, δεν ήμουν σε καμία περίπτωση έτοιμος για κάτι τέτοιο. Πιάνοντάς το στα χέρια μου ξανά μετά απο 4-5 χρόνια όλα άλλαξαν, μιας και ήταν απόλυτα κατανοητό μέσα μου τι ήθελαν να κάνουν αυτοί οι τύποι από την Λουιζιάνα. Είναι σαν σύνολο, σα δίσκος, ένας ύμνος στον μηδενισμό, το αλκοόλ και την απέχθειες της ζωής. Από το πουθενά πετάγονται ριφάρες. Και κλείνει με το “Anxiety Hangover” που είναι από τα πιο ανατριχιαστικά αρρωστά κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ. Αν μπορείς να εκτιμήσεις την μιζέρια ο δίσκος είναι παραπάνω από δεκάρι. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα να καταλάβετε για τι μιλάμε ακριβώς εδώ, οι ηχογραφήσεις ήταν τόσο χαοτικές που ο ιδιοκτήτης του στούντιο κάλεσε την εταιρεία τους, την Century Media, να ρωτήσει αν η μπάντα ήταν διανοητικά ασταθής και απειλούσε να τους πετάξει έξω από το στούντιο. Το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβη αφού ο Mike Williams προσπάθησε να καταγράψει τον ήχο του θρυμματισμένου γυαλιού για την εισαγωγή στο άλμπουμ, χτυπώντας ένα μπουκάλι στο πάτωμα του στούντιο. Κατά τη διαδικασία, έκοψε το χέρι του και άφησε το αίμα να τρέξει σε όλο το πάτωμα του στούντιο. Όλα αυτά μπορείτε να τα ακούσετε στην εισαγωγή του δίσκου και το κομμάτι, “My Name is God ( I Hate You)”. Δίσκος ακατάλληλος για άτομα με τάσεις αυτοκτονίας.
10 / 10
“Take as Needed for Pain” (1993)
Αν έβγαζαν ποτέ οι BLACK SABBATH ένα sludge δίσκο, θα ήταν αδιαμφισβήτητα αυτός! Μη σου πω ότι στις ψιλοπροκλητικές φωτογραφίες του εξωφύλλου θα έπρεπε να βρίσκεται και κάπου σε μια γωνία μία με τη φάτσα του Tony Iommi! To “Take as Needed for Pain”, είναι μάλλον και το πιο αναγνωρισμένο της καριέρας τους περιέχοντας μάλλον και τα πιο δημοφιλή τραγούδια της μπάντας. Για πολλούς είναι και το καλύτερο sludge metal άλμπουμ όλων των εποχών. “Sisterfucker pt.1 & 2”, “White Nigger”, “Kill Your Boss”, τίτλοι που προκαλούν, με το κλίμα να παραμένει χωρίς ίχνος ελπίδας για το αύριο όπως και στο ντεμπούτο τους, αλλά η μπάντα μέσα σε τρία χρόνια είναι εντελώς διαφορετική, μιας και ξέρει τι θέλει και ακούγεται απόλυτα στοχευμένη. Έχει βρεθεί στις πρώτες θέσεις σε λίστες αρκετών περιοδικών όπως το Terrorizer, στο αγγλικό Metal Hammer, αλλά και μόνο που μπήκε στη λίστα του Rolling Stone στα 100 καλύτερα άλμπουμ, λέει πάρα πολλά. Αν θέλετε να ξεκινήσετε από κάπου την επαφή σας με την μπάντα, αυτός είναι ο κατάλληλος δίσκος.
10 μείον κάτι ψιλά / 10
MUST HAVE
“Eyehategod” (2014)
Αυτό και αν ήταν come back! Σίγουρα στις καλύτερες επιστροφές που έχουν γίνει στον σκληρό ήχο. Ειδικά μετά από 14 χρόνια δύσκολα περιμένεις από μια μπάντα να έχει κρατήσει στο έπακρο τον χαρακτήρα της, χωρίς να φαίνεται ότι πέρασε ο χρόνος από πάνω της και το μοναδικό που το μαρτυρά να είναι η παραγωγή που ενώ τοποθετεί τα κομμάτια εκεί που θέλουν και οι ίδιοι οι EYEHATEGOD, στο τελευταίο και πιο απελπιστικό σημείο της ανθρώπινης ύπαρξης, ακούγεται αναγκαστικά πιο μοντέρνη. Ποιός το περίμενε ότι θα βλέπαμε άλμπουμ τους να μπαίνει στο αμερικάνικο Billboard και θα έβγαζαν και video clip για το κομμάτι “Medicine Noose”! Παραμένουν βρώμικοι και αρρωστημένοι ενώ το λίγο από μπλουζ που έχουν προσθέσει στα riff, βοηθά να σου κολλάνε κατευθείαν στο μυαλό. Η μπάντα ακούγεται πιο δεμένη από ποτέ και ο κύριος με τα βιτριολικά φωνητικά Mike Williams συνεχίζει να σκίζει τις ψυχές μας με τις κραυγές του. Άψογο! Οι οπαδοί των EYEHATEGOD το έχουν λατρέψει.
9 / 10
50 / 50
“Confederacy of Ruined Lives ” (2000)
Μετά από το απόλυτο άλμπουμ που έμελε να στοιχειώσει την καριέρα τους, τέσσερα χρόνια μετά οι EYEHATEGOD ήταν πάλι μαζί μας με το τέταρτο επεισόδιο μιας ιστορίας γεμάτη από καταχρήσεις και ψυχική οδύνη. Ίσως είναι και το μοναδικό άλμπουμ της μπάντας, που ενώ ακούγεται ευχάριστα (αν είσαι βέβαια εξοικειωμένος με την μουσική τους), φτιάχτηκε ουσιαστικά σαν ένα “Take as Needed for Pain vol.2” με αποτέλεσμα να λείπει εδώ η “ψυχή” που χαρακτήριζε τα υπόλοιπα άλμπουμ τους. Πάντα μια επιτηδευμένη κίνηση χάνει σε συναίσθημα μιας και το αποτέλεσμα ακούγεται πιο ¨χειρουργικό”. Όπως και να έχει το άλμπουμ δεν θα σας περάσει απαρατήρητo μιας και κομματάρες όπως τα “Jack Ass in the Will of God”, η το “Revelation/Revolution” δύσκολα δεν θα συγκινήσουν ένα φίλο του sludge.
7,5 / 10
ΑVOID
“In the Name of Suffering” (1990)
Το ντεμπούτο της μπάντας είναι και το πιο δύσκολο εγχείρημά τους για τον ακροατή. Δύσκολο σε μια εποχή γεμάτη με glam, κλασικομέταλους και thrashers, να είσαι ένα σκατόψυχο διπολικό παιδί που αγαπά από την μια το doom metal και από την άλλη την hardcore punk σκηνή. Τότε ήταν ακόμη δύσκολο να περιγράψεις την μουσική τους. Μετά ανακάλυψαν τον όρο sludge metal (tres chic) και μάθαμε και εμείς τι ακούγαμε 20 χρόνια πριν. Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ένα ενοχλητικό, πρωτόγονο, βρώμικο “piece of shit” που για πολλούς είναι και το πρώτο sludge metal δημιούργημα. Ακόμη και για τους οπαδούς της μπάντας, δεν είναι στην καθημερινές τους ακροάσεις. ΝΑΙ, είναι ΤΟΣΟ δύσκολο. Τα φωνητικά του Mike Williams βγαίνουν από τον βούρκο της βιομηχανικής πραγματικότητας, μπλεγμένη με μια γερή δόση LSD και κάτι από πρώτα στάδια κατάθλιψης. Μόνο αν σας αρέσει το πραγματικό sludge metal και μετά αφού έχετε ακούσει και τις άλλες δουλειές της μπάντας.
6 / 10
Γιώργος Καραγιάννης
