a
Η έμπνευση είναι περίεργο πράγμα και μπορεί να έρθει από γεγονότα τα οποία δεν είναι πάντα καλά στη ζωή μας. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του mastermind των Ιταλών FLESHGOD APOCALYPSE, Francesco Paoli, οποίος το 2021, είχε ένα αναρριχητικό ατύχημα, το οποίο τον καθήλωσε για κάποιο διάστημα, καθιστώντας το μέλλον της μπάντας αρκετά ασαφές. Παρόλα αυτά, μετά την θεραπεία του και με την περιπέτεια του στο μυαλό, ο Paoli, συνέθεσε έναν νέο δίσκο και οι FLESHGOD APOCALYPSE αντί να διαλυθούν, όπως για ένα διάστημα φημολογούνταν, κυκλοφόρησαν τον διάδοχο του “Veleno” του 2019, το οποίο ονομάζεται “Opera” και ο τίτλος του δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο εύστοχος.
Οι FLESHGOD APOCALYPSE, ήταν εξ αρχής μία συμφωνική death metal μπάντα, έτσι άλλωστε έγιναν γνωστοί. Το “Opera” όμως, διαφέρει αρκετά (έως πολύ) από τις παλιότερες δουλειές τους, ειδικά τις δύο πρώτες, αλλά ακόμα και από τον προκάτοχό του. Ναι μεν το death metal στοιχείο είναι παρόν, όλο όμως το άλμπουμ, έχει μια αυστηρά οπερετική δομή, στο στυλ της Opéra Lyrique, μίας μέτριας «βαρύτητας» ή μεγαλοπρέπειας αν θέλετε μορφής Όπερας, η οποία όμως, συμπεριλαμβάνει αφηγηματικότητα, λυρικότητα, διαλόγους μεταξύ χαρακτήρων, οι οποίοι μέσα από τους ρόλους τους, διηγούνται την ιστορία και την εξελίσσουν.
Οι χαρακτήρες οι οποίοι πρωταγωνιστούν στο “Opera”, είναι οι χαρακτήρες της Ελπίδας, του Θανάτου και της Ζωής, οι οποίοι έρχονται σε διάλογο με τον ίδιο τον Francesco Paoli, σε ένα σύνολο σκέψεων και διαλόγων, όπως τους φαντάστηκε κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του. Και οι τρεις αυτοί ρόλοι, «παίζονται» από την Veronica Bordacchini, η οποία εναλλάσσει τα φωνητικά της ανάμεσα σε καθαρά οπερετικά και μη, ώστε να είναι διακριτοί οι ρόλοι της. Ο δε Paoli, διατηρεί τα growl φωνητικά του, όπως τα ξέρουμε.
Το άλμπουμ, παρότι διαφορετικό από τα προηγούμενα, παραμένει ένα death metal άλμπουμ, πλημμυρισμένο όμως με συμφωνικά μέρη, γεγονός το οποίο να ακούγεται πραγματικά μαγευτικό, όχι όμως τόσο FLESHGOD APOCALYPSE. Αποτελείται από δέκα, σφιχτοδεμένα μεταξύ τους κομμάτια, μέτριας διάρκειας, καθιστώντας το άλμπουμ ένα ολοκληρωμένο έργο, σε δέκα μέρη. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το “Ode to Art (De’ sepolcri)”, λειτουργεί ξεκάθαρα ως εισαγωγή, ενώ το ομώνυμο και τελευταίο, το οποίο είναι και καθαρά και μόνο ορχηστρικό, λειτουργεί ως ένα πανέμορφο outro, το οποίο μας ανακοινώνει και το τέλος της «παράστασης», γιατί περί αυτού πρόκειται. Περί μίας παραστάσεως, η οποίοι εξελίσσεται και αναπτύσσεται εξαιρετικά μπροστά μας, με αρχή, μέση και τέλος.
Μπορεί να μην είναι λοιπόν οι ίδιοι FLESHGOD APOCALYPSE του “Oracles”, το “Opera” όμως είναι ένα πολύ ποιοτικό άλμπουμ, δεν στερείται ενέργειας και ξεσπασμάτων και αν σας αρέσει η συμφωνική μουσική, ακόμα και εκτός μεταλλικού χώρου, τότε πραγματικά θα σας ενθουσιάσει.
8,5 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
