Για να σας δείξω τον βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος που ακολουθεί, το “Parallels”, το οποίο κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1991, είναι ένας από τους πέντε αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών. Αυτό δηλαδή που στην κλίμακα του δέκα, παίρνει είκοσι, αφού όλα τα τραγούδια τα θεωρώ απολύτως τέλεια, εξ ου έχει και αυτή τη θέση στην καρδιά μου. Ένας δίσκος που οι FATES, ο Jim Matheos δηλαδή, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι, αποφάσισαν να γίνουν ακόμα πιο μελωδικοί, χωρίς να χάσουν τα υπόλοιπα στοιχεία που τους χαρακτήριζαν και να προσπαθήσουν να ανέβουν κατηγορία. Δυστυχώς, η μουσική βιομηχανία είναι αμείλικτη και δεν είχαν την τύχη με το μέρος τους. Κάποια στιγμή, ενώ ήταν να υπογράψουν σε πολυεθνική εταιρία και να «ξεφύγουν», σαν να κόπηκε το ρεύμα και βρέθηκαν στην μέση του πουθενά, έχοντας καταφέρει μόνο περιστασιακή επιτυχία τους πρώτους μήνες κυκλοφορίας του “Parallels”. Επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο για εμένα να παρουσιάσω τα τραγούδια με «αξιοκρατική σειρά», αφού αυτή αλλάζει λεπτό με το λεπτό, προσπάθησα να βάλω όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες για κάθε τραγούδι, ώστε να μην αναλωθώ αποκλειστικά σε διθυράμβους, που κάθε τραγούδι, δικαιολογημένα, αξίζει.
Υ.Γ. Έχω ακούσει που σχολιάζετε για την ονομασία της στήλης “Worst to best”, ότι δεν κολλάει η λέξη “worst” σε τέτοια αριστουργήματα που παρουσιάζουμε. Όπως καταλαβαίνετε, το να βάζαμε ως τίτλο κάτι όπως “Least worst to best” ή “From best to …bestest” για παράδειγμα, μπορεί να ταίριαζε, έλα όμως που η ρημάδα η «ορολογία» της φάσης, είναι έτσι!
The “Parallels” countdown
8. “Leave the past behind”: Ιδανικό opener γι’ αυτόν τον δίσκο και για οποιονδήποτε δίσκο των FATES WARNING, σε μία “συνταγή” που την ακολουθούν αρκετά πιστά, με ακουστική εισαγωγή που δυναμώνει περιοδικά και μετά το πρώτο λεπτό ξεσπά, σ’ έναν ρυθμό που μάλλον μόνο ο Mark Zonder μπορεί να παίξει. Ο ίδιος ο ντράμερ, δήλωνε ότι είχε παίξει κάποιους ρυθμούς που έπρεπε να ακούσει το CD πολλές φορές για να καταλάβει και να θυμηθεί τι είχε κάνει, ώστε να μπορέσει να παίξει το συγκεκριμένο τραγούδι στις επετειακές συναυλίες που είχαν γίνει το 2010. Σε ότι αφορά το κομμάτι καθ’ αυτό, είναι από αυτά που θυμίζουν πάρα πολύ το “Perfect symmetry” και σίγουρα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι ήταν ένα από τα δύο τραγούδια που γράφτηκαν πρώτα, αποκλειστικά από τον Jim Matheos και όπως είναι φυσικό, έφεραν πιο πολύ μέσα τους την ατμόσφαιρα του προκατόχου του. Τραγουδώντας τους στίχους, πολλοί νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με παλιές σχέσεις ή κάτι παρόμοιο, είναι όμως σαν να μιλά ο Matheos στον εαυτό του και να τον πιέζει τεχνηέντως να «αφήσει πίσω του το παρελθόν» και να δοκιμάσει να κάνει καινούργια πράγματα.
7. “Eye to eye”: Σίγουρα είναι το πιο «διαφορετικό» κομμάτι που είχαν γράψει οι FATES WARNING μέχρι τότε, θα έλεγα και το πιο «εμπορικό». Φτιαγμένο για ραδιόφωνο της δεκαετίας του ’90 (όχι το σημερινό που παίζει μόνο τσιχλόφουσκες), έχει ένα ρεφρέν που ξεσηκώνει το πλήθος στις συναυλίες πάρα πολύ εύκολα κι εκπληκτικές μελωδίες στο κουπλέ με μία απίστευτη ερμηνεία του Alder. Το γκρουπ, σκέφτηκε πάρα πολύ προτού συμπεριλάβει το “Eye to eye” στο tracklisting του δίσκου, αφού ήταν αρκετά διαφορετικό από αυτά που είχαν κάνει μέχρι τότε και είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, την πιθανότητα να δεχτούν κριτική από τους οπαδούς τους ότι ξεπουλήθηκαν ή κάτι τέτοιο, αποφάσισαν όμως να προχωρήσουν και όπως αποδείχθηκε, μόνο λάθος δεν έκαναν, αφού θα μας είχαν στερήσει από ένα πραγματικά σπουδαίο τραγούδι, το οποίο το ζητά ο κόσμος συνεχώς στις συναυλίες. Οι στίχοι του έχουν μία αλληγορία, αφού σε αντίθεση με ότι λανθασμένα πιστεύουμε, δεν έχουν να κάνουν με μία σχέση ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι, αλλά στη σχέση του οπαδού με το συγκρότημα, όπου όπως λέει και ο Matheos, πολλοί πιστεύουν ότι είναι δεμένοι με το κάθε μέλος του σχήματος, ότι έχουν τις ίδιες απόψεις και πεποιθήσεις, αν όμως μπουν σε μεγαλύτερο βάθος, θα διαπιστώσουν ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, το μόνο πράγμα που συνδέει τον οπαδό με το συγκρότημα, είναι αυτό το δέσιμο που έχουν με την μουσική και τίποτα παραπάνω. Αυτή η πεποίθησή μας βέβαια, είχε να κάνει και με το video clip, που έδειχνε ένα μοντέλο, ανάμεσα στα πλάνα του συγκροτήματος, η αλήθεια όμως είναι ότι ακόμα και τα ίδια τα μέλη του γκρουπ, μάλλον ξαφνιάστηκαν όταν είχαν την κοπέλα στο πλατό, αφού δεν είχαν ιδέα ότι το σενάριο του video clip περιείχε κάτι τέτοιο!!! Όπως και να έχει, μιλάμε για ίσως την μοναδική πραγματική επιτυχία των FATES WARNING…
6. “Life in still water”: Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση σ’ αυτό το τραγούδι είναι τα ηλεκτρονικά τύμπανα του Zonder, που τα χρησιμοποίησε για πρώτη φορά, του άρεσαν πολύ αφού προσέθεταν groove κι έκτοτε έκαναν την εμφάνισή τους αρκετά πιο τακτικά!!! Πιο uptempo τραγούδι από τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στη γέφυρα και το ρεφρέν, ήταν από τα τελευταία τραγούδια που γράφτηκαν κι ένιωσαν ότι χρειάζονταν ένα πιο “rock n’ roll” τραγούδι για να σπάσει η ατμόσφαιρα του δίσκου και φυσικά το έβαλαν στη δεύτερη θέση του tracklisting του “Parallels”. Για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο, μάλιστα, είχαν guest μέλος των DREAM THEATER. Στο “Perfect symmetry”, ο Kevin Moore είχε παίξει πλήκτρα στο “At fates hands” (κι έκτοτε συνεργάστηκε πλείστες φορές με τον Jim Matheos και τους FATES), τώρα ο James LaBrie, που μόλις είχε μπει στις τάξεις των DREAM THEATER για το “Images and words”, έκανε δεύτερα φωνητικά στο συγκεκριμένο τραγούδι. Η ιστορία της συμμετοχής του, έχει ενδιαφέρον, διότι το “Life in still water” ήταν το τελευταίο τραγούδι που ηχογραφούσε ο Ray Alder ο οποίος την επόμενη μέρα έπαιρνε το αεροπλάνο της επιστροφής (είναι γνωστές οι ιστορίες των FATES WARNING που έμεναν στις δύο διαφορετικές ακτές των ΗΠΑ και δούλευαν τους δίσκους δια αλληλογραφίας). Ο σπουδαίος παραγωγός, Terry Brown, που είχε δουλέψει σε πάρα πολλούς μνημειώδεις δίσκους των RUSH, είχε την ιδέα να κάνουν κάποια δεύτερα φωνητικά σε μελωδίες στο ρεφρέν αλλά και στη γέφυρα, όμως ο Alder δεν προλάβαινε να τα ηχογραφήσει, με τίποτα. Ο Brown τότε πρότεινε το όνομα του LaBrie, ο οποίος ήταν κάτοικος Καναδά, ούτως ή άλλως, ο Alder τον γνώριζε και του άρεσε η φωνή του, οπότε συμφώνησαν. Όπως καταλαβαίνετε, κανένα μέλος των FATES δεν συνάντησε τον LaBrie, ο οποίος ηχογράφησε τα φωνητικά όταν όλα τα υπόλοιπα είχαν τελειώσει…
5. “Don’t follow me”: Κι όμως, υπήρξε μία περίοδος στη ζωή μου, που το συγκεκριμένο τραγούδι, ήταν ένα από τα αγαπημένα μου ever. Θυμάμαι όταν ξεκίνησα να οδηγώ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και να γράφω κασετοσυλλογές για το αυτοκίνητο, το “Don’t follow me” υπήρχε σε πάρα πολλές. Ίσως να φταίει αυτή η μελωδία στο βασικό riff που μου έχει κολλήσει στο μυαλό εδώ και χρόνια, το καλύτερο κουπλέ του δίσκου (για εμένα), το φανταστικό σόλο του Aresti ακόμα και τα ηλεκτρονικά τύμπανα του Zonder σε σημεία. Με τα χρόνια, αν υπάρχει κάποιο σημείο που να υστερεί λίγο το “Don’t follow me”, είναι το ρεφρέν, το οποίο ίσως θα μπορούσε να είναι καλύτερο ή να το θέσω πιο απλά, βρίσκω ότι άλλα τραγούδια στο άλμπουμ είναι καλύτερα σ’ αυτόν τον τομέα. Σε live καταστάσεις, αποδίδεται πολύ δύσκολα, λόγω των πολλαπλών δευτέρων φωνητικών, εξ ου και μετά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου το εγκατέλειψαν σχεδόν ολοσχερώς, επειδή αναγκάζονταν κι έβαζαν backing tracks.
4. “The road goes on forever”: Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμη απορώ πως μπόρεσε να χτίσει ο Matheos ένα τέτοιο κομμάτι, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κάποιο ξεκάθαρο θέμα. Πολλά delay στις κιθάρες, πολλά εφέ, πολλή ακουστική κιθάρα και μία μελωδία στα φωνητικά που σε ταξιδεύει. Αν ήθελα να δώσω σε κάποιον με μουσική, τη δική μου εξήγηση για τη μελαγχολία, θα του έβαζα να ακούσει αυτό ακριβώς το τραγούδι. Σκοτεινό, μελαγχολικό, αλλά και με θετικό μήνυμα, να συνεχίσεις να προσπαθείς. Ιδανικό κλείσιμο σ’ έναν δίσκο γεμάτο από πιθανές επιτυχίες, νομίζω ότι έγινε οδηγός για αρκετά άλλα κομμάτια στη συνέχεια της δισκογραφικής τους πορείας, ίσως όμως όχι τόσο επιτυχημένα όπως αυτό.
3. “We only say goodbye”: Το ιδανικό τραγούδι σε περίπτωση που έχεις χωρίσει!!! ΟΧΙΙΙΙΙΙΙ!!! Μην κάνεις το λάθος σε περίπτωση που χώρισες και ακόμα γουστάρεις, να ακούσεις στίχους όπως: “Tonight I felt your presence again, As we shared the sorrow we’ve always known, But I heard the distance in your voice, And I knew I was alone, Tried to tell YOU my deepest thoughts, But I only said goodbye”. Ένα ακόμη γλυκόπικρο τραγούδι, με αρκετά poppy στοιχεία μέσα (R.E.M. τα έλεγε πάντα ο Matheos), που στην περιοδεία που ακολούθησε το έπαιζαν σε ακουστική εκτέλεση. Πολλοί στέκονται στην ανυπέρβλητοι ρεφρενάρα (πως όχι;), αλλά το σημείο που είναι το αγαπημένο μου σ’ αυτό το τραγούδι, όπως και σχεδόν σε όλα στο άλμπουμ, είναι το σόλο του Frank Aresti, γεμάτο μελωδία και συναίσθημα. Να πω την αλήθεια, πάντοτε απορούσα, για ποιον λόγο επιλέχθηκε το “Eye to eye” να είναι το «εμπορικό» τραγούδι του δίσκου, όταν υπήρχε το “We only say goodbye”.
2. “Point of view”: “My opinion is just a point of view”. Πες τα ρε άνθρωπε, πες τα. Που να ήξερε ο Matheos τι θα γινόταν μερικά χρόνια αργότερα με τα social media!!! Που να ξέραμε κι εμείς ότι οι στίχοι αφορούν το γεγονός ότι πέντε άνθρωποι μέσα σ’ ένα συγκρότημα είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, που για οποιοδήποτε ζήτημα είχαν συνήθως ισάριθμες διαφορετικές απόψεις; Κλασικό τραγούδι, πολύ compact, καλογραμμένο, με ρεφρενάρα, από τα λίγα uptempo του δίσκου, all time classic για πολλούς οπαδούς του σχήματος, γραμμένο για συναυλίες. Αυτό που δεν έχω ακόμα καταλάβει, ήταν το concept του video clip που έδειχνε κάτι γεροδεμένους τύπους να κουνάνε σημαίες, χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου… Στην πορεία, ρώτησα κι έμαθα, ότι το αρχικό πλάνο (που δεν το ήξερε το συγκρότημα), προϋπόθετε και την ύπαρξη ενός τοίχου που θα τον γκρέμιζαν αυτοί οι μασίστες, αλλά στην πορεία κατάλαβαν ότι βγήκαν εκτός budget, δεν έβαλαν τον τοίχο, αλλά κράτησαν τους τύπους με τα μούσκουλα. Στην προσπάθειά τους να μειώσουν τον ρόλο που έπαιζαν στο video clip, κράτησαν μερικά πλάνα τους και το συνολικό αποτέλεσμα, ανάθεμα κι αν βγάζει νόημα!!! Αλλά στην τελική, εμείς το τραγούδι ακούμε και ξανακούμε και ξανακούμε σχεδόν 30 χρόνια μετά, με την ίδια ευχαρίστηση. Σας συμβαίνει τακτικά αυτό; Αφήστε που το συγκεκριμένο video παίχτηκε κατά κόρον στο MTV κάτι που σημαίνει ότι εκτόξευσε τη δημοτικότητα του σχήματος, οπότε, ότι και να λέω εγώ, είναι ψιλά γράμματα.
1. “The eleventh hour”: Ξεκινάω με το απλό: Αν έχεις πάει σε συναυλία των FATES WARNING και δεν έχεις τραγουδήσει τους στίχους “I know it’s getting late, But I feel I need to explain”, είναι σαν να έχεις πάει σε συναυλία των BLIND GUARDIAN και να μην έχεις τραγουδήσει το “Bard’s song”. Το “The eleventh hour”, στα 8 λεπτά που διαρκεί, περιέχει όλα όσα έχουμε λατρέψει στους FATES WARNING. Τον λυρισμό, την ατμόσφαιρα, τις μελωδίες, αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα που σου αφήνουν οι ακροάσεις των τραγουδιών τους και είναι τόσο μοναδικό. Και πάλι, στιχουργικά, είναι από τις φορές που δεν μπορείς να πιάσεις το νόημα αν δεν το γνωρίζεις ακριβώς. Το γκρουπ, είχε πάει στο Toronto να ηχογραφήσει τον δίσκο, με την προοπτική να κάθονταν εκεί για έναν, το πολύ δύο μήνες. Έκατσαν όμως έξι ολόκληρους μήνες. Αυτό έφερε διάφορες προστριβές (σε κάποιες στιγμές τόσο έντονες, που ο Matheos έφτασε στα όρια της αποχώρησης από το συγκρότημα), ώστε στα liner notes τα οποία τελικά δεν μπήκαν ποτέ στον δίσκο, έγραφαν συγκεκριμένα, ότι «κατάλαβαν για ποιον λόγο έμεναν όλοι σε διαφορετικές πολιτείες»!!! Συγκεκριμένα, ο Jim Matheos, ένιωθε ιδιαίτερα στρεσαρισμένος, καθώς ήταν σαν να τον περίμεναν όλοι να βγάλει κάποιες ιδέες. Αφού διαβάσατε αυτά που έγραψα, ρίξτε μία ματιά και σ’ αυτούς τους στίχους πάλι: “Somewhere along the way, We exchanged our dreams for selfish pride, There was a common goal, But somehow that vision has died”. Τώρα δεν τους βλέπετε με άλλο μάτι; Αυτές οι αλλαγές στην ατμόσφαιρα… Όταν μπαίνει το δυνατό σημείο του κομματιού, ο Alder φτάνει τη φωνή του στα επίπεδα του “No exit”. Και πες μου τώρα, εσύ που έφτασες ως εδώ, δεν έχεις αρχίσει να σιγοτραγουδάς το απόλυτο FATES sing-along; Ω ω ω, ωωω ωω ωω ω…
Σάκης Φράγκος
