a
Παρασκευή βράδυ, 10 του μηνός Νοεμβρίου. Οι παλαιότεροι όλων FLAMES, οι νεότεροι αλλά με χρόνια εμπειρίας RELEASED ANGER και οι νεόκοποι DEVIL ROLLING DICE στο Temple, στα πλαίσια της γενικότερης επαναδραστηριοποίησης των πρώτων στα πράγματα, με το πολύ καλό “Resurgence” (2022). Ο γράφων “στο στοιχείο του” βεβαίως-βεβαίως, ανέλαβε “εν λευκώ” την κάλυψη της συγκεκριμένης βραδιάς από τον αρχισυντάκτη, ως έπρεπε και προβλεπόταν για τη σειρά του. Το τι, το πως και κυριότερα το γιατί, θα ακολουθήσει στις παρακάτω γραμμές. Πάρτε τρόφιμα, έχει ζουμί το πράγμα εδώ.
Αρχή γίνεται στις 20:45 με το ρολόι με τους DEVIL ROLLING DICE. Οι κύριοι με το που ανέβηκαν και για τα επόμενα περίπου 30-40 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους, παρουσίασαν ένα ιδιαίτερο αμάλγαμα thrash. Από τη μια, η γκρουβάτη λογική των BIOHAZARD, των MACHINE HEAD (αμφότεροι στα μπλουζάκια που φορούσε η μπάντα) και SEPULTURA του “Chaos A.D.” (διόλου τυχαία η διασκευή στο “Propaganda”) καλύπτει τα κομμάτια, δίνοντας τους έναν μοντέρνο όγκο, που κολακεύει τo έτερον ήμισυ του μείγματος: τους πρώιμους METALLICA, TESTAMENT και ANTHRAX. O ήχος ήταν με το μέρος τους, η απόδοση και η διάθεση ήταν πολύ καλή και τα 6 κομμάτια από το ντεμπούτο του συγκροτήματος “The catastrophic sequence” (2019), κέρδισαν το πρώτο χειροκρότημα του κόσμου, που είναι και το σημαντικότερο παράσημο όταν απλώς εκκινείς μια βραδιά και είσαι δισκογραφικά “φρέσκος” (άλλο που η μπάντα, υπάρχει από το μακρινό 2007). Ο δίσκος ετσιμπήθη, η μπάντα παρακολουθείται, αναμένουμε νεότερα!
Συνέχεια με έναν προσωπικό έρωτα: RELEASED ANGER. Για όσους δεν γνωρίζουν τους RELEASED ANGER, μια γρήγορη σύνοψη: κομμάτι της αναβίωσης των τελών του ’90 – αρχών 2000 του ελληνικού thrash δίπλα στους MENTALLY DEFILED και τους διασημότερους φυσικά SUICIDAL ANGELS. Μια σπουδαία μπαντάρα που έγραψε τη δική της ιστορία στα ιδρωμένα υπόγεια παντός είδους, σε κύκλους με σφαλιάρες τύπου “Κώστας Τσάκωνας σε Τάσο Κωστή”. Ένας ήχος, σαφώς πιο Γερμανικής υφής, προσκυνώντας τους KREATOR της περιόδου ’87 – ’89, έχοντας ωστόσο μια θέση στη καρδιά του, για SACRED REICH και EXODUS. H σχέση του γράφοντος, ξεκινάει από το μακρινό 2010 που τους είχε ευχαριστηθεί να ανοίγουν στο An Club τη συναυλία των SODOM. Ο αριθμός φορών αυτά τα 14 χρόνια που τους έχω δει, είναι σίγουρα διψήφιος. Αυτή θα ήταν βεβαίως, η πρώτη φορά χωρίς τον χαρακτηριστικότατο τραγουδιστή Ντίνο Ζαχάρη.
Γεμίζοντας τα παπούτσια του, ο σεσημασμένος από SPEEDRUSH, NOISE DISORDER και τους υπέροχους NIGHTBREED, Nir Παλικαράς. Μια φωνή που σε αντιδιαστολή με το KREATOR-ικό γρύλλισμα του Ντίνου, συνδυάζει πιο πολύ DESTRUCTION με RAZOR του “Shotgun justice” και μια ιδιαίτερη οξύτητα που τον κάνει να ξυρίζει μέσα από τη μίξη. Είχα δει video με τις πρώτες τους εμφανίσεις και είχα προετοιμαστεί κάπως γι’ αυτό που θα έβλεπα. Κάπως, η λέξη κλειδί. Γιατί ο ΟΛΕΘΡΟΣ που ακολούθησε στις πρώτες νότες του “Parasite” δεν συγκρινόταν με τίποτα! ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑ ΕΤΑΙΡΑ! Μια μπάντα καλολαδωμένη μηχανή, απαρτιζόμενη από παιχταράδες που χαλάνε το κόσμο. Το ομώνυμο του “Faces of fate” (2007) αρχίζει τα πρώτα pit, με τον Nir, να είναι πλήρως άνετος στα νέα του καθήκοντα, με το μάτι να γυαλίζει όπως πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Τα κομμάτια του 6 ετών πλέον τελευταίου δίσκου “Revenge” (2017), μοιράζουν θάνατο στο σανίδι, με τη μπάντα να ακούγεται έτοιμη να καταπιεί το κόσμο. Όπως πάντα λέω, τέτοιες μπάντες με τέτοια ποιότητα, πρέπει στα 2-3 χρόνια να έχουν δίσκο έξω, σβήνοντας όποιον τολμάει να βγάζει δίσκο σε ανάλογο ύφος. Αυτό για τον α ή β λόγο, δεν έγινε το προηγούμενο διάστημα, αλλά τουλάχιστον, ο κόσμος τους αγκαλιάζει, τους σπρώχνει και τους υπενθυμίζει, πόσο τους λατρεύει. “Problems remain”, “Justice” (που έκλεισε το set εν μέσω χειροκροτημάτων) και το ομώνυμο, δικαιώνουν το πόσο τα αγάπησε ο κόσμος. Στα κομμάτια από το παρελθόν της μπάντας (“Released anger”, “Police over the world”, “Wasted”, “Selfish bastard” και “Fake existence”) φάνηκε η διαχρονικότητά τους, ενώ ο γράφων συγκινήθηκε, ενθυμούμενος πρόσωπα και καταστάσεις. Αρχηγική, σαρωτική εμφάνιση, ξύλο όπως πρέπει να πέφτει. Τώρα, θέλουμε νέο δίσκο, άιντε!
Με αυτό το τρόπο, φτάνουμε στους headliners της βραδιάς. FLAMES. “Ένα όνομα, βαρύ σαν ιστορία” που λένε συνήθως στις ποδοσφαιρικές περιγραφές. Η μπάντα που έκανε ένα τρομερό σερί δίσκων τη δεκαετία του ’80 με αρχή της επόμενης, βάζοντας για πρώτη φορά τη χώρα μας στο χάρτη. Όλα αυτά, προτού εξαφανιστεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μέχρι το 2010 όπου επανενώθηκαν (αν και ποτέ δε διαλύθηκαν επίσημα). 2012 ανοίγουν για SEPULTURA μαζί με SUICIDAL ANGELS, VERDICT DENIED και HAMMERCULT, με εντελώς διαφορετική σύνθεση. Ήταν καλοί μεν, ως και πολύ καλοί σε σημεία, αλλά φάνηκε πως χρειαζόντουσαν live για να φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο.
Από τότε σιγή ασυρμάτου ξανά, παρότι δεν υπήρξε επίσημη διάλυση. Χάθηκε δηλαδή, πρώτης τάξεως ευκαιρία τότε το 2010 – 2015 που έβραζε ο τόπος από thrash μπάντες που φτιαχνόντουσαν και κυκλοφορούσαν πράγματα, να επανέλθουν στη δισκογραφία, δείχνοντας πρώτον που ξεκίνησαν ορισμένα πράγματα, δεύτερον το τι έχουν εκείνοι να πουν στη σύγχρονη thrash πραγματικότητα της σκηνής. Αυτό, για τον α ή β λόγο, δεν έγινε, με τη μπάντα να επανέρχεται στο “μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας” στάδιο, μέχρι τη προσθήκη του Νίκου Σάμιου πίσω από τα τύμπανα, ο οποίος τους έδωσε τρομερή ώθηση, παίζοντας ξανά συναυλίες, κάτι που μόνο ως θετικό λογίζεται. Ο δίσκος εν τέλει ήρθε, πέρυσι, με τίτλο “Resurgence”. Πολύ ωραίος, σοβαρός και ενδεικτικός του τι μπορεί να πετύχει αυτή η σύνθεση της μπάντας. Κομμάτια τα οποία ακούγονται σούπερ επί σκηνής, δείχνοντας το μεταξύ τους δέσιμο.
Ομώνυμο, “War in mind”, “Crawl beyond” και “Mercy denied” τιμήθηκαν και αγκαλιάστηκαν από το κοινό, σε μια κίνηση που πρέπει να σπρώξει τη μπάντα να βγάλει σύντομα νέο υλικό, γιατί υπάρχει δυναμική εδώ, που θα ήταν κρίμα να πάει χαράμι. Ειδικά αν έβλεπε κανένας από μια μεριά, πως στάθηκαν δίπλα σε κλασσικά κομμάτια της μπάντας όπως το “Red terror” (έρωτας), το “Deathra”, το “Revenge” που άνοιξε την εμφάνισή τους, το “Eastern front” που την έκλεισε και ούτω καθεξής, δε θα είχε καμία απορία. Μεγάλες στιγμές το “Jesus christ” και το “Sea of blood”, με τον τραγουδιστή/κιθαρίστα. Θωμά Τραμπούρα, να λέει ότι το πρώτο είναι από τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της μπάντας. Κάτι που δεν θα έλεγα για το “Agnostic front” ή το “Summon the dead” που ξύπνησε μνήμες στους παλιούς και έμαθε στους νεότερους.
Μετά από 80-90 λεπτά βίας, οι FLAMES μας κούνησαν μαντήλι, κατεβαίνοντας από το σανίδι σε μια σοβαρότατη εμφάνιση, που αφήνει σημαντικές υποσχέσεις για τη συνέχεια. Εις το επανιδείν!
RED TERROR OVER THE LAND, RED TERROR OVER THIS WORLD!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες FLAMES: Παναγιώτης Παπανδρεόπουλος
Φωτογραφίες DEVIL ROLLING DICE: Jiries Samaras
