a
Το 1991 λες και είχαν ευθυγραμμιστεί όλα τα αστέρια, οι προσδοκίες ήταν πολύ ψηλά για το συγκρότημα και την δισκογραφική του εταιρία. Οι FATES WARNING έβλεπαν το κοινό τους να μεγαλώνει από την μια, ενώ από την άλλη υπήρχε μια γενικότερη τάση για μελωδικό, τεχνικό metal που έβρισκε τρόπο να αναρριχηθεί στα charts και να παιχτεί στο MTV. Άλλοι συνοδοιπόροι τους, είχαν ήδη κάνει μεγάλη επιτυχία και στην θεωρία, το γενικότερο πέπλο μελαγχολίας που είχαν στην μουσική τους, τους έδινε ένα επιπλέον πλεονέκτημα, όταν το κίνημα της grunge άρχισε να ανεβαίνει. Τέλος, ο Brian Slagel, που τους είχε αγκαλιάσει από νωρίς και τους είχε υποστηρίξει όσο κανένας άλλος, συζητούσε μια σύμπραξη της Metal Blade με την Warner. Ήταν μια τολμηρή κίνηση, που θα έδινε τεράστια ώθηση στα συγκροτήματα που θα συμπεριλαμβανόταν στην συμφωνία και οι FATES WARNING ήταν ανάμεσα σε αυτά. Δυστυχώς η συνεργασία δεν προχώρησε, αφού η Metal Blade ήθελε να επιτρέπει απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία στους καλλιτέχνες, κάτι το οποίο η Warner δεν μπορούσε να υποστηρίξει.
Έτσι το “Parallels”, o πιο εύπεπτος δίσκος του συγκροτήματος μέχρι τότε, δεν είχε την ώθηση που όλοι περίμεναν και δεν έκανε την εμπορική επιτυχία στην οποία είχαν τόσο επενδύσει. Οι ηχογραφήσεις του ήταν η πιο πολυέξοδη επένδυση που είχε κάνει η Metal Blade και σε επίπεδο συγκροτήματος, το στοίχημα ήταν μεγάλο, αφού όλοι είχαν προσφέρει ό,τι είχαν και δεν είχαν σε αυτή την προσπάθεια. Ως αποτέλεσμα, οι FATES WARNING μπήκαν σε μια φάση εσωστρέφειας και ματαιοδοξίας που τους έφτασε στα πρόθυρα της διάλυσης.
Έτσι όταν ο Jim Matheos άρχισε να μαζεύει τα κομμάτια του, σε μια αχτίδα αισιοδοξίας, αποφάσισε να δοκιμάσει άλλο ένα δίσκο, αλλάζοντας όμως δισκογραφική και κυκλοφορόντας το “Inside out” από την Γερμανική Massacre records. Ήταν η τελευταία απόπειρα, όπως έδειξε ο χρόνος, με δυο βασικούς συντελεστές, τον Frank Aresti και τον Joe DiBiase σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα. Ήταν ο πιο δύσκολος δίσκος που έκαναν ποτέ. Μπορεί ο Matheos να μην έχει ανοιχτεί ποτέ λεπτομερώς, όμως η κατάσταση στο εσωτερικό του συγκροτήματος είχε πιάσει πάτο.
Μουσικά το “Inside out” εύκολα συγκρίνεται με το “Parallels” με τα γλυκά του ρεφραίν και τις μελωδίες του. Η παραγωγή του Bill Metoyer, καθαρή αν και υποτονική, έδεσε ως το σωστό χρώμα στον πίνακα που είχε ζωγραφίσει ο Matheos. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί στον πρώτο προσωπικό δίσκο του κιθαρίστα που είχε κυκλοφορήσει λίγο πριν και έτσι έκαναν μαζί και το άλμπουμ του συγκροτήματος.
Ας βάλουμε λοιπόν και τα τραγούδια σε μια προσωπική αξιολογική σειρά!
The “Inside out” countdown:
10. “Inward bound” (02:35)
Εύκολα ξεκινάμε από το instrumental κομμάτι του άλμπουμ. Δυόμισι λεπτά ατμόσφαιρας, που θα μπορούσαν να είναι και η εισαγωγή του “Monument”. Από τις μουσικές στιγμές που φέρνουν κοντά τον Matheos με τον Kevin Moore (βλ. OSI). Δεν χρειάζονται παραπάνω κουβέντες γι’ αυτό.
9. “Afterglow” (03:24)
H απόλυτη υποτονική στιγμή του “Inside out”. Κλείνει έναν ήδη σκοτεινό δίσκο, αργόσυρτο, με κρατήματα στις νότες, βουτηγμένο στην μελαγχολία. Το “Afterglow” είναι το τραγούδι που δύσκολα θα αναζητήσεις και σίγουρα το πιο αδύναμο σε σχέση με τα υπόλοιπα οκτώ του δίσκου.
8. “Face the fear” (05:27)
Ίσως το πιο πολύπλοκο τραγούδι του άλμπουμ. Ξεκινά με μια θετική αύρα, περνά στην στροφή όπου υπάρχουν πολλά τεχνικά περάσματα όσο τραγουδά απαλά ο Alder και μετά στο ρεφραίν, όπου ο Zonder δίνει ρεσιτάλ, κάνοντας διαρκώς γυρίσματα χρησιμοποιώντας όλα τα toms. Στο κλείσιμο όμως, σαν να αλλάζει γνώμη, πέφτει ο ρυθμός και κλείνει υποτονικά.
7. “Island in the stream” (06:30)
Ίσως μοιάζει πολύ στο “The road goes on forever”, αλλά μιλάμε για μια υπέροχη ατμοσφαιρική στιγμή του δίσκου με τον Ray Alder να ξεδιπλώνει την ζεστή του φωνή και τα πολλά επίπεδα με τις ακουστικές κιθάρες να χαράζουν απαλά το βινύλιο. Το “Island in the stream” είναι μια μπαλάντα για τα μέτρα των FARES WARNING και κλείνει την πρώτη πλευρά του δίσκου, αφήνοντας μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου, κάνοντάς με να ψάχνω γρήγορα το επόμενο κομμάτι.
6. “Down to the wire” (04:30)
Οι FATES της καρδιάς μας. Τεχνικοί, μελωδικοί, με αλλαγές στο ρυθμό και ένα ρεφραίν που σου καρφώνεται στο μυαλό από το πρώτο άκουσμα. Οι στίχοι αναφέρονται σε φίλους που έχουν απομακρυνθεί και ξανασμίγουν, με την απόσταση να θέτει την φιλία τους υπό αμφισβήτηση.
5. “Pale Fire” (04:18)
Πιο ανεβασμένος ρυθμός, με συνεχόμενα διπλά φωνητικά και ένα φανταστικό ρεφραίν που αποτελεί την μεγαλύτερη προσπάθεια του συγκροτήματος να ακουστεί εύθυμο. Είναι από τα τραγούδια που εύκολα προτείνεις σε κάποιον που θέλει να καταλάβει το ύφος των FATES για πρώτη φορά. Συγκρίνεται με το “Eye to eye” και ίσως γι’ αυτό δεν μπαίνει πιο ψηλά, όσο κι αν το λατρεύω.
4. “The strand” (05:29)
Αν υπάρχει ένα τραγούδι που υποδεικνύει την μελλοντική συνθετική τους πορεία, μάλλον αυτό είναι το “The strand”. Το πρώτο από μια σειρά πιο υποτονικών συνθέσεων (μαζί με το “Shelter me” και το “Island in the stream”) που είναι άκρως τεχνικό, με ένα ατμοσφαιρικό σόλο και το παίξιμο του Mark Zonder να είναι πιο τζαζ από ποτέ.
3. “Shelter me” (04:45)
Η πιο εύπεπτη στιγμή του δίσκου, με μελωδία που αν την είχε γράψει κάποιο από τα εμπορικά ροκ σχήματα, θα είχε γίνει τεράστια επιτυχία. Το “Shelter me” έχει έξυπνα κρύψει πολλές από τις αρετές των FATES, όπως τις διπλο-μποτιές του Zonder στην γέφυρα, ή το άπιαστο παίξιμό του στο ρεφραίν και όλη η μαγεία αυτού του συγκροτήματος ρέει σε κάθε δευτερόλεπτο του τραγουδιού. Ευθύ, όσο και μαγικό.
2. “Monument” (06:34)
Θέλετε να μου πείτε τώρα, πως από αυτό είναι το τραγούδι που επιλέγεις για single, μέσα από όλες τις πιασάρικες στιγμές του δίσκου; Ε, πρέπει να είσαι και κάπως πειραγμένος. Απόλυτος prog ύμνος από κάθε άποψη. Η λέξη του τίτλου, δεν αναφέρεται στο ρεφραίν, αλλά στην γέφυρα. Τεχνικό, στα όρια, με τρέλα που με jazz-reggae περάσματα και ισπανική ακουστική κιθάρα στο σόλο. Το “Monument” είναι μνημειώδες. Είναι αλλοπρόσαλλο και τόσο ευπρόσδεκτα γλυκό. Ξεσπά επανειλημμένα, με μια παθιασμένη μελωδία, αλλά και ένα outro που θα μπορούσε να είναι demo-piece για synthesizer (εκείνη την εποχή). Τόσο τέλειο τραγούδι. Τώρα γιατί δεν είναι στην κορυφή της προτίμησής μου; Μα γιατί υπάρχει άλλο.
1.“Outside looking in” (04:50)
Έρωτας, λατρεία και μαγεία. Το “Outside looking in” είναι η θετική πνοή του άλμπουμ και το τραγούδι που βάπτισε τον δίσκο σε μια δόση prog αντίθεσης (outside looking in / inside out).
“Outside looking in,
getting over my fears and under my skin,
tearing myself apart, to feel whole again,
outside looking in”
Αισιοδοξία και μια θετική ατμόσφαιρα που θα κατακεραυνωθεί στην πορεία του άλμπουμ, αλλά που με κέρδισε με το πρώτο άκουσμα. Γεμάτο από όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στο “Parallels”, είναι ο απόλυτος ύμνος μιας ταραγμένης δεκαετίας για τους FATES WARNING.
Γιώργος “Inward bound” Κουκουλάκης
