Οι Αθηναίοι soundtrack metallers FLOATING WORLDS μας παρουσιάζονται εδώ με το τρίτο τους κατά σειρά άλμπουμ και πρώτο concept δίσκο. Μετά από πολλές ανακατατάξεις στο line-up και με τη διασφάλιση της Σοφίας Ασσαριώτη στα πλήκτρα και δεύτερα φωνητικά και του Μιχάλη Παπαδόπουλου στο μπάσο, η μπάντα μπήκε στο στούντιο στα τέλη του 2017 για να συνθέσει και ηχογραφήσει το “Battleship Oceania”. Πιστεύω πως μπορούμε να μιλήσουμε άνετα για τη καλύτερη και πιο φιλόδοξη δουλειά της μπάντας μέχρι τώρα και ένα νέο, γερό πάτημα για το μέλλον.
Μη σας μπερδεύει ο όρος soundtrack metal – δεν μιλάμε για το Hollywood metal των RHAPSODY OF FIRE αλλά για κάτι πιο μετριοπαθές χωρίς τις φανφάρες και το μπαρόκ των Ιταλών. Στο “Battleship Oceania” η μπάντα αναμειγνύει όμορφα και με μέτρο το συμφωνικό στοιχείο με το power metal των AVANTASIA και EDGUY με πολλά folk και progressive στοιχεία χωρίς να δίνουν υπερβολικό βάρος σε ένα ύφος/είδος. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγαλόπνοο όσο και προσιτό άλμπουμ με πολύπλοκα όσο και πιασάρικα μέρη που φωνάζουν από μακριά σύγχρονο και ποιοτικό συμφωνικό metal που επικαλείται κινηματογραφικές σκηνές από επικές και αντίστοιχα μεγαλόπνοες ταινίες. Πάνω απ όλα, μιας και αποφάσισαν να γράψουν έναν concept δίσκο, η μουσική εδώ «διηγείται» την τραγική ιστορία του Θωρηκτού Oceania και των ηρώων που έπεσαν στη μάχη. Είναι ξεκάθαρο πως η μπάντα δεν προσπαθεί απλά να γράψει προσιτά και συμβατικά κουπλέ και ρεφραίν, αλλά να δημιουργήσει την ανάλογη διάθεση μέσω μιας μεγάλης παλέτας έτσι ώστε να διηγηθεί την ιστορία μέσω της μουσικής και όχι μόνο των στίχων. Εδώ διαφαίνεται και η (κλασσική) μουσική παιδεία των βασικών μελών της μπάντας και η ικανότητα τους να χτίσουν το “Battleship Oceania” όντως σαν ένα soundtrack και όχι απλά άλλον έναν δίσκο του συρμού.
Από το εναρκτήριο intro “Oceania” η μπάντα μας μπάζει σ’ ένα πλούσιο μουσικό σύμπαν στο οποίο ξεχωρίζουν οι λυρικές μελωδίες, τα δυναμικά ρεφραίν και η ΦΩΝΑΡΑ του Jon Soti ο οποίος ενσωματώνει όλα τα θετικά της σχολής των Tobias Sammet και σία. Το χιτάκι του δίσκου, “Empire of the media” παίζει να είναι ένα από τα πιο εθιστικά και μεταδοτικά κομμάτια του 2019 ενώ το δεύτερο κατά σειρά κομμάτι, “Sailing into history”, βρίθει από λυρισμό και επικό συναίσθημα. Τα “New mission” και “Captain evil” είναι πιο στακάτα και ξεσηκωτικά power metal δυναμίτες με δυνατά σόλο στη κιθάρα και τα πλήκτρα ενώ το “Game of thrones” θυμίζει αρκετά SABATON χωρίς όλα τα τετριμμένα cheesy χαρακτηριστικά των τελευταίων. Εν ολίγοις, το symphonic power/progressive των FLOATING WORLDS απαιτεί και αρκετές ακροάσεις, πράγμα που δε πιστεύω απαιτεί η μουσική των SABBATON και σία.
Το “Battleship Oceania” κυλάει ομαλότατα και διατηρεί ακμαίο to ενδιαφέρον μέχρι το “The last goodbye” με το οποίο οι τόνοι πέφτουν αρκετά ξαφνικά σε ύφος power μπαλάντας με ψαλμωδίες και πολλά spoken word μέρη. Εδώ ο δίσκος κάνει μια κοιλιά μιας και το βάρος πέφτει περισσότερο στο mood του concept και η μουσική αποκτά έναν πιο soundtrack χαρακτήρα χωρίς τα ξεσηκωτικά ρεφραίν και κουπλέ των “Empire of the media” και “New mission”. Το 11λεπτο “Eternal sleep” φανερώνει μια γερή ύφεση προς το progressive αλλά για τα 11 λεπτά του είναι κάπως λίγο, τουλάχιστον σε σχέση με το πρώτο μισό και παραπάνω του δίσκου. Ο δίσκος κλείνει με το ορχηστρικό και γενικά πιο απαλό “Island of dreams” που ακόμα και ύστερους RIVERSIDE μου θύμισε ρίχνοντας τις εντάσεις ακόμα περισσότερο. Κρατήστε λοιπόν ότι το “Battleship Oceania” μας παρουσιάζει τους FLOATING WORLDS σε τρομερή φόρμα, με φιλοδοξίες και μια πλατιά παλέτα που θέλει ίσως περισσότερη ομοιογένεια και κόλλα σε σημεία για να εξυψώσει το αποτέλεσμα σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη.
7,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
