Ειλικρινά είμαστε τυχεροί. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι πρέπει μερικές φορές να πάρουμε τα χέρια μας από το πληκτρολόγιο, να σταματήσουμε όλα αυτά τα μίζερα «κατηγορώ» στο Facebook και να ευχαριστούμε τους θεούς του rock n’ roll που συνεχίζουν κάποια μεγαθήρια να μπαίνουν στο studio και να μας προσφέρουν απλόχερα την έμπνευσή τους. Η γενιά μου έχει μεγαλώσει με τους WHITESNAKE και τις απίστευτες μελωδίες του τεράστιου Coverdale. Ξέρω…υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που λένε ότι η φωνή του δεν είναι πια αυτή που ήταν. Μαζί σας. Δεν είναι. Αλλά πείτε μου κάτι: ξέρετε πολλούς εκεί έξω στα 67 τους που να πατάνε πάνω στο σανίδι και με μία κίνηση να συνεχίζουν να μαγεύουν τα πλήθη που συρρέουν για να ακούσουν τους απέθαντους ύμνους; Όχι βέβαια! Ο Coverdale είναι ένας από αυτούς. Και αφού βγάλαμε αυτό από το σύστημά μας, πάμε στο δια ταύτα…στο ζουμί της υπόθεσης…στη σάρκα και αίμα του Άσπρου Φιδιού!
Πέρασαν πολλά χρόνια από το εξαιρετικό “Forevermore”. Δεν σχολιάζω καν το αντιαισθητικό “Purple album”. Η καθυστέρηση για την κυκλοφορία του δίσκου (ήταν προγραμματισμένος για πέρσι) απλώς έκανε εντονότερη τη δίψα μας για τα νέα τραγούδια των ‘Snake. Ο προάγγελος του δίσκου, τα τρία κομμάτια που δόθηκαν στη δημοσιότητα, προσωπικά μου άρεσαν…ειδικά το “Trouble is your middle name”. Αλλά το “Flesh & blood” επεφύλασσε πολλές, ευχάριστες εκπλήξεις για όλους τους fans των WHITESNAKE. Ο δίσκος ανοίγει με ένα κλασικό up-tempo κομμάτι, το “Good to see you again” που δεν διαφέρει πολύ σε σχέση με το στυλ του “Good to be bad” και “Forevermore”. Μάλιστα η slide κιθάρα (η οποία, παρεμπιπτόντως χρησιμοποιείται συχνά στο άλμπουμ, δεν γίνεται να μη θυμίσει το σπουδαίο Micky Moody). Η πρώτη έκπληξη έρχεται με την κομματάρα “Gonna be alright” με τις κιθάρες να παραπέμπουν στο ύφος του μοναδικού δίσκου που έκανε ο Coverdale με τον Page πίσω στο 1993! Το “Always and forever” θα σκορπίσει χαμόγελα στους οπαδούς του “Slide it in” αφού ο David βγάζει για μια ακόμη φορά τις THIN LIZZY επιρροές του φέρνοντας στο νου εικόνες από το “Guilty of love” (δεν μοιάζει μουσικά αλλά και εκεί οι LIZZY ήταν παρόντες). Μιλώντας για επιρροές, δεν γινόταν να μην υπάρχει και μια ZEPPELIN πινελιά, η οποία έρχεται στο τέλος με το “Sands of time” διανθισμένη από ανατολίτικες κιθαριστικές τεχνοτροπίες στο κουπλέ.
Εκεί που γίνεται όμως η τεράστια διαφορά είναι στα mid-tempo κομμάτια του δίσκου όπου ο Coverdale είναι ΘΕΟΣ! Σημειώστε: “Well I never”, “Heart of stone”, “When I think of you”, “After all”…με αυτή τη σειρά! Ο Coverdale κάνει πολύ καλά και δίνει πολύ χώρο στους Beach & Hoekstra με αποτέλεσμα ο δίσκος να είναι άκρως κιθαριστικός ενώ περιττό να πούμε ότι οι Aldridge & Devin χτίζουν αψεγάδιαστα το όλο οικοδόμημα του “Flesh & blood”.
Δεν ξέρω αν ο Coverdale ξεπέρασε το “Forevermore” με το νέο άλμπουμ. Ύστερα από δίψηφιο αριθμό προσεκτικών ακροάσεων, δεν έχω καταλήξει ακόμη. Δεν έχει, όμως, σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι WHITESNAKE είναι εδώ, με ένα σπουδαίο δίσκο που κάνει περήφανους όλους εκείνους που ακόμη ακούνε μουσική με συναίσθημα και όχι με χειρουργική προσέγγιση και ψυχρή λογική. Να το ξαναπώ σε περίπτωση που δεν έγινε αρκετά σαφές από τα παραπάνω…; Ειλικρινά είμαστε τυχεροί! Ευχαριστούμε, David!
8,5 / 10
Σάκης Νίκας
