Τα είκοσι χρόνια τους κλείνουν φέτος οι τρελο-Ιρλανδοαμερικάνοι FLOGGING MOLLY, και δε θα μπορούσαν να το γιορτάσουν με καλύτερο τρόπο, παρά με την κυκλοφορία ενός δίσκου και δη, εξαιρετικού. Η αλήθεια είναι ότι η παρέα από το Los Angeles είχε αργήσει για τα καλά να μας παρουσιάσει τον διάδοχο του “Speed of Darkness” (2011), ενώ αν θυμηθούμε πόσα χρόνια έχουν περάσει από το τελευταίο καλό δίσκο θα πρέπει να πάμε πίσω στο “Within a Mile of Home” (2004), για να μη πω πιο πίσω, στον ύμνο της celtic punk “Drunken Lullabies” (2002).
Οι συστάσεις για την μπάντα περισσεύουν, άλλωστε έχουν περάσει από την χώρα μας ουκ ολίγες φορές, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ο κόσμος και τους ξέρει και τους αγαπά. Από το ψιλο-ανέμελο, ψιλο-μεθυσμένο παρελθόν των τριών πρώτων δίσκων έως το πιο «σοβαρό» και mid-tempo παρόν, το συγκρότημα δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ. Εντάξει υπήρξαν κάποια πισωγυρίσματα, με τους δύο τελευταίους δίσκους, ωστόσο από ότι φαίνεται ο Dave King με την κουστωδία του έχουν επιστρέψει δριμύτεροι με περίσσια έμπνευση και διάθεση για να χαθούν στον παραδοσιακό ρυθμό των céilí. Μη φανταστείτε, το “Life is Good” δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τους δύο τελευταίους δίσκους αφού ακολουθεί τον ίδιον mid-tempo ρυθμό, έχει τα ίδια ξεσπάσματα και φυσικά την ίδια σκωπτική θεματολογία. Ωστόσο όπως ανέφερα και πιο πάνω ο δίσκος βγάζει μια φρεσκάδα, κυρίως με κομμάτια όπως “Welcome to Adamstown” και “Crushed (Hostile Nations)”, παρουσιάζοντας μελωδίες και μουσικά όργανα που δεν είχαμε ξανακούσει στο παρελθόν. Διότι καλά τα “The Hand of John L. Sullivan” και “Reptiles (We Woke Up)”, όπου αντιπροσωπεύουν τα δυναμικά και χαλαρά κομμάτια της δισκογραφίας της μπάντας, αλλά κακά τα ψέματα, όσο καλά κι αν είναι, έχουμε χορτάσει από τέτοιους ρυθμούς. Είναι κι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Joe Chiccarelli, που έχει αναλάβει την παραγωγή, και με την σειρά του προσθέτει μικρές πινελιές που δίνουν μια ρομαντική διάσταση στον δίσκο.
Το κακό με το “Life Is Good” είναι ότι χωρίζεται σχεδόν στα δύο, με το πρώτο μισό να είναι πραγματικά δυναμικό και γεμάτο όλα τα θετικά που περιγράψαμε παραπάνω, ενώ στο δεύτερο να εμφανίζονται τα αγαπημένα κλισέ του παρελθόντος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα αναρωτηθεί κανείς, πως και δεν μιλάμε για ακόμα έναν μέτριο δίσκο. Ε λοιπόν, παρά τις αδυναμίες, το αποτέλεσμα κρίνεται θετικό κυρίως λόγω αυτών των 4-5 κομματιών που στέκονται πολύ ψηλότερα από τον μέσο όρο των συνθέσεων του κοντινού παρελθόντος.
Είναι κατανοητό ότι πλέον δεν μπορεί να έχει την ίδια απήχηση ένας celtic/punk δίσκος. Απέχουμε 15 και πλέον χρόνια από την εποχή όπου η punk κοινότητα ξεπέταγε τα παρακλάδια της μήνα με τον μήνα. Αν αναλογιστούμε τι έχει παιχτεί τόσα χρόνια από παρόμοιες μπάντες, αλλά και το φετινό, απογοητευτικό, “11 Short Stories of Pain & Glory” των DROPKICK MURPHYS, θα έλεγα ότι οι FLOGGING MOLLY βρίσκονται στο καλύτερο δυνατό σημείο. Νοσταλγοί και λάτρεις, προσέλθετε!
7.5/10
Νίκος Ζέρης
