Ήταν Μάρτιος. Δύο μόλις μήνες πίσω και φαίνεται λες και άλλαξαν τα πάντα. Από εκείνη την προακρόαση του τρίτου δίσκου των FALLEN ARISE, “Enigma”, στα Underground studios στο Περιστέρι, πέρασε τόσος λίγος, φαινομενικά, καιρός. Η δουλειά τους, είχε το χαρακτηριστικό ότι βγήκε στη φυσική της μορφή, εντός της καραντίνας. Θετικό ή αρνητικό, ο χρόνος θα το δείξει.
Πρώτο διαφορετικό γνώρισμα του δίσκου, σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές των FALLEN ARISE, είναι η συνθετική προσέγγιση. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πιο «less is more» συνθετική λογική, σαν η μπάντα να ήθελε να βγάλει το απόσταγμα του ήχου της σε αυτόν το δίσκο, μέσω των τραγουδιών. Πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά στο συμφωνικό metal ήχο που υπηρετούν, μιας και οι παραγωγές, οι συνθέσεις, οι εν γένει προσεγγίσεις, χαρακτηρίζονται συνήθως από μία μεγαλοπρέπεια και από μία (καλώς ή κακώς εννοούμενη, ανάλογα την περίπτωση) υπερβολή.
Από την αρχή, η μπάντα ακούγεται, με την καλή έννοια, «ξεγυμνωμένη». Και αν η ορχηστρική εισαγωγή “In adentu deorum” φέρνει στο μυαλό τυπικές εισαγωγές αναλόγων άλμπουμ, τα “Enigma”, “Reborn”, “Forsaken” και “Embers”, εξυπηρετούν ως η ιδανική τετράδα έναρξης ενός τέτοιου δίσκου. Τα δύο πρώτα, δείχνουν πως μπορεί ένα τέτοιου τύπου συγκρότημα να γράψει πιασάρικα, ουσιώδη και «γεμάτα» κομμάτια, χωρίς να πλατειάζει στο ελάχιστο, ενώ τα δύο επόμενα, έχουν ένα πιο EVANESCENCE χρώμα, πιο μοντέρνο δηλαδή και καλώς εννοούμενα «ραδιοφωνικό». Η δε φωνή της Fiona Creaby, είναι αρκούντως εκφραστική, δυναμική και γήινη, για να αναδείξει αυτά τα κομμάτια. Εκτιμώ βέβαια, ότι στο δεύτερο μέρος του δίσκου, ξεδιπλώνει περισσότερες πτυχές της, μιας και τα πρώτα κομμάτια είχαν μία πιο συγκεκριμένη, πάνω – κάτω, δομή.
Το “Without disguise” ανοίγει το δεύτερο μέρος του δίσκου (ή τη δεύτερη πλευρά, για τους λάτρεις του βινυλίου), με το γουστόζικο CHILDREN OF BODOM σπάσιμο στη μέση, σε ένα κομμάτι που συνδέεται υφολογικά, με την προηγούμενη δυάδα κομματιών. Σε αυτήν, ανήκει και το “Released”, που θα μπορούσε κάλλιστα με το πιασάρικο (και με την έξυπνη αλλαγή τονικότητας) ρεφρέν του να είναι single. Γερή δόση από PARADISE LOST του “Draconian times” και φυσικά NIGHTWISH. Τo πιο ορχηστρικό, βαρύ, “Forever winter”, με την αύρα συγκροτημάτων όπως οι AMORPHIS και οι DRACONIAN πανταχού παρούσα, μας δίνει ίσως τη μεγαλύτερη αίσθηση ορχήστρας στο δίσκο. Συν τοις άλλοις, το folk στοιχείο του, πάει χέρι χέρι με την ακουστική μπαλάντα του δίσκου, το “Horizon”, όπου η Fiona, όπως ανέφερα προηγουμένως, δείχνει άλλα χρώματα της φωνής της. Το άλμπουμ, κλείνει με το ”The storm within”, ένα τεχνικό αλλά γουστόζικο κομμάτι, που δεν ακολουθεί τόσο πολύ συμβατικές φόρμες, με τα τύμπανα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, και ένα πολύ όμορφο bluesy solo στη μέση.
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, έχουμε ένα δίσκο που χωρίζεται στη μέση, με το πρώτο μισό να έχει πιο έντονη αυτήν τη ραδιοφωνική ποιότητα και με το δεύτερο μισό να δείχνει μία τάση για πειραματισμό και ανάδειξη διαφορετικών πτυχών της μπάντας. Έξυπνα δομημένο, αν σκεφτεί κανείς, ότι όλα τα τραγούδια έχουν κάτι το πιασάρικο, ενδιαφέρον και αξιοπρόσεκτο, δίνοντας στο σύνολο μία δυνατή αίσθηση συνοχής. Και αυτή είναι η τελική ετυμηγορία, για ένα δίσκο, που η βαθμολογία του, μόνο αίνιγμα δεν είναι.
8/10
Γιάννης Σαββίδης
